Τὰ δικαιώματα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ καὶ ἡ μητρικὴ ἀγάπηΔρ. Βαρβάρα Καλογεροπούλου-Μεταλληνοὺ
Πολὺ λίγα χρόνιά μας χωρίζουν ἀπὸ τότε, ποὺ οἱ Λαοί, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, ἔσκυψαν μὲ ἀνησυχία καὶ ἐνδιαφέρον, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ προβλήματα τῶν παιδιῶν, τὰ ὁποία ἰδιαιτέρως, μετὰ τὴν λήξη τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκαν σὲ ἀθλιότατες συνθῆκες διαβίωσης. Ψήφισε λοιπὸν ὁ ΟΗΕ, τὸ 1959 τὴν Διακήρυξη γιὰ τὰ Δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, ἡ δὲ σχετικὴ Σύμβαση ὑπογράφτηκε τὸ 1990. Ἔχει μάλιστα καθιερωθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο Ὀργανισμὸ καὶ ὡς Παγκόσμια Ἡμέρα τοῦ Παιδιοῦ ἡ 11η Δεκεμβρίου. Μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν Σύμβαση, ὅπως καὶ ἀπὸ ἄλλες παγκόσμιες Διακηρύξεις, στὸν ὄρο «παιδὶ» περιλαμβάνεται καὶ τὸ ἔμβρυο, ἀφοῦ στὶς εὐεργετικὲς ἐνέργειες καὶ προστατευτικὲς πρακτικὲς γιὰ τὸ παιδὶ περιλαμβάνεται καὶ ἡ ἐμβρυακὴ ἡλικία.
Ἔτσι στὴν 4η Ἀρχὴ τῆς Διακηρύξεως τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Παιδιοῦ τονίζεται, ὅτι στὴν «φροντίδα καὶ προστασία», ποὺ θὰ παρέχεται στὸ παιδὶ καὶ στὴ μητέρα, «περιλαμβάνεται καὶ ἡ ἱκανοποιητικὴ προγεννητικὴ καὶ μεταγεννητικὴ μέριμνα». Στὴν δὲ 8η ἀρχὴ διακηρύσσεται, ὅτι «τὸ παιδὶ θὰ εἶναι σὲ κάθε περίπτωση ἀπὸ τοὺς πρώτους, ποὺ θὰ ἀπολαμβάνουν προστασία καὶ περίθαλψη».
Ἐπίσης μερικὲς ἀπὸ τὶς ἀξίες καὶ τὶς πρακτικές, ποὺ συνιστοῦν τὸν Πολιτισμὸ τῆς Εἰρήνης, σύμφωνα μὲ τὴν Διακήρυξη 2000 τῆς Οὐνέσκο, εἶναι οἱ ἑξῆς:
1ο: «Ὁ σεβασμὸς κάθε μορφῆς ζωῆς. Σεβασμὸς τῶν δικαιωμάτων καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ...
κάθε ἀνθρώπου».2ο: «Ἡ μὴ βία. Ἀπόρριψη τῆς βίας σὲ ὅλες τὶς μορφές της καὶ ἡ ἐπίτευξη δικαιοσύνης μὲ τὴν πειθὼ καὶ τὴν κατανόηση».
Στὴν ἄμβλωση ὅμως δὲν ἀσκεῖται βία στὸ πιὸ ἀνυπεράσπιστο ἀνθρώπινο πλάσμα καὶ δὲν στραγγαλίζεται τὸ πλέον ἱερὸ καὶ ὕψιστο ἀνθρώπινο δικαίωμα, τὸ δικαίωμα στὴ ζωή;
Ἀλλὰ καὶ ἡ 4η Διεθνὴς Σύνοδος τοῦ OHE γιὰ τὶς Γυναῖκες (1995) μὲ τὴν Διακήρυξη τοῦ Πεκίνου καὶ τὸ σχέδιο δράσεως, ποὺ ὑπεγράφη ἀπὸ 180 Κράτη, προτείνει στρατηγικὰ μέτρα σὲ 12 τομεῖς-κλειδιά. Ἔτσι στὸν 4ο τομέα-κλειδὶ γράφεται: «Ἀντιμετώπιση καὶ ἐξάλειψη κάθε εἴδους βίας κατὰ τῶν γυναικὼν καὶ κοριτσιῶν», ἐνῶ στὸν 12ο ὑποστηρίζεται ἡ «νομικὴ προστασία τῶν κοριτσιῶν ἀπὸ τὴν ἐμβρυακὴ ἡλικία μέχρι τὴν πλήρη ἐνηλικίωσή τους καὶ κατάργηση ἐπιβλαβῶν πρακτικῶν εἰς βάρος τους». Καὶ σ' αὐτὴ τὴν Διακήρυξη ὁμολογεῖται ἡ ἀναγνώριση καὶ προστασία τῆς πρώτης ἀνθρώπινης φάσης ζωῆς, δηλαδὴ τῆς ἐμβρυακῆς.
Τὸ Δίκαιο ἐπίσης τῆς πατρίδας μας, ὅπως καὶ ἄλλων Χωρῶν, ἀναγνωρίζει τὴν προσωπικότητα τοῦ ἐμβρύου καὶ τὸ καθιστὰ ὑποκείμενο καὶ φορέα ἀστικῶν δικαιωμάτων. Π.χ. κατὰ τὸν Ἀστικὸ Κώδικα (ἄρθρο 1711) τὸ συλληφθὲν ἔμβρυο, ἐὰν γεννηθεῖ ζωντανό, μπορεῖ νὰ κληρονομήσει. Ἀκόμη μὲ τὸ ἄρθρο 1594 τοῦ ἴδιου Κώδικα, τὸ ὁποῖο ὅμως γιὰ λόγους εὐνόητους καταργήθηκε, ἀναγνώριζε προστάτη τοῦ ἐμβρύου, τὸν λεγόμενο Ἐμβρυωρό, ὁ ὁποῖος ἔπαιρνε μέτρα ὑπὲρ τῶν δικαιωμάτων τοῦ κυοφορούμενου.
Τί εἶναι ὅμως τὸ ἔμβρυο; Ἡ ἐπιστήμη τῆς Ἐμβρυολογίας μᾶς δίνει τὸ δικαίωμα ἀμέσως μετὰ τὸν «χορὸ τῆς ζωῆς» νὰ μὴ θεωρήσουμε τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο καὶ τὸ ἀσχημάτιστο ἀκόμη ἔμβρυο Ἄνθρωπο; Ἀσφαλῶς ὄχι! Πόσο μᾶλλον ποὺ ἤδη μὲ τὸν δεύτερο μήνα τῆς κύησης ὅλα τὸ ὄργανα τοῦ ἐμβρύου ἔχουν σχηματισθεῖ, σταματᾶ ἡ «ὀργανογένεση» καὶ ἁπλῶς συνεχίζεται ἡ αὔξησή του. Ἔτσι ἡ ἐμβρυακὴ ἡλικία, ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης, ἀποτελεῖ τὴν πρώτη καὶ πιὸ δυναμικὴ φάση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ μάλιστα, ἐκτὸς πολλῶν ἄλλων στοιχείων, ἀπ' τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης, ἔχει ἤδη παραλάβει ὅ,τι συνιστᾶ αὐτὸ ποὺ λέμε κληρονομικότητα. Γι' αὐτὸ ἡ Νομικὴ Ἐπιστήμη ἀναγνωρίζει δικαιώματα καὶ παίρνει μέτρα ὑπὲρ τοῦ κυοφορούμενου, ἡ Ἰατρικὴ ἐπίσης Ἐπιστήμη ὅλο καὶ πλουτίζει τὶς δυνατότητές της γιὰ θεραπευτικὲς παρεμβάσεις στὸ κυοφορούμενο, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία διακηρύσσει αἰῶνες πρίν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὑφίσταται ὡς «εἰκόνα Θεοῦ» ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς σύλληψης, «ἐξ ἄκρας συλλήψεως».
Γράφει κάπου ὅμως ὁ Τζὼρτζ Ὄργουελ, ὅτι «ἡ πολιτικὴ γλώσσα ἔχει σχεδιαστεῖ γιὰ νὰ κάνει τὰ ψέμματα νὰ μοιάζουν μὲ ἀλήθεια καὶ τὸ ἔγκλημα νὰ παρουσιάζεται ἄξιο σεβασμοῦ». Καὶ ἡ ἀλήθεια τῶν λόγων τούτων τοῦ Ὄργουελ, διαπιστώνεται περίτρανα στὴν πρακτική, ποὺ ἐφαρμόζουν οἱ «ἰσχυροί της γής», ὡς πρὸς τὰ δικαιώματα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ. Γιατί ἐνῶ ἀναγνωρίζεται τὸ ἔμβρυο ὡς πρόσωπο μὲ δικαιώματα, ὡς αὐταξία, ἐν τούτοις ψηφίζονται νόμοι, μὲ τοὺς ὁποίους καταπατεῖται τὸ πλέον ὕψιστο καὶ ἱερὸ δικαίωμα τοῦ ἐμβρύου, τὸ δικαίωμα στὴ ζωή. Ἔτσι οἱ περισσότερες χῶρες ὄχι μόνο δὲν ἐπιδεικνύουν «ἱκανοποιητικὴ προγεννητικὴ μέριμνα», σύμφωνα μὲ τὴν διακήρυξη τοῦ OHE, δὲν σέβονται τὴν ἐμβρυακὴ μορφὴ ζωῆς καὶ δὲν σταματοῦν τὴν ἄσκηση βίας, σύμφωνα μὲ τὴν Διακήρυξη τῆς Οὐνέσκο γιὰ χιλιάδες παιδιά, ἀλλὰ ἀντίθετα, μέσω τῆς ἀπόλυτης ἐλευθερίας, τῶν ἐπιδοτούμενων μάλιστα ἀμβλώσεων, καταπατοῦν ἀπόλυτα τὰ δικαιώματα τοῦ πιὸ ἀνυπεράσπιστου ἀνθρώπου, τοῦ ἐμβρύου.
Μέσα λοιπὸν ἀπὸ τὴν ὡραιολογία τοῦ πολιτικοῦ-φαρισαϊκοῦ λόγου, ἀποκαλύπτεται ἡ πνευματικὴ καὶ ἁγιοπνευματικὴ γυμνότητα ὅλων ἐκείνων τῶν ἰσχυρῶν, ποὺ γιὰ ποικίλες σκοπιμότητες, νομοθετοῦν γιὰ τὴν θανάτωση ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων, πρὶν ἀκόμη ἀντικρύσουν τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Ἀπὸ αὐτὴ τὴν θανατηφόρο πρακτικὴ δὲν ἔμεινε ἔξω καὶ ἡ Πατρίδα μας. Γιὰ λόγους καθαρὰ ψηφοθηρικούς, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν μία μικρὴ μερίδα ἀνθρώπων, κυρίως γυναικών, παρὰ τὶς πολλὲς ἀντιδράσεις, στὶς 3 Ἰουλίου 1986, νομιμοποίησαν ἀπόλυτα τὶς ἀμβλώσεις, συμπληρώνοντας τὴν προϋπάρχουσα νομοθεσία, ποὺ ἐπέτρεπε τὴν ἄμβλωση γιὰ λόγους ἃ) ἰατρικούς, β) εὐγονικῆς, γ) ἠθικῆς (αἱμομιξίας, βιασμοῦ), δ) ψυχολογικούς. Μόνο δήλ. τὴν οἰκονομικοκοινωνικὴ πλευρὰ δὲν κάλυπτε. Ἔτσι στὴ «χώρα τῶν γερόντων», τὴν πατρίδα μας, χιλιάδες ἑλληνόπουλα σκοτώνονται κάθε χρόνο μέσω τῆς ἄμβλωσης. Ὁ νόμος 1609/86, ὅπως εἶναι φυσικὸ ἀμβλύνει ἀκόμη περισσότερο τὶς ἐλαστικές μας συνειδήσεις. Ἡ ἔλλειψη δὲ τῆς ἀντικειμενικῆς-ἐπιστημονικῆς ἐνημέρωσης, ὁδηγεῖ στὴν ἡμιμάθεια, ποὺ ἀποδεικνύεται ὁ χειρότερος σύμβουλος γιὰ ἀποφάσεις τόσο σημαντικές, ἀλλὰ καὶ τὸ «καλύτερο ἄλλοθι» στὴν ἐγωπάθεια καὶ τὸν ἀτομισμό μας.
Ὁ νόμος 1609/86 τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας ἀναφέρει μὲ γλώσσα ἀπόλυτα ὡραιοποιημένη-φαρισαϊκή, τὰ ἑξῆς: «Τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης καὶ προστασία τῆς ὑγείας τῆς γυναίκας...», ἡ ὁποία ἀπολύτως νόμιμα μπορεῖ νὰ πραγματωθεῖ μέσα στὶς πρῶτες δώδεκα ἑβδομάδες τῆς κύησης. Ἀπὸ τὸν τίτλο ἤδη ὁ νόμος αὐτός, ἀρνούμενος κάθε δικαίωμα στὸ ἔμβρυο, καὶ μάλιστα σ' αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ ζωή του, τὸ πολυτιμότερο δηλαδὴ ἀγαθό του, ἀναφέρεται καὶ προστατεύει, μὲ τέλεια μονομέρεια, στὴν δῆθεν ὑγεία τῆς μητέρας. Εἶναι ὅμως ἐπιστημονικὰ ἐξακριβωμένο, ὅτι ἡ ἄμβλωση ἐξασφαλίζει τὴν ὑγεία τῆς γυναίκας; Οἱ μὴ στρατευμένοι εἰδικοὶ ἐπιστήμονες-γυναικολόγοι, μαιευτῆρες, ψυχίατροι, ψυχολόγοι κ.α., δὲν μᾶς διαβεβαιώνουν γιὰ κάτι τέτοιο. Ἀντίθετα ἡ ἴδια ἡ ἄμβλωση περιέχει σημαντικότατο ποσοστὸ κινδύνου, ἐνῶ μακροπρόθεσμα πολλὰ σωματικά, ὅπως ἡ στειρότητα, καὶ ψυχολογικὰ προβλήματα ἀναδύονται στὴ γυναίκα μετὰ ἀπὸ μία ἄμβλωση. Ἤδη ἐπιστημονικὰ ἐρευνᾶται καὶ διαπιστώνεται τὸ «μετεκτρωτικὸ σύνδρομο».
Ἀλλ' ἡ φαρισαϊκὴ γλώσσα προσφέροντας τὴν μισὴ ἀλήθεια, χρησιμοποιεῖ καὶ ἄλλη, κατ' εὐφημισμό, ἔκφραση: «διακοπῆ τῆς κύησης». Ἡ λέξη «διακοπῆ» ὅμως λειτουργεῖ ἐλπιδοφόρα, γιατί περιμένει κανεὶς τὴν ἐπαναλειτουργία, αὐτοῦ, ποὺ διακόπηκε, ὅπως π.χ. ἡ διακοπὴ τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος ἢ τοῦ νεροῦ. Ἡ ἄμβλωση ὅμως εἶναι τελεσίδικη καταστροφὴ τοῦ πιὸ ἀνυπεράσπιστου ἀνθρώπινου πλάσματος, τοῦ ὁποίου δὲν ἀκούγεται οὔτε τὸ κλάμα του, γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὶς ἐναντίον τοῦ θανατηφόρες ἐνέργειες.
Μὲ ποιὰ λογικὴ λοιπόν, ὁ νομοθέτης κάνει μία τέτοια μονομερῆ διάκριση μεταξὺ τῶν δύο προσώπων, τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ καὶ τῆς γυναίκας, ὥστε ἡ δῆθεν κινδυνεύουσα ὑγεία τῆς μίας -της γυναίκας- νὰ περιφρουρεῖται μὲ τὴν ἐξαφάνιση τῆς ζωῆς τοῦ ἄλλου, τοῦ ἐμβρύου δηλαδή; Ἔτσι ἀντὶ νὰ ἐνισχύεται ἠθικὰ καὶ ὑλικὰ ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια γιὰ νὰ φέρει καὶ διατηρήσει τὴν ζωή, τὰ παιδιά, ἐπίσημα τὸ ἴδιο τὸ Κράτος, πληρώνει γιὰ νὰ ἐπέλθει ὁ θάνατος στὸ παιδὶ καὶ νὰ «τραυματιστεῖ» ψυχικὰ καὶ σωματικὰ ἡ ἴδια ἡ γυναίκα.
Φυσικὰ ὁ ἀνθρώπινος-πολιτειακὸς νόμος δίνει τὴν ἐλευθερία τῆς ἄμβλωσης, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποχρεώνει, θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιτάξει κάποιος. Λόγω ὅμως τῆς ἔλλειψης πληροφόρησης, ἀλλὰ καὶ τῆς πίστης πολλῶν, ὅτι ὁ πολιτειακὸς νόμος περιέχει τὸ ὀρθὸ καὶ ἀληθινό, ἐπαναπαυόμενοι οἱ πολλοὶ τὸν ἀκολουθοῦν, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἄμβλυνση τῶν συνειδήσεων, μπροστὰ στὴ βίαιη ἀφαίρεση τῆς ζωῆς τοῦ πλέον ἀνυπεράσπιστου καὶ φυσιολογικά του πλέον ἀγαπημένου προσώπου, ποὺ θὰ ‘πρεπε νὰ εἶναι τὸ ἔμβρυο.
Κάθε ὑπεύθυνος ἄνθρωπος ὅμως, καὶ ἰδιαίτερα κάθε χριστιανός, γνωρίζει, ὅτι στὸν ἀνθρώπινο νόμο, παρεισφρύει ἡ σκοπιμότητα, ἀδυναμία καὶ προσωρινότητα, γι' αὐτὸ καὶ ἀντιτάσσει τὸν θεῖο νόμο, σύμφωνα καὶ μὲ τὴν ἀξιωματικὴ θεολογικὴ ἀρχή: «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις». Γι' αὐτὸ διακηρύσσει, ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ἄνθρωπος «ἐξ ἄκρας συλλήψεως», καὶ στὴν πολιτικὴ-φαρισαϊκὴ γλώσσα, ποὺ κατορθώνει, κατὰ τὸν G. Orwell, «τὸ ψέμμα νὰ μοιάζει μὲ ἀλήθεια καὶ τὸ ἔγκλημα νὰ παρουσιάζεται ἄξιο σεβασμοῦ»,ἀντιπαραθέτει τὴ γλώσσα τῆς ἀλήθειας, ὥστε νὰ μὴ παρασύρεται ὁ κόσμος. Αὐτὸ βέβαια γίνεται ἀπὸ ἀγάπη καὶ μόνο, γιατί ἡ ἀλήθεια δὲν δημιουργεῖ ἐνοχές, ἀλλὰ ἀπελευθερώνει πραγματικά: «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. 8, 32).
Ἀλλ' ἐδῶ ὡς ἀντίδοτο στὶς σχιζοφρενικὲς νομοθετικὲς ἀποφάσεις καὶ στὶς διχασμένες ἀνθρώπινες πρακτικές, ποὺ καταστρέφουν τὴν ΖΩΗ σὲ ἐπίπεδο προσωπικό, κοινωνικὸ καὶ ἐθνικὸ -ὁ μεγάλος ἐχθρὸς καὶ κίνδυνος τῆς πατρίδας μας δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν τρομακτικὴ ὑπογεννητικότητά της- ὀφείλουν οἱ διάφοροι φορεῖς, ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ οἱ συνειδητοποιημένοι Πολιτικοί, κατ' ἀρχὰς νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ νόμου 1609/86, νὰ προβάλλονται τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα καὶ ἡ πρόοδος τῆς Ἐμβρυολογίας, καὶ προπάντων νὰ ἐνισχύεται ἠθικὰ καὶ ὑλικὰ ἡ φιλοτεκνία, τονώνοντας τὸ πατρικὸ καὶ ἰδιαίτερα τὸ μητρικὸ αἴσθημα.
Ἡ Μητρότητα, ὅπως καὶ ἡ πατρότητα, εἶναι θεϊκὸ δῶρο πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ οἱ σύζυγοι καλοῦνται νὰ συνεχίσουν τὸ δημιουργικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ γινόμενοι συνδημιουργοὶ νὰ χαρίσουν τὸ ὑψηλότερο δῶρο, τὴ ζωὴ καὶ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ μητέρα μάλιστα περισσότερο ἀπὸ τὸν πατέρα, νοιώθει αὐτὴ τὴν δυναμικὴ σύμπραξή της στὴ δημιουργία καὶ συνέχιση τῆς ζωῆς. Αἰσθάνεται, ὅτι τὸ νὰ εἶναι μητέρα δὲν εἶναι μόνο προσωπική της ὑπόθεση, ἀλλὰ γίνεται ἡ ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητας. Γιατί ἡ Μάνα φιλοξενεῖ στὰ σπλάγχνα τῆς τὸ ἔμβρυο καὶ τοῦ μεταδίδει τὴ ζωή. Ἡ μητέρα εἶναι ἡ ζεστασιά, ἡ μητέρα εἶναι ἡ τροφή, ἡ μητέρα εἶναι ἡ εὐχάριστη κατάσταση τῆς ἱκανοποίησης τῶν ἀναγκῶν καὶ τῆς ἀσφάλειάς του. Φυσικὰ ἡ μητρικὴ ἀγάπη εἶναι ἕνα δύσκολο καθῆκον, γιατί ἀπαιτεῖ ἀνιδιοτέλεια καὶ ἱκανότητα νὰ δίνεις τὸ πᾶν καὶ νὰ μὴ θέλεις τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνο τὴν εὐτυχία τοῦ ἀγαπημένου. Ἡ μητρικὴ ἀγάπη εἶναι μία χωρὶς ὅρους ἐπιβεβαίωση τοῦ παιδιοῦ καὶ τῶν ἀναγκῶν του, γιὰ τὶς ὁποῖες εἶναι ἕτοιμη νὰ προσφέρει τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὴ ζωή της.
Οἱ ἀνάγκες τοῦ παιδιοῦ ἀρχίζουν τουλάχιστον ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς σύλληψης· Καὶ παρ' ὅτι ἔχουν ἐπέλθει σημαντικότατες κοινωνικὲς ἀλλαγὲς καὶ οἱ οἰκογενειακὲς συνθῆκες καὶ συνήθειες ἔχουν ὑποστεῖ ἀλλοιώσεις, ἐν τούτοις οἱ γονεῖς παραμένουν ὁ πιὸ σίγουρος προμαχώνας γιὰ μία ὁμαλὴ ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐμβρυακὴ ἡλικία. Πάνω ἀπ' ὅλα τὸ ἀγέννητο παιδὶ χρειάζεται τὴ μητρικὴ ἀγάπη, ποὺ σημαίνει ὅτι ἤδη ἀπὸ τὴν ἐγκυμοσύνη ἀρχίζουν οἱ θυσίες της καὶ ἡ προσφορὰ τῆς ἀπεριόριστης στοργῆς της. Ἐπὶ ἐννέα μῆνες τὸ ἔμβρυο θὰ ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἐκείνη, γιατί ἀπὸ τὴ μητέρα τοῦ ἀναπνέει, ἀπ' αὐτὴν τρέφεται, οἱ πνευματικές της δυνάμεις καὶ ἡ ψυχική της κατάσταση τὸ ἐπηρεάζουν. Κάθε ἐντύπωση τῆς μητέρας δὲν ἔχει ἐπίδραση μόνον σ' αὐτήν, ἀλλὰ καὶ στὸ παιδί. Ἡ εὐχαρίστησή της εἶναι καὶ δική του, ὅπως καὶ ὁ πόνος τῆς εἶναι καὶ δικός του. Εὐχάριστα βιβλία, ἑπομένως, ἁπαλὴ μουσική, εὐφορία ψυχική, χαρούμενες στιγμές, προσευχητικὴ διάθεση ἀντανακλοῦν θετικὰ στὸ ἔμβρυο. Ὅλες οἱ ψυχικὲς καὶ ἐγκεφαλικὲς μεταβολές της καὶ κάθε οὐσία, ποὺ χρησιμοποιεῖ, ἐπηρεάζουν θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ τὸ κυοφορούμενο παιδί.
Γνωρίζοντας ὅλα αὐτὰ ἡ γνήσια μητρικὴ ἀγάπη θὰ ἀρνηθεῖ τὰ θεωρούμενα ὡς δικαιώματα τῆς σύγχρονης γυναίκας, δικαιώματα καθαρῶς ἀτομοκρατικά, ὅπως ἡ ἡδονικὴ ἀπόλαυση καὶ ἡ ἀπόρριψη κάθε εὐθύνης. Γι' αὐτὸ καὶ δὲν θυσιάζει τὴν ἀνθρωπιὰ καὶ τὴν ἀγάπη στὸν ἀτομισμὸ καὶ τὴν φιλαυτία καὶ δὲν παρασύρεται νὰ ἀφαιρέσει τὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ της. Ἡ γνήσια μάνα δὲν θὰ παρασυρθεῖ ἀπὸ συνθήματα τοῦ τύπου: «σῶμα μου εἶναι τὸ κάνω ὅ,τι θέλω», οὔτε ὅτι «οἱ γυναῖκες δὲν θὰ ἀνεχθοῦν τὸν περιορισμὸ τῶν δικαιωμάτων τους». Γιατί γνωρίζει, ὅτι τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι σῶμα της, καὶ μάλιστα ἀρρωστημένο γιὰ νὰ τὸ ἀπορρίψει, καὶ δεύτερο, ὅτι διεκδικώντας τὰ ἀτομοκρατικὰ τῆς δικαιώματα στραγγαλίζει τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ ἴδιου της τοῦ παιδιοῦ νὰ ρθεῖ στὴν ζωή. Ἄλλωστε τὸ νὰ γίνεις ἢ νὰ εἶσαι μητέρα δὲν εἶναι προσωπικὴ ὑπόθεση, ἀλλὰ κοινωνική, ἐθνική, πανανθρώπινη.
Οἱ καιροὶ μᾶς προσκαλοῦν καὶ προκαλοῦν νὰ ὑπηρετήσουμε τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς σύλληψης. Ἡ Μητρότητα εἶναι θεῖο δῶρο, ποὺ ἀληθινὰ καταξιώνει τὴν γυναίκα καὶ εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴ γυναικεία φύση. Οἱ σειρῆνες τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ ἀτομισμοῦ καλοῦν τὴ γυναίκα νὰ ἀρνηθεῖ τὴν κύρια ἀποστολή της, τὴ Μητρότητα. Διάφορα φεμινιστικὰ κινήματα τὴν καλοῦν «νὰ πεῖ ναὶ στὴν παραγωγή, ὄχι στὴν ἀναπαραγωγή». Ὅλοι ἐμεῖς ἂς βοηθήσουμε τὴ Γυναίκα νὰ ὑπηρετήσει τὴ Μητρότητα καὶ νὰ ἐπιθυμεῖ νὰ βιώσει τὴ Μητρότητα.
πηγή: Καρυγὴ ζωῆς: Σᾶς ἱκετεύω μὴ μᾶς σκοτώνετε!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση γιὰ ὅσα πρέπει νὰ γνωρίζουμε
Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"
Τήλ: 2310212659
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου