Ποίημα: Ἀκρίτες

Στούς κατὰ ξηράν, θάλασσαν καὶ ἀέρα Ἀκρίτες μας, ποὺ νύχτα - μέρα, φυλοῦν Θερμοπύλες

Καραούλι φυλὰ στὰ περάσματα,

καὶ τὸ χῶμα βαστᾶ φυλαχτό.

Δὲ λογιάζει καιροῦ τὰ ξεσπάσματα,

τραγουδᾶ τὴ γλυκειὰ λευτεριά.

Διγενὴς ἀνεμίζει τὸ φλάμπουρο,

καὶ προγόνων τρανώνει φωνή.

Γρηγορεῖτε, Ἀκρίτες,  στὶς ντάπιες σας,

Γλώσσα, αἷμα, τιμὴ καὶ εὐχή!

Ἡ καρδιὰ δουλεμένο ἀλάβαστρο

ξεχυλίζει τῆς Τήνου πνοὴ

πικροδάφνες ἀνθοῦν στὰ ἡφαίστεια

τὸ λευκὸ ἐκκλησάκι...

ἀγρυπνεῖ.

Μυρωμένα νησάκια κατάσπαρτα

καὶ ὁ «Σκίρων» κολπώνει πανιά,

«Αἰολία» διασχίζει τὰ πέλαγα,

Ἀη Νικόλας τὴ ρότα κρατᾶ.

Γρανιτένιος, ἀτόφιος κι αἰθέριος,

σμιλευτὸς μὲ φιλὶ ἀστραπῆς ,

ἀντιφέγγει οὐρανοῦ τὸ ἰρίδισμα,

Ἀετὸς μές του ἥλιου τὸ φῶς.

Οὐρανοῦ γράφει θόλο ὁ Ἴκαρος,

τὸ γαλάζιο στὸ φῶς τὸν μεθᾶ...

Ὡς Ἀρχάγγελος βγαίνει ἀπ' τὰ σύννεφα,

ξαποσταίνει, κὶ  ἀνοίγει φτερά...

Τὸ λικνίζει ὁ μπάτης στὰ πέλαγα,

φρυκτωροὶ τ' ἀντηχοῦν στὶς σκοπιές,

«γηπαετοὶ» συλλαμβάνουν τὸ μήνυμα:

«Σκέπει πάντα ἡ Κυρὰ Παναγιά» ! 

π.Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα