Τοῦ Στέργιου Γιαλάογλου-Δικηγόρου
Φαίνεται ὅτι τελικὰ χάσαμε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα, χάθηκε ἡ ἐπαφὴ τοῦ λαοῦ μὲ τοὺς διανοούμενους καὶ πεφωτισμένους πάσης φύσεως ἡγέτες του, γὶ αὐτὸ καὶ ἐκδηλώνονται ἀνάλογες ἐκρήξεις ἑλληνικῆς μισαλλοδοξίας, ἀκοῦμε ὑστερικὲς κραυγὲς ἄρνησης τῆς ταυτότητας καὶ τῆς ἱστορίας μας καὶ οὐρανομήκεις βλακεῖες ὑπερφίαλων ἀναζητήσεων στὸ ἄπειρό της βλακείας καὶ τῆς τιποτολογίας…
Πόση ἀλήθεια κρύβουν αὐτὲς οἱ φράσεις ἑνὸς ἄγνωστου Ἕλληνα, ποὺ ἄκουσα στὴν τηλεόραση. Πόση ἀπογοήτευση, πόση πίκρα, πόση σοφία σὲ δύο κουβέντες, ἑνὸς ἁπλοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι ἑνὸς γραββατοφόρου φωτισμένου καθηγητῆ τῆς πολυπραγμοσύνης!
Μνημονιόπληκτοι καὶ δουλοπρεπεῖς, γελοῖοι καὶ ξεπεσμένοι, παρακολουθοῦμε πλέον ἄβουλοι καὶ ἄφωνοι, τὴν ἀπόλυτη διαπόμπευσή μας σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γής, βλέπουμε τὴ χώρα μας, νὰ γίνεται συνώνυμό της ἀστειότητας, τῆς ἀφροσύνης, τῆς ἀπατεωνιᾶς, τῆς διαφθορᾶς, τῆς μίζας καὶ τῆς ρεμούλας. Σὰν ξεπεσμένη ἀπὸ τὸν χρόνο ἑταίρα, ποὺ ἔμεινε μπρὸς στὸν σκληρὸ καθρέπτη της, ρυτιδιασμένη καὶ μπογιατισμένη γιὰ νὰ κρύβει τὰ γηρατειά της, νὰ ἀναπολεῖ τὶς μέρες ποὺ οἱ κάθε λογὴς πολυάριθμοι ἐραστὲς τῆς τὴν κολάκευαν καὶ τὴν ἐξύψωναν μὲ διθυράμβους στὰ οὐράνια, σὰν Ὀλύμπια θεά. Μὰ νά, τώρα, ἔρημη καὶ μόνη, στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου ψυχορραγεῖ. Βιασμένη καὶ λοβοτημένη, μία χώρα περίγελος τοῦ κάθε Γερμανοῦ ἡμιμαθοῦς σαχλοδημοσιογράφου, τοῦ κάθε ἀνιστόρητου Σκοπιανοῦ φασίστα, τοῦ κάθε ἀμερικανοτραφοὺς «χρυσοῦ παιδιοῦ» ποὺ «παίζει» στὰ χρηματιστήρια, τὴ τύχη τῶν ἑκατομμυρίων κατοίκων της.
Μὲ ἡγέτες μικρούς, ὀσφυοκάμπτες, σαχλοὺς καὶ τσανακοκλέφτες, ὑπόδουλούς του κάθε ἐργολάβου-ἰδιοκτήτη Μέσων ἐνημέρωσης, ποὺ ἡ μόνη τους προσδοκία εἶναι νὰ συμπεριληφθοῦν στὶς ἐπαφὲς τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου τοῦ κάθε παρουσιαστὴ μεγάλου ἢ μικροῦ καναλιοῦ, κυνικοὺς καὶ θρασύτατους νὰ ὁμολογοῦν ὅτι λαμβάνουν χορηγίες, ἱκανοὺς μόνο γιὰ νὰ «γαυγίζουν» στὰ τηλεπαράθυρα.
Βιώνουμε τὴ πλήρη κατάρρευση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τὸ ὁποῖο ἀδύναμο, φοβικὸ καὶ δουλοπρεπές, εἶναι πλέον ἕτοιμο νὰ δεχθεῖ τὴν ὅποια θεραπεία τοῦ προτείνουν οἱ φωτισμένοι τραπεζίτες καὶ ἐπιχειρηματίες τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀκόμη καὶ νὰ ἀπεμπολήσει κάθε δικαίωμα ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ ἱστορικῆς ἀξιοπρέπειας γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν ...μακροημέρευσή του μεταξὺ τῶν ἰσχυρῶν οἰκονομιῶν τοῦ κόσμου στὸ κλὰμπ τῶν ὁποίων μπῆκε ὡς κοινὸς λωποδύτης, παραποιώντας τὸ οἰκονομικό του διαβατήριο.
Παρακολουθοῦμε τὴν τοποθέτηση ἑνὸς ἑλληνόφωνα Εὐρωπαίου στὸ τιμόνι τῆς Διεθνοῦς Ἔκθεσης Θεσσαλονίκης, τὰ τουρκικὰ πλοῖα νὰ ὀργώνουν τὸ Αἰγαῖο καὶ τὰ ἑλληνικὰ νὰ παρακολουθοῦν διακριτικά, τὰ τουρκικὰ ἀεροπλάνα νὰ ἵπτανται τῶν ἑλληνικῶν νησιῶν καὶ τὴν ἴδια ὥρα ὁ Τοῦρκος Πρωθυπουργὸς νὰ τείνει χείρα οἰκονομικῆς βοήθειας στὸν φοβισμένο Πρωθυπουργό μας, παρακολουθοῦμε παιδάκια κατοίκους τοῦ Νομοῦ μου μὲ μπλουζάκια ποὺ ἔγραφαν «‘Ἀνεξάρτητη Δημοκρατία Δυτικῆς Θράκης» βιώνουμε τὴν ἀπόλυτη πολιτικὴ ἔνδεια καὶ ἡγετικὴ ἀνεπάρκεια ὅταν Ὑπουργὸς Παιδείας καὶ Δία βίου Ἀμάθειας ὁρίζεται συνδαιτυμόνας τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, καὶ Γενικὴ Γραμματέας στὸ ἴδιο Ὑπουργεῖο μία κυρία ποὺ ἔχει βάλει στόχο νὰ διαγράψει – ἀπεμπολήσει κάθε τί ἑλληνικό, κάθε τί ποὺ μᾶς συνδέει ὡς λαὸ μὲ τὴν ἱστορική μας διαδρομή.
Βιώνουμε τὴν ἀπόλυτη βλακεία νὰ κυριαρχεῖ στὴν διὰ τηλεοράσεως ἐνημέρωση, ζητωκραυγάζουμε γιὰ τὴν κάθε, ἀπίστευτης ἐπινόησης, δῆθεν πρωτοποριακὴ προσπάθεια, ὅπως αὐτὴ τῆς κατάργησης τοῦ μαθήματος τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, ἢ τῆς καθιέρωσης τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας ὡς προαιρετικοῦ. Θαυμάζω τὴν ἀπίστευτα ἐλαστικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔσπευσαν νὰ ἐκλέξουν ἕναν πρωθυπουργὸ ποὺ ὑποσχέθηκε νὰ ἀλλάξει τὴν Ἑλλάδα γιατί «Λεφτὰ ὑπάρχουν» καὶ ἔσπευσε μετὰ τὴν ἐκλογή του νὰ ὁμολογήσει ὅτι ἐπειδὴ Λεφτὰ δὲν ὑπάρχουν, θὰ πρέπει νὰ τὰ πάρει ἀπὸ τὸν κάθε συνταξιοῦχο, ἐργάτη, ὑπάλληλο, ἀπὸ τὸν οἰκοδόμο πατέρα μου, συνταξιοῦχο τῶν 600 εὐρώ, γιὰ νὰ ἀλλάξει ἔτσι τὴν Ἑλλάδα.
Αἰχμάλωτοι μίας ψευδεπίγραφης ἀριστερῆς διανόησης, κομπλεξικοί, δοῦλοι τῶν ἐπιλογῶν μας, αἰχμάλωτοι πολιτικῶν ἀπολιθωμάτων ποὺ ἐπὶ 30-35 χρόνια ἔθρεψαν τὶς κοιλιές τους καὶ φούσκωσαν τοὺς λογαριασμούς τους, πουλώντας κενολογίες καὶ πομφόλυγες γιὰ ἐπιτεύγματα, ἐκστομίζοντας ἀέρινες τοποθετήσεις καὶ βαρύγδουπες ἐκφράσεις σὰν τὶς χειροβομβίδες κρότου λάμψης, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ σκύψουμε τὸ κεφάλι καὶ νὰ κλειστοῦμε στὸ λαγούμι μας. Νὰ μποῦμε στὴ τρύπα μας γιατί φοβόμαστε νὰ ἀντικρύσουμε τὸ εἴδωλό μας στὸν καθρέπτη, δὲν ἀντέχουμε νὰ ἀκούσουμε τὴν ἴδια τὴ φωνή μας, ντρεπόμαστε νὰ ἐκφράσουμε τὴν ἄποψή μας γιὰ νὰ μὴν κατηγορηθοῦμε ὡς γραφικοί, ὡς συντηρητικοί, ὡς πεισματάρικα γαϊδούρια ποὺ ἀρνοῦνται νὰ συγχρονισθοῦν μὲ τὶς ἐξελίξεις ποὺ «τρέχουν».
Εἴμαστε μία χώρα πειραματόζωο, ὅπου οἱ κάθε λογὴς δεξαμενὲς σκέψης καὶ τὰ συμβούλια τῶν ἰσχυρῶν του κόσμου, ἀποφάσισαν νὰ κάνουν ἀσκήσεις ἀρχικὰ ἐπὶ χάρτου καὶ τώρα στὴ πράξη, γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὰ ἀρρωστημένα καὶ ἀδίστακτα σενάρια τους. Δημοκρατία τῆς Βόρειας Μακεδονίας, διζωνικὴ – δικοινοτικὴ ὁμοσπονδία στὴν Κύπρο στὰ πρότυπά του σχεδίου Ἀνᾶν, μία Θράκη – νέο Κόσσοβο γιὰ νὰ ἱκανοποιηθοῦν τὰ πάσης φύσεως ἀρρωστημένα μυαλά, ἕνα Αἰγαῖο ὑπὸ συνδιαχείριση, μία Ἑλλάδα μέχρι τὴν Ἀττική, εἶναι μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ ζήσουμε ἐμεῖς ἴσως, ἀλλὰ σίγουρα τὰ παιδιά μας, γιατί κάποιοι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, διορίζοντας κάποιους ἄλλους ἐντὸς συνόρων ὡς ἡγέτες – δοσίλογους, ἀποφάσισαν νὰ «συνωστισθοῦμε κι ἐμεῖς» ὅπως οἱ πρόγονοί μας στὸ λιμάνι τῆς Σμύρνης, στὶς ὄχθες τοῦ Νέστου, ἀποφάσισαν νὰ μικρύνουν αὐτὴ τὴν χώρα κατ’ ἀρχὴν σὲ ἀξία καὶ στὴ συνέχεια καὶ σὲ ἔκταση. Τὴν ἴδια ὥρα ποὺ Πανεπιστήμια στὴ Ταϋλάνδη, στὴν Κίνα, στὶς ΗΠΑ, ἱδρύουν ἕδρες Ἑλληνικῶν Σπουδῶν, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ στὴν Οὐρουγουάη, διοργανώνεται πενθήμερο ἐκδηλώσεων γιὰ τὸν Ὅμηρο καὶ τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ Σοφία, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ Γερμανίδα ἐπιστήμονας πρότεινε νὰ δίνουν οἱ κάτοικοι τῶν χωρῶν ὅλου του κόσμου μισὸ εὐρὼ γιὰ κάθε ἑλληνικὴ λέξη ποὺ χρησιμοποιεῖ κάθε ξένη γλώσσα, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ξένοι καλλιτέχνες (βλ.Ζᾶν Λὺκ Γκοντὰρ) ἀρνήθηκαν νὰ παραλάβουν τὸ βραβεῖο τους σὲ ἔνδειξη συμπαράστασης σὲ ὅτι περνᾶ ἡ Ἑλλάδα, κάποιοι Ἐφιάλτες, ἐγχώριοι χρυσοκάνθαροι μετεξελιγμένοι πολιτικοὶ δεινόσαυροι, ἔχουν βαλθεῖ σώνει καὶ καλὰ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε πιὸ ἀνεκτικοί, πιὸ ὑποχωρητικοί, πιὸ ὑπομονετικοί, πιὸ ἐνδοτικοί, πιὸ προοδευτικοί, πιὸ εὐρωπαῖοι καὶ λιγότερο ἕλληνες, πιὸ συγχωρετικοί. Αὐτοὶ ποὺ χρόνια τώρα μᾶς ρούφηξαν τὸ αἷμα, ἔκαναν γάμους ἑκατομμυρίων στὰ ἀκριβότερα ξενοδοχεῖα τῶν Παρισίων, ἀγόραζαν σπίτια στὴν πιὸ ἀκριβῆ περιοχὴ τῆς Ἀθήνας καὶ ἄφηναν πίσω τὸ ζιβάγκο ποὺ φοροῦσαν ὅταν μᾶς συστήθηκαν ὡς σοσιαλ(ἡ)στικοὶ φωστῆρες, ἀγόραζαν κότερα, σκάφη, ἀγόραζαν ὄπλα μὲ τὰ δικά μας λεφτὰ καὶ εἰσέπρατταν μίζες, αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ παρακολουθήσουν ἕναν ἀγώνα φόρμουλας ἕνα, καταδέχονταν δωράκια τὰ εἰσιτήρια ἀπὸ τὴν ἐταιρία προμηθευτὴ τοῦ δημοσίου, δέχονταν δῶρο τὸν ἐξοπλισμὸ τοῦ πολιτικοῦ τους γραφείου καὶ ἂς ἔχουν στὸν τραπεζικό τους λογαριασμὸ δισεκατομμύρια.
Αὐτοὶ οἱ «ἡγέτες» μᾶς ἐκτροχίασαν, μᾶς ἀποθράσυναν, μᾶς χαλάρωσαν, μᾶς ἰσοπέδωσαν. Μᾶς ἔκαναν μέτριους σὲ φιλοδοξίες καὶ σὲ ὁράματα. Μὲ τὴν «soft»» μαλακοπλαδαρὴ φιγούρα τους, οἱ νέοι πολιτικοί μας δίδαξαν τῶν μαλθακότητα καὶ τὴν ἀναισθησία. Πρωθυπουργοὶ καὶ Ὑπουργοὶ μέτριοι, ἄβουλοι, μαλθακοὶ καὶ κρυψίνοες, ὑποθήκευσαν τὸ μέλλον μας καὶ ἐμεῖς ….. ἄδωμεν. Τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ἡ Θράκη παίχτηκε στὰ ζάρια, νῦν καὶ πρώην τοπικὰ αὐτοδιοικητικὰ γιουσουφάκια, ἔφθασαν στὸ σημεῖο τῆς ἀπόλυτης ξευτίλας νὰ ζητοῦν τὸ χρίσμα ἀπὸ τουρκικὰ σωματεῖα καὶ τουρκικὰ προξενεῖα καὶ νὰ ἐκλιπαροῦν γιὰ δόξα δανεική, ἔστω καὶ ἐλλειπτικὰ ἑλληνική.
Φαίνεται ὅτι τελικὰ χάσαμε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα, χάθηκε ἡ ἐπαφὴ τοῦ λαοῦ μὲ τοὺς διανοούμενους καὶ πεφωτισμένους πάσης φύσεως ἡγέτες του, γὶ αὐτὸ καὶ ἐκδηλώνονται ἀνάλογες ἐκρήξεις ἑλληνικῆς μισαλλοδοξίας, ἀκοῦμε ὑστερικὲς κραυγὲς ἄρνησης τῆς ταυτότητας καὶ τῆς ἱστορίας μας καὶ οὐρανομήκεις βλακεῖες ὑπερφίαλων ἀναζητήσεων στὸ ἄπειρό της βλακείας καὶ τῆς τιποτολογίας. Γεμίσαμε πλέον σοβαροφανεῖς καὶ ψευτοδιανοούμενους οἱ ὁποῖοι ὁμαδοποιημένοι καὶ ἀλληλέγγυοι ἐπιχειροῦν νὰ ἀναδειχθοῦν σὲ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς καὶ σὲ «Ἀϊνστάιν» τῆς πολιτικῆς καὶ τῶν πάσης φύσεως ἀνακαλύψεων.
Ὁ Κώστας Ζουράρις στὸ βιβλίο τοῦ «Βέβηλα, Κίβδηλα Σκύβαλα» γράφει γιὰ τὶς ψευδοπροοδευτικὲς ξεκατινιασμένες συνοικιακὲς ψευτοψεῦτρες ποὺ παριστάνουν τὴν «προοδευτικὴ διανόηση» μέσα στὸ ἀπερίγραπτο, ἀνόσιο τουρλουμπούκι τους, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ὁ παγκόσμιας ἀποδοχῆς κινηματογραφιστὴς Ρενουάρ, ἐρωτηθεῖς γιὰ τὸ πῶς ἐξηγεῖ ὅτι ἐνῶ τὰ ἔργα τοῦ εἶναι τόσο «γαλλικὰ» συναντοῦν τέτοια παγκόσμια ἀποδοχή», εἶπε πῶς εἶμαι παγκόσμιος ἐπειδὴ εἶμαι γνήσια τοπικός, καλλιτέχνης τοῦ τόπου μου». Ἀποτύχαμε λοιπὸν καὶ μὴ ἀντέχοντας τὸ βάρος τῆς διαπίστωσης τῆς ἀποτυχίας μας, συναγελαζόμαστε ἁπλὰ γιὰ νὰ περνᾶμε ἀνώδυνα τὴν ὥρα μας, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ πλέον στὸν παγκόσμιο θίασο ἔχουμε κατοχυρώσει τὸν ρόλο ποὺ μᾶς ἀξίζει, αὐτὸν τοῦ φαντάσματος, τῆς σκιᾶς.
Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/11/blog-post_3460.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου