27 Φεβ 2011

ΑΓΑΠΗ ΝΑΙ· ΑΛΛΑ ΠΙΑ ΑΓΑΠΗ;

                                                                                                         Πρώτ. Γεώργιος Μεταλληνὸς
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ 
Ματθαίου κ' 31-46.
ΑΓΑΠΗ ΝΑΙ· ΑΛΛΑ ΠΙΑ ΑΓΑΠΗ;

«φ' σον ποιήσατε νί τουτων τν δελφν μου τν λαχίστων, μοί εποιησατε»
(Μάτθ. κ' 40).
1. σημεριν εαγγελικ περικοπ ρχεται ν μς πενθυμίσει μία μεγάλη λήθεια. Τν περασμένη Κυριακ μίλησε τ ερ Εαγγέλιο γι τν γαθότητα το Θεο- Πατέρα, πο περιμένει τ πλάσμα του ν πιστρέψει. Ατ μως δν πρέπει ν μς κάμει ν ξεχάσουμε κα τν δικαιοσύνη Του. Ο Θες δν εναι μονάχα στοργικς Πατέρας. Εναι κα δίκαιος Κριτής.«Οτε λεος ατο κριτος, οτε κρίσης νελεήμων» λέγει Μ. Βασίλειος. Θ κρίνει τν Κόσμο, μς λέγει τ Εαγγέλιο, κα μάλιστα χι αθαίρετα, λλ σύμφωνα μ τ ργα μας. Μς φέρνει, λοιπόν, σημεριν περικοπ νώπιόν του γεγονότος τς κρίσεως. Κα λέμε «γεγονότος», γιατί παγκόσμια κρίση ποτελε γι τν πίστη μς σχατολογικ βεβαιότητα κα πραγματικότητα, πο μολογεται σ' ατ τ Σύμβολό μας ς κκλησιαστικ πίστη: «Κα πάλιν ρχόμενον κρίναι ζώντας κα νεκρούς...».
Καλούμεθα, λοιπόν, σήμερα ν συνειδητοποιήσουμε τρία πράγματα. Πρτον, τι Κριτής μας θ εναι Ι. Χριστός, ς Θεός. Σωτρ Χριστς λλ κα Κριτής. ν τν πρώτη φορ λθε ταπεινς στ γ, «να σώση τν κόσμον», τώρα θ λθει «ν τ δόξη ατο», να κρίνη τν κόσμον. Ατς πο γινε γι μς «κατάρα» πάνω στν Σταυρό, χει κάθε δικαίωμα ν μς κρίνει, ν φήσαμε ν μείνει μέσα μας κα στν κοινωνία μς νενέργητη θυσία Του. Δεύτερον θ κρίνει χι μόνο τος Χριστιανούς, οτε μόνο τος θνικούς, πως πίστευαν ο βραοι γι τν κρίση το Θεο. Θα κρίνει λους τους νθρώπους, χριστιανος κα μή, πιστος κα πίστους. Τρίτον βάση τς κρίσεως, τ κριτήριο, θ εναι...
  γάπη. στάση μας δηλαδ πέναντι στος συνανθρώπους μας. Καθολική - παγκόσμια κρίση, καθολικ - παγκόσμιο κα τ κριτήριο. παγκόσμιος νόμος τς νθρωπις, στν ποιο συναντνται λοι, χριστιανο κα μή. Κα σοι γνώρισαν τν Χριστ κα σοι δν μπόρεσαν ν τν γνωρίσουν κα γι' ατ μειναν μακρι π τ Εαγγέλιό Του. Στ νόμο ατό, δν πάρχει χρος γι προφάσεις κα δικαιολογίες. πείνα, δίψα, γύμνια, ρρώστια, φυλακ βοον, δν μπορον ν μείνουν κρυφά, γι ν χει τ δικαίωμα ν σχυρισθε κάποιος πς δν τ πρόσεξε... Δν μπορε ν τ' γνοήσει κανείς, χωρς προηγουμένως ν παύσει ν χει συναισθήματα νθρώπου, ν δν χει τελείως «χρειώσει», ξαθλιώσει, τν εκόνα το Θεο μέσα του.
2. Τ συγκλονιστικ μεγαλεο κα τν φρικτότητα τς ρας τς Κρίσεως ζωγραφίζουν μ πέροχα χρώματα ο μνοι τς μέρας. «Ώ, ποία ρα τότε! ταν... τίθωνται θρόνοι κα βίβλοι νοίγωνται, κα πράξεις λέγχωνται κα τ κρυπτά του σκότους δημοσιεύονται»! Εναι φρικτ κα πλ σκέψη τς ρας τς κρίσεως, γιατί χι μόνο πενθυμίζει τν νετοιμότητά μας ν μφανισθομε μπροστ στ βμα το φοβερο Κριτο, λλ κα διότι ποκαλύπτει τν τραγικότητα τς ζως μας, τν ποία δαπανμε μέσα σ ργα ματαιότητος, πο δν ντέχουν στ φς τς αωνιότητος. Δν δικαιούμεθα νώπιόν του κριτο μας γι σα κόσμος θεωρε μεγάλα κα σπουδαία: γνώσεις, θέσεις, τίτλους, ξιώματα, πλοτο, δόξα. Ατ λα εναι δυνατ μάλιστα ν δηγήσουν στν καταδίκη μας.
Κρινόμεθα βάσει τς μπρακτης φαρμογς τς γάπης μας. χι ς τομα δηλαδή, λλ ς μέλη τς νθρώπινης κοινωνίας. θες δν πλασε τομα, ατόνομα κα νεξάρτητα. Μάς πλασε, γι ν γίνουμε πρόσωπα κα κοινωνία προσώπων. Και ο μεγαλύτερες ρετές, ν μείνουν πλς τομικές, εναι μετοχς χωρς ντικρυσμα νώπιόν του Μεγάλου Κριτο. Γιατί δν βρκαν τν πραγμάτωση τος μέσα στν νθρώπινη κοινωνία. Δν καταξιώθηκαν σ διακονίες. τσι λ.χ. γνώση εναι θεία ελογία, ταν μως θηρεύεται γι χάρη το συνανθρώπου, γι τν διακονία το πλησίον. Τ διο κα γκράτεια κα ελάβεια, κα νηστεία κα σύνολη σκησή μας. ν λα ατ γίνονται γι μία τομικ δικαίωση κα χι ς διακονία τν δελφν, τν πλησίον, μς λέγχει φων το Θεο: «λεον θέλω κα ο θυσίαν» (Μάτ. θ΄ 13)! γάπη θέλω κα χι τν θρησκευτικότητα, πο ποβλέπει στν ατοέξαρση κα τν ατοπροβολή. Πο βλέπει τν τύπο ς πεμπτουσία τς εσέβειας.
3. κόσμος χει μάθει ν ξαγοράζει τ πάντα, κόμη κα τς συνειδήσεις. Στ χρο μως τς πίστεως δν σχύει νόμος ατός. τομικ εσέβεια δν μπορε ν ξασφαλίσει θέση στν βασιλεία το Θεον δν γίνει πρτα κκλησιαστική, ν δν συνοδεύεται δηλαδ π τ ργα τς γάπης. Ο στίβος το χριστιανο εναι κα κοινωνία κα χι μόνο τ «ταμιεον». Ες τ ταμιεον το καταφεύγει Χριστιανς γι τν πνευματικό του νεφοδιασμό. Ποτ μως δν ξαντλεται πολιτεία του στ στεν χρο τς τομικότητάς του. ν πνευματικότητα μς εναι ρθή, θ δηγε σ νιδιοτελ γάπη. ς τ κούσουμε μία γι πάντα: Τ πιχείρημα τν γλυκανάλατων χριστιανν τς νευθυνότητος κα το «λάθε βιώσας» δν χει καμμι δύναμη: «Κύτταξε τν ψυχή σου» δν σημαίνει τίποτε περισσότερο π δειλία κα ποχώρηση, ν δν συνοδεύεται κα π τ στίβο: «Πάλευσε γι ν φτιάξεις τ χριστιανική σου κοινωνία». Διαφορετικ εμασθε κατ λάθος νάμεσα σ χριστιανούς. θέση μς εναι κάπου στν πω νατολή, στ νέκρωση το νιρβάνα.
4. Ασθάνομαι μως τν νάγκη ν προλάβω στ σημεο ατ μία πορία. ν κρινόμασθε βάσει τς μπρακτης γάπης μας, τότε πο πηγαίνει πίστη; Ποι σημασία χει πρ τς πίστεως κα τς καθαρότητος το δόγματος γώνας; ν δν χει διαστάσεις αώνιες, τότε γιατί ν γίνεται;
Κατ τν ρα τς κρίσεως πίστη, κα ς φοσίωση κα ς διδασκαλία, δν ποκλείεται, πως πιστεύουν ν πρώτοις πολλοί. Προϋποτίθεται. Κριτής μς εναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Μας σώζει μς κατακρίνει συμπεριφορ κα στάση μας πέναντί του. Γιατί μς διευκρινίζει τι στ πρόσωπο Το ναφέρεται καθε πράξη μας πρς τν συνάνθρωπό μας, καλ κακή. Ηθικά διάφορες πράξεις δν πάρχουν. Αν τονίζει σν κριτήριο τν γάπη, δν σημαίνει πς θέλει ν' ποκλείσει τν πίστη. Θέλει ν προλάβει κριβς τν καταδίκη της πίστεως κ μέρους μς σ' να σύνολο θεωρητικν ληθειν χωρς νταπόκριση κα φαρμογ στ ζωή μας. Όπως κεκηρυγμένος θεος κα συνειδητς ρνητς τς πίστεως μεταφράζει τν θεΐα κα πιστία του σ ντίθεα ργα, τσι κα πιστς πρέπει ν κάμει τν πίστη το κινητήρια δύναμη τς ζως του. Γιατ « πίστις χωρς τν ργων» (ακ. β΄ 20) τς γάπης, εναι νεκρά. Δεν ποκλείει, λοιπόν, τν πίστη, φο ατ εναι προϋπόθεση το ρθο βίου κα τς σωτηρίας. λλ κα κάτι περισσότερο. Όχι μόνο « μ πιστεύσας» (ες τν Χριστ) δν σώζεται, λλ κα μ ρθς πιστεύσας. Ο Θες δν εναι μόνο γάπη, εναι κα λήθεια (ωάν. δ' 6· ' ωάν. δ' 8· δ' 16· ' 6) κα μάλιστα Ατοαλήθεια. Όποιος προδίδει τν λήθεια προδίδει κα τν γάπη. Η γάπη το Χριστο «συγχαίρει δ τ ληθεία» (΄ Κόρ. γ΄ 6) συζε δηλαδ κα συνευδοκιμε μ τν λήθεια, δν πάρχει χωρς ατήν. Ν λοιπν πς καταξιώνεται γώνας γι τν καθαρότητα το δόγματος. Γιατί εναι γώνας γι τν γάπη, εναι μεγαλύτερη κκλησιαστικ διακονία. Εναι γώνας πρώτιστα κοινωνικός, γιατί γίνεται χάριν το Λαο το Θεο, γι ν μείνει νεπηρέαστος π τν πλάνη, πο εναι πραγματικ ατοκτονία.
δελφοί μου!
ταν Χριστς μς νέφερε τν παραβολ τς Κρίσεως, ο λόγοι το μποροσαν ν νοηθον χι μόνο σ συνάρτηση πρς τος συγχρόνους του, λλ κα πρς σους ζησαν πρν π' Ατόν. σοι δν γνώρισαν τν Χριστό, μπορον ν χουν λόγους ν κριθον μόνον γι τν γάπη τους, μολονότι γάπη χωρς πίστη στν Θε δν εναι ποτ δυνατν ν πάρχει. ποιος ελικριν σκε τν γάπη «δέχεται» τν Θεό, στω κα ν τν γνοε. πιστος δν δύναται ν χει παρ μόνο φαινομενικ γάπη. Κα μόνο κε, πο πάρχει βάπτισμα κα «γιο Πνεμα», εναι δυνατ ν πάρξει «τελεία γάπη», γάπη χριστιανική.
Τ ζήτημα μως πρέπει, νομίζω, ν τεθε κατ' λλο τρόπο. ταν μες σήμερα κομε τν παραβολή, δύο χιλιάδες χρόνια μετ τν σάρκωση το Υο το Θεο, πς εναι δυνατν ν χωρίσουμε π τν γάπη μας τν (ρθ) πίστη; Το Εαγγέλιο λέγει καθαρά: «ο… μ πιστεύων δη κέκριται, τι μ πεπίστευκεν ες τ νομα το μονογενος υο το Θεο» (ωαν. γ' 18). Μετά τν νσαρκη δηλαδ οκονομία κρίση εναι συνέπεια τς στάσης κάθε νθρώπου ναντί του Χρίστου. Κριτήριο μένει γάπη. γάπη μως πο προϋποθέτει τν ες Χριστν πίστη. Γιατί ατ εναι μόνη ληθινή. Ατ μονάχα δικαιώνει κα σώζει...
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΈΡΟΥ 
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ
«Κηρύγματικες σκέψεις στ εαγγελικ ναγνώσματα»
κδόσεις "ρθόδοξος Κυψέλη"
Θεσσαλονίκη
τήλ. 2310 212659 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.