«Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με καί μή κωλύετε αὐτά»
Τοῦ ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΙΔΗ
ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙΣ. Φτάνει νά μοιάσεις λίγο στό δωδεκάχρονο παιδί σου.
Εἶναι κάποιες στιγμές διαφορετικές ἀπό τίς ἄλλες, πού συμπυκνώνουν νοήματα σπάνια, ξεχωριστά, ἀλλοτινῶν ἐποχῶν, βγαλμένα λές ἀπό τήν ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία, μέ περπατησιά ἀγέρωχη καί λιτή φορεσιά. Μία τέτοια στιγμή ξεπήδησε τήν περασμένη Τρίτη, 29 Μαίου, στά Χανιά, στό στάδιο τῆς πόλης, κατά τή διάρκεια τῶν ἐτήσιων σχολικῶν ἀγώνων τῶν μαθητῶν τῆς πρωτοβάθμιας ἐκπαίδευσης. Εἶναι ὁρισμένοι χαρακτῆρες ἀπό ἀτόφιο χρυσάφι, ἀλλιώτικοι ἀπό τούς ἄλλους, γιά κάποιους λόγους ἀνερμήνευτους, μοναδικοί. Σάν τούς μικρούς ἥρωες τῶν παιδικῶν μας χρόνων, πού μᾶς συντροφεύουν γιά ὅλη μας τή ζωή, γιατί χάρη σ’ αὐτούς ἀνακαλοῦμε στή μνήμη μας τά χρόνια της ἀθωότητάς μας. Ἕνας τέτοιος μαλαματένιος χαρακτήρας εἶναι ὁ δωδεκάχρονος Φώτης Ἀλεξιάδης, μαθητής τῆς ἕκτης τάξης τοῦ 2ου Δημοτικοῦ Σχολείου Χανίων. Χάρη στό Φώτη μία τυπική μέρα σάν ὅλες τίς ἄλλες, ἀπέκτησε ψυχή, νίκησε τό χρόνο, γινόμενη ἄχρονη καί διαχρονική, μέ ἕνα τρόπο πού συναντᾶ κανείς στίς γραφές καί στά νοήματα πού ἔσπειρε στήν κρητική γῆ ὁ πολίτης τοῦ κόσμου Νίκος Καζαντζάκης.
στό στάδιο τῶν Χανίων ἀντιλαλοῦν οἱ φωνές τῶν ἀθλητῶν τῶν δημοτικῶν σχολείων τῆς πόλης πού ἑτοιμάζονται νά συναγωνιστοῦν σέ ἀθλήματα τοῦ στίβου. Ἡ μέρα εἶναι ζεστή, ὁ ἥλιος καίει, καί στίς κερκίδες γονεῖς καί ἐκπαιδευτικοί, παρακολουθοῦν τούς ἀθλητικούς ἀγῶνες. Ὅλα κυλοῦν κατά τό συνήθη τρόπο. Παιδιά χαρούμενα, μέ χαμόγελα στά χείλη πού βουίζουν σάν σμῆνος μελισσῶν σέ ἀνοιξιάτικο κάμπο. Οἱ ἀγῶνες πλησιάζουν στό τέλος τους. Ἀπομένει ὁ ἀγώνας τῶν 600 μέτρων, οἱ μαθητές παίρνουν θέση, ἕτοιμοι νά ξαμοληθοῦν στό ταρτάν μόλις ἀκούσουν τό σῆμα ἔναρξης τοῦ ἑλλανοδίκη. Μπάμ ἀκούγεται, οἱ μπόμπιρες τρέχουν, μεταξύ αὐτῶν καί ὁ Φώτης Ἀλεξιάδης. Κορμιά σέ ἔνταση, δρασκελιές γρήγορες, κοφτές, ὥσπου ἡ γνώριμη ἰαχή τῆς ἀπογοήτευσης ἀκούγεται ἀπό τό πλῆθος.
Ἦταν ἡ στιγμή πού ἕνας ἀπό τούς λιλιπούτιους ἀθλητές, παραπάτησε καί ἔπεσε στόν ἀγωνιστικό χῶρο, δείχνοντας νά πονάει ἀπό τήν ἀπροσδόκητη πτώση.Ἦταν ἡ στιγμή πού σταμάτησε ὁ χρόνος. Γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, μαθητές γίνονται μάρτυρες μίας σκηνῆς, βγαλμένη λές ἀπό τίς ταινίες τοῦ κινηματογράφου. Ἦταν ἡ στιγμή πού ὁ Φώτης Ἀλεξιάδης, ἐνῶ προπορεύονταν, ξαφνικά σταματᾶ καί ἐπιστρέφει νά βοηθήσει τόν πεσμένο συναθλητή του.
"Χτύπησες", τόν ρωτάει μέ παιδική ἀθωότητα, ἐνόσο οἱ ἄλλοι μαθητές συνεχίζουν τόν ἀγώνα τους γιά τήν πρωτιά. Γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί καί μαθητές παρακολουθοῦν καθηλωμένοι τήν γενναία κίνηση τοῦ 12χρονου μαθητῆ, τόν βλέπουν νά παρακινεῖ τόν ἄτυχο συναθλητή του νά σηκωθεῖ καί νά συνεχίσει τόν ἀγώνα. Αὐτό καί γίνεται. Ὑπό τίς ζητωκραυγές τῶν παρισταμένων ὁ μαθητής πού τραυματίστηκε ἐπιπόλαια, σηκώνεται καί συνεχίζει τόν ἀγώνα.
Μαζί μέ αὐτόν ξεχύνεται καί ὁ Φώτης Ἀλεξιάδης, ὁ ὁποῖος μέ ἀναπτερωμένο ἠθικό προσπαθεῖ νά πλησιάσει τούς προπορευόμενους συναθλητές του πού ἐν τῷ μεταξύ εἶχαν ξεφύγει δεκάδες μέτρα μπροστά, κυνηγώντας τήν πρώτη θέση. Τά συναισθήματα ἐναλλάσσονται, ἡ κερκίδα δονεῖται ἀπό τήν παρότρυνση πρός τό σπάνιο παιδί πού σταμάτησε νά βοηθήσει τόν συναθλητή του. Τά δευτερόλεπτα ἀργά κυλοῦν, ὄχι ὅμως καί ὁ Φώτης πού σᾶς σίφουνας τρέχει, προσπερνώντας ὅποιον ἔβρισκε μπροστά του.
Πολύ γρήγορα ὁ Φώτης Ἀλεξιάδης πλησιάζει τό γκρούπ τῶν προπορευόμενων ἀθλητῶν, ἡ ἀγωνία στά ὕψη, τό κοινό μέ κομμένη ἀνάσα παρακολουθεῖ τήν ὑπερπροσπάθεια τοῦ 12χρονου παιδιοῦ. Σάν τίς βουβές ταινίες, λίγο πρίν τό τέλος ὅλοι σιωποῦν, λές καί ἤσαν συνεννοημένοι. Καί ξαφνικά… Ξαφνικά τό γήπεδο δονεῖται ἀπό τίς φωνές ὅλων. Ὁ Φώτης Ἀλεξιάδης κόβει πρῶτος τό νῆμα!
Κάποιοι γονεῖς χαμογελοῦν, κάποιοι ἐκπαιδευτικοί κλαῖνε ἀπό συγκίνηση, ὅπως ἡ δασκάλα του, ἡ κυρία Ἐλπίδα Μπάρκα, ἐνῶ τά παιδιά μέ ζητωκραυγές σπεύδουν νά ἀγκαλιάσουν τόν νικητή μέ τή μεγάλη καρδιά καί τήν ἀτσαλένια ψυχή. Δέν ἔχουν μόνο τά παραμύθια εὐτυχισμένο τέλος. Χάρη στό Φώτη ἔχει καί ἡ ζωή μας, ὅσο σκληρή κι ἄν ἐμφανίζεται ἐσχάτως σέ τοῦτο δῶ τόν τόπο.
Υπάρχουν και εξαιρέσεις!Ανάμεσα στην διεφθαρμένη ηθικά νεολαία μας, βρίσκουμε ακατέργαστα διαμάντια.
ΑπάντησηΔιαγραφή