Ὁ Ρωμηὸς - Γ. Σουρῆς

Ὁ Ρωμηὸς
Στὸν καφενὲ ἀπ’ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,

τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτίνες ἀχόρταγα ρουφῶ,

καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,

κανέναν δὲν κυττάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.

Σὲ μιὰ καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,

τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρέκει

ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο

τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανός! τί φύσις!

ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλὴς καφές,

κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,

καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ...

σοφές.

Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,

καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ’ ἀγέρωχο πολύ,

καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαβόλου στέλλω

τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦ στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο

κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,

τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,

κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω

ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ…

Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,

κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

Στὸν καφετζὴ ξεσπάω, φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.

Ἀμέσως ἄνω κάτω του κάνω τὸν μπουφέ,

τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,

καὶ τέλος δὲν πληρώνω… δεκάρα τὸν καφέ!

Γ. Σουρῆς

Ἀναστάσιος