ΠΑΥΛΟΣ ΒΡΕΛΛΗΣ, ὁ Εὐεργέτης τῆς Ἱστορίας μας! Ὁ μεγάλος Ἕλληνας, ὁ μεγάλος δάσκαλος, ὁ μεγάλος καλλιτέχνης τῶν κέρινων ὁμοιωμάτων τῆς ἱστορίας μας! Ποὺ ὅμως δὲν τίμησε οὔτε ἡ Πολιτεία, οὔτε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν... Ὁ Παῦλος Βρέλλης ποὺ εἶπε ἐκεῖνο τὸ μοναδικό: "Εὐχαριστῶ αὐτοὺς ποὺ κράτησαν τὴ Θρησκεία μου, τὴ Γλώσσα μου καὶ τὴν Ἐθνικότητά μου, γιὰ νὰ εἶμαι Χριστιανὸς καὶ νὰ λέγομαι Ἕλληνας"!
Ἡ πορεία ἑνὸς ἀνθρώπου, ζυμώνεται πάντα στὰ παιδικά του χρόνια καὶ ἔχει ἀποδειχθεῖ πὼς οἱ δυσκολίες γεννοῦν τελικὰ μεγάλες μορφές, καθὼς ἐνεργοποιοῦν μέσα τους ἀπὸ νωρίς, ὅλα ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα τοὺς ἔχει ἐφοδιάσει ὁ Θεός: πίστη, ἐλπίδα, ὑπομονή, ἐπιμονή, προσπάθεια, συναίσθηση, εὐαισθησίες καὶ ὅλα τὰ τάλαντα, τὰ ἰδιαίτερα ταλέντα μὲ τὰ ὁποῖα τοὺς ἔχει προικίσει. Ἕνα τέτοιο δοκιμασμένο καὶ προικισμένο παιδὶ ἦταν καὶ ὁ Παῦλος.
Ὁ Θεὸς ἔδειξε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὸ θέλημά Του ἀλλὰ καὶ τὴν ἀποστολὴ ποὺ θὰ τοῦ ἀνέθετε φέρνοντας τὸν στὸν κόσμο τὸ 1923 στὰ Ἰωάννινα, ἀνήμερα τῆς 25ης Μαρτίου! Ἀνήμερα τῆς ἐπετείου τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821, τὴν ὁποία θὰ ὑπηρετοῦσε σὲ ὅλη του τὴ ζωή, ἀρχικὰ μαζεύοντας τὸ ὑλικὸ καὶ τὶς μορφὲς τῆς μέσα του καὶ στὴ συνέχεια δημιουργώντας τὲς μὲ κερὶ καὶ τέχνη ζηλευτὴ στὸ Μουσεῖο του!
Τεσσάρων μόλις χρονῶν ὀρφάνεψε ἀπὸ....
μάνα καὶ στὰ ἐννέα του ἀπὸ πατέρα…
Τὸν ρόλο τῆς ἀνατροφῆς, μὰ καὶ τὸν δυσκολοτερο τῆς διάπλασής του, ἀνέλαβε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία ἡ θεία τοῦ Σοφία Παραμυθιώτη (ἀδελφή της μητέρας του), ἡ ὁποία ἦταν Δασκάλα, ἀλλὰ καὶ καλλιτέχνης! Διαπαιδαγωγήθηκε ἔτσι μὲ πολὺ καλὲς ἀρχές, σὲ ἕνα ἐγγράμματο καὶ ἔντεχνο περιβάλλον, ποὺ τοῦ ἔβαλε βάσεις καὶ τοῦ ἔδωσε ἐμπνεύσεις καὶ κινήματα ψυχικῆς ἔκφρασης, τὰ ὁποία ἄρχισαν νὰ βρίσκουν διέξοδο καθὼς μικρὸς ἀκόμη προσχεδίαζε μορφὲς ἡρώων, ποὺ τόσο τὸν συγκινοῦσαν!
Στὰ χρόνια της Γερμανικῆς Κατοχῆς, ἔφηβος τότε, τὸν συνέλαβαν οἱ Γερμανοὶ καὶ τὸν ἔβαλαν μαζὶ μὲ ἄλλα Ἑλληνόπουλα νὰ συλλέγουν βόμβες, ὀβίδες καὶ χειροβομβίδες ποὺ δὲν εἶχαν ἐκραγεῖ! Κάθε μέρα μελλοθάνατος! Γιατί δὲν ἦταν λίγες οἱ περιπτώσεις ποὺ τὰ βλήματα ἔσκαγαν καὶ δὲν ξανάβλεπε ποτὲ πιὰ τοὺς συντρόφους του! Τότε ἀμέσως σχεδίαζε καὶ ἀποθανάτιζε τὴ μορφὴ τοὺς πάνω σὲ ὅ, τί ἔβρισκε, συνήθως ξύλα…
Μετὰ τὴν Ἀπελευθέρωση, μπαίνει τὸ 1945 μὲ προτροπὴ τῆς Δασκάλας θείας του, στὴ Ζωσιμαία Παιδαγωγικὴ Ἀκαδημία καὶ ἀποφοιτᾶ τὸ 1947!
Εἶναι ἡ ἐποχὴ ποὺ ἔχει ἤδη ξεκινήσει στὰ 23 τοῦ νὰ φτιάχνει τὶς πρῶτες του προτομές, ὅπως ἐκεῖνες τῶν Γ. Καλούδη, Γ. Λύτρα, Στρατηγοῦ Ρέππα καὶ ἰδιαίτερά του τότε Μητροπολίτη Ἰωαννίνων (πρώην Βελλᾶς καὶ Κονίτσης καὶ ἀργότερα Ἀρχιεπίσκοπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος) Σπυρίδωνα Βλάχου, τοῦ λεγόμενου καὶ «Φωνὴ τοῦ Γένους», μεγάλου πρωταγωνιστὴ τῆς Αὐτονομίας τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀλλὰ καὶ τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγώνα μετέπειτα, μὲ τὰ περίφημα Συλλαλητήριά του καὶ τοὺς πύρινους λόγους του, ὁ ὁποῖος τὸν ἐμπιστεύτηκε, τὸν ἐνθάρρυνε καὶ θέλησε νὰ τὸν ἀνταμείψει πληρώνοντας γενναία τὸν κόπο τοῦ Παύλου. Μὰ ὁ νεαρὸς Βρέλλης ἀρνήθηκε λέγοντας πὼς "δὲν θέλω νὰ ἀρχίσω τὴν καριέρα μου μὲ χρήματα"…
Τὸ 1949 γράφεται στὴν Ἀνωτάτη Σχολὴ Καλῶν Τεχνῶν στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ τὴ χαρὰ καὶ τὴν πρόοδό του θὰ ἀνακόψει ἡ στρατιωτικὴ θητεία τοῦ κατὰ τὸν Ἐμφύλιο Πόλεμο ποὺ τὸν σημαδεύει ψυχικὰ καὶ τὸν ἀποσυντονίζει…
Ξαναβρίσκει ὅμως τὸ δρόμο ποὺ μὲ τόσο κόπο εἶχε χαράξει ὡς τότε, μὲ κατασκευὲς σὲ πηλό, χαρακτικὴ καὶ ζωγραφική, ἐνῶ παράλληλα ἀθλεῖται καὶ μάλιστα παίρνει μέρος μὲ διακρίσεις καὶ πρωτιὲς σὲ Ἀγῶνες ἅλματος ἐπὶ κοντῶ ("Ἄκτια" 1950, "Δωδωναία" 1950)! Ταυτόχρονα, παρακολουθεῖ μαθήματα Βυζαντινῆς Μουσικῆς καὶ ὀρθοφωνίας! Ἀναγκάζεται ὅμως νὰ τὰ ἐγκαταλείψει ἀργότερα ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ ἀφοσιωθεῖ ἐξ΄ ὁλοκλήρου στὰ μαθήματα τῆς Σχολῆς, ποὺ ἀπαιτοῦν ὅλο καὶ περισσότερο χρόνο καὶ ἐνέργεια.
Τὸ 1954, ἀποφοιτεῖ τελικὰ ἀπὸ τὴ Σχολὴ Καλῶν Τεχνῶν, μὲ Θεωρητικὸ καὶ Πρακτικὸ Πτυχίο, ἀλλὰ δὲν σταματᾶ ἐκεῖ καὶ μὲ ὑποτροφία παρακολουθεῖ μαθήματα Τέχνης καὶ Τεχνικῆς της Χαλκογλυπτικῆς στὴ Φλωρεντία (ὅπου ἐργάζεται γιὰ σύντομο χρονικὸ διάστημα) καὶ Ψηφοθεσίας στὴ Ραβέννα!.
Διαρκῶς προσπαθεῖ νὰ ταξιδεύει στὸ ἐξωτερικό, ὥστε νὰ παρακολουθεῖ καινούριες ἐκθέσεις ἢ νὰ ἐπισκέπτεται σημαντικὰ Μουσεῖα, ἐνῶ εἶναι μεγάλη ἡ συγκίνησή του ὅταν τοῦ ἀνατίθεται ἡ συντήρηση τμημάτων τοῦ Μουσείου Ἀκροπόλεως ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Βράχο!
Κατόπιν ἐργάζεται γιὰ τρία περίπου χρόνια στὸ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο, ἀποκτώντας καὶ δύο ἀναγνωρισμένα διπλώματα εὑρεσιτεχνίας, τὰ ὁποία χρησιμοποίησε γιὰ νὰ ὑλοποιήσει μία ἰδέα του, τὴ δημιουργία Τμήματος Ἀναπαραγωγῆς Κλασικῶν Ἀρχαιοτήτων, τοῦ ὁποίου ἀνέλαβε τὴ θεμελίωση!
Κοφτερὸ μυαλὸ καθὼς ἦταν καὶ θέλοντας ἡ διδασκαλία νὰ πιάνει τόπο, εἰσηγήθηκε καινούργια προγράμματα μαθημάτων, μὲ συγκεκριμένη παιδαγωγικὴ μέθοδο, ποὺ ἐφαρμόστηκαν πρῶτα στὸ Τζάνειο Πειραματικὸ Γυμνάσιο τοῦ Πειραιᾶ, ὅπου δίδαξε ἐπὶ χρόνια μὲ ἐπιτυχία! Θεωροῦσε μάλιστα ὀργανικὸ καὶ ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς Παιδεία, τὶς ἐπὶ τόπου ξεναγήσεις τῶν μαθητῶν σὲ Ἀρχαιολογικοὺς χώρους, τὶς ὁποῖες ἔκανε ὁ ἴδιος προσωπικά!
Ἀπὸ τὸ 1958 ἐργάζεται ὡς Καθηγητὴς Τεχνικῶν σὲ Γυμνάσια καὶ Λύκεια τῶν Ἰωαννίνων, ὅπου ἀνακαλύπτει τὶς ἀδυναμίες τοῦ συστήματος τῆς Ἐκπαίδευσης. Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει ἀνάλογος κύκλος μαθημάτων γιὰ ὑποψήφιους Α.Σ.Κ.Τ., ἱδρύει δική του Σχολὴ δίνοντας ἀπαραίτητα ἐφόδια στὰ παιδιά, μὲ ἐλεύθερο καὶ γραμμικὸ σχέδιο, ἀλλὰ καὶ χρήσιμα στοιχεῖα ἀπὸ τὴν καλλιτεχνικὴ ἐμπειρία του!
Ἀπὸ τὸ 1960 δημιουργεῖ στοὺς Μουζακαίους Ἰωαννίνων μονάδα ἀναπαραγωγῆς κεραμικῶν προτομῶν τῶν μεγαλύτερων προσωπικοτήτων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, ὅπως τῶν Περικλῆ, Ἀσπασίας, Ἀλέξανδρου, Σοφοκλῆ, Εὐριπίδη, Αἰσχύλου, Θουκυδίδη, Σωκράτη, Ἱπποκράτη, Σαπφοῦς καὶ ἄλλων, μὲ ὁδηγὸ τὰ ἀντίστοιχα ἐκθέματα τῶν Μουσείων!
Τὸ 1962 παντρεύεται τὴ Μαρία Γιαννίση καὶ ἀποκτᾶ δύο παιδιά, τὸν Κωνσταντῖνο (1966) καὶ τὴν Ἄννα (1970), ἐνῶ ἐκεῖ πίσω στὰ Ἰωάννινα τοῦ δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ ἐπανασυνδεθεῖ μὲ τὴν ἠπειρώτικη λαϊκὴ τέχνη.
Παράλληλα λαμβάνει μέρος σὲ ὁμαδικὲς ἐκθέσεις στὸ ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό, ἐνῶ παρουσιάζει καὶ ἀτομική του ἔκθεση στὸ Λονδίνο τὸ 1972, μὲ θέμα "Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴν Τανάγρα" καὶ "κινητικὴ γλυπτική"!
Καθὼς ταξιδεύει, ἐρευνᾶ καὶ συλλέγει πάντα μὲ μεγάλη προσοχὴ καὶ ἀγάπη στοιχεῖα, πληροφορίες, τόπους μορφές, ἀνοίγει ὁλοένα καὶ περισσότερο μία νεανικὴ πηγὴ τῆς ποίησής του, ποὺ τὸν ὁδηγεῖ νὰ ἐκδώσει τελικὰ τὶς "Θύμησες" τὸ 1969, τὶς "Φόρμες" τὸ 1972, τὸ "Σίδερα, Πέτρες καὶ Λουλούδια" τὸ 1975!
Ἐν τῷ μεταξύ, στὰ 1971, τὸ Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων τὸν ἀποσπᾶ γιὰ ἑπτὰ χρόνια, προκειμένου νὰ παραδώσει μαθήματα Ἱστορίας τῆς Τέχνης (Σύγχρονα Ρεύματα) ὅπου συγκρούεται μὲ τὴ νοοτροπία τῆς θεωρητικῆς καὶ μόνο προσέγγισης τῶν μαθημάτων καὶ ἰδιαίτερά της Ἱστορίας, στὴν ὁποία ἔχει ἐξαιρετικὴ εὐαισθησία, θεωρώντας τὴν «πάντα ζωντανὴ μέσα σὲ ὅλους καὶ πάντα ἀπαραίτητη γιὰ ὅλους»!
Ἔτσι τὸ 1975 δημιουργεῖ στοὺς Μουζακαίους τὸ "Μουσεῖο Προεπανάστασης 1611 - 1821" μὲ κέρινα ὁμοιώματα καὶ πρῶτο σχετικὸ ἱστορικὸ θέμα τὸ «Κρυφὸ Σχολειό», μεταμορφώνοντας μία αἴθουσα μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε ὁ ἐπισκέπτης νὰ μπαίνει ἀμέσως στὸν ἱστορικὸ χρόνο καὶ περιβάλλον τῶν ἡρώων καὶ τῶν γεγονότων! Δημιουργοῦσε πιὰ ἐκεῖ ἀνθρώπινες μορφὲς ἀπὸ κερί, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ ἡ κατασκευὴ μὲ πηλό, ἡ δημιουργία ἐκμαγείου ἀπὸ γύψο καὶ τέλος ἡ χύτευση τοῦ κεριοῦ! Μία διαδικασία ἐπίπονη καὶ ἐπίμονη! Χρονοβόρα καὶ ἀπαιτητική! Μὲ θαυμαστὰ ὅμως ἀποτελέσματα, ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ δημιούργησαν ἐνθουσιασμὸ σὲ ὅσους τὴν πρωτοεῖδαν!
Τὸ 1982 ἐκδίδει δύο ἀκόμη ποιητικές του συλλογές, τὸ "Ἦταν καὶ Εἶναι" καὶ τὸ "Λαμαρίνες καὶ Παράνομοι», ἐνῶ ἔχει προσθέσει στὸ ἀρχικό του Μουσεῖο καὶ ἄλλα θέματα-αἴθουσες. Καὶ ἔχει σχέδια γιὰ πολὺ περισσότερα ἔργα, ἀλλὰ ὁ χῶρος ἀποδεικνύεται πλέον πολὺ μικρὸς γιὰ ἕνα τόσο μεγάλο ἔργο! Καὶ βοήθεια δὲν ὑπάρχει ἀπὸ πουθενά…
Τότε, τὸ 1983, ἔχοντας συνταξιοδοτηθεῖ μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ Γυμνασιάρχη καὶ ἐνῶ εἶναι πιὰ 60 ἐτῶν, ἀποφασίζει νὰ κάνει ἕνα νέο ξεκίνημα, ἀφιερώνοντας ὅλου του τὸν ἑαυτὸ στὸν μεγάλο του στόχο: ἕνα ὁλοζώντανο Μουσεῖο Ἱστορίας, γεμάτο ἀληθινούς, ζωντανοὺς ἥρωες, ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς διδάξουν καὶ νὰ μᾶς καθοδηγήσουν!
Ἔτσι διαθέτει ὅλο τὸ ἐφ' ἅπαξ τῆς σύνταξής του σὲ ἕναν γυμνὸ χῶρο 17 στρεμμάτων, στὸ χωριὸ Μπιζάνι Ἰωαννίνων! Τὸν χαράζει μὲ δρόμους καὶ πλατεῖες καὶ τὸν διαμορφώνει ὅμως, στολίζοντας τὸν μὲ πολλὰ δέντρα καὶ φτιάχνοντας τὸ σχέδιο τοῦ πανέμορφου φρουριακοῦ κτιρίου, βάζει καὶ ἴδιος πολὺ προσωπικὴ ἐργασία, χτίζοντας μὲ τὰ χέρια καὶ τὴν ψυχή του, τὸ περίφημο «ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Κέρινων Ὁμοιωμάτων Παῦλος Βρέλλης»!
Στὴ συνέχεια ἀκούραστος καὶ ἀεικίνητος ἄρχισε νὰ διαμορφώνει καὶ τὸν ἐσωτερικὸ χῶρο, ξεφεύγοντας ἀπὸ τὰ κλασικὰ Μουσεῖα καὶ προσπαθώντας νὰ φτιάξει ποικίλα σκηνικά, ποὺ θὰ φιλοξενοῦν καὶ θὰ ἀναδεικνύουν τὰ ὁμοιώματά του, ὅλα παρμένα ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἱστορία! Δημιουργώντας δηλαδὴ «ἱστορικὸ περιβάλλον», κάτι ποὺ λείπει σχεδὸν ἀπὸ ὅλα τὰ Μουσεῖα τοῦ Κόσμου!
Στὴν τιτάνια αὐτὴ προσπάθεια, στέκονται τώρα δίπλα του παλιοὶ φίλοι καὶ μαθητές του καὶ ὁ Σύλλογος "Φίλοι του Μουσείου Παύλου Βρέλλη", ἐνῶ ὑπῆρξε σημαντικὴ - ἂν καὶ ἀργοπορημένη ἡ ἀρωγὴ τοῦ κράτους στὰ τελειώματα τοῦ Μουσείου, ὅταν ἡ Μελίνα Μερκούρη (Ὑπουργὸς Πολιτισμοῦ) καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδόπουλος (Ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν), βοήθησαν τὸ ἔργο του, ὑποστηρίζοντας τὸν καὶ ἠθικὰ καὶ οἰκονομικά!
Καὶ τὸ ἔργο τοῦ εἶναι πραγματικὰ ἀξεπέραστο, μοναδικό, συγκινητικό, ἱστορικὸ καὶ πρωτίστως ἐθνικό! Ζωντάνεψε ἥρωες, Ἁγίους, πρόσωπα καὶ στιγμὲς ποὺ εἶχαν ξεχαστεῖ καὶ ξεθωριάσει ἀπὸ τὸν ξενισμό, τὴν ἀδιαφορία, τὴν ἄγνοια, τὴν ἰσοπεδωτικὴ τηλεόραση καὶ τὰ περίφημα ΜΜΕ! Κράτησε ἀναμμένη τὴ δάδα τοῦ Γένους! Ἔφερε τὸ χθὲς στὸ σήμερα καὶ ἐφτίαξε τὸ Μουσεῖο τοῦ ἱστορικοῦ μας χωροχρόνου! Ὑπῆρξε ἕνας νέος «Φειδίας» ποὺ σμίλεψε τὴ ζωφόρο τῆς Παλιγγενεσίας! Ἕνας νέος «Ἐλύτης τῆς γλυπτικῆς» ποὺ μὲ κερὶ ἀντὶ γιὰ πένα, κέντησε μὲ τρανὲς μορφὲς τὰ ἀκρογιάλια καὶ τὰ κάστρα τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας! Τὴ Μνήμη τοῦ ¨Ἔθνους! Δείχνοντας τὸ σωστὸ μονοπάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ!
Ὁ Παῦλος Βρέλλης, ζωντάνεψε στὸ δικό του «Μουσεῖο Ἑλληνικῆς Ἱστορίας» καὶ τοὺς Ἠπειρῶτες Εὐεργέτες, ποὺ τόσο θαύμαζε, χωρὶς ἴσως νὰ ἔχει συνειδητοποιήσει ὅτι καὶ ὁ ἴδιος εἶχε γίνει ἕνας πολὺ μεγάλος, μοναδικὸς καὶ ἀξεπέραστος Ἐθνικὸς Εὐεργέτης τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ζωντανεύοντας τὸ θρυλικὸ 1821, μὰ καὶ τὸ Ἔπος τοῦ 1940-41 καὶ τόσα ἄλλα ἀκόμη!
Παράλληλα ἄλλα ἔργα, προτομὲς καὶ συνθέσεις του, κοσμοῦν ἰδιωτικὲς συλλογὲς τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ Ἐξωτερικοῦ, καθὼς καὶ στὴν Πινακοθήκη Ἰωαννίνων, ἐνῶ κάποια ἀπὸ πέτρα καὶ μάρμαρο στολίζουν καὶ ὑμνοῦν τὴν ἠπειρώτικη γῆ!
Γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν προσφορὰ τοῦ τιμήθηκε ἀπὸ τὴν Πανηπειρωτικὴ Συνομοσπονδία Ἑλλάδας (1981), Ἱστορικὴ καὶ Ἐθνολογικὴ Ἑταιρεία Ἑλλάδας (1982), Φυσιολατρικὸ Σύνδεσμο Πατρὼν (1984), Τοπικὴ Ἕνωση Δήμων καὶ Κοινοτήτων (1991), Δῆμο Ἰωαννιτῶν (1992), Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων (1992), Σύλλογο Ἰωαννιτῶν Ἅγιος Γεώργιος (1992), 8η Μεραρχία (1993) καὶ ἄλλους, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τὴν ἐπίσημη πολιτεία, οὔτε ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, οὔτε ἀπὸ τὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, οὔτε ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, ὅπως θὰ ταιρίαζε σὲ μία τέτοια, σπάνια, ἀσύγκριτη καὶ δημιουργικὴ μορφή, σὲ ἕναν μεγάλο Ἕλληνα, σὲ ἕναν μεγάλο δάσκαλο τῆς τέχνης καὶ τῆς Ἱστορίας μας!
Τὸ ἔργο τοῦ ποτὲ δὲν προβλήθηκε στὴν πρώτη σελίδα, στὰ κεντρικὰ δελτία, στὶς «μεγάλες» ἐκπομπές, μὰ διαδόθηκε στόμα μὲ στόμα ἀπὸ ὅλους τους Ἕλληνες! Ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δίδαξε μὲ τὸ ἦθος, τὴ σεμνότητα καὶ τὸ ἀνυπολόγιστης ἐθνικῆς καὶ καλλιτεχνικῆς ἀξίας ἔργο του! Ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ γνώρισαν τὶς ρίζες καὶ τοὺς προγόνους τοὺς μέσα ἀπὸ τὴν ψυχὴ καὶ τὰ χέρια του!
Ὁ Παῦλος Βρέλλης, τὶς 23 Ἰουλίου 2010 μ.Χ., ἔχοντας κλείσει τὰ 87 τοῦ χρόνια, ξεκίνησε μὲ τὸ τελευταῖο κερί του γιὰ τὴν αἰωνιότητα! Γιὰ νὰ συναντήσει ἀπὸ κοντά, ὅλους ἐκείνους τοὺς ἥρωες καὶ Ἁγίους, ποὺ ἀγάπησε, θαύμασε, σμίλεψε καὶ ὕμνησε ὅσο κανείς!
Τὸν εὐγνωμονοῦμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου