Ἡ δύναμη τῆς πίστης καὶ ἡ ἀδυναμία τῆς ἀπιστίας.

Φώτης Κόντογλου

Ἡ δύναμη τῆς πίστης καὶ ἡ ἀδυναμία τῆς ἀπιστίας.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν στὴν καρδιὰ τοὺς μεγάλο φόβο μήπως ἀπομείνουν ἀπροστάτευτοι καὶ φτωχοὶ στὴ ζωή τους, καὶ γιὰ τοῦτο, ὁ νοῦς κι’ ὁ λογισμὸς τοὺς εἶναι στὸ νὰ μαζέψουν χρήματα ἡ ν’ ἀποκτήσουν κτήματα κι’ ἄλλα πλούτη, γιὰ νὰ τὰ ‘χουνε στὴν ἀνάγκη τους.

Καὶ καλὰ γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, καὶ κρεμοῦνε τὴν ἐλπίδα τους στὰ χρήματα καὶ στ’ ἄλλα πλούτη. Ἄλλα τί νὰ πεῖ κανένας γιὰ ἐκείνους ποὺ λέγονται χριστιανοί, ποὺ πᾶνε στὴν ἐκκλησία καὶ παρακαλοῦνε τὸν Θεὸ νὰ τοὺς βοηθήσει στὴ ζωὴ καὶ ποὺ λένε πῶς ἔχουνε τὴν ἐλπίδα τους στὸν Χριστό, στὴν Παναγία καὶ στοὺς Ἁγίους, κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ εἶναι φιλάργυροι, δὲν δίνουνε τίποτα στ’ ἀδέλφια τους, τοὺς φτωχούς, κι’ ὁλοένα μαζεύουνε χρήματα καὶ πλούτη; Στὴ ζωή μου εἶδα πῶς οἱ τέτοιοι λεγόμενοι χριστιανοὶ εἶναι οἱ περισσότεροι, κι’ ἀπορεῖ κανένας πῶς μποροῦνε νὰ συμβιβάσουν μία ζωὴ συμφεροντολογική, μὲ τὰ λόγια του Χριστοῦ, ποὺ λέει καὶ ξαναλέει: «Μὴ φροντίζετε γιὰ τὸ τί θὰ φᾶτε καὶ γιὰ τὸ τί θὰ πιεῖτε καὶ γιὰ τὸ τί θὰ ντυθεῖτε. Κοιτάξετε τὰ πουλιά, μήτε κοπιάζουν, μήτε μαζεύουν, κι’ ὅμως ὁ Πατέρας τοὺς ὁ οὐράνιος τὰ θρέφει. Κοιτάξετε μὲ πόση μεγαλοπρέπεια εἶναι ντυμένα τὰ ἀγριολούλουδα, ποὺ κι’ ὁ ἴδιος ὁ...

Σολομώντας δὲν στολίσθηκε σὰν αὐτὰ τὰ τιποτένια λουλούδια. Λοιπόν, ἂν γιὰ τὸ χορτάρι τοῦ χωραφιοῦ, ποῦ σήμερα λουλουδίζει κι’ αὔριο τὸ καίγουνε στὸν φοῦρνο, φροντίζει ὁ Πατέρας σας ποῦ εἶναι στὸν οὐρανό, ποσὸ περισσότερο θὰ φροντίσει γιὰ σᾶς, ὀλιγόπιστοι;».

Αὐτὰ εἶναι λογία καθαρά, ἁπλά, σίγουρα, καὶ δείχνουν πῶς πρέπει νὰ εἶναι ἡ βάση καὶ τὸ θεμέλιό της διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Γιατί πῶς μπορεῖ νὰ ἔχει πίστη στὸν Χριστὸ ἕνας ἄνθρωπος, καὶ μαζὶ νὰ εἶναι κολλημένος στὰ χρήματα καὶ στὸ συμφέρον, πολλὲς φορὲς μάλιστα περισσότερο κι’ ἀπὸ τοὺς ἄθεους; θὰ πεῖ πὼς νομίζει πῶς θὰ ξεγελάσει τὸν Θεό. Ἄλλα «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» δηλαδή, ὁ Θεὸς δὲν περιπαίζεται.

Κι’ ὅμως, ἡ πονηρὴ γνώμη τοῦ ἀνθρώπου ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ συμβιβάσει: Νὰ εἶναι γαντζωμένος καλὰ στὸ χρῆμα, δηλαδὴ στὸ διάβολο, ποὺ τὸν λέγει ὁ Χριστὸς Μαμωνά, Θεὸ τῆς φιλαργυρίας, καὶ τὸν ἴδιο καιρὸ νὰ παρουσιάζεται γιὰ χριστιανός, νὰ πηγαίνει στὴν ἐκκλησιά, νὰ κάνει σταυροὺς καὶ μετάνοιες, νὰ κλαίει πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν Χριστό, ἄλλα νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ξεγαντζωθεῖ ἀπὸ τὰ λεφτὰ κι’ ἀπὸ τὴ μανία τοῦ παρά. Λογικὴ δὲν χωρᾶ καθόλου σ’ αὐτούς. Εἶναι ὁλότελα ἀναίσθητοι καὶ πονηροί, κι’ ὅ,τι κάνουν τὸ κάνουν γιὰ νὰ τὸ ἔχουν δίπορτο, κι’ ὅ,τι κερδίσουν. «Βάστα γερά», σοὺ λέει, τὰ λεφτά, ποὺ εἶναι χειροπιαστά, ἄναβε καὶ κανένα κερί, κᾶνε καὶ καμιὰ μετάνοια, γιὰ νὰ 'χεις τὸ μέσο καὶ μὲ τὸν Χριστό. Ἂν βγοῦνε ἀληθινὰ τὰ λογία του γιὰ παράδεισο καὶ γιὰ κόλαση, ἔχουμε κι’ ἀπὸ κεῖ τὴ σιγουράντζα. Ὅ,τι καὶ νὰ γίνει, εἶναι κανένας κερδισμένος».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Ἄν, ἐλπίζουμε στὸν Χριστὸ μοναχὰ γιὰ τούτη τὴ ζωή, εἴμαστε οἱ πιὸ ἐλεεινοὶ ἄνθρωποι». Γιατί οἱ ψευτοχριστιανοὶ παρακαλοῦνε τὸν Χριστὸ προπάντων γιὰ τὶς ὑποθέσεις τούτου τοῦ κόσμου, γιὰ τὶς δουλειές τους, γιὰ τὴ σωματικὴ ὑγεία τους, γιὰ τὰ παιδιά τους, καὶ μόλις σκοτεινιάσει ἡ κατάσταση, ἀρχίζουν τὰ παράπονα γιατί ὁ Χριστὸς κι’ ἡ Παναγία δὲν τρέξανε νὰ τοὺς βοηθήσουν στὶς δουλειές τους, πολλὲς φορὲς σὲ τέτοιες δουλειὲς ποὺ εἶναι ἀπάνθρωπες καὶ ποὺ τοὺς κάνουν νὰ κακουργοῦν καταπάνω στ’ ἀδέλφια τους.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει πάλι ἀλλοῦ: «Εἶναι κάλο νὰ στερεώνετε τὴν καρδιά σας μὲ τὴν ἐλπίδα στὴ χάρη τοῦ θεοῦ, κι’ ὄχι μὲ φαγητὰ (δηλαδὴ μὲ σαρκικὰ καὶ ὑλικὰ πράγματα), ποὺ μ' αὐτὰ δὲν ὠφεληθῆκαν ὅσοι ἀφιερώσανε τὴ ζωὴ τοὺς σ’ αὐτά, δηλαδὴ στὸ νὰ μαζέψουν χρήματα, ξεγελώντας τὸν ἑαυτό τους πὼς μ’ αὐτὰ ἐξασφαλίζονται». Γιατί «ἐπελθῶν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». 

Δὲν ὑπάρχει κανένα πράγμα πιὸ σίγουρο ἀπὸ τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου, κανένα. Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας φανερώνει αὐτὴ τὴν ἀπελπιστικὴ ματαιότητα. Καὶ ὅμως, πόσοι ἄνθρωποι στὸν κόσμο κάθισαν καὶ σκεφθήκανε πάνω σ’ αὐτὸ τὸ φανερότατο καὶ σιγουρότατο φαινόμενο, στὴ ματαιότητα, ποῦ θὰ ‘πρεπε ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ τὸ 'χει μέρα - νύχτα μπροστά του; Μὰ ἐμεῖς κάνουμε σὰν τὸ καμηλοπούλι (στρουθοκάμηλο), ποὺ χώνει τὸ κεφάλι του στὸν ἄμμο γιὰ νὰ μὴ βλέπει τὸν φονιά του, καὶ θαρρεῖ πῶς κρύφτηκε ἀπὸ αὐτόν.

Ποσὸ ἀξιολύπητοι σ’ αὐτὸ ἀπάνω εἶναι οἱ σπουδαῖοι ἄνθρωποι τῆς γής! Ἐνῶ βλέπουν καθαρὰ πῶς τὸ βάραθρο ποὺ κατάπιε ὅλους τους σπουδαίους ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, καὶ πῶς τ’ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ περιμένει νὰ τοὺς καταπιεῖ κι’ αὐτούς, ἐκεῖνοι δός του καὶ καταγίνονται μὲ «μάταια καὶ ψευδῆ», μὲ πολιτικὲς πονηριές, μὲ πολέμους, μὲ ψευτομεγαλεία παιδιακίσια, καὶ μὲ ἀνοησίες, ποὺ διαλαλῶνται σ’ ὅλη τὴν οἰκούμενη. Ὢ ἀνοησία ἐκείνων ποὺ τοὺς λέει ὁ κόσμος σοβαρούς, μυαλωμένους, τετραπέρατους, μεγαλοφυεῖς! Τί φτώχεια ἀληθινὰ ἀπὸ κρίση κι’ ἀπὸ γνώση! Κι' ἀπὸ τέτοιους κυβερνιέται ὁ κόσμος. Ἡ οἱ ἄλλοι ποὺ καταγίνονται μὲ μανία στὶς μάταιες φιλοσοφίες καὶ στὶς τέχνες, καὶ τοὺς ἀποθεώνουν οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ ποὺ δὲν ἔχουν κουκούτσι κρίση, ἐνῶ ξέρουν καλὰ πῶς δὲν θὰ περάσει πολὺς καιρὸς ποῦ θὰ σβήσουν ὅλοι ἀπὸ τὸν κόσμο!

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Φώτη Κόντογλου, Ἀσάλευτο θεμέλιο, Ἔκδ. Ἀκρίτας

Πηγή:Περιοδικό: «Φίλοι φυλακισμένων»

Σύλλογος συμπαραστάσεως κρατουμένων «Ὁ Ὀνήσιμος»

Τεῦχος 11, Φθινόπωρο Χειμώνας 2010. Σέλ. 15-17.

Ἀπό:ΙΜ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