Ὁ ὁμογενειακὸς λαὸς τῆς Βοστώνης, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ διανόηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀνὰ τὸν κόσμο γνώριζαν τὸν Κωνσταντῖνο Καβαρνό, ὡς καθηγητὴ τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Χάρβαρντ, φιλόσοφο, ἱστορικὸ καὶ γνώστη τῆς θεολογικῆς γραμματολογίας, ἀπὸ τὰ συγγράμματα, τὶς διαλέξεις καὶ τὶς διδαχές του. Ἐλάχιστοι ὡστόσο γνωρίζουν ὅτι ἀπεβίωσε πρόσφατα σὲ ἡλικία 93 ἐτῶν ὡς ἁπλὸς καλόγερος στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου στὴν Ἀριζόνα.
Ὁ ἀείμνηστος εἶχε γεννηθεῖ στὴ Βοστώνη στὶς 19 Ὀκτωβρίου τοῦ 1918 ἀπὸ γονεῖς μετανάστες, τὸν Παναγιώτη καὶ τὴν Εἰρήνη, καταγόμενοι ἀπὸ τὴ Λέσβο, οἱ ὁποῖοι πῆραν τὰ τρία τους παιδιά, τὴν Φραγκούλα, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Κωνσταντῖνο καὶ ἐπέστρεψαν στὸ χωριό τους, τὸν Τρίγωνα - Πλωμαρίου. Ὁ Κωνσταντῖνος τελείωσε ἐκεῖ τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο καὶ στὴ συνέχεια ἐπέστρεψαν στὴ Βοστώνη ὅλοι οἰκογενειακῶς. Ἀφοῦ ἔμαθε τὴν ἀγγλικὴ γλώσσα, ἀποφοίτησε μὲ ἄριστα ἀπὸ τὸ Γυμνάσιο καὶ στὴ συνέχεια ἔπειτα ἀπὸ εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις εἰσήχθη στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρντ. Τὰ πρῶτα χρόνια τῶν σπουδῶν τοῦ σπούδασε Βιολογία, Βοτανολογία, Φυσικὴ Ἀνθρωπολογία, Βιοχημεία διότι ἀρχικὰ στόχευε νὰ σπουδάσει Ἰατρική, ἀλλὰ στὰ μισὰ τῶν σπουδῶν τοῦ ἀποφάσισε νὰ ἀλλάξει κατεύθυνση καὶ νὰ σπουδάσει φιλοσοφία. Γνώριζε ἀπταίστως τὴν Ἑλληνική, Ἀγγλική, Γαλλική, Ἀρχαία Ἑλληνικὴ καὶ τὴν Λατινικὴ Γλώσσα. Ἐξέδωσε πάνω ἀπὸ ἑκατὸ βιβλία, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἄλλα παρέμειναν ἀδημοσίευτα. Μὲ τὴν ἐργασία του, «Ὁ Βίος τοῦ Ἀτόμου κατὰ τὸν Πλάτωνα ἐν σχέσει πρὸς τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν νεωτέρα Φιλοσοφία», κέρδισε τὸ 1941 στὸ Χάρβαρντ τὸ βραβεῖο Francis Bowen Prize. Ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἀπόλυσή του ἀπὸ τὸν ἀμερικανικὸ στρατὸ τὸ 1945 κέρδισε καὶ πάλι τὸ βραβεῖο Francis Bowen Prize γιὰ...
τὴ μελέτη τοῦ «Τὸ Πρόβλημα τοῦ Προορισμοῦ τοῦ Ἀνθρώπου ἐντός της Φιλοσοφίας τοῦ Πλάτωνος».
Τὸ Χάρβαρντ τὸν κατάταξε ἀνάμεσα στοὺς διαπρεπεῖς φοιτητές του, τὸν ἐξέλεξε ὡς Sheldon Fellow καὶ τοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα καλύπτοντας ὅλα τὰ ἔξοδά του νὰ ταξιδέψει σὲ χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ νὰ μελετήσει τὰ διάφορα φιλοσοφικά τους συστήματα καὶ νὰ γνωριστεῖ μὲ προσωπικότητες ἐπιστημόνων.
Ταξίδεψε στὴν Ἑλλάδα, Γαλλία, Ἀγγλία καὶ ἀλλοῦ. Στὴν Ἑλλάδα γνώρισε καὶ συζήτησε τὶς σύγχρονες φιλοσοφικὲς θεωρίες μὲ τὸν τότε πρόεδρο τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Ἰωάννη Καλιτσουνάκη, μὲ τοὺς καθηγητὲς τῆς φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ἀθήνας Θεόδωρο Βορέα καὶ Ἰωάννη Θεοδωρακόπουλο καὶ μὲ τοὺς καθηγητὲς φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Κωνσταντῖνο Θεοδωρίδη καὶ Ἰωάννη Ἰμβριώτη.
Ὅταν ἐπέστρεψε στὴ Βοστώνη ἀνακηρύχθηκε διδάκτορας τοῦ Χάρβαρντ μὲ τὴν διατριβή, «Ἡ Κλασσικὴ Θεωρία τῆς Σχέσεως», ἡ ὁποία ἦταν μία ἱστορικὴ καὶ κριτικὴ μελέτη γιὰ τὴν μεταφυσική του Πλάτωνος, τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Θωμὰ τοῦ Ἀκινάτη.
Ὁ καθηγητὴς Καβαρνὸς συνδέθηκε μὲ στενὴ γνωριμία καὶ φιλία μὲ τὸν πρωτοπρεσβύτερο Ἀστέριο Γεροστέργιο, προϊστάμενο τῆς κοινότητας τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης τοῦ Κέμπριτζ τῆς Μασαχουσέτης, ὁ ὁποῖος ἦταν συμφοιτητὴς στὶς μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴ Γερμανία τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Ὁ π. Ἀστέριος εἶπε στὸν «Ἐθνικὸ Κήρυκα» πὼς «ὁ Θεὸς ἐνεφύσησε στὴν καρδιὰ τοῦ ἀειμνήστου Κωνσταντίνου Καβαρνοῦ πνεῦμα ἀγάπης, ἀληθείας, εἰρήνης, ὑπομονῆς, διακρίσεως, ἀνδρείας, ταπεινώσεως, ἐπιμονῆς, τιμιότητας, ἐργατικότητας, λιτότητας, ἐγκρατείας, σωφροσύνης, σοβαρότητας, ἀσκητικότητας, ἀνεκτικότητας, ἀνεξικακίας, καταλλαγῆς, προσευχῆς, ἁγιότητας».
Ὁ π. Ἀστέριος εἶπε ἀκόμα πώς, «ἀγαποῦσε κάθε τί τὸ κλασσικὸ καὶ Ἑλληνικὸ» καὶ συμπλήρωσε πὼς «εὕρισκε ψυχικὴ γαλήνη καὶ μεγάλη χαρὰ διαβάζοντας κλασσικοὺς συγγραφεῖς τῆς ἀρχαιότητας, ἀλλὰ καὶ τῶν μεταγενέστερων χρόνων, ὅπως τὸν Μέγα Βασίλειο, τὸν Γρηγόριο Νύσσης, τὸν Μέγα Φώτιο, τὸν Ἰωάννη Δαμασκηνὸ καὶ ἄλλους. Πρὶν ἀπὸ δεκαετίες μελέτησε καὶ μετέφρασε στὴν Ἀγγλικὴ γλώσσα καὶ ἐξέδωσε σὲ δύο τόμους ἀνθολογία τῆς Φιλοκαλίας τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν Πατέρων».
Ὁ π. Ἀστέριος, ὁ ὁποῖος ἔχει συγγράψει τὸν βίο τοῦ καθηγητῆ καὶ μοναχοῦ Κωνσταντίνου Καβαρνοῦ, εἶπε ἐπίσης ὅτι ὁ ἀείμνηστος «εἶχε προσωπικὴ φιλία καὶ μεγάλη ἐκτίμηση γιὰ τὸν μεγάλο λογοτέχνη καὶ ἁγιογράφο Φώτη Κόντογλου, ὅπως μαρτυροῦν οἱ 92 ἀνέκδοτες ἐπιστολές τους πρὸς αὐτόν».
Ὁ καθηγητὴς Καβαρνὸς ἦταν ἐπὶ ὁλόκληρες δεκαετίες ἀναγνώστης τοῦ «Ἐθνικοῦ Κήρυκα», ἐνῶ πολλὲς φορὲς ὁ «Ε.Κ.» εἶχε δημοσιεύσει ἄρθρα καὶ συνεργασίες του, διότι ὅπως ἔλεγε πίστευε πολὺ «στὴ δύναμη τοῦ γραπτοῦ λόγου».
Ὁ π. Ἀστέριος ἀνέφερε ἀκόμα πὼς «πολλὰ ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ μεταφράστηκαν σὲ διάφορες γλῶσσες ὅπως Ἀλβανικά, Ἀραβικά, Φινλανδικά, Γαλλικά, Ἰαπωνικά, Ρωσικά, Σερβικὰ» καὶ τόνισε πὼς «δὲν ζήτησε ποτὲ κάποια ἀμοιβὴ γιὰ τὶς μεταφράσεις, ἀλλὰ ἡ χαρὰ τοῦ ἦταν νὰ βλέπει τὰ ἔργα του νὰ κυκλοφοροῦν σὲ παγκόσμια κλίμακα».
Εἶπε ἐπίσης ὅτι «τὸν πλήγωνε βαθιὰ ἡ καταστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, κι ἔλεγε ὅτι μελλοντικὰ οἱ Ἕλληνες θὰ ἀνανήψουν, θὰ ἐκτιμήσουν καὶ ἀγαπήσουν τὸ λαμπρὸ παρελθόν τους καὶ θὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν πνευματική τους ἀνόρθωση».
Ὁ ἀείμνηστος Μοναχὸς Κωνσταντῖνος Καβαρνὸς διέθετε πολὺ καλὴ μνήμη γι’ αὐτὸ θυμόταν λεπτομέρειες ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὰ μαθήματα ποὺ εἶχε ἀκούσει πρὶν πολλὲς δεκαετίες ἀπὸ τοὺς καθηγητές του.
Ὁ π. Ἀστέριος τὸν χαρακτήρισε ὡς «τὸν νέο ἅγιο τῶν Ἑλληνικῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἀγγλικῶν Γραμμάτων».
Πρόσθεσε πὼς «ἦταν γνώστης τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς καὶ ἔγραψε τρεῖς ἐργασίες γι’ αὐτήν, ἐνῶ ἐπὶ δεκαετίες ἔψαλε στὸν ἱερό μας ναὸ μελωδικότατα καὶ κατανυκτικότατα κατὰ τὸ Ἁγιορείτικο ὕφος».
Ὁ π. Ἀστέριος ὑπογράμμισε ἐπίσης ὅτι «ὁ καθηγητὴς Κωνσταντῖνος Καβαρνὸς ζοῦσε τὴ μοναχικὴ ζωὴ μέσα στὸν κόσμο καὶ πρὶν ἀκόμα γίνει μοναχὸς στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου στὴν Ἀριζόνα γι’ αὐτὸ καὶ πολλοὶ τὸν ἀποκαλοῦσαν κοσμοκαλόγερο» καὶ πρόσθεσε πὼς ὅταν ἐπρόκειτο νὰ γράψει κάτι σπουδαῖο ἢ νὰ δώσει κάποια διάλεξη τηροῦσε αὐστηρὴ νηστεία γιὰ νὰ ἔχει διαυγῆ νοῦ».
romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου