Θὰ σᾶς πῶ ἕνα γεγονός. Τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς τοῦ (σσ: τοῦ γέροντα Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνακιώτη). Ἦταν κάποιο παιδί, πνευματικοπαίδι τοῦ γέροντα -τώρα εἶναι καθηγητὴς- νὰ ἐξομολογηθεῖ στὸ γέροντα(σσ: τὸν π.Αἰμιλιανὸ Σιμωνοπετρίτη) καὶ τοῦ λέει ὁ γέροντας "πήγαινε παιδί μου καὶ στὸν πάπα-Ἐφραὶμ νὰ σὲ βοηθήσει πνευματικὰ γι'αὐτὸ τὸ θέμα". Πῆγε τὸ παιδί. Ὁ πάπα-Ἐφραὶμ ἦταν ἀκόμα μόνος του, δὲν εἶχε πάρει ἀκόμα ὑποτακτικό. Καὶ τὸ κράτησε ἐκεῖ τὸ παιδί. Ἐν τῷ μεταξύ, τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωὶ ἔπρεπε νὰ φύγει. Τοῦ λέει: "Θὰ συνεχίσουμε. παιδί μου, τὸ πρωί". Τὸ παιδὶ τὸ πρωὶ κοιτάζει τὸ ρολόι. Σὲ εἴκοσι λεπτὰ ἐρχόταν τὸ καράβι! Ὥσπου νὰ κατεβεῖ ἀπὸ πάνω ἀπ'τὰ Κατουνάκια κάτω στὰ Καρούλια, ἐκεῖ ἤθελε μισὴ ὥρα. Λέει "γέροντα δὲν ἔχω ὥρα!" "Ἡ 'ὥρα εἶναι δική μας".Τὸ καράβι φάνηκε μόλις...
καβάντζαρε ἐκεῖ. Σταυρώνει ὁ πάπα-Ἐφραὶμ τὸ καράβι, σταμάτησε τὸ καράβι! Τὸ παιδὶ κοίταζε. Μία ὥρα! Τελειώσανε τὴ δουλειά, τοῦ λέει "φύγε καὶ ἐγὼ θὰ τὸ κανονίσω"... Ὅταν τὸ παιδὶ ἔφτασε στὰ Καρούλια, σταύρωσε ὁ πάπα-Ἐφραὶμ πάλι τὸ καράβι καὶ ξεκίνησε τὸ καράβι. Καὶ πρόλαβε τὸ παιδί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου