Πάσχα δέν εἶναι τό ἀρνί, δέν εἶναι τό κόκκινο αὐγό, δέν εἶναι τό τσουρέκι, δέν εἶναι ἡ λαμπάδα, δέν εἶναι τά καινούρια ροῦχα, δέν εἶναι ἡ παρουσία μας στήν Ἐκκλησία δέκα λεπτά πρίν τό “Χριστός Ἀνέστη” καί ἕνα λεπτό μετά. Πάσχα δέν εἶναι ἡ λατρεία τοῦ φαγητοῦ, τό πανηγύρι, ὁ χορός καί τό ποτό. Πάσχα δέν εἶναι οἱ σοῦβλες στό δρόμο, δέν εἶναι ἡ ἀνταλλαγή εὐχῶν, δέν εἶναι ἡ ἐπιστροφή στό χωριό. Ή, τουλάχιστον, δέν εἶναι μόνο αὐτά.Πάσχα εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ γεύση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ φωνή τοῦ Οὐρανοῦ πού ἔρχεται μέσα μας, ὅταν μεταλαμβάνουμε στήν Θεία Λειτουργία. Τότε ἡ ψυχή μας, ἔστω καί γιά λίγο, μεταμορφώνεται, ἠρεμεῖ, νιώθει κάτι ἀπό τήν συγγνώμη καί τήν ἀγάπη πού ἀνατέλλει μέσα ἀπό τόν Τάφο. Τότε, νιώθουμε πώς μ’ ὅλο τόν κόσμο εἴμαστε ἀδέλφια, γιατί μετέχουμε τοῦ κοινοῦ ποτηριοῦ τῆς Ζωῆς. Πάσχα εἶναι ἡ ἀλλαγή τῆς ζωῆς μας, ἡ ἀνάστασή μας ἀπό τά πάθη καί τίς κακίες πού μᾶς δέρνουν. Δέν ἀξίζει νά λέμε ὅτι ἦρθε τό Πάσχα κι ἐμεῖς δέν εἴμαστε συμφιλιωμένοι μέ τό Θεό, τό συνάνθρωπο, τό γείτονα, τόν ἑαυτό μας, ὅτι δέν νιώθουμε πιό ἐλεύθεροι ἀπό τά δεσμά τῆς κακίας καί τοῦ θανάτου. Πάσχα ἄλλωστε εἶναι ἡ συντριβή τοῦ ἔσχατου ἐχθροῦ της ἀνθρώπινης φύσης, πού εἶναι ὁ....
θάνατος: Θανάτω θάνατον πατήσας…
Πάσχα εἶναι ἡ ἀφορμή γιά ἑνότητα, ἑνότητα μεταξύ τῶν λαῶν καί τῶν κοινωνιῶν. Δέν γίνεται νά λέμε ὅτι γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση καί ὁ πόλεμος καί ἡ διχόνοια κυριαρχεῖ στίς ψυχές μας. Δέν γίνεται νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στά μηνύματα τοῦ Χριστοῦ καί νά ἐπικαλούμαστε αὐτή τήν ἰδιότητά μας καί νά συντρίβουμε λαούς, ὑπολήψεις, συνειδήσεις, συνανθρώπους, πλησίον, ἀδελφούς μας. Δέν γίνεται νά κάνουμε Πάσχα μέ κακία γιά τούς ἄλλους, ὅποιοι κι ἄν εἶναι αὐτοί, ὅ,τι κι ἄν μᾶς ἔχουν κάνει!
Πηγή: Ἐφημερίδα Διψῶ, τ. 77
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου