ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

                  
  Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης              
  Ἰωάν. Κ΄ (19-31)

  Μέσα στὸ ἔκπαγλο φῶς τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως τοῦ λατρευτοῦ μας Ἰησοῦ, φωτίζεται καὶ τὸ τεράστιο, ἀπὸ κάθε ἄποψη, θέμα τῆς Πίστεως.

Ὄντως, ἡ πίστις εἶναι ἕνα κεφάλαιο μὲ τὸ ὁποῖο, θέλοντας καὶ μὴ ἀσχολεῖται ὁ κάθε ἄνθρωπος, εἴτε θετικὰ εἴτε ἀρνητικά. Εἴτε ἀποδεχόμενος τὴν ζωντανὴ πίστη στὸν Ἰησοῦ, εἴτε ἀπορρίπτοντας τὴν, γιὰ νὰ γεμίσει τελικὰ τὴν καρδιά του μὲ προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο…

Καὶ ὅπως εἶναι ἀδύνατον νὰ λησμονήσει κανεὶς τὴν φυσική του δίψα, καὶ ἐν ἀνάγκη θὰ ξεδιψάσει μὲ ὅ,τι βρεῖ, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ὅσο καὶ ἂν θελήσει δὲν πρόκειται νὰ σβήσει τὴν δίψα τοῦ Θεοῦ ποὺ φλέγει τὰ στήθη του.

Σὲ αὐτὸ λοιπὸν τὸ πλαίσιο βλέποντας τὰ πράγματα, δὲν θὰ πρέπει νὰ....

χαρακτηρίζουμε τὸν Θωμὰ ὡς ἄπιστο, ἀλλὰ παραπονεμένο καὶ ὀλιγόπιστο στὴν διαβεβαίωση ποὺ τοῦ ἔδιναν οἱ ἄλλοι μαθητές, ὅτι «ἐώρακαν τὸν Κύριον».

Βέβαια, ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, οἱ ἐλλείψεις τῶν μαθητῶν δικαιολογοῦνται ἀπολύτως. Τὸ θέμα ὅμως εἶναι: ἐμεῖς σήμερα, μετὰ τόσους αἰῶνες, καὶ μέσα στὸ φῶς τῆς χάριτος ἀλλὰ καὶ βιώνοντας τὰ τεκμήρια τῆς πίστεως τοῦ Ἰησοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουμε παρόμοια δικαιολογία;

Ἑπομένως, εὐχαριστοῦμε μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο τὸν Θωμά, γιὰ τὴν στάση τοῦ αὐτὴ ποὺ ἔγινε αἰτία νὰ βεβαιωθοῦμε πολὺ περισσότερο γιὰ τὴν πραγματικότητα τοῦ θαύματος τῶν θαυμάτων, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἂς τοποθετήσουμε στὸ κέντρο τῆς μελέτης καὶ τοῦ στοχασμοῦ μας τὸν μαθητὴ τοῦ Ἀναστάντος, καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ δοῦμε καὶ τὶς δικές μας πνευματικὲς ἀναλογίες καὶ ἀλλοίμονο, τὴν ὀλιγοπιστία.

Ἡ πρώτη τοποθέτηση τοῦ Θωμὰ μετὰ τὴν διαβεβαίωση τῶν μαθητῶν περὶ τῆς Ἀναστάσεως, εἶναι ἡ δραματικὴ ἔκφραση «Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χείρα μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω». Δηλαδή: Ἐὰν δὲν δῶ στὰ χέρια τοῦ τὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιά, καὶ δὲν βάλω τὸ δάκτυλό μου στὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου στὴν πλευρὰ τοῦ (τὴν λογχισμένη), δὲν θὰ πιστεύσω.

- Εἶναι ἀδύνατον νὰ παραδεχθῶ αὐτὸ πού μου λέτε.

- Μὰ εἴμαστε τόσα πρόσωπα ποὺ πιστοποιοῦμε τὴν ἀλήθεια. Ἀρνεῖσαι λοιπὸν τὴν μαρτυρία μας; Δὲν δείχνεις ἐμπιστοσύνη στοὺς φίλους σου;

- Ὅ,τι καὶ ἄν μου πεῖτε, δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ πιστέψω ἂν πρῶτα δὲν δῶ…

Ἀλήθεια, πόσες φορὲς ἀκούγεται ἀπὸ κάποιους ἡ παραπάνω θέση: «Ἂν δὲν δῶ, δὲν πιστεύω». Καὶ νομίζουν ὅσοι τὴν ὑποστηρίζουν ὅτι καλύπτονται καὶ ἄρα δὲν βρίσκονται ἐκτεθειμένοι στὸ θέμα τῆς πίστεως.

Λησμονοῦν βέβαια πὼς ὅλα αὐτὰ ποὺ βλέπουμε γύρω μας, τὸ ὅτι ὑπάρχουμε, τὸ ὅτι χτυπάει ἡ καρδιά μας, τὸ ὅτι ὅλα αὐτὰ καὶ τόσα ἄλλα ἄπειρα, εἶναι ἕνα μεγάλο καὶ ἐπαναλαμβανόμενο θαῦμα. Ἴσως δὲν τοὺς περνᾶ ἀπὸ τὸν νοῦ ὅτι ζοῦμε καθημερινῶς μέσα στὸ θαῦμα. Ὅτι εἴμαστε βυθισμένοι στὴν «θαυμαστὴ ἀγάπη» τοῦ Θεοῦ…

Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ Θωμὰς δὲν εἶναι μία τυχαία προσωπικότητα, καὶ μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ θὰ χρηματίσει Ἀπόστολος στὶς Ἰνδίες, ὅπου καὶ θὰ δώσει τὴν ζωή του γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἰησοῦς, συγκαταβαίνει στὴν ἀδυναμία τοῦ καλοῦ του μαθητοῦ. Μέσω τοῦ σφάλματος τοῦ Θωμά, εἶναι ἀνάγκη νὰ διδαχθοῦμε ὅλοι οἱ πιστοί, ἕως τὸ τέλος τῶν αἰώνων, γὶ αὐτὸ καὶ ἐπανεμφανίζεται στὸν μαθητή, ὥστε νὰ βεβαιωθοῦμε ἀλλὰ καὶ νὰ ἐλεγχθοῦμε.

Τὸ ἴδιο τὸ βιβλικὸ κείμενο εἶναι μοναδικὸ στὴν διατύπωσή του. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ποὺ βρισκόταν ἐντός του κύκλου τῶν μαθητῶν καὶ ἔζησε τὸ γεγονὸς μᾶς καταγράφει συγκινητικὰ μὰ καὶ ρεαλιστικὰ τὰ ὅσα θὰ δοῦμε σὲ μετάφραση στὴν συνέχεια. « Μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες πάλι οἱ μαθητὲς τοῦ ἦταν κλεισμένοι μέσα στὸ σπίτι, καὶ μαζί τους βρισκόταν καὶ ὁ Θωμάς. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ἐνῶ οἱ θύρες ἦταν κλειστὲς καὶ στάθηκε ἀνάμεσά τους καὶ εἶπε. Ἂς εἶναι εἰρήνη σ’ ἐσᾶς. Ἔπειτα λέγει στὸ Θωμά: «φέρε τὸ δάκτυλό σου ἐδῶ, καὶ κοίταξε τὰ χέρια μου. Ἐπίσης φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλε στὴν πλευρά μου, καὶ μὴ γίνεσαι ἄπιστος ἀλλὰ πιστός». Καὶ ὁ Θωμὰς τοῦ εἶπε τότε: «Εἶσαι ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου!» (Ἰωάν. Κ΄ 26-28).

Φίλοι μου, ἴσως νομίσουμε ὅτι νίκησε ἡ ἐπιμονὴ ἢ ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ Θωμὰ ἡ τοῦ κάθε Θωμὰ σὲ παρόμοια περίπτωση. Καὶ ὅμως, αὐτὸ ποὺ νικᾶ εἶναι ὄχι ἡ ὀλιγοπιστία ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ πρὸς τὸ πλάσμα του.

Ἡ ὁμολογία πάντως τοῦ Θωμὰ εἶναι συγκλονιστικὴ καὶ ἀποτελεῖ ἕναν πνευματικὸ καταπέλτη ἐναντίων της ἑταιρείας «Σκοπιὰ» καὶ τῶν θυμάτων της, δήλ. τῶν αὐτοαποκαλουμένων «μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά», οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται πεισματικῶς καὶ δαιμονικῶς τὴν Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Βέβαια οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι παντελῶς ἀγράμματοι στὰ βιβλικὰ κείμενα καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν μποροῦν ἢ μᾶλλον δὲν θέλουν νὰ δοῦν τὴν ὁμολογία τοῦ Θωμὰ καὶ νὰ παραδεχθοῦν τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Ὡς πρὸς αὐτὸ τὸ σημεῖο, οἱ ταλαίπωρες αὐτὲς ψυχὲς καταντοῦν χειρότερες καὶ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δαιμόνια, τὰ ὁποία σὲ πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις, ὅπως ἀναφέρει ἡ Γραφή, σπαράσσοντας, ὁμολογοῦσαν τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Θωμὰς προβαίνει τώρα ἐνώπιον τῶν ἄλλων μαθητῶν στὴν σωτήρια ὁμολογία «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου», ἀλλὰ δέχεται ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ ἀκούει ἕνα παράπονο καὶ ἕναν ἔλεγχο, ὁ ὁποῖος ἔλεγχος ἀπευθύνεται βέβαια πρὸς ὅλους μας «Ὅτι ἐώρακας μὲ πεπίστευκας, μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Δήλ. «Ἐπίστευσες ἐπειδὴ μὲ εἶδες. Μακαριότεροι καὶ περισσότερο καλότυχοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ δὲν μὲ εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους, θὰ πιστεύσουν.

Ἀδελφοί μου. Ὁ τελευταῖος μακαρισμὸς τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γὴς εἶναι: «Μακάριοι οἱ μὴ εἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Τὸ νὰ βλέπει κανεὶς καὶ νὰ πιστεύει, δὲν εἶναι καὶ κάτι τὸ σπουδαῖο. Τὸ θέμα εἶναι ἐνῶ δὲν βλέπεις μὲ τὰ αἰσθητά σου μάτια, νὰ ἀποδέχεσαι τὴν θεία πραγματικότητα. Νὰ αἰσθάνεσαι τὴν ζωντανὴ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ μέσα στὴν Ἱστορία καὶ κυρίως μέσω τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης Του, στὴν ὕπαρξή σου. Ὁπωσδήποτε ἐμεῖς σήμερα θὰ πρέπει νὰ ἀνήκουμε σ΄ αὐτὴν τὴν περίπτωση. Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε καὶ κάτι ἀκόμα. Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔβλεπαν καθημερινῶς θαύματα μοναδικά, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔχουν διεστραμμένη συνείδηση καὶ πορωμένη καρδιά, τελικῶς ἔφθασαν νὰ κάνουν τὸ ἔγκλημα τὴν Χριστοκτονίας...

Ἂς ζοῦμε λοιπὸν μέσα στὸν ὄντως θαυμαστὸ χῶρο τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας τὴν ζωὴ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, Σωτῆρος Ἰησοῦ. Ἂς βιώνουμε τὴν ζωντανὴ πίστη μέσω τῶν μυστηρίων καὶ τοῦ ὀρθοῦ τρόπου ζωῆς στὴν καθημερινότητα, καὶ ἡ βεβαιότητα τοῦ μακαρισμοῦ, θὰ μᾶς συνοδεύει στὴ ζωή μας , ἀλλὰ καὶ τελικῶς θὰ μᾶς σώσει.

                   ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!  ΑΜΗΝ.