(Ἰωάν. Θ΄ 1-38)
Μελετώντας κανεὶς τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀφ’ ἑνὸς συγκινεῖται ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του καὶ συγκλονίζεται ἀπὸ τὴν παντοδυναμία Του, ἀφ’ ἑτέρου ἐκπλήσσεται ἀπὸ τὴν κακία καὶ τὴν ψυχικὴ διαστροφὴ τῶν Φαρισαίων της τότε, ἀλλὰ καὶ τῆς κάθε ἐποχῆς.
Ἡ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ποὺ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ στοὺς Ἱερούς μας Ναούς, εἶναι πολὺ χαρακτηριστική.
Ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς ξεκαθαρίζει τὸ θέμα στοὺς μαθητές του, ὅτι οὔτε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ἡ αἰτία, οὔτε οἱ γονεῖς του ποὺ γεννήθηκε τυφλός, ἐνεργεῖ μὲ τὴν Θεϊκή του παντοδυναμία τὴν θαυμαστὴ θεραπεία. Ὁ πρώην τυφλός, μετὰ τὴν ἐπίχριση τοῦ πηλοῦ στὰ μάτια του καὶ τὸ νίψημό του στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, καθίσταται ἐντελῶς ὑγιὴς στὸ σῶμα καὶ ἀναγεννημένος στὴν ψυχή.
Καὶ ἐνῶ οἱ γείτονες καὶ οἱ γνωστοί του ἀποροῦσαν καὶ θαύμαζαν καὶ ὁ ἴδιος διαβεβαίωνε ὅτι «ἐγὼ εἶμαι ὁ πρώην τυφλός», ἐξηγώντας τὸν ὑπερφυσικὸ τρόπο τῆς θεραπείας του, κάνουν καὶ πάλι τὴν ἐμφάνισή τους οἱ Φαρισαῖοι. «Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ Σάββατον οὐ τηρεῖ» (Ἰωάν. Θ΄ 16). Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ...
Θεό, διότι δὲν τηρεῖ τὸ Σάββατο. Ἀλλὰ πῶς πάλι μπορεῖ ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς νὰ πραγματοποιεῖ τέτοια θαύματα; Ἀκούγεται σοβαρὸς τώρα ὁ ἀντίλογος. Τὸ θέμα ἔλαβε διαστάσεις, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κληθοῦν καὶ οἱ γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ γιὰ νὰ καταθέσουν τὴ μαρτυρία τους. Δυστυχῶς ὅμως οἱ γεννήτορές τουφάνηκαν «ἀνθρωπάκια» καὶ ἀπὸ τὸν φόβο καὶ τὴ δειλία ποὺ τοὺς χαρακτήριζε, «ρίχνουν τὸ μπαλάκι» καὶ πάλι στὸ παιδί τους, γιὰ νὰ γλυτώσουν οἱ ἴδιοι τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ «ἀποσυνάγωγου».
Πρόκειται γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς βρίσκουμε σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τόπο, ποὺ ἐνῶ γνωρίζουν τὴν ἀλήθεια προσώπων καὶ καταστάσεων, γιὰ νὰ στεροῦνται «ἀρετῆς καὶ τόλμης», γιὰ νὰ μὴ χάσουν «τὴ θεσούλα τους» καὶ νὰ μὴ μειωθεῖ ἡ «τιμή τους», ὄχι ἁπλῶς κλείνουν τὸ στόμα τους, ἀλλὰ καὶ ἂν τὸ ἀνοίξουν, βαπτίζουν τὴ γλώσσα τους στὸ φάρυγγα τοῦ φιδιοῦ γιὰ νὰ «χαντακώσουν» τὸν συνάνθρωπό τους, ποὺ λογικὰ θὰ περίμενε τὴν ὑποστήριξή τους.
Βέβαια ὁ θεραπευμένος τώρα πρώην τυφλός, ὄχι ἁπλῶς δὲν τὰ χάνει μέσα στὸ ἀλλοπρόσαλλο κλίμα τῆς τρομοκρατίας καὶ τῆς δειλίας ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ἀτμόσφαιρα, ἀλλὰ μετὰ παρρησίας, τόσο τὴν πρώτη, ὅσο καὶ τὴν δεύτερη φορὰ ποὺ τὸν φώναξαν νὰ ἀπολογηθεῖ, ὁμολογεῖ τὸ γεγονὸς τῆς θεραπείας ἀλλὰ καὶ τὴν πίστη του στὸν Ἰησοῦ. Φτάνει μάλιστα στὸ σημεῖο, ἀκόμα καὶ νὰ εἰρωνευθεῖ τὸ συνέδριο τῶν Φαρισαίων ἀφ’ ἑνὸς μὲ τὴν φράση του «μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι;» (Ἰωάν. Θ΄ 27) Δήλ. μήπως καὶ ἐσεῖς θέλετε νὰ γίνετε μαθητές Του; καὶ ἀφ’ ἑτέρου τοὺς ἐλέγχει μὲ τὰ καυστικά του λόγια: «...ἐν γὰρ τοῦτο θαυμαστὸν ἐστίν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστι, καὶ ἀνέωξέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς» (Ἰωάν. Θ΄ 30) Δήλ. ἐδῶ βεβαίως εἶναι τὸ ἀπορίας ἄξιον, ὅτι ἐσεῖς δὲν ξέρετε ἀπὸ ποῦ εἶναι, καὶ ὅμως μου ἄνοιξε τὰ μάτια.
Μὲ δύο λόγια, τοὺς ἀντιμετωπίζει μὲ τέτοια ψυχικὴ διάθεση ποὺ φανερώνεται ἡ ἐλευθερία, τὸ θάρρος, ἡ πίστις ἀλλὰ καὶ ἡ περιφρόνισις στὶς στρεψοδικίες ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐδράσουν οἱ διεστραμμένοι Φαρισαῖοι στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ...
Τὸ ὅτι τελικῶς «ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω» (Ἰωάν. Θ΄ 34), τὸν πέταξαν δήλ. ἔξω ἀπὸ τὴ συναγωγή, τοῦτο εἶναι ἡ πλέον ἐναργὸς ἀπόδειξις ποὺ πιστοποιεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶχε πιστέψει στὸν Ἰησοῦ καὶ παρέμενε ἀσυμβίβαστος.
Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς φίλοι μου, ὅτι ὄχι πρίν, ἀλλὰ ἀφοῦ χαρακτηρίστηκε ἀποσυνάγωγος, ὁ ὑγιὴς τώρα στοὺς αἰσθητοὺς καὶ πνευματικοὺς ὀφθαλμοὺς συνάνθρωπός μας, δέχεται τὴν ἐπίσκεψη ἐκ μέρους τοῦ Ἰησοῦ.
Ὁπωσδήποτε, στὸ ἀποκορύφωμα τῆς χαρᾶς τοῦ μετὰ τὴν θεραπεία του, θὰ αἰσθανόταν τὴν ἀγωνία ποῦ καὶ πῶς θὰ γνωρίσει τὸν εὐεργέτη του. Καὶ ἔρχεται ἡ εὐλογημένη αὐτὴ συνάντηση, τὴν κατάλληλη στιγμή. Ὅταν οὐσιαστικὰ τὸν ἀρνοῦνται οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς του, ὅταν τὸ σαπισμένο θρησκευτικὸ κατεστημένο τοῦ Ἰσραὴλ τὸν ἀπορρίπτει γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς γνώμης του, ὅταν φαίνεται ὅτι μένει ἐντελῶς μόνος, τότε ἀκριβῶς τοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς.
Φαίνεται ὅτι γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν παρουσία τοῦ Ἰησοῦ στὴ ζωή μας, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀρνηθοῦμε συνειδητά, πρόσωπα καὶ καταστάσεις, τὰ ὁποία εἶναι ἀντίθετα μὲ Τὸν Ἴδιο καὶ τὸ πανάγιον θέλημά Του. Νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἂν ὁ πρώην τυφλὸς εἶχε φοβηθεῖ τὸ θράσος καὶ ὑποχωρήσει μπροστὰ στὴν κακία τῶν Φαρισαίων. Ἂν εἶχε ὑποταχθεῖ δουλικῶς «γιὰ λόγους ὑπακοῆς» στὰ ὅσα τοῦ ὑπέβαλε τὸ συνέδριο. Ἂν εἶχε χάσει τὴν ἐλεύθερη προσωπικότητα ποὺ τοῦ χάρισε ἡ θεραπεία. Ε, ναί, δὲν θὰ δεχόταν αὐτὴ τὴν ἄμεση καὶ προσωπικὴ ἐπίσκεψη τοῦ Ἰησοῦ.
Οὐσιαστικὰ τοῦτο εἶναι τὸ ζητούμενο. Τί εἴδους ἐπικοινωνία ἔχουμε ἀναπτύξει στὴ ζωή μας μὲ τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ. Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἂν εἶναι κανεὶς ὑγιὴς ἢ ὄχι. Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἂν μπορεῖ ἢ ὄχι μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος νὰ χαίρετε τὴν ὑλικὴ δημιουργία, τὸ ζητούμενο λοιπὸν εἶναι, βρίσκεται σὲ κατάσταση ὥστε νὰ αἰσθάνεται μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς τοῦ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ;
Ἂς τὸ ὁμολογήσουμε ξεκάθαρα ἀγαπητοί μου. Ὅσο θὰ βασανιζόμαστε γιὰ νὰ συμβιβάσουμε τὰ ἀσυμβίβαστα στὴν καθημερινότητα, ὅσο θὰ ἀγωνιοῦμε μέσα στὴν καρδιά μας γιὰ νὰ συνυπάρξουν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ πονηρία τοῦ κόσμου καὶ ὅσο θὰ φοβόμαστε νὰ διαρρήξουμε τοὺς δεσμοὺς μὲ ὁποιαδήποτε μορφὴ προσωπικοῦ πάθους, κοινωνικῆς ἀδικίας ἢ νοσηρῆς πνευματικότητας, νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τὸ μόνο ποὺ θὰ γευόμαστε τελικῶς, θὰ εἶναι ἡ πικρία τῆς κοσμικῆς ἀπορρίψεως καὶ ἰδιαίτερα ἡ στέρησις τῆς Θεϊκῆς παρουσίας.
Εἴθε νὰ ἐπιτρέψουμε στὸν δημιουργὸ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ στὸν κατασκευαστὴ τῶν καρδιῶν νὰ ρυθμίσει τὸν ἐσωτερικό μας ἄνθρωπο, ὥστε ὁ νοῦς νὰ βλέπει καὶ νὰ ζεῖ τὴν μοναδικὴ προσωπικότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἡ καρδιά μας νὰ φλέγεται ἀπὸ τὴ δική Του ἀγάπη καὶ μὲ τὴ θέλησή μας νὰ γινόμαστε ἕτοιμοι τὴν κάθε στιγμή, ὥστε νὰ ἀπορρίπτουμε ὀ,τιδήποτε ζητᾶ νὰ μᾶς ἀποκόψει ἀπὸ τὸ Θεναδρικὸ τοῦ πρόσωπο.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου