Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα «Κυριακῆς μετὰ τὴν Ὕψωση»

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

(Γαλάτας Β΄ 16-20)

Ὑπάρχει μία λανθασμένη ἰδέα, μία πλάνη, ὅτι ἡ Χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι λίγο ἕως πολὺ μία ἀμέλεια, μία ραστώνη, μία «ἡσυχία», ὅπου ὁ ἄνθρωπος δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ κανένα πράγμα καὶ τίποτε δὲν τὸν ἀνησυχεῖ. Καὶ ναὶ μέν, ἡ σωστὴ ἔννοια τῆς ἡσυχίας, ὁ ὀρθόδοξος δηλαδὴ ἡσυχασμός, εἶναι ὅ,τι ὑψηλότερο μπορεῖ νὰ κατορθώσει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, ἡ «ἡσυχία» τὴν ὁποία ἐννοοῦν οἱ ἄνθρωποι, εἶναι τὸ ἄκρως ἀντίθετο μὲ τὴν ζωὴ τὴν χριστιανική, ἡ ὁποία βεβαίως εἶναι ζωὴ ἀγώνα καὶ πάλης κατὰ τοῦ διαβόλου, τοῦ κόσμου καὶ κυρίως τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας. Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε καὶ στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ποὺ θὰ ἀκούσουμε στὴ θεία λειτουργία.

Ἀγώνισμα λοιπὸν ἡ γνήσια χριστιανικὴ ζωή. Ἀγώνισμα καὶ μάλιστα τὸ πρῶτο ἀπ' ὅλα. Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι ἡ ἔννοια καὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ ἀγωνίσματος τούτου;

Στὴν ἀπάρνηση τοῦ κόσμου, μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται. Ἐννοεῖται πὼς ὅταν γίνεται λόγος περὶ κόσμου, ἐννοοῦμε τὸν μακρά του Θεοῦ κόσμο. Τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς δηλαδὴ οἱ ὁποῖοι εἴτε θεωρητικῶς, εἴτε πρακτικῶς ἔχουν ἀρνηθεῖ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος. Ὁ κόσμος ὁ ἁμαρτωλός. Ὁ κόσμος ποὺ δὲν ἀνέχεται καν τὴν ἀλήθεια καὶ προτιμᾶ τὸ ψεῦδος. Ποῦ ἐπιμένει νὰ ζεῖ στὸ...

σκότος τῆς ἀπιστίας καὶ στὴ φθορὰ τοῦ κακοῦ. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ἀρνηθεῖ τὸ φῶς καὶ βρίσκονται μέσα στὸ σκότος. Αὐτοὶ ποὺ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ διάβολο καὶ ζητοῦν νὰ παρασύρουν καὶ τοὺς ἄλλους στὴ δική τους φθορὰ καὶ στὴ δική τους ἀπώλεια. Αὐτοῦ λοιπὸν τοῦ κόσμου ἡ ἀπάρνησις ἀποτελεῖ τὸ ἀγώνισμα γιὰ τὸ ὁποῖο κάνουμε λόγο.

Φυσικά, ὅσο καὶ ἂν φαίνεται δύσκολο, δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο. Καὶ ὅσο κι ἂν φαίνεται εὔκολο, ἔχει τὶς δυσκολίες του.

Πράγματι, δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ ἀπαρνηθεῖς πρόσωπα ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι γνωστοί, φίλοι ἢ ἀκόμα κὰ συγγενεῖς καὶ μάλιστα στενοὶ συγγενεῖς. 'Ἔρχονται ὅμως κάποτε καὶ αὐτὲς οἱ στιγμὲς στὴ ζωή μας, ποὺ πιστὸς χριστιανός, καλεῖται νὰ φθάσει στὰ «ὅριά» του, καὶ νὰ ἐπιλέξει μεταξύ του φωτὸς καὶ τοῦ σκότους, ὄχι ἁπλῶς σὲ θεωρητικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ σ' αὐτὰ τὰ πρόσωπα. Ὄχι βεβαίως ὅτι θὰ ἐπιτρέψει ποτὲ τὸ μίσος νὰ εἰσχωρήσει μέσα στοὺς μυστικοὺς θαλάμους τῆς καρδιᾶς. Αὐτὸ οὐδέποτε ἐπιτρέπεται νὰ συμβεῖ. Διότι, ἐάν, ἀλλοίμονο παρατηρηθεῖ τέτοια ζοφερὴ κατάσταση, τότε αὐτομάτως ὁ ἄνθρωπος ἐξέρχεται ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς χάριτος καὶ ἀπὸ τὰ πλαίσια τῆς ἀνθρωπιᾶς.

Ἤδη ὅμως, βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ ἕνα κομβικὸ σημεῖο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Τώρα καλούμαστε νὰ ἐμβαθύνουμε τόσο στὸ τί χειρισμοὶ θὰ πρέπει νὰ γίνονται ὥστε καὶ τὴν πνευματικότητα νὰ διασφαλίσουμε, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀκραῖες καταστάσεις ποὺ βγάζουν ἀπὸ τὴν ὄμορφη ἰσορροπία τῆς πνευματικῆς ζωῆς, νὰ ἀποφύγουμε.

Τονίστηκε ὅτι ἡ ἀποκοπή μας ἀπὸ τὸν μακράν του Θεοῦ κόσμο, δὲν μπορεῖ σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων νὰ εἰσέρχεται στὰ ὅρια τῆς κακίας καὶ τοῦ μίσους, οὔτε βεβαίως μπορεῖ νὰ γίνεται λόγος γιὰ κάποιον τοπικὸ χωρισμό. Ὄχι, ὁ διαχωρισμὸς εἶναι, πρέπει νὰ εἶναι τροπικὸς καὶ ταυτοχρόνως γεμάτος ἀγάπη, προσδοκώντας στὴν δική μας σταθεροποίηση καὶ πνευματικὴ προκοπή, ὅσο καὶ στὴν βοήθεια τοῦ πλησίον, τοῦ φίλου, τοῦ ἀδελφοῦ...

Ἀκόμα καὶ στὶς περιπτώσεις τῆς μοναχικῆς φυγῆς καὶ τοῦ εὐλογημένου ἡσυχασμοῦ, τῶν ἀποχωρισμὸ θὰ πρέπεινα τὸν βλέπουμε μέσα στὰ πλαίσια τῆς τροπικῆς κυρίως διαφοροποιήσεως, καθότι, οὒχ ὁ τόπος ἀλλ' ὁ τρόπος εἶναι αὐτὸς βασικὰ ποὺ προσελκύει τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ λειτουργεῖ ὡς πολλαπλασιαστὴς τῶν χαρισμάτων καὶ προπαντός της ἀγάπης.

Πάνω ἀπ' ὅλα βεβαίως χρειάζεται ἡ ἀρετὴ τῆς διακρίσεως. Διακρίσεως ποὺ ἑδράζεται στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ὠφέλεια τῶν ἀδερφῶν. Καὶ δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κάνει λόγο γιὰ ἀποκοπῆ, αὐτὸ γίνεται μέσα σὲ ἔμπονη ἀγάπη καὶ σὲ λεπτότατη πνευματικὴ μέριμνα, ποὺ προσδοκᾶ τὰ θετικὰ ἀποτελέσματα τῆς χάριτος σὲ συνεργασία μὲ τὴν ἐλεύθερη διάθεση καὶ βούληση τοῦ ἀνθρώπου.

Θ' ἀποτελοῦσε ὅμως μεγάλη παράλειψη, ἐὰν δὲν τονίζαμε καὶ τὸν μεγάλο ἀγώνα ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἔχει προηγηθεῖ, ἀλλὰ καὶ νὰ συνεχίζεται ἰσοβίως. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν σταύρωση τῆς σαρκός.

Τί εἶναι σάρκα; Εἶναι ὁ «παλαιὸς ἄνθρωπος» ὅπως τὸν ὀνομάζει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν. Εἶναι ὁ ἁμαρτωλός, ὁ κακὸς ἐαυτός μας τὸν ὁποῖο, χωρὶς κανένα δισταγμὸ μᾶς καλεῖ ὁ Χριστὸς νὰ τὸν ἀπαρνηθοῦμε.

