H ΠΑΡΑΚΟΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΙΣ ΘΕΙΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ

 Κού­τσι­κου Κων­σταν­τί­νου

Στρα­τι­ω­τι­κοῦ – Θε­ο­λό­γου

1. Ὁ ὅ­ρος ΄΄ πα­ρα­κο­ὴ ΄΄

        Ἡ λέ­ξη πα­ρα­κο­ὴ εἶ­ναι σύν­θε­τη ἀ­πὸ τὸ πα­ρὰ καὶ ἀ­κο­ὴ ποὺ ση­μαί­νει δὲν ἀ­κού­ω σω­στὰ, ἀλ­λὰ καὶ ὅ­τι ἀ­κού­ω μὲν, ἀλ­λὰ δὲν συμ­μορ­φώ­νο­μαι, δήλ. ἀ­πει­θῶ. Τό­σο στὴν ἀρ­χαί­α ὅ­σο καὶ στὴν νε­ο­ελ­λη­νι­κὴ γλῶσ­σα ἡ ἑρ­μη­νεί­α της δὲν ἀλ­λά­ζει, ἀλ­λὰ κα­το­χυ­ρώ­νε­ται ὡς ἕ­νας ὅ­ρος ἀ­πο­τρε­πτι­κὸς καὶ συ­νώ­νυ­μος τῆς ἀ­τα­ξί­ας καὶ τῆς μι­σαλ­λο­δο­ξί­ας σὲ ὅ­λα τὰ ἐ­πί­πε­δα. 

       Ὁ ὅ­ρος αὐ­τὸς ἔ­χει ἀρ­νη­τι­κὴ ση­μα­σί­α τό­σο στὸ κοι­νω­νι­κό, στρα­τι­ω­τι­κό, ἐ­πι­στη­μο­νι­κὸ καὶ ἐ­πι­κοι­νω­νι­α­κὸ πε­δί­ο ὅ­σο καὶ στὸ θε­ο­λο­γι­κὸ πλαί­σι­ο τοῦ χρι­στια­νι­κοῦ δόγ­μα­τος. Π.χ τὸ ἄρ­θρο 53, πα­ρά­γρα­φος 1 τοῦ Στρα­τι­ω­τι­κοῦ Ποι­νι­κοῦ Κώ­δι­κα (ΣΠΚ) ‘’πε­ρὶ ἀ­νυ­πα­κο­ῆς’’, ἀ­να­φέ­ρει ὅ­τι στρα­τι­ω­τι­κὸς ποὺ λαμ­βά­νει προ­στα­γὴ ἀ­πὸ τὸν ἀρ­χη­γό του νὰ ἐ­κτε­λέ­σει ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ὑ­πη­ρε­σί­α καὶ ἀρ­νεῖ­ται νὰ ὑ­πα­κού­σει ἢ πα­ρα­λεί­πει τὴν ἐ­κτέ­λε­σή της τι­μω­ρεῖ­ται, σὲ εἰ­ρη­νι­κὴ πε­ρί­ο­δο μὲ φυ­λά­κι­ση καὶ σὲ πο­λε­μι­κὴ πε­ρί­ο­δο, μὲ κά­θειρ­ξη ἰ­σό­βι­α καὶ ἂν ἡ πρά­ξη τε­λέ­σθη­κε ἐ­νώ­πι­όν του ἐ­χθροῦ, μὲ θά­να­το. Ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται λοι­πὸν κα­νεὶς πό­σο σο­βα­ρὲς συ­νέ­πει­ες ἐ­πι­σύ­ρει ἡ τέ­λε­ση τῆς πρά­ξε­ως αὐ­τῆς γιὰ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη κοι­νω­νί­α γε­νι­κὰ καὶ γιὰ τὸν ὅ­λο ἄν­θρω­πο εἰ­δι­κό­τε­ρα, γε­γο­νὸς ποὺ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­πὸ τὴ βα­ρύ­τη­τα ποὺ δί­νει ὁ νο­μο­θέ­της σὲ αὐ­τή, μὲ τὴν κα­θι­έ­ρω­ση μί­ας σει­ρᾶς αὐ­στη­ρῶν ποι­νῶν, ὅ­ταν δι­α­πρα­χθεῖ.     

       Μὲ τὴν ἔν­νοι­α τῆς ἀ­πεί­θει­ας καὶ τῆς ἀ­νυ­πα­κο­ῆς χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται ὁ ὅ­ρος πα­ρα­κο­ὴ στὴ Βί­βλο, στὰ πα­τε­ρι­κὰ καὶ γενικά στὰ θε­ο­λο­γι­κὰ...

κεί­με­να.

       Στὴ Πα­λαι­ὰ Δι­α­θή­κη, ὁ πε­ρι­ού­σι­ος λα­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ Ἰσ­ρα­ήλ, πα­ρὰ τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ἔ­λα­βε τὴν ὑ­πό­σχε­ση ἀ­πὸ τὸ Θε­ὸ ὅ­τι θὰ τὸν ὁ­δη­γοῦ­σε στὴ γῆ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας καὶ θὰ ἀ­πο­λάμ­βα­νε ὅ­λα τὰ κα­λά του κό­σμου μὲ μό­νη ὑ­πο­χρέ­ω­ση τὴν τή­ρη­ση τῶν θεί­ων ἐν­το­λῶν καὶ τὴν εἰ­λι­κρι­νῆ πί­στη του στὸ Θε­ό, αὐ­τὸς κα­τ’ ἐ­πα­νά­λη­ψη  πα­ρά­κου­σε καὶ ἀ­θέ­τη­σε τὶς ὑ­πο­σχέ­σεις του ἐ­πι­σύ­ρον­τας τὴν θεί­α τι­μω­ρί­α. 

Ὁ ἅ­γι­ος Κυ­πρι­α­νὸς τὸν 3ο αἰ., ἀ­να­φε­ρό­με­νος στὰ θε­ά­μα­τα τοῦ θε­ά­τρου τῆς ἐ­πο­χῆς του, ὑ­πο­γραμ­μί­ζει πὼς μὲ τὰ θε­ά­μα­τα αὐ­τὰ κα­θὼς καὶ μὲ τὸν τρό­πο δι­δα­σκα­λί­ας μέ­σω τοῦ θε­ά­τρου ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­ται οἱ ἀ­κο­λα­σί­ες τοῦ ἰ­δι­ω­τι­κοῦ βί­ου[1]. Ὁ ἅ­γι­ος πα­τέ­ρας, καυ­τη­ρι­ά­ζον­τας τὰ ἀ­νή­θι­κα θε­ά­μα­τα τῆς ἐ­πο­χῆς του, προ­σπα­θεῖ νὰ συ­νε­τί­σει τὸ ποί­μνι­ό του καὶ νὰ τὸ ξα­να­φέ­ρει κον­τὰ στὸ Θε­ό. Ἡ ἀ­τα­ξί­α καὶ ἡ ἰ­σο­πέ­δω­ση τῶν κοι­νω­νι­κῶν καὶ χρι­στια­νι­κῶν ἀρ­χῶν ποὺ δη­μι­ουρ­γή­θη­κε  ὁ­δή­γη­σε τοὺς ἀν­θρώ­πους σὲ πα­ρα­κο­ὴ τῶν θεί­ων νό­μων, σὲ μί­α κα­τά­στα­ση ἀ­πά­θει­ας καὶ ἀ­πόρ­ρι­ψης ὅ­λων τῶν ἀ­ξι­ῶν μὲ  ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὴν τελ­μά­τω­ση τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ καὶ κοι­νω­νι­κοῦ  γί­γνε­σθαι.              

Τί­θε­ται ἐ­δῶ λοι­πόν, τὸ ἐ­ρώ­τη­μα: ἡ πα­ρα­κο­ὴ εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ γνώ­ρι­σμα ἑ­νὸς λα­οῦ ἢ ὁ­λό­κλη­ρού του ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους; Ἡ ἀ­πάν­τη­ση μπο­ρεῖ νὰ δο­θεῖ μέ­σα ἀ­πὸ μί­α σύν­το­μη ἀ­να­φο­ρὰ ἐ­πὶ τοῦ προ­κει­μέ­νου, στοὺς χρό­νους τῆς Πα­λαι­ᾶς  καὶ τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης κά­νον­τας στὴ συ­νέ­χει­α μί­α σύν­δε­ση μὲ τὴν σύγ­χρο­νη ἐ­πο­χὴ, γιὰ νὰ κα­τα­λή­ξου­με στὸ προ­φα­νὲς, ὅ­πως αὐ­τὸ μας πα­ρα­δό­θη­κε ἀ­πὸ τοὺς ἱ­ε­ροὺς πα­τέ­ρες δι­ὰ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος.

Συνεχίζεται…

---

[1] Χ. Βάντσου, ΄΄Θέματα Ποιμαντικής Ψυχολογίας΄΄, τεύχος Β΄, Θεσσαλονίκη 2004, σ.181
http://www.enromiosini.gr/8FDD2634.el.aspx