Ἕνα συγκλονιστικὸ (ἀδημοσίευτο) θαῦμα τοῦ γέροντος Παϊσίου στὴν Ἀργολίδα.

Γράφει ὁ  π. Διονύσιος Ταμπάκης

Πρὶν λίγες ἡμέρες, εἶχα τὴν χαρὰ νὰ συνομιλήσω στὴν Ἐκκλησία μας,  μὲ μία νέα κοπέλα τῆς Β’ Λυκείου, ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Ἀργολίδος. Ἕνα χαριτωμένο κορίτσι ποὺ ἔκρυβε κάτι ἁγνὸ καὶ ξεχωριστὸ σὲ ὅλη τὴν προσωπικότητά της. (ἀποσιωπῶ τὸ ὄνομά της γιὰ εὐνόητους λόγους). Μοῦ ἀποκάλυψε λοιπὸν μὲ πολὺ φυσικότητα ἕνα συγκλονιστικὸ θαῦμα ποὺ βίωσε ὅταν ἦταν 3 ἐτῶν (καὶ τὸ θυμᾶται ἀκόμη) γύρω  στὸ 1998, ὅταν νοσηλευόταν  σὲ πολὺ σοβαρὴ κατάσταση, λόγω βαριᾶς πνευμονίας, μὲ ὅλα τὰ συνακόλουθα.  Ἀναφέρει:

«Οἱ Γιατροὶ εἶχαν ἀπογοητευθεῖ ,ὅπως μου εἶπαν κατόπιν οἱ γονεῖς μου, καὶ θὰ ἔπρεπε ἐπειγόντως νὰ προβοῦν σὲ διάνοιξη τομῆς στὸ  μέρος τοῦ στήθους γιὰ νὰ ἀντλήσουν τὰ ὑγρὰ ποὺ εἶχαν συσσωρευθεῖ στοὺς πνεύμονές μου. Ἡ μικρή μου ἡλικία  ὅμως παράλληλα ἔκανε δυσκολοτερη κάθε προσπάθεια ἐπεμβάσεως. Ἔγιναν οἱ ἀπαραίτητες ἐξετάσεις τὴν Παρασκευή, οἱ ὁποῖες ἦταν ὑπερβολικὰ δυσοίωνες καὶ ἀποφασίστηκε ἀπὸ τὸ συμβούλιο τῶν Ἰατρῶν νὰ προβοῦν τὴν ἐρχομένη Δευτέρα σὲ ἐπανεξετάσεις καὶ στὴν ὁριστικὴ χειρουργικὴ ἐπέμβαση. Τὴν Παρασκευὴ τὸ βράδυ καὶ ἐνῶ κοιμόμουν στὸ κρεβάτι....

 μὲ ἀνεβασμένα τὰ προστατευτικὰ κάγκελα- ἡ Μητέρα μου καθόταν καὶ κοιμόταν καὶ ἐκείνη σὲ μία καρέκλα δίπλα μου- κάτι μὲ ξυπνάει καὶ ἀμέσως καὶ βλέπω νὰ εἰσέρχεται ἀπὸ τὴν μπαλκονόπορτα ἕνας ἡλικιωμένος Μοναχός.

Στράφηκε  πρὸς τὸ μέρος μου, κατέβασε τὰ σιδερένια κάγκελα καὶ κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ μὲ εὐλόγησε τρεῖς φορές.

Ἐγὼ ξαφνιασμένη καὶ μὲ χαρούμενη ἔκπληξη φώναζα δυνατὰ στὴν Μητέρα μου ποὺ βρισκόταν ἀκριβῶς δίπλα μου ἀλλὰ κατὰ ἕνα περίεργο τρόπο δὲν μὲ ἄκουγε.

Μοῦ χαμογέλασε στοργικὰ ὁ ἄγνωστος ἐκεῖνος καλόγερος καὶ κατόπιν ἀποχώρησε.

Ὅταν τὸ πρωΐ ξύπνησε ἡ Μητέρα μου εἶδε ἔκπληκτη τὰ κάγκελα κατεβασμένα καὶ ἐμένα εὐδιάθετη.

Τῆς ἀνέφερα, ὅσο μποροῦσα νὰ μιλήσω σὲ ἐκείνη τὴν ἡλικία, τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς ἐπισκέψεως ἑνὸς Μοναχοῦ καὶ τότε ἄρχισε νὰ μοῦ δείχνει διάφορες φωτογραφίες ἀπὸ Ἁγίους γιὰ νὰ τῆς δείξω σὲ ποιὸν ἐμοίαζε ὁ καλόγερος αὐτός.

Τὸ βλέμμα μου ὅμως ἔπεσε  ἐπάνω στὴν φωτογραφία τοῦ Γέροντος Παϊσίου ἀπὸ ἕνα  βιβλίο τῆς Ι.Μονὴ Σουρωτῆς ποὺ διάβαζε ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ἡ μητέρα μου.

Τὴν Δευτέρα ἔγιναν οἱ σχετικὲς ἐξετάσεις καὶ οἱ Γιατροὶ τότε ἄφωνοι διαπίστωσαν τὴν θαυμαστὴ ἐξέλιξη τῆς ὑγείας μου. Τὸ χειρουργεῖο ἀκυρώθηκε καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες γύρισα χαρούμενη  καὶ πάλι στὸ σπίτι μου.

Τόση ἦταν ἡ εὐτυχία καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη τῶν Γονέων μου γιὰ τὸ ἀναφερόμενο θαῦμα τοῦ π.Παϊσίου ποὺ στὸ ἑπόμενο ἀδελφάκι μου ποὺ γεννήθηκε ἔδωσαν τὸ ὄνομα Ἀρσένιος.»

Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε.

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης

Ι.Ναὸς Γενεσίου Τῆς Θεοτόκου Ναυπλίου

αναβάσεις