Μᾶς κλέβουν οἱ παπάδες; ἤ ἀλλιῶς: ἡ σχέση εἶναι προσωπική ὑπόθεση

Πρίν λίγο καιρό ἤμουν παρών σ' ἕνα ξέσπασμα ἑνός ἀνθρώπου. Ἄρχισε νά κατηγορεῖ τήν ἐκκλησία καί νά λέει τά κλασικά: οἱ παπάδες μᾶς κλέβουν, οἱ δεσποτάδες μᾶς θέλουν στήν ἄγνοια ὑποταγμένους, μᾶς κοροϊδεύουν, μᾶς ἐκμεταλλεύονται, ἐγώ ἀλλιῶς τόν φανταζόμουν τό Θεό. Μάλιστα, γιά νά στηρίξει ὅλο αὐτά τά παράπονά του ἔφερε καί παραδείγματα πολύ ὀρθά....Καί μ'ἔβαλε σέ σκέψεις. Πολλές σκέψεις. Νά σού ἐκμυστηριευτῶ μερικές. 

Κάνουμε πάντα τό λάθος νά βλέπουμε τά σφάλματα τῶν παπάδων, τῶν δεσποτάδων καί ἀμέσως λέμε: Νά, αὐτός ἔκανε αὐτό. Καί ποιό εἶναι ἀμέσως τό συμπέρασμα ποῦ βγάζουμε; Ἄρα, καλά κάνω κι ἐγώ πού δέν πάω στήν ἐκκλησία. Δηλαδή, ἀμέσως βγάζουμε τόν ἑαυτό μᾶς ἀπ'τήν ἐξίσωση, ἐπειδή κάπου, κάποτε, κάποιος ἔκανε συγκεκριμένο σφάλμα. Καί ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὑπόθεση ὄχι τοῦ παπᾶ πού ἔκλεψε, ἀλλά τοῦ καθενός μᾶς προσωπικά. Ἡ πίστη εἶναι βίωμα. Εἶναι ἐμπειρία προσωπική, μυστική, ἐσωτερική. Εἶναι σχέση μέ τό Θεό. Καί σέ μία τόσο προσωπική σχέση δέ χωρᾶνε....

 ἐνέργειες ἤ παραλείψεις τρίτων. Γιά παράδειγμα, ὅταν ἐρωτευτεῖς, δέ σέ νοιάζει τίποτε ἄλλο παρά τό ἐρώμενο πρόσωπο. Βλέπεις τό πρόσωπο αὐτό παντοῦ καί πάντα.

Εἴμαστε πολύ εὔκολοι στό νά κατακρίνουμε. Ἀλλά, εἴδαμε ποτέ τά δικά μας σφάλματα; Εἴδαμε ποτέ τό δοκάρι στό δικό μας μάτι; Τοῦ ἔφταιγε ὁ παπάς πού ἔκανε κάτι. Γιατί ὄχι; Καί ἐκεῖνος ἄνθρωπος σάν καί σένα καί μένα δέν εἶναι; Ἤ μήπως ξεχνᾶμε τό ὅτι καί μέσα στούς 12 μαθητές τοῦ Χριστοῦ (πού ὁ ἴδιος τους διάλεξε) ὑπῆρξε καί ἕνας μετέπειτα προδότης;

Θυμήσου, ἀδερφή/ε, ὅτι τόν Ἰούδα τόν ἀγάπησε πιό πολύ ἀπ'ὅλους ὁ Χριστός! Τοῦ ἔδωσε εὐκαιρίες πού σέ κανέναν ἄλλον δέν ἔδωσε. Ὁ Χριστός μᾶς τίμησε μέ τό ὑπέρτατο, χαοτικό, ἀσύλληπτο δῶρο: τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία μας.... Ἀπόλυτη ὡς τήν αἰωνιότητα!

 

Ἅμα δέ σ'ἀρέσει ὁ παπάς ὁ ἐγωίσταρος ἤ ὁ ψάλτης πού τά τσεπώνει, διάλεξε μία ἄλλη ἐνορία καί πήγαινε ἐκεῖ. Ἅμα -ὅπως λές- δέ σ'ἀρέσει ὁ παπάς αὐτός, πήγαινε σέ κάποιον ἄλλον νά ἐξομολογηθεῖς. Ἀλλά νά θυμᾶσαι ὅτι ἀκόμη καί ὁ πιό ἁμαρτωλός ἱερέας ὅταν κάνει Λειτουργία κατεβάζει τό Θεό τόν ἴδιο στή γῆ. Γι'αὐτό καλό εἶναι νά τό θυμόμαστε αὐτό πρίν πᾶμε νά κρίνουμε...

 

Ἡ πίστη δέν εἶναι θεωρίες. Μυστικά μέσα σου θά τήν βιώσεις τήν ἐπικοινωνία μέ τό Χριστό. Ὅ,τι καί ἄν ἀκοῦς, ὅσα ἐπιχειρήματα καί νά σού ποῦν, ἅμα δέ τό νιώσεις, εἶναι χαμένος χρόνος... Καί θυμήσου ὅτι ὁ Χριστός δέν ὑποχρεώνει κανένα. Δέχεται ἀκόμα καί ἐκείνους πού μετανιώνουν ἔστω καί στό τελευταῖο δευτερόλεπτο. Τόσο ἀρχοντική καί ἄπειρη εἶναι ἡ ἀγάπη του. Τούς βάζει στή Βασιλεία τοῦ ἔστω καί μ'ἕνα ὕστατο ἥμαρτον (θυμήσου: ληστές, πόρνες, ἀπατεῶνες, κλπ, κλπ). Ἄρα, αὐτός πού τώρα κρίνουμε καί βρίζουμε, μπορεῖ νά καταλήξει στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ κι ἐμεῖς -λόγω τῆς κατάκρισής μας- νά ἀποξενωθοῦμε ἀπ'τήν ἀγάπη Του...

Καί κάτι τελευταῖο: Ἄσε τούς ἄλλους νά φωνάζουν καί νά οὐρλιάζουν καί νά τούς φταῖνε ὅλα. Ἄσε ἀκόμα καί τά μεγαλόστομα κηρύγματα. Ἄσε μέ κι ἐμένα πού πῆρα φόρα. Ἐσύ, πήγαινε κάπου ἥσυχα, καί μέ ὅση δύναμη ψυχῆς ἔχεις πές Του: Χριστέ, ἀκούω τόσα καί τόσα σκάνδαλα. Δέν ξέρω τί νά πρωτοπιστέψω. Ἄν ὑπάρχεις ὅμως, ἔλα στήν ψυχή μου μέσα. Ἔλα νά σέ νιώσω. Καί, ἄν τό πράξεις αὐτό μέ πίστη καί ταπείνωση, Ἐκεῖνος σίγουρα θά σέ ἐπισκεφτεῖ... Στά σίγουρα...

αόρατη γωνιά