Τὸ ἀντιχριστιανικὸ καὶ ρατσιστικὸ μένος τῶν Δωδεκαθεϊστῶν-παγανιστῶν!

                                                                                                     

Τὰ τελευταία χρόνια παρουσιάζεται τὸ φαινόμενο τῆς ἀναβίωσης τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ δεκάδες ἔντυπα, ἐφημερίδες, μονογραφίες καὶ ἰστοσελίδες ,ὅπως «Δαυλός», «Δίαυλος Ἔψιλον», «Ἀπολλώνειο Φῶς», «Ἑλληνικὴ Ἀγωγή», «Ἰδεοθέατρο» κ.α.

Στὰ περιοδικὰ αὐτά, ὅπως καὶ στὶς ἰστοσελίδες, περιέχονται μὲ τὴ γενικὴ ἔνδειξη «Γράφουν οἱ Φιλίστορες» ἀντιχριστιανικὰ δοκίμια μὲ ἑλληνιστικὴ ἀφετηρία.

Πρόσφατα ἱδρύθηκε «Ἐπιτροπὴ» γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκάθεου. Θὰ παραθέσουμε ἐδῶ ὁρισμένες θέσεις, ποὺ ,βέβαια, δὲν διεκδικοῦν τὸ ἀλάθητό του Πάπα καὶ γίνονται μὲ διάθεση καλῆς προαίρεσης, χωρὶς φανατισμὸ καὶ μισαλλοδοξία.

1. Τὸ ἀντιχριστιανικὸ μένος ποὺ προβάλλεται στὰ περιοδικὰ αὐτά, δὲν παρουσιάζεται μόνο ἀπὸ τοὺς νεοδωδεκαθεϊστές. Ἄνθρωποι ποὺ δὲν θέλουν νὰ ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὶς θρησκεῖες, ποὺ παθαίνουν ἀλλεργία μὲ ὁτιδήποτε ἀφορᾶ τὴν ἀναζήτηση καὶ ἐφαρμογὴ θείων νόμων, παθαίνουν παραλήρημα σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ Χριστὸ καὶ τὴ διδασκαλία του. Ἂν εἶναι κατανοητὸ νὰ βάλλουν κατὰ τοῦ χριστιανισμοῦ οἱ σημερινοὶ δωδεκαθεϊστὲς , πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι κατανοητὸ νὰ βάλλουν ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ παντελῶς ἀδιάφοροι καὶ οὐδέτεροι;

2. Οἱ βολὲς τῶν ἀρχαιοελληνιστῶν κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔχουν ὡς....

 μοναδικὴ ἀφετηρία τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν στὴν ἐθνικότητα Ἑβραῖος. Οἱ ἀρχαιοελληνιστὲς εἶναι φανατικοὶ ἀντιεβραῖοι.

 Δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ τόσο ἡ ἔρευνα τοῦ χριστιανικοῦ δόγματος, τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ὡς κεφαλαίων ἔρευνας, ὅσο τοὺς ἀπασχολεῖ ἂν μποροῦν ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἀντλήσουν ἀπόλυτα ἀντιεβραϊκὰ συμπεράσματα. Ὁ στιγματισμὸς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοελληνιστὲς μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἦταν Ἑβραῖος, συνιστᾶ ἀπεχθῆ καὶ ἀξιοθρήνητο φυλετισμὸ (ρατσισμό), ἀπολύτως ὁμόλογο μὲ τὸ ρατσισμὸ τῆς σημερινῆς ἑβραϊκῆς ἡγεσίας, πνευματικῆς καὶ οἰκονομικοπολιτικὴς

3. Ἡ παραπάνω στάση τῶν ἀρχαιοελληνιστῶν κατὰ τοῦ Χριστοῦ πηγάζει, κυρίως, ἀπὸ τὴν «ἱερότητα» τοῦ σεξουαλικοῦ παράγοντα στὸν ἀρχαιοελληνισμό: Ὁ Δίας, ἡ Ἥρα, ἡ Ἀφροδίτη, ὁ Διόνυσος καὶ οἱ Βάκχες τοῦ ἦταν ἱερουργοὶ τῆς ἀσωτίας, ὁ Πλάτων μᾶς ἄφησε μοναδικῆς γλαφυρότητας ντοκουμέντο τῶν ἀπίστευτων ἀνοησιῶν ποὺ ἀραδίαζαν στὴν ἀπεραντολογία τοὺς οἱ συνδαιτυμόνες στὸ τραπέζι τοῦ Ἀγάθωνα, μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ θεοῦ τῆς μέθης. 

4. Οἱ ἀρχαιοελληνιστὲς δείχνουν νὰ μὴν ἀντιλαμβάνονται κάτι πολὺ ἁπλό: Ἡ πρωτοπορία τῶν Ἑλλήνων δὲν εἶναι πρωτοπορία στὰ πάντα, εἶναι πρωτοπορία σὲ κάτι. Πρωτοπόρησαν καὶ ἔθεσαν τὶς βάσεις στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴ φιλοσοφία, καὶ τὸ στοιχεῖο αὐτὸ δὲν τὸ ἀρνεῖται κανείς. Ὅμως οἱ Ἕλληνες ἔθεσαν τὶς βάσεις καὶ στὴ θρησκεία; Ὑπάρχει διεθνῶς κάποιος Θεολόγος τοῦ δωδεκαθεϊσμοῦ; ΚΑΝΕΙΣ.

Ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι τὸ κορυφαῖο θρησκευτικὸ «μπεστ σέλλερ» τῶν αἰώνων. Οἱ εἰδικοὶ «καινοδιαθηκικοὶ» θεολόγοι εἶναι κατὰ τὴ διαδρομὴ τῶν τελευταίων εἴκοσι αἰώνων τόσοι, ὅσοι εἶναι καὶ οἱ ἐπιστήμονες πού, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, προώθησαν τὴν ἀρχαιοελληνικὴ ἐπιστήμη ἢ τὴν ἀντίστοιχη πολιτικοφιλοσοφικὴ σκέψη. Ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ πρέπει ἡ Ἑλλάδα νὰ ἔχει τὰ πρωτεῖα καὶ στὴ θρησκεία; Πόσοι ξέρουν τὴ «Θεογονία» καὶ πόσοι τὴν «Καινὴ Διαθήκη»;

5. Ἡ χριστιανικὴ θεολογία ἑρμηνεύει τὴν ἐθνικὴ καταγωγὴ τοῦ Χριστοῦ ὡς Ἑβραίου κατ' ἀπόλυτη ἀντιστοιχία πρὸς τὴν παραδοχή της ὅτι οἱ Ἑβραῖοι ὑπῆρξαν στὴ γῆ ὁ πρῶτος λαὸς μὲ ὀρθὸ θρησκευτικὸ προσανατολισμό. Ἡ ἔνταξη τοῦ Ἰησοῦ, ὡς ἀνθρώπου καὶ πολίτη, στὴν ἑβραϊκὴ κοινωνία ἀντιστοιχοῦσε στὴν θρησκευτικῶς ἕτοιμη «μαγιὰ» ποὺ εἶχε στὰ χέρια του γιὰ νὰ δουλέψει, ὄχι στὴ φιλοσοφικὴ ἢ ἐπιστημονική.

 Ὅμως ὁ Ἰησοῦς ὑπερβαίνει καὶ τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς Ρωμαίους καὶ τοὺς Γαλάτες καὶ τοὺς Ἀμερικανούς, τοὺς Ἀσιάτες, τοὺς Ἀφρικανούς, ὅλα τὰ σύνορα καὶ ὅλα τὰ ἔθνη, κόβει στὰ δύο τὴν Ἱστορία, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται πλέον ὡς «π.Χ.» καὶ «μ.Χ.». Τὸ συμπέρασμα ,λοιπόν, ποὺ προκύπτει εἶναι ὅτι οἱ ἀρχαιοελληνιστὲς ἔχουν χρεία στοιχειώδους φροντιστηρίου σὲ θέματα θρησκείας. Πιθανῶς εἶναι ἀπαίδευτοι κι αὐτὸ τοὺς ἔχει καταστήσει ἐξαιρετικὰ ἐμπαθεῖς καὶ ἐχθρικοὺς ἔναντί του Χριστιανισμοῦ.

Χαμένοι μέσα στοὺς ἐρωτικοὺς λαβύρινθους, τὶς σεξουαλικὲς μονομανίες τῶν ἀρχαίων, τὶς ὀνειρώξεις ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα πάθη, τὴ φιλοδοξία καὶ τὴν οἴηση τῶν ποιητῶν καὶ λογοτεχνῶν, εἶναι φυσικὸ νὰ μὴν ἔχουν διάθεση καὶ χρόνο νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴ χριστιανικὴ σιωπὴ καὶ τὴν μέχρις αἵματος ταπείνωση καὶ ἀποφυγὴ τῶν παθῶν ἀπὸ τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς.

6. Οἱ ἀρχαιοελληνιστὲς εἶναι βέβαιοι ὅτι ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ λόγο. Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο πρέπει νὰ συνέβη, γιατί ἡ «Γένεσις» τῆς Π. Δ. γράφτηκε ἀπὸ τὸν Μωυσῆ μεταξὺ 13ου καὶ 12ου αἵ. π.Χ. , ἡ δὲ «Θεογονία» τοῦ Ἡσιόδου, ἡ βίβλος δηλαδὴ τῆς Ἑλληνικῆς θρησκευτικῆς μυθολογίας, ἑπτὰ αἰῶνες ἀργότερα.

Γιατί ,δηλαδή, ὁ Ἰαπετός, πατέρας τοῦ Δευκαλίωνος καὶ παπποὺς τοῦ Ἕλληνα, νὰ προηγεῖται τοῦ Ἰάφεθ, γιοῦ τοῦ Νῶε, καὶ νὰ μὴ συμβαίνει τὸ ἀντίθετο; Τὸ μόνο γεγονὸς γιὰ τὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ κατηγορηθοῦν οἱ χριστιανοὶ ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ δωδεκάθεου εἶναι, ὅτι προσάρμοσαν τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους λατρείας (ναοδομία, ἄμφια, ἀκολουθίες, ἑορτὲς) στὶς ἀνάγκες τῆς νέας πίστης. Αὐτὸ πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες (Μ. Βασίλειο, Γρηγόριο καὶ Ἰωάννη Χρυσόστομο) οἱ ὁποῖοι ἦταν φορεῖς καὶ ἄριστοι γνῶστες τῆς ἑλληνικῆς παιδείας.

Πηγη: http://1myblog.pblogs.gr