Οἱ πολεμοῦντες τὴν Ἑλληνικὴ ἱστορία

τοῦ Στρατῆ Ἀνδριώτη

Τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ γράφονται ἀπὸ πολλούς, ἰδίως ξένους, λόγιους καὶ ἱστορικούς της ἐποχῆς μας, ἀλλὰ καὶ τῶν προηγούμενων περιόδων, πολλὰ σπουδαῖα συγγράμματα καὶ προβάλλεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἐξυμνούμενη ἡ σπουδαιότητα τοῦ μακραίωνου πολιτισμοῦ τοῦ Βυζαντίου, ὑπάρχουν καὶ μερικὲς ρυπαρὲς «ἀρθρογραφίες» ποὺ ἔχουν ὡς σκοπὸ νὰ μειώσουν τὴν σημαντικότητα τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς αὐτοκρατορίας, τὴν ὁποία καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουμε ἐκτιμήσει ὅσο θὰ ἔπρεπε, πλανώμενοι ἀπὸ προπαγανδιστικὲς ἐπιρροές, προερχόμενες ἐκ τῆς Δύσεως. Οἱ Δυτικοὶ οἱ ὁποῖοι ἐπειδὴ κατακτήθηκαν καὶ ἀλλοτριώθηκαν ἀπὸ τοὺς Φράγκους κυρίως, δὲν ἐπιδέχονται ὅτι οἱ Ἕλληνες ἦταν αὐτοὶ ποὺ στὴν Ἀνατολὴ συνέχισαν τὴν Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία καὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ ξεκίνησε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ παρέλαβαν οἱ Ρωμαῖοι, τὸ διέσωσαν οἱ Ἕλληνες Χριστιανοὶ ἀκόμα καὶ μέσα στὴν τουρκοκρατία. Ἡ Ρωμανία ἢ ἀλλιῶς Νέα Ρώμη, μετονομασθεῖσα σὲ Βυζάντιο μετὰ τὴν ἅλωση ἀπὸ τοὺς Τούρκους, λαμβάνει χώρα ὡς συνέχεια τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ποὺ ἀφοῦ ἐκχριστιανίσθηκε καὶ ἐξελληνίσθηκε ἀπόλυτα, συνεχίσθηκε πολεμούμενη ὅσο καμία ἄλλη.

Δυστυχῶς, διάφοροι εὐκαιριακοὶ καὶ ἀνιστόρητοι, μερικὲς φορὲς καὶ «μισθωτοὶ» διαστρεβλωτὲς τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας, προσπαθοῦν νὰ πείσουν χωρὶς ἐπιχειρήματα ὅτι οἱ Βυζαντινοὶ δὲν ἦταν Ἕλληνες. Αὐτὸς εἶναι ὁ καημός τους. Καὶ μᾶς θυμίζουν κάποιους Τούρκους ξεναγοὺς ποὺ ὅταν δείχνουν στοὺς τουρίστες τὰ Ἑλληνικὰ μνημεῖα στὴ «χώρα» τους, καὶ ἐρωτῶνται ποιῶν ἔργα εἶναι τὰ παρουσιαζόμενα, ἀπαντοῦν ὅτι εἶναι τῶν Βυζαντινῶν, καὶ ὅταν ξαναερωτηθοῦν τί ἦταν οἱ Βυζαντινοί, λένε ὅτι εἶναι κάποιοι ποὺ ἦρθαν ἐξ Ἀνατολῶν, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν! Κάτι σὰν ἐξωγήινοι. Καὶ ὅταν κάποιοι πιὸ παρατηρητικοὶ καὶ διαβασμένοι τουρίστες τοὺς ποῦν ὅτι τὰ γράμματα πάνω στὰ μνημεῖα ποὺ...

 τοὺς δείχνουν εἶναι ἑλληνικά, οἱ ὀνομασίες πόλεων, χωριῶν καὶ τοποθεσιῶν εἶναι ἑλληνικές, τότε οἱ «γείτονες» ἀλλάζουν κουβέντα. Ἄλλα λόγια νὰ ἀγαπιόμαστε.

Ἂν καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ψάχνουμε ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ ἀποδείξουμε τὰ αὐτονόητα, ἀξίζει ὅμως νὰ παρατηρήσουμε μία μεγάλη καὶ ἀποστομωτικὴ ἀλήθεια ποὺ ἀπορρέει μέσα ἀπὸ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὲς τὶς ἡμέρες, παρακολουθήσαμε τὴν κατανυκτικὴ Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ποὺ ψάλθηκε σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ μαζὶ διαβάσθηκαν οἱ Χαιρετισμοὶ στὴν Παναγία. Οἱ σκέψεις ποὺ διαπερνοῦν τὸν καθένα, πέραν τῆς πνευματικῆς πληρότητας, εἶναι ὅτι ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ψάλθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὸν 7ο αἰώνα, ὡς εὐχαριστία πρὸς τὴν Παναγία ποὺ ἔσωσε τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τοὺς Πέρσες καὶ τοὺς Σκύθες, ἀργότερα καὶ ἀπὸ Ἀγαρηνούς, Σαρακηνούς. Ὁ θεσπέσιος αὐτὸς Ὕμνος γράφθηκε στὴν Ἑλληνικὴ γραφὴ καὶ ψάλθηκε στὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα. Ἐνίοτε δέ, ψάλλεται ἀπαράλλακτα καὶ ἀδιαλείπτως ἀπὸ τὸν 7ο αἰώνα μέχρι σήμερα καὶ διαβάζεται στὴν ἴδια Ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ γραφή, οἱ μὲν κανόνες τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου τὶς πέντε πρῶτες Ἑβδομάδες τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καὶ οἱ εἱρμοὶ αὐτῶν τῶν κανόνων ψάλλονται καὶ ὡς Καταβασίες σὲ διάφορες περιόδους ὅλου του ἔτους, καὶ ὡς προσόμοια κανόνων Ἁγίων (βλ. Ὄρθρους), οἱ δὲ Χαιρετισμοὶ διαβάζονται καθημερινὰ καθ’ ὅλο τὸ ἔτος συμπεριλαμβανόμενοι στὸ μικρὸ Ἀπόδειπνο. Ἀφοῦ λοιπὸν χρησιμοποιεῖτο στὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ γραφή, καὶ σχεδὸν ὅλοι οἱ αὐτοκράτορες καὶ οἱ Πατριάρχες ἦταν Ἕλληνες, ὁ στρατὸς Ἑλληνικός, καθὼς καὶ οἱ νόμοι, οἱ συνήθειες, ὁ πολιτισμός, τότε γιατί πρέπει νὰ ζορίζονται κάποιοι νὰ ἀποδείξουν κάτι ποὺ δὲν ὑφίσταται. Ὑπάρχουν τόσα καὶ τόσα βιβλία μεγάλων συγγραφέων, ποὺ ἀποδεικνύουν περίτρανα ὅτι ἀπὸ τὸν 7ο αἰώνα ἡ αὐτοκρατορία ἦταν καθαρὰ Ἑλληνική. Καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν βυζαντινὴ ἐπικράτεια λεγόντουσαν Ρωμηοὶ καὶ ὁ πολιτισμὸς τοὺς Ρωμηοσύνη, ὅπου ἡ λέξη Ρωμηὸς ἔχει μέχρι καὶ σήμερα τὴν ἔννοια τοῦ Ὀρθοδόξου Ἕλληνα.

Γιατί λοιπόν, τοὺς ἔχει πιάσει μερικοὺς ἡ μανία καὶ προσπαθοῦν νὰ καταργήσουν, νὰ ἀλλοιώσουν καὶ νὰ ἐξαφανίσουν τὴν Ἑλληνικὴ ἱστορία, εἰδικὰ ὅταν πέφτει στὴν ἀντίληψή τους ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ὁ Χριστιανισμὸς συμπορεύονται ἀπὸ κοινοῦ;

http://stratisandriotis.blogspot.com/