22 Σεπ 2012

Κυριακὴ Α' Λουκᾶ: Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἔχουμε τονίσει καὶ ἄλλη φορᾶ ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κατανοήσει κανεὶς σωστὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη, ἐὰν πρῶτα δὲν γνωρίσει καὶ δὲν μελετήσει τὴν Παλαιά. Καὶ εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὴν σκιὰ καὶ τὸν νόμο τῆς Παλαιᾶς, χωρὶς τὸν λάμποντα ἥλιο τῆς χάριτος ποὺ μεσουρανεῖ στὴν Καινὴ Διαθήκη, στὸν χῶρο τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε καὶ στὸ χαρακτηριστικὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στοὺς ναούς μας τὴν Κυριακὴ 23 Σεπτεμβρίου, ὅπου ἑορτάζουμε τὴν σύλληψη τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀλλὰ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴν Κόνιτσα καιμαρτύρησε στὸ Ἀγρίνιο στὶς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ 1814.  Ἂς δοῦμε ὅμως στὴ συνέχεια σὲ σύντομη μετάφραση τὴν Ἀποστολική μας περικοπῆ:
«Λέγει ἡ Γραφὴ πὼς ὁ Ἀβραὰμ ἀπέκτησε δύο γιούς, ἕναν ἀπὸ τὴ δούλη καὶ ἕναν ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη γυναίκα του. Ὁ γιὸς τῆς δούλης ὅμως, γεννήθηκε σύμφωνα μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους, ἐνῶ ὁ γιὸς τῆς ἐλεύθερης σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. Αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ καταλάβουμε σὰν μία εἰκόνα. Οἱ γυναῖκες δηλαδὴ εἶναι δύο διαθῆκες: Ἡ μία στὸ Ὅρος Σινά, ποὺ γεννάει δούλους, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Ἄγαρ. Ἡ Ἄγαρ συμβολίζει τὸ....

 ὅρος Σινὰ στὴν Ἀραβία καὶ ἀντιστοιχεῖ στὴν τωρινὴ Ἱερουσαλὴμ ποὺ εἶναι ὑπόδουλη, αὐτὴ καὶ τὰ παιδιά της. Ἀντιθέτως, ἡ Οὐράνια Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἐλεύθερη καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων μας. Λέει σχετικὰ ἡ Γραφή: «Νὰ χαίρεσαι, στείρα, ποὺ δὲ γεννᾶς! Φώναξε καὶ κράξε μὲ χαρά, ἐσὺ ποὺ δὲν κοιλοπονᾶς! Γιατί εἶναι περισσότερα τὰ τέκνα τῆς διωγμένης παρὰ ἐκείνης ποὺ ἔχει τὸν ἄνδρα». (Γαλ. Δ'  22-27).
Βλέπουμε λοιπόν, τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ ὁμιλεῖ ἀλληγορικῶς γιὰ τὴν χάρη ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ στείρα καὶ ἔρημη ἀπὸ τέκνα, Ἐκκλησία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἔλαβε χάρη ἀπροσμέτρητη ἡ Ἐκκλησία καὶ τώρα ὀνομάζεται καὶ εἶναι μητέρα ὅλων μας τῶν Χριστιανῶν. Μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ ὁμιλεῖ γὶ αὐτήν, χρησιμοποιώντας ὅπως εἴδαμε τοὺς λόγους τοῦ προφήτη Ἠσαία.
Ἡ Ἐκκλησία λοιπὸν ἔχει ἀμέτρητα παιδιά. Ὑπερβολικὸς ὁ λόγος; Καθόλου. Ἀρκεῖ νὰ δοῦμε καὶ νὰ μελετήσουμε τὰ πρόσωπα καὶ τὰ γεγονότα στὴ σωστή τους διάσταση.
Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Νυμφίος της, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνυψώθηκε ἐπάνω στὸ Σταυρὸ καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ ἀνῆλθε στοὺς οὐρανούς ἀπὸ τότε ποὺ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, κατῆλθε στοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς ἀνέδειξε Ἀποστόλους καὶ κήρυκες τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τότε ἡ πρώην στείρα, ἔγινε μητέρα καὶ μάλιστα ὑπερπολύτεκνη καὶ γέμισε τὴ γῆ καὶ τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ ἄπειρα παιδιά της!
Πράγματι, ἀδελφοί μου, τόσο ἡ στρατευομένη ὅσο καὶ ἡ θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία μας, περιλαμβάνει ἄπειρες ψυχές. Νέφος ὁλόκληρο μαρτύρων, ὁσίων καὶ σεσωσμένων ψυχῶν, ἀλλὰ τόσες καὶ τόσες ὑπάρξεις ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ ἀγωνίζονται ποικιλοτρόπως γιὰ νὰ κατορθώσουν χάριτι Θεοῦ τὸ ποθούμενο, ποὺ βεβαίως δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν προσωπικὴ σωτηρία.
Ὅμως, ἐνῶ ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, ὁρισμένοι παρανοοῦν τὸν ὄρο καὶ τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ πιστεύουν καὶ κατ' ἐπέκταση διδάσκουν πλάνες καὶ κακοδοξίες, ἐπάνω στὸ κεφαλαιῶδες αὐτὸ ζήτημα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Τὰ τελευταία μάλιστα ἔτη διδάσκονται τέτοιες καὶ τόσες διδασκαλίες, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἐκφράζουν τὴν ὀρθὴ δογματικὴ διδασκαλία, ἀλλ' ὁδηγοῦν καὶ πλεῖστες ὅσες ἀστήρικτες ψυχὲς στὸν ὄλεθρο, ἀφοῦ τελικῶς ἡ θεωρία ὁδηγεῖ καὶ στὴν ἀνάλογη πράξη.
Γι' αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ποῦμε κάποια πράγματα γιὰ τὸ τεράστιο αὐτὸ θέμα.
Καὶ εἶναι πράγματι τεράστιο καὶ πολύπτυχο τὸ θέμα αὐτό, ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, δὲν ἔχουν δώσει πλήρη ὁρισμὸ ποὺ νὰ καλύπτει ἀπολύτως ὅλες τὶς πτυχὲς τοῦ θέματος. Ζοῦμε ὅμως καὶ βιώνουμε τὴν ζωὴ τῆς χάριτος μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ χαρακτηρίζεται καὶ εἶναι Σῶμα Χριστοῦ!
Μποροῦμε ὅμως μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ νὰ δοῦμε κάποια χαρακτηριστικά της Στρατευομένης μᾶς Ἐκκλησίας καὶ ποὺ μᾶς βοηθοῦν νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ ὅριά της.
Καὶ πρώτ' ἂπ' ὅλα, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὀργανωμένη. Δεύτερον εἶναι ἀκατάλυτος. Εἶναι κοινωνία ἀνθρώπων πιστῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ ἐπίσης εἶναι ταμειοῦχος τῆς χάριτος καὶ διδάσκαλος τῆς ἀληθείας.
Ἡ Ἐκκλησία ἀκόμα δὲν εἶναι μόνο ἀόρατη, ὅπως διδάσκει κακοδόξως ὁ προτεσταντικὸς κόσμος γενικῶς, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁρατή. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς καὶ οἱ Ἀπόστολοι ὁμιλοῦν ρητῶς περὶ τοῦ ὁρατοῦ μέρους αὐτῆς.
Ἐπίσης, ἐκεῖνα ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πραγματικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἡ αἵρεσις ἀλλὰ καὶ ὁ φαῦλος βίος. Βεβαίως, ἐὰν θέλαμε νὰ ἀναπτύξουμε ἐπαρκῶς τὶς θέσεις αὐτὲς ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν Ἐκκλησία, θὰ χρειάζονταν τόμοι ὁλόκληροι.
Εἶναι ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐπισημάνουμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία, μοναδικὴ καὶ ἀδιάσπαστη καὶ ἄρα βρίσκονται ἐκτός του χώρου τῆς ἀληθείας ὅσοι διδάσκουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει διαιρεθεῖ καὶ ὅτι χρειάζονται νὰ ἐπανενωθοῦν τὰ διασπασμένα τμήματά της. Ὄντως, ἡ θέση αὐτὴ ποὺ ἀκούγεται καὶ ἀπὸ ἐπίσημα, δυστυχῶς χείλη, εἶναι λανθασμένη καὶ ἀποτέλει ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση.
Μποροῦμε βεβαίως νὰ κάνουμε λόγο γιὰ ἀνθρώπους μεμονωμένους ἢ γιὰ ὁμάδες ὁλόκληρες ποὺ ἀποσπάστηκαν ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ οὐδέποτε μποροῦμε νὰ ὑποστηρίξουμε ὅτι αὐτὴ καθεαυτὴ ἡ Ἐκκλησία διαιρεῖται ἡ διαιρέθηκε. Ὄχι ἀδελφοί μου, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε διαιρεῖται. Ἄν, ἀλοίμονο συνέβαινε τέτοιο πράγμα, τότε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει λόγος περὶ τοῦ ἀκαταλύτου της Ἐκκλησίας. Τότε τὸ Εὐαγγέλιο δὲν θὰ περιεῖχε τὴν ἀλήθεια. Τότε ἡ Ἐκκλησία μας θὰ ἦταν ἁπλὰ μία θρησκεία, ὅπως καὶ τόσες ἄλλες μέσα στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι. Ἑπομένως, ὅσοι ὑποστηρίζουν τὴν παραπάνω ἄποψη περὶ κομματισμοῦ καὶ κατακερματισμοῦ καὶ περὶ ἐπανεννώσεως αὐτοῦ του Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ξεπέφτουν (χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνονται), στὴν βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία «οὐκ ἀφεθήσεται εἰς τὸν αἰώνα».
Ὡς ἐκ περισσοῦ δὲ νὰ τονίσουμε ὅτι καὶ μόνο ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ποὺ θεωρεῖται γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ θεμελιῶδες δόγμα, ἀποδεικνύεται ἡ πλάνη καὶ ἡ φοβερὴ ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση. Καὶ ἐπειδὴ οἱ πλάνες καὶ οἱ αἱρέσεις δὲν αἰωροῦνται στὸν ἀέρα, καὶ δὲν φυτρώνουν στὴν φύση ὡς μανιτάρια ἀλλὰ ἐκφράζονται ἀπὸ ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα «ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας», γίνεται πλεὸν φανερὸ ὅτι ὅσοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, συνειδητὰ βρίσκονται στὸν χῶρο αὐτὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν καταντήσει δυνάμει αἱρετικοί.
Μά, ὑπάρχουν καὶ ὑψηλόβαθμοι κληρικοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν παρόμοιες οἰκουμενιστικὲς θέσεις, θὰ προβάλλει τώρα κάποιος τὴν ἔνσταση. Τί γίνεται στὴν περίπτωση αὐτή; Ἀπαντοῦμε. Τόσο τὸ χειρότερο γι' αὐτούς. Ἂς μελετηθεῖ ἡ ἱστορία καὶ μάλιστα ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἂς διδαχθοῦμε ὅλοι ὅτι τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀποβάλλει τὶς κακοδοξίες, ἔστω καὶ ἂν φαίνεται ὅτι στὴν ἀρχὴ ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ τὶς ὑποστηρίζουν.
Δόξα τῷ Θεῶ ὅμως ἀδελφοί μου, διότι τὸν τελευταῖο καιρὸ ὁλοένα καὶ περισσότερο ἀφυπνίζονται οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.
Ὁλοένα καὶ περισσότερο γίνεται κατανοητὸ ὅτι ὅπως μία εἶναι ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός, ἔτσι καὶ ἕνα εἶναι τὸ Σῶμα Του. Καὶ αὐτὸ βεβαίως δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι παρὰ ἡ Ἁγία μας Ὀρθοδοξία ἡ ὁποία διατηρεῖ ἀδιάσπαστα τὴν χρονικὴ Ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ διδαχή.
Κλείνοντας νὰ τονίσουμε αὐτὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε πάντοτε μέσα στὸ νοῦ καὶ κυρίως στὴν καρδιά μας, ὅτι δηλ. ἡ Ἐκκλησία ἀφοῦ εἶναι Ἁγία, θὰ πρέπει καὶ τὰ μέλη της νὰ εἶναι ἅγια. Νὰ εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ἐφαρμόσουν στὴ ζωή τους καὶ στὴν καθημερινότητα, τὸ πανάγιο καὶ σωστικὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἀλήθεια. Τί τιμή, τί χάρις, τί θεία εὐλογία νὰ εἴμαστε τὰ μακάρια καὶ πανευτυχῆ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ αἰσθανόμαστε τὴν Ἐκκλησία ὡς μητέρα καὶ τροφό μας.
Εἴμαστε λοιπὸν τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας μας! Ἂν ὅμως αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν εἴμαστε, ἂς φροντίσουμε νὰ γίνουμε συνειδητὰ μέλη καὶ ἔνδοξα καὶ πιστὰ παιδιά της. Αὐτὸ θὰ εἶναι καὶ ἡ εὐτυχία μας, ἀφοῦ αὐτὸς ἐπιτέλους εἶναι ὁ προορισμός μας.
Ἀμὴν

1 σχόλιο:

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.