Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας: «Εὖγε ...στὸν διαμαρτυρηθέντα μὲ δυναμισμὸ εὐσεβῆ λαὸ κατὰ τοῦ αἰσχροῦ ἔργου Corpus Christi»

1. Εἶμαι καὶ ἐγώ, ὅπως ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ Μοναχοὶ καὶ ὅπως ὅλοι οἱ πιστοὶ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ τῆς πατρίδος μας, εἶμαι, λέγω, κατάπικρος καὶ ἐγὼ γιὰ τὴν προβολὴ τοῦ βλασφήμου καὶ αἰσχροῦ ἔργου Corpus Christi. Καθένας βέβαια ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ νομίζει καὶ νὰ ἐκφράζεται ὅπως θέλει, δὲν πρέπει ὅμως νὰ ἐπιτρέπουμε σὲ κανένα νὰ προσβάλλει δημόσια καὶ προγραμματισμένα τὴν πίστη μας. Ἀσφαλῶς, μία τέτοια προσβολὴ τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας ἔπρεπε νὰ δημιουργήσει τὴν ἀγανάκτηση καὶ τὴν διαμαρτυρία ὅλων μας, ὅπως καὶ τὴν ἐξέφρασαν οἱ γενναῖοι ἐκεῖνοι χριστιανοὶ καὶ ὁμολογητές, οἱ ὁποῖοι, μὲ κίνδυνο νὰ κακοπάθουν, διαμαρτυρήθηκαν γιὰ τὴν προβολὴ τοῦ ἀσεβεστάτου καὶ βλασφήμου αὐτοῦ ἔργου.

2. Εὖγε σ' αὐτοὺς τοὺς διαμαρτυρηθέντας χριστιανούς! Ἡ διαμαρτυρία τους θὰ γραφεῖ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ θὰ λάβουν γιὰ τὴν ὁμολογία τοὺς αὐτὴ – νὰ εἶναι βέβαιοι γί' αὐτὸ – χρυσὸ στεφάνι στὴν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ τὴν ἐπουράνιο. Οἱ διαμαρτυρηθέντες αὐτοὶ χριστιανοὶ εἶναι σ' ὅλη τὴν Ἐκκλησία γενικὰ μία γλυκειὰ παρηγοριὰ ὅτι καὶ σήμερα, παρὰ τὴν πλεονάζουσα ἁμαρτία, παρὰ τοὺς ἀποκαλυπτικοὺς καιροὺς ποῦ ζοῦμε, δὲν ἐξέλιπαν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἕτοιμοι καὶ μέχρι πεζοδρομίων καὶ μέχρι αἵματος καὶ φυλακίσεων νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀγάπη τους στὸν....

 Χριστό, ποῦ ξανασταυρώνεται. Καλὰ τὸ ἔλεγε ὁ Γέροντας τῆς Φλώρινας πατὴρ Αὐγουστίνος, «οὐκ ἐκλίψουσι τὴ Ὀρθοδοξία  στρατιῶται»! Καὶ καλὰ τὸ εἶχαν πεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, ἀπαντώντας τὸ 1848 στὸν Πάπα Πίον Θ/, ὅτι σὲ μᾶς ὑπερασπιστὴς τῆς πίστεως εἶναι ὁ λαός!

3. Εὖγε λοιπὸν καὶ δόξα καὶ τιμὴ καὶ ἔπαινος λαμπρὸς στὸν διαμαρτυρηθέντα μὲ δυναμισμὸ εὐσεβῆ λαὸ κατὰ τοῦ αἰσχροῦ αὐτοῦ ἔργου, ποῦ ὑβρίζει χυδαιότατα τὸ πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὴν 7η Ἰουνίου τοῦ 2012 μὲ ἀνακοίνωσή της προέτρεψε τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀποδοκιμάσουν τὸ ἔργο.

Σ' αὐτὴν τὴν προτροπὴ τῆς Μάνας Ἐκκλησίας οἱ πολλοὶ ἀδιαφόρησαν, ἀλλὰ οἱ διαμαρτυρηθέντες ὑπήκουσαν καὶ ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι χριστιανοὶ «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίω δουλεύοντες» (Ρωμ. 12,11). Οἱ διαμαρτυρηθέντες αὐτοί, νεώτεροι ὁμολογητὲς τῆς πίστεως, ἐμπνεύστηκαν γιὰ τὴν ἅγια αὐτὴ καὶ συνετὴ πράξη τους ἀπὸ τὰ ἱερά μας Συναξάρια. Τὰ ἱερὰ αὐτὰ βιβλία, τὰ ὁποῖα, κατὰ τὸν ἅγιο Πατέρα Ἰουστίνο Πόποβιτς, ἀποτελοῦν τὴν Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁμιλοῦν γιὰ χριστιανοὺς μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἔμπαιναν στοὺς ναοὺς τῶν εἰδώλων καὶ συνέτριβαν τὰ ἀγάλματα τους• ἡ δὲ ἁγία μας Ἐκκλησία καταχώρησε τοὺς ὁμολογητὲς αὐτοὺς μεταξὺ τῶν ἁγίων, γιὰ νὰ μιμούμεθα βέβαια τὴν θερμότητα τῆς ἀγάπης τους στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀποστροφή τους πρὸς τὰ εἴδωλα τῆς κάθε ἐποχῆς.

4. Ἀπευθυνόμενος σ' αὐτούς, τοὺς λίαν ἀγαπητούς μας χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι διαμαρτυρήθησαν τελευταίως γιὰ τὸ βλάσφημο ἔργο Corpus Christi, τοὺς ἐκφράζουμε πάλι τὰ εὐχαριστήρια καὶ τὰ συγχαρητήριά μας γιὰ τὴν διαμαρτυρία τους, τοὺς ἐκφράζουμε τὸν θαυμασμό μας καὶ τὸν σεβασμό μας, γιατί μὲ διάθεση θυσίας ἐπορεύθησαν στὸν τόπο τῆς διαμαρτυρίας καὶ ἔπραξαν αὐτὸ τὸ ἅγιο ποῦ ἔπραξαν. Τοὺς λέγουμε δὲ – ἂν καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τοὺς τὸ ποῦμε – νὰ μὴν ἐπηρεάζωνται καθόλου ἀπὸ ἄλλους λόγους, κληρικῶν ἢ λαϊκῶν, ποῦ θέλουν νὰ παραλύσουν τὸ ἀγωνιστικό τους φρόνημα μὲ τὰ πλαδαρά τους κηρύγματα καὶ μὲ λόγια ξένα πρὸς τὰ ἱερά μας Συναξάρια καὶ τοὺς λόγους τῶν Πατέρων μας.

Ἀλήθεια, τί θὰ ἔλεγαν αὐτοὶ στὸν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος συμβουλεύει τοὺς ἀκροατές του νὰ ραπίζουν ἀκόμη τὸν ἐπίμονο βλάσφημό του Ἰησοῦ Χριστοῦ; Καὶ λέγει μάλιστα στὴν συνέχεια ὁ ἅγιος Πατέρας, ὅταν οἱ ἀρχὲς τοὺς καλέσουν σὲ ἀπολογία, νὰ ποῦν παρρησία: «Ναί, τὸν ἐρράπισα, διότι ἐβλασφήμησε τὸν Βασιλέα τῶν ἀγγέλων»! Καὶ τί θὰ ποῦν πάλι αὐτοὶ οἱ τῶν πλαδαρῶν κηρυγμάτων γιὰ τὸ ράπισμα ποῦ ἔδωσε ὁ ἅγιος Νικόλαος στὸν βλάσφημο Ἄρειο; Ἔχει ἱστορικότητα τὸ ράπισμα αὐτό, εἶναι δηλαδὴ πραγματικὸ γεγονός• καὶ γί' αὐτό, γιὰ νὰ μὴ νομίσει δηλαδὴ κανεὶς ὅτι ἀπὸ ὀργὴ ὁ ἅγιος ἐρράπισε τὸν Ἄρειο, γί' αὐτό, λέγω, ἡ Ἐκκλησία στὸ Ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νικολάου ἔβαλε τὴν ἔκφραση περὶ αὐτοῦ «εἰκόνα πραότητος». Ἢ μήπως ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καὶ ἡ Ἐκκλησία ὅλη δὲν ἔπρεπε νὰ διαμαρτυρηθεῖ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καὶ νὰ τὴν καταδικάσει, γιατί ἔτσι τὴν διαφήμισε περισσότερο;!...

5. Πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν πίστη μας, ἀδελφοί, καὶ νὰ διαμαρτυρόμαστε γί' αὐτήν, ὅταν τὴν βλέπουμε νὰ προσβάλλεται. Τέτοιο παράδειγμα καὶ τέτοια διδαχὴ μᾶς ἔδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Μὲ τὰ ξένα πρὸς τὸ γνήσιο πατερικὸ πνεῦμα πλαδαρὰ κηρύγματα μερικῶν, καλυπτόμενα μάλιστα μὲ θεολογικὴ σινδόνα μιᾶς «νεοπατερικῆς» λεγομένης θεολογίας, ἀπὸ τὰ κηρύγματα αὐτὰ δὲν βγαίνουν ὁμολογητὲς καὶ μάρτυρες. Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐλεύθερη πατρίδα θὰ εἴχαμε, ἂν ἐπικρατοῦσαν τὰ τοιαῦτα κηρύγματα, τὰ χωρὶς ἀγωνιστικὸ φρόνημα. Ἡ ἐπανάσταση τοῦ '21 ἦταν μία τρέλλα!

Μὴν ἀμφιβάλλετε λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσοι διαμαρτυρηθήκατε γιὰ τὸ βλάσφημο ἔργο, μὴν ἀμφιβάλλετε, ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ διάφορους λόγους, ἂν πράξατε καλῶς ἢ ὄχι. Πολὺ καλῶς ἐπράξατε καὶ νὰ τὸ ξανακάνετε! Ἡ πικρία μου ὅμως καὶ ἡ ἀπογοήτευσή μου εἶναι μὲ τὸν ἑαυτό μου. Ἤθελα νὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ στὸν τόπο τῆς μαρτυρίας σας καὶ τοῦ μαρτυρίου σας, νὰ ἐφώναζα καὶ ἐγὼ μαζί σας καὶ μακάρι νὰ ἤμουν καὶ θύμα, γιὰ νὰ ἔδιδα ὡς ἐπίσκοπος ἕνα καλὸ παράδειγμα. Ναί, ἠμεῖς οἱ ἐπίσκοποι πρέπει νὰ εἴμεθα μπροστάρηδες στοὺς ὑπὲρ πίστεως ἀγῶνες!

6. Τέλος, ἔχω νὰ πῶ ὄχι μόνο μὲ πόνο, ἀλλὰ καὶ μὲ φόβο, ὅτι ἡ περίπτωση αὐτὴ τοῦ Corpus Christi εἶναι ἀκριβῶς καὶ ἀκριβέστατα περίπτωση Σοδόμων καὶ Γομόρρων (Γέν. κ. 19). Γιατί, ὅπως στὴν βιβλικὴ αὐτὴ διήγηση οἱ Σοδομίτες ἐξέλαβαν τὰ θεία Πρόσωπα ὡς ἀνθρώπινα καὶ θέλησαν νὰ ἁμαρτήσουν μαζί τους, ἔτσι, καὶ στὴν παροῦσα περίπτωση, οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἔργου ἐκλαμβάνουν τὸ Θεανδρικὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ... ὡς ἁμαρτωλὸ καὶ τὸ παρουσιάζουν κατὰ τὴν αἰσχρή τους ποιότητα.

Ἀλλὰ φοβοῦμαι μήπως τὸ πῦρ, ποῦ ἔβρεξε ὁ οὐρανὸς καὶ κατέκαυσε τὴν ἁμαρτωλὴ πόλη, μήπως – μὴ γένοιτο, Χριστὲ καὶ Παναγιά! –, ἔλθει καὶ καταπάνω μας καὶ κατακαοῦμε• γιατί, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα ἁμαρτήματά μας, ἔγινε στὴν πατρίδα μας καὶ αὐτὸ τὸ χειρότερο τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων, ἡ αἰσχρὴ ἐξύβριση κατὰ τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου μας, χωρὶς μάλιστα νὰ φαίνεται ὅτι πονοῦμε γί' αὐτό, ἀφοῦ δὲν διαμαρτυρόμαστε ἔντονα.

Ἂν ἡ ὕβρις αὐτὴ γινόταν κατὰ τοῦ προσώπου μας ἢ κατὰ τῶν οἰκείων μας ἢ κατὰ τῶν ἀρχόντων μας, ἀσφαλῶς δὲν θὰ ἤμασταν ἀπαθεῖς, ἀλλὰ θὰ κινητοποιούμασταν καὶ θὰ μηχανευόμασταν τρόπους διαμαρτυρίας καὶ ἀντιδράσεως. Τελειώνω ἐδῶ μὲ τὸν πονετικὸ λόγο, μὲ τὸν ὁποῖο κατέκλεισε κάποτε ὁ μακαριστὸς Γέροντας πατὴρ Αὐγουστίνος ἕνα του κήρυγμα περὶ βλασφημίας τῶν θείων: «Ὥστε λοιπόν, μεγάλοι οἱ ἄρχοντές μας, μεγάλα τὰ ἀνθρωπάριά μας, μικρὸς ὁ Χριστός μας, ὅταν ὑβρίζεται κανεὶς δὲν διαμαρτύρεται»!...

† Ἐπίσκοπος Ἱερεμίας

Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως

Δημητσάνα, 17 Ὀκτωβρίου 2012
anavaseis