Ἄλλο τεράστιο ἀγώνισμα καὶ αὐτὸ ποὺ τὸ κατανοοῦν μόνο ὅσοι ἔχουν περάσει ἀπὸ τὸ στάδιο αὐτὸ καὶ συνεχίζουν νὰ ἀγωνίζονται συνειδητά. Νὰ ὑποστηρίξουμε ὅτι ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μᾶς εἶναι περισσότερο ὀδυνηρὸς καὶ ἀπὸ τὸν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ κακοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ του ὁρκισμένου μᾶς ἐχθροῦ; Τοῦτο ἀδελφοί μου εἶναι τὸ μόνο βέβαιο καὶ ὀφείλουμε ἐν ταπεινώσει νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι ἐὰν ἀρνηθοῦμε νὰ τὰ βάλουμε μαζί του, δήλ. μὲ τὴν ροπὴ πρὸς τὸ κακὸ ποὺ ἔχει ἡ ὕπαρξή μας, τότε δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται λόγος γιὰ ζωὴ τοῦ Σταυροῦ, πολὺ δὲ περισσότερο γιὰ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ ζωὴ τῆς Ἀναστάσεως.

Καὶ ἀκριβῶς στὴν ἔκφανση αὐτὴ τοῦ ἀγῶνος, στὴν πνευματικὴ καὶ οὐράνια νίκη, ἔρχεται ὁ φλογερὸς Ἀπόστολος καὶ τονίζει τὸν μοναδικὸ λόγο «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Ἄραγε μπορεῖ νὰ φανταστεῖ ὁ ἄνθρωπος μεγαλύτερο θαῦμα καὶ μεγαλύτερη χαρὰ καὶ εὐτυχία ἀπὸ αὐτή; Νὰ ζεῖ ὁ πιστὸς ὅπως ἔζησε ὁ Χριστὸς μὲ οὐράνια ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα. Νὰ ζεῖς ἀδελφέ μου μὲ πλήρη εἰρήνη καὶ μακαριότητα. Ἡ ζωὴ τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ νὰ γίνεται δική σου ζωή. Τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπαστράπτει καὶ νὰ καταυγάζει ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας. Τὴν ψυχὴ μὰ καὶ αὐτὸ τὸ σῶμα, ὅπως τὸ ἔζησαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὅπως τὸ βίωσαν καὶ συνεχίζουν φυσικὰ νὰ τὸ βιώνουν οἱ Ἅγιοί της κάθε ἐποχῆς. Τὰ ἐκλεκτὰ αὐτὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ ἀγαπημένα μᾶς ἀδέλφια τὰ ὁποῖα πονοῦν γιὰ τὶς πτώσεις μας καὶ χαίρονται γιὰ τὴ μετάνοιά μας.

Πόσο ἀλήθεια μᾶς ἀπελευθερώνει ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ! Πόσο ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὄντως ἄνθρωπος ὅταν προσβλέπει τὸ Θεάνθρωπο ἐπάνω στὸ σταυρό! Καὶ πόσο ὁ πόνος μᾶς ἀνακουφίζεται ὅταν ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τὸν δικό του πόνο. Μὰ καὶ πόσο ἐνθουσιάζει τὴν καρδιά μας ἡ ἀλήθεια ὅταν καλούμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μὲ τὸν καθημερινό μας ἀγώνα νὰ λιτανεύουμε τὸ σταυρό μας...

Ναί, ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, μὲ ὅτι συμπεριλαμβάνει τὸ τίμιο αὐτὸ σχῆμα, ὡς τρόπο ζωῆς, κάνει τὸν πιστὸ νὰ ζεῖ μία αὐθεντικὴ ζωή. Νὰ εἶναι ἀναγεννημένος, εἰρηνικός, πνευματικός, μὲ ἔνοικο αὐτὸν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό!

Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, ἂς ἀναλάβουμε ὁ καθένας τὸ ἀγώνισμά του καὶ ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τελικῶς ὁ ἴδιος ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος της δόξης θὰ μᾶς χαρίσει τὴ νίκη!

Ἀμήν.

Γράφει ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρ. Πωγωνιανὴς & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.gr