Ἀκούω πολλοὺς νὰ χρησιμοποιοῦν τὴ λέξη αὐτή, νὰ τὴν πιπιλίζουν καὶ -δὲν σᾶς τὸ κρύβω- ἀγανακτῶ... Ἀγανακτῶ, διότι ἔχουμε γίνει ὅλοι μας τόσο συμβατικοί, τόσο ἐγωιστές, τόσο ὑποταγμένοι. Πιστοὶ ὀπαδοὶ τοῦ ὠχαδερφισμοῦ καὶ τῆς ἥσσονος προσπάθειας. Διψασμένοι γιὰ ἀνέλιξη, χρῆμα, δόξα, πλοῦτο καὶ ἐπιτυχία... Καλολαδωμένα γρανάζια στὴ μηχανὴ τῆς ὑλιστικῆς ἐποχῆς μας.
Καὶ ὅλα τὰ παραπάνω τὰ συγκρίνω μὲ αὐτὸ ποὺ μᾶς πρόσφερε ὁ Χριστὸς μὲ τὴ διδασκαλία του. Μὲ τὸ δυναμικό, σοφὸ λόγο του. Ποῦ ἦρθε νὰ σπάσει τὸ κατεστημένο. Νὰ διαρρήξει κάθε συμβατικότητα καὶ ἰδεολογία. Τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀνατρεπτικό.Ἔφερε κάτι τὸ ἐντελῶς καινούριο. Ἡ διδασκαλία τοῦ πέρα ἀπὸ κάθε φαντασία καὶ ὅριο. Τὸ κήρυγμά του ἔσπασε φραγμούς, σύνορα, ἰδεολογίες. Ὁ Χριστὸς ἔφερε...
τὴν ἀγάπη. Καὶ τὸ ἔδειξε ἔμπρακτα μὲ τὴ θυσία του.
Ἄραγε, ἐμεῖς οἱ δῆθεν χριστιανοί... Τί κάνουμε γι'αὐτό; Εἴμαστε ἀληθινοί; Πιστεύουμε αὐτὰ ποῦ δείχνουμε; Εἴμαστε ἀληθινοί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου