Κάποτε ἕνας ναυτικὸς βρέθηκε ναυαγὸς σ’ ἕνα ἀκατοίκητο τροπικὸ νησὶ μόνος κι ἔρημος. Μὲ πολλοὺς κόπους, χωρὶς ἐργαλεῖα, ἐργαζόμενος μόνο μὲ τὰ χέρια του, κατάφερε νὰ φτιάξει μία ξύλινη καλύβα γιὰ νὰ μπορέσει νὰ προστατευτεῖ κατὰ τὴν περίοδο τῶν βροχῶν. Πράγματι εἶχε μόλις τελειώσει τὴν καλύβα ὅταν ἄρχισε νὰ βρέχει ἀσταμάτητα. Ὅμως τὴν δεύτερη κιόλας μέρα ἕνας κεραυνὸς ἔκαψε τὴν καλύβα του καὶ τὴν ἔκανε στάχτη. Ὁ ναυαγός, ποῦ πρῶτα δόξαζε τὸ Θεὸ γιὰ τὴ σωτηρία του, τώρα ἀναλύθηκε σὲ δάκρυα. «Γιατί Θεέ μου», ἄρχισε νὰ λέει καὶ νὰ παραπονιέται γιὰ τὴν καταστροφή. Κι ἐνῶ ἡ ἀπελπισία πλημμύριζε τὴν καρδιὰ τοῦ ἄκουσε ἀπὸ τὸ πέλαγος τὸ σφύριγμα ἑνὸς μεγάλου πλοίου. Σὲ λίγο μία βάρκα ἦταν στὴν παραλία. «Πῶς μὲ βρήκατε σὲ τούτη τὴν ἐρημιά;» τοὺς ρώτησε. «Εἴδαμε, τοῦ εἶπαν, τὸ σινιάλο τοῦ καπνοῦ ἀπ’ τὴν φωτιὰ ποῦ ἄναψες»!
Ὅταν βλέπεις τὰ ὄνειρα, τὶς ἐπιδιώξεις καὶ τὰ ἔργα σου κάποιες φορὲς νὰ γίνονται στάχτη κι ἀποκαΐδια, μὴν ἀπελπίζεσαι. Περίμενε καὶ θὰ προβάλει ἀνέλπιστα τὸ ὑπερωκεάνιο τοῦ Θεοῦ. Γιατί στ’ ἀλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθὸν» (Ρώμ. 8, 28).
Καὶ μὴν πεῖς στὸ τέλος ὅτι ἦταν τυχαῖο!
Φῶτο: Gulli Valls
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου