Δάσκαλος πρὸς μαθητὲς γιὰ τὸ 1821...

Αὐτὰ τὰ λόγια ἀπηύθυνε δάσκαλος στοὺς μαθητές του,

στὸ 2ο ΕΠΑΛ Ἀχαρνῶν γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου:

  

Σκέφτηκα νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὸν Καραϊσκάκη, ἀλλὰ τὸ μυαλό σας θὰ πάει στὸ γήπεδο.

Σκέφτηκα νὰ σᾶς μιλήσω για τὸ 21, ἀλλὰ ὁ νοῦς σας θὰ πάει στὴν Ὀρίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, γιὰ νὰ καταλήξω ἂν ἀξίζει νὰ σᾶς ταλαιπωρήσω γιὰ κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αἰῶνες πίσω κάποια γεγονότα, τί νὰ λένε σὲ σένα; Σὲ ἐσένα ποὺ βιάζεσαι νὰ φύγεις, νὰ πᾶς γιὰ τσιγάρο, γιὰ καφὲ ἢ γιὰ κάτι ἄλλο.

 Θὰ σοὺ μιλήσω λοιπὸν προσωπικά.

Ἐγὼ ὁ δάσκαλος ποὺ δούλεψα ἕνα χρόνο σὲ αὐτὸ τὸ σχολεῖο καὶ σὲ δεκαπέντε μέρες φεύγω γιὰ ἀλλοῦ, σὲ ἐσένα ποὺ εἶσαι ἐδῶ ἕνα, δύο, τρία ἢ καὶ περισσότερα χρόνια, θὰ σοὺ μιλήσω σταράτα, γιὰ νὰ σοὺ ἐκφράσω δύο σκέψεις μου.

Οἱ μαθητὲς ποὺ συνάντησα μέσα στὶς τάξεις, οἱ μαθητὲς ποὺ δίδαξα φέτος, στὴ συντριπτική τους πλειονότητα μὲ σεβάστηκαν, ἂν καὶ δὲν ἀνταποκρίθηκαν στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ μαθήματος. Πολλοὶ ὅμως ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους μαθητὲς δὲ μὲ σεβάστηκαν, μὲ προσέβαλαν κατ' ἐπανάληψη, μὲ ἔργα, μὲ λόγια, μὲ ὕβρεις, δείχνοντας ἕνα χαρακτήρα καὶ ἕνα ἦθος, ποὺ μὲ σόκαρε, ποὺ μὲ ἔβαλε σὲ μελαγχολικὲς σκέψεις. 

Αὐτὸ τὸ φαινόμενο ἀποδεικνύει πὼς κάτι σάπιο ὑπάρχει σὲ αὐτὸ τὸ σχολεῖο, πώς, ἐκτός του...

γνωστικοῦ ἐλλείμματος, τὸ συγκεκριμένο σχολεῖο χωλαίνει δραματικὰ καὶ στὸ ἠθικοπλαστικό του ἔργο, στὴ διαμόρφωση δηλαδὴ τῶν μαθητικῶν ψυχῶν καὶ πνευμάτων. Καὶ ἡ εὐθύνη γιὰ αὐτὴν τὴν ἀποτυχία εἶναι εὐθύνη ἀποκλειστικὰ δική μας, τῶν δασκάλων σας καὶ τῶν γονιῶν σας.

> Δὲν ἔχουμε κατορθώσει νὰ σᾶς δείξουμε πὼς χωρὶς ἀρχὲς ἡ ζωὴ σᾶς αὔριο θὰ εἶναι μία κόλαση, πὼς χωρὶς ὄνειρα καὶ στόχους θὰ χρειαστεῖτε ὑποκατάστατα, θὰ καταφύγετε πιθανὸν σὲ ἐπιλογὲς ποὺ θὰ σᾶς ξεφτιλίσουν, θὰ σᾶς κάνουν νὰ σιχαίνεστε τὸν ἑαυτό σας, θὰ σᾶς γεμίσουν τὴ ζωὴ πλήξη καὶ κούραση, θὰ σᾶς γεράσουν πρόωρα.

Ἂν ὅμως θέλετε μία συμβουλὴ ἀπὸ ἕνα δάσκαλο, σκεφτεῖτε τὸ παράδειγμα τοῦ Μακρυγιάννη, ποὺ ἔφτασε ἀγράμματος μέχρι τὰ πενήντα σχεδόν, γιὰ νὰ καταλάβει τότε πὼς ἡ μόρφωση, ἡ καλλιέργεια ἦταν τὸ ὅπλο ποὺ ἔλειπε ἀπὸ τὴν προσωπική του θήκη. 

Καὶ κάθισε μὲ πολλὴ δυσκολία καὶ χωρὶς δάσκαλο καὶ ἔμαθε πέντε κολλυβογράμματα, γιὰ νὰ μᾶς πεῖ τὴν ἱστορία τοῦ βίου του, τὸ παραμύθι τῆς ἐπανάστασης τῶν ὑπόδουλων Ρωμιῶν. Αὐτὸ τὸ παράδειγμα εἶναι γιὰ σᾶς τὸ πιὸ κατάλληλο, καὶ μπορεῖς τριάντα χρόνια νωρίτερα ἀπὸ τὸ στρατηγὸ Μακρυγιάννη νὰ ἀκολουθήσεις τὸ δρόμο ποὺ ἐκεῖνος ἔδειξε, τὸ μονοπάτι τῆς καλλιέργειας, τὸ δρόμο τῆς παιδείας, τὴ λεωφόρο της προσωπικῆς σου προκοπῆς. 

Δὲν εἶστε σὲ τίποτε λιγότερο ἱκανοὶ ἀπὸ τὸ μπάσταρδο γιὸ τῆς καλογριᾶς, τὸν Ἀρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ἦταν κι αὐτὸς ἀθυρόστομος σὰν κι ἐσᾶς, ἀλλὰ εἶχε αὐτὸ ποὺ ἀπὸ τὰ ἀλβανικὰ μάθαμε σὰν μπέσα, ἦταν πάνω ἂπ/ ὅλα μπεσαλής. 

Αὐτὸ θὰ 'θελα νὰ ἔχετε κι ἐσεῖς: Ὑπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Νὰ ἀναλαμβάνετε τὶς εὐθύνες σας, νὰ ἀπεχθάνεστε τὴν ὑποκρισία, νὰ σιχαίνεστε τὸ συμφέρον, νὰ μισεῖτε τὸ ψέμα καὶ τὴν εὐθυνοφοβία. 

Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν τόπο του, ἡ λατρεία γιὰ τὴν πατρίδα τοῦ ἦταν αὐτὸ ποὺ χαρακτήριζε τὴ ζωὴ τοῦ Νικήτα Σταματελόπουλου, τοῦ Νικηταρᾶ. 

Ἀγωνίστηκε στὴ διάρκεια τῆς ἐπανάστασης, συνέβαλε στὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας του κι ἔπειτα φυλακίστηκε, γιὰ νὰ χαθεῖ σ' ἕνα στενοσόκακο τοῦ Πειραιᾶ, σχεδὸν τυφλωμένος, πάμπτωχος καὶ ἐγκαταλειμμένος ἀπὸ ὅλους, δὲ ζήτησε τίποτε ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα κι ὅταν οἱ γύρω του τὸν παρακινοῦσαν νὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τὴν κυβέρνηση μία πλούσια σύνταξη, ἀπαντοῦσε πὼς ἡ πατρίδα τὸν ἀμείβει πολὺ καλά, λέγοντας ψέματα, γιὰ νὰ μὴν προσβάλει τὴν πατρίδα του. 

Εἶναι δύσκολο, τὸ κατανοῶ, τὸ παράδειγμα τοῦ Νικηταρᾶ. Ἀλλὰ νομίζω πὼς κι ἐσεῖς εἶστε ἱκανοὶ γιὰ τὰ δύσκολα. Μπορεῖτε νὰ ἀκολουθήσετε τὸ δρόμο τῆς ἀξιοπρέπειας, νὰ προσπαθήσετε τίμια καὶ μὲ ἀγωνιστικότητα, γιὰ ἐσᾶς καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκογένειας ποὺ αὔριο θὰ κάνετε. 

Ξέρω, καταλαβαίνω, ἀντιλαμβάνομαι πὼς σᾶς προτείνω μία διαδρομὴ ζωῆς δύσκολη καὶ ἀπαιτητική, ὅταν δίπλα σας κυριαρχεῖ ὁ εὔκολος δρόμος τῶν γονιῶν, τῶν δασκάλων, τῶν πολιτικῶν, τῆς ἐποχῆς στὴν ὁποία μεγαλώνετε. Ὅμως κάθε ἐποχὴ ἐλπίζει στοὺς νέους της. Περιμένει ἀπὸ αὐτοὺς νὰ σηκώσουν ψηλὰ καὶ μὲ ἐπιτυχία τὴ σημαία τοῦ ἀγώνα καὶ νὰ ὁδηγήσουν τὴν πατρίδα τους, τὸν τόπο τους σὲ καλύτερες μέρες, σὲ πιὸ φωτεινὲς σελίδες. 

Κι ὅταν βλέπω τὴν ἐποχή μας νὰ μαραζώνει χωμένη στὴν ἀλλοτρίωση, νὰ ξεψυχᾶ ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ ἀνία, νὰ μουχλιάζει ἀπὸ τὸ κυνήγι τῆς εὐκολίας, μόνο σὲ ἐσᾶς ἐλπίζω, στὴν εἰλικρινῆ σας διάθεση , νὰ ἀγωνιστεῖτε, νὰ ἀντισταθεῖτε, νὰ πολεμήσετε, νὰ νικήσετε.

Μὴ μᾶς ἀπογοητεύσετε.

  ΠΗΓΗ:pentapostagma.gr