Τοῦ Μόσχου Ἐμμανουὴλ Λαγκουβάρδου
Ὄχι στὴν ἀθλιότητα! Φτωχοὶ ναί, ἄθλιοι ὄχι! Ὁ φτωχὸς διατηρεῖ τὴν ἀξιοπρέπειά του διευθύνει τὰ τοῦ οἴκου του. Εἶναι σχετικὰ αὐτάρκης , ὅταν αὐτοπεριορίζεται καὶ ζεῖ λιτὴ ζωή. Τέλος μπορεῖ νὰ προβλέπει τὰ μέλλοντα, τουλάχιστον αὐτὰ ποὺ πλησιάζουν. Ἡ φτώχεια δὲν εἶναι στὴν ποιότητα τοῦ "εἶναι" τοῦ φτωχοῦ καὶ τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ στὴν ποσότητα: δὲν ἔχει ἀφθονία ἀγαθῶν. Φτωχὸς μπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι μὲ τὴ θέλησή του, γιατί θὰ δοῦμε τὴν ὁδὸ τῆς ἐθελοντικῆς φτώχειας ποὺ ὁδηγεῖ. Δὲν εἶναι κανεὶς φτωχὸς στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὸν σεβασμὸ τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἀξία αὐτὴ καθεαυτή. Τὸ ὅτι εἶναι κανεὶς φτωχὸς δὲν σημαίνει ὅτι χρησιμοποιεῖται ὡς μέσον γιὰ ὁποιοδήποτε σκοπό. Ο φτωχός νιώθει ἐσωτερικὰ πλούσιος σὲ ἀρετές. Αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει ἡ παροιμία, ὅτι φτωχὸς εἶναι μόνο ὁ διάβολος!
Ἡ ἀθλιότητα εἶναι στὴν ποιότητα τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθλιος ὄχι σ΄ αὐτὰ ποὺ ἔχει κανείς, ἀλλὰ σ΄ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἄθλιος εἶναι αὐτὸς ποὺ ζεῖ στὴν ἀβεβαιότητα, στὴν ἀνασφάλεια, στὴ βία καὶ γενικὰ κάτω ἀπο συνθῆκες φόβου καὶ τρόμου ἀλλὰ....
Ὄχι στὴν ἀθλιότητα! Φτωχοὶ ναί, ἄθλιοι ὄχι! Ὁ φτωχὸς διατηρεῖ τὴν ἀξιοπρέπειά του διευθύνει τὰ τοῦ οἴκου του. Εἶναι σχετικὰ αὐτάρκης , ὅταν αὐτοπεριορίζεται καὶ ζεῖ λιτὴ ζωή. Τέλος μπορεῖ νὰ προβλέπει τὰ μέλλοντα, τουλάχιστον αὐτὰ ποὺ πλησιάζουν. Ἡ φτώχεια δὲν εἶναι στὴν ποιότητα τοῦ "εἶναι" τοῦ φτωχοῦ καὶ τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ στὴν ποσότητα: δὲν ἔχει ἀφθονία ἀγαθῶν. Φτωχὸς μπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι μὲ τὴ θέλησή του, γιατί θὰ δοῦμε τὴν ὁδὸ τῆς ἐθελοντικῆς φτώχειας ποὺ ὁδηγεῖ. Δὲν εἶναι κανεὶς φτωχὸς στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὸν σεβασμὸ τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἀξία αὐτὴ καθεαυτή. Τὸ ὅτι εἶναι κανεὶς φτωχὸς δὲν σημαίνει ὅτι χρησιμοποιεῖται ὡς μέσον γιὰ ὁποιοδήποτε σκοπό. Ο φτωχός νιώθει ἐσωτερικὰ πλούσιος σὲ ἀρετές. Αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει ἡ παροιμία, ὅτι φτωχὸς εἶναι μόνο ὁ διάβολος!
Ἡ ἀθλιότητα εἶναι στὴν ποιότητα τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθλιος ὄχι σ΄ αὐτὰ ποὺ ἔχει κανείς, ἀλλὰ σ΄ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἄθλιος εἶναι αὐτὸς ποὺ ζεῖ στὴν ἀβεβαιότητα, στὴν ἀνασφάλεια, στὴ βία καὶ γενικὰ κάτω ἀπο συνθῆκες φόβου καὶ τρόμου ἀλλὰ....
κι αὐτὸς ποὺ ἔφερε τὸν ἑαυτὸ τοῦ σ΄ αὐτὴν τὴν κατάσταση ἐξαιτίας τῆς ἐμμονῆς του στὴν ἁμαρτία!
'Ὄχι στην ἀθλιότητα! Ἂς δοῦμε ποιὸς εἶναι, ἀπὸ ψυχολογικὴ ἄποψη, ὁ δρόμος τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἀφθονίας καὶ ποιὸς εἶναι ὁ δρόμος τῆς θεληματικῆς φτώχειας στὴ σημερινὴ ἐποχή: Μιλώντας μὲ ὅρους τῆς ψυχολογίας, τὸ κυνήγι τῆς ἀφθονίας ὁδηγεῖ στὴν ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ διάλυση καὶ στὴ σχιζοφρενικὴ αὐτὸ-ἀλλοτρίωση ἡ ὁποία γίνεται αἰσθητὴ ὡς τραγικὴ μοναξιά. Ὁ ἄνθρωπος λατρεύει τὰ ὑλικὰ πράγματα μὲ τὰ ὁποῖα ταυτίζει τὸν ἑαυτό του. Τὰ ἔχει ὅλα, ἀλλὰ νιώθει μοναξιά, τὴ γνωστὴ μοναξιὰ τοῦ πλουσίου. Παραδείγματα ἀπὸ τὴ σύγχρονη ζωὴ ὑπάρχουν ἄπειρα.
Ἀντιθέτως ὁ δρόμος τῆς θεληματικῆς φτώχειας, τῆς θεληματικῆς στέρησης γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ στὴν ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ ἑνότητα καὶ στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ προσώπου. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμος Του. Εἴτε ζοῦμε , εἴτε πεθαίνουμε εἴμαστε τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνουν τὰ λόγια του Ἀποστόλου Παύλου "οὐδὲν ἔχω καὶ τὰ πάντα κατέχω"!
Ἡ πορεία τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μὲ τὴν πορεία τῶν Ἑβραίων στὴν ἔρημο, ὅταν ἔβγαιναν ἀπὸ τὴ γῆ φαρμακερὰ φίδια καὶ τοὺς σκότωναν. Ὑπῆρχε δεινὸς τῶν θηρίων θυμός, ὅπως λέει ὁ σχετικὸς ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τότε ἕνα χάλκινο φίδι σὲ περίβλεπτο σημεῖο, κι ὅποιος ἐνατένιζε τὸ φίδι αὐτὸ δὲν πέθαινε ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῶν φιδιῶν.
Τὸ ὁμοίωμα τῶν φιδιῶν ποὺ προκαλοῦσαν τὸ θάνατο, ἔσωζε ἀπὸ τὸ θάνατο! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι μία παραβολὴ γιὰ τὴν Ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος καὶ ἀνεβαίνει ἐπάνω στὸ σταυρὸ γιὰ νὰ σώσει μὲ τὸ θάνατό του τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ θάνατο.
Προσπαθώντας νὰ μοιάσουμε κατὰ πάντα τὸν Κύριό μας, ἀτενίζουμε ἐπάνω στὸ σταυρὸ Τοῦ ὅπως οἱ Ἑβραῖοι ἀτένιζαν στὸ χάλκινο φίδι στὴν πορεία τους στὴν ἔρημο. Τώρα στὴ δική μας πορεία στὴν ἔρημό της σύγχρονης ἐποχὴ δὲν θὰ φοβούμαστε τοὺς σημερινοὺς ὄφεις, ὅσο δὲν θὰ ἀφήνουμε ἀπὸ τὰ μάτια μας οὔτε στιγμὴ τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου.
Ὅπως ὀ Απόστολος Παῦλος δὲν εἶχε ἄλλη καύχηση παρὰ μόνον τὸν Ἰησοῦ κι αὐτὸν ἐσταυρωμένον, τὴν ἴδια καύχηση θὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς, γιατί θὰ νιώθουμε τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ σὲ κάθε συμβὰν τῆς ζωῆς μας.
Τί θὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; "πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστώτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τὶς κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἠμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἠμῶν." ( Πρὸς Ρωμαίους, κέφ.Η΄, 38).
(Κι εἶμαι πραγματικὰ βέβαιος πὼς οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἄλλες οὐράνιες δυνάμεις οὔτε παρόντα οὔτε μέλλοντα οὔτε κάτι ἄλλο εἴτε στὸν οὐρανὸ εἴτε στὸν ἅδη οὔτε κανένα ἄλλο δημιούργημα θὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ μᾶς χωρίσουν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μας, ὅπως αὐτὴ φανερώθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας)
'Ὄχι στην ἀθλιότητα! Ἂς δοῦμε ποιὸς εἶναι, ἀπὸ ψυχολογικὴ ἄποψη, ὁ δρόμος τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἀφθονίας καὶ ποιὸς εἶναι ὁ δρόμος τῆς θεληματικῆς φτώχειας στὴ σημερινὴ ἐποχή: Μιλώντας μὲ ὅρους τῆς ψυχολογίας, τὸ κυνήγι τῆς ἀφθονίας ὁδηγεῖ στὴν ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ διάλυση καὶ στὴ σχιζοφρενικὴ αὐτὸ-ἀλλοτρίωση ἡ ὁποία γίνεται αἰσθητὴ ὡς τραγικὴ μοναξιά. Ὁ ἄνθρωπος λατρεύει τὰ ὑλικὰ πράγματα μὲ τὰ ὁποῖα ταυτίζει τὸν ἑαυτό του. Τὰ ἔχει ὅλα, ἀλλὰ νιώθει μοναξιά, τὴ γνωστὴ μοναξιὰ τοῦ πλουσίου. Παραδείγματα ἀπὸ τὴ σύγχρονη ζωὴ ὑπάρχουν ἄπειρα.
Ἀντιθέτως ὁ δρόμος τῆς θεληματικῆς φτώχειας, τῆς θεληματικῆς στέρησης γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ στὴν ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ ἑνότητα καὶ στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ προσώπου. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμος Του. Εἴτε ζοῦμε , εἴτε πεθαίνουμε εἴμαστε τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνουν τὰ λόγια του Ἀποστόλου Παύλου "οὐδὲν ἔχω καὶ τὰ πάντα κατέχω"!
Ἡ πορεία τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μὲ τὴν πορεία τῶν Ἑβραίων στὴν ἔρημο, ὅταν ἔβγαιναν ἀπὸ τὴ γῆ φαρμακερὰ φίδια καὶ τοὺς σκότωναν. Ὑπῆρχε δεινὸς τῶν θηρίων θυμός, ὅπως λέει ὁ σχετικὸς ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τότε ἕνα χάλκινο φίδι σὲ περίβλεπτο σημεῖο, κι ὅποιος ἐνατένιζε τὸ φίδι αὐτὸ δὲν πέθαινε ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῶν φιδιῶν.
Τὸ ὁμοίωμα τῶν φιδιῶν ποὺ προκαλοῦσαν τὸ θάνατο, ἔσωζε ἀπὸ τὸ θάνατο! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι μία παραβολὴ γιὰ τὴν Ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος καὶ ἀνεβαίνει ἐπάνω στὸ σταυρὸ γιὰ νὰ σώσει μὲ τὸ θάνατό του τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ θάνατο.
Προσπαθώντας νὰ μοιάσουμε κατὰ πάντα τὸν Κύριό μας, ἀτενίζουμε ἐπάνω στὸ σταυρὸ Τοῦ ὅπως οἱ Ἑβραῖοι ἀτένιζαν στὸ χάλκινο φίδι στὴν πορεία τους στὴν ἔρημο. Τώρα στὴ δική μας πορεία στὴν ἔρημό της σύγχρονης ἐποχὴ δὲν θὰ φοβούμαστε τοὺς σημερινοὺς ὄφεις, ὅσο δὲν θὰ ἀφήνουμε ἀπὸ τὰ μάτια μας οὔτε στιγμὴ τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου.
Ὅπως ὀ Απόστολος Παῦλος δὲν εἶχε ἄλλη καύχηση παρὰ μόνον τὸν Ἰησοῦ κι αὐτὸν ἐσταυρωμένον, τὴν ἴδια καύχηση θὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς, γιατί θὰ νιώθουμε τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ σὲ κάθε συμβὰν τῆς ζωῆς μας.
Τί θὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; "πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστώτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τὶς κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἠμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἠμῶν." ( Πρὸς Ρωμαίους, κέφ.Η΄, 38).
(Κι εἶμαι πραγματικὰ βέβαιος πὼς οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἄλλες οὐράνιες δυνάμεις οὔτε παρόντα οὔτε μέλλοντα οὔτε κάτι ἄλλο εἴτε στὸν οὐρανὸ εἴτε στὸν ἅδη οὔτε κανένα ἄλλο δημιούργημα θὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ μᾶς χωρίσουν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μας, ὅπως αὐτὴ φανερώθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου