Τὸ χθεσινὸ σχόλιο τῆς στήλης, τὸ ὁποῖο στεγάστηκε ὑπὸ τὸν τίτλο “Ἡ ἀπαίτηση πρέπει νὰ εἶναι: Νὰ φύγουν τώρα”, ἀναφερόταν, ὅπως ἴσως ἐνθυμοῦνται οἱ τακτικοὶ ἀναγνῶστες τῆς στήλης, σὲ τρεῖς ἀπαράδεκτες ἀναφορὲς τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας κατὰ τὴν ὁμιλία του στὴ Οὐάσινγκτον: Στὴ “μὴ ρεαλιστικότητα” τῆς ἀποχώρησης τοῦ Ἀττίλα τώρα, στὴν παραδοχὴ ὅτι ἔκαμε παραχωρήσεις στὸ θέμα τοῦ Λιμνίτη καὶ στὴ δήλωση ὅτι γιὰ τὸ μέλλον τῶν βρετανικῶν Βάσεων θὰ ἀποφασίσουν τὰ ἐγγόνια μας. Τὶς ἀναφορὲς τὶς ἄντλησα ἀπὸ τὴν ἀνταπόκριση τοῦ Κυπριακοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων ἀπὸ τὴν Οὐάσινγκτον, στὴν ὁποία ἀνταπόκριση δὲν συμπεριελήφθη ἡ μεγαλύτερη τραγικὴ ἀναφορὰ τοῦ Προέδρου περὶ εἰσβολῆς τῆς Ἑλλάδας στὴν Κύπρο.
Ὁ τίτλος ποὺ ἔθεσα στὸ ἄρθρο μου, δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐμφανίστηκε τελικά: Ὁ ἀρχικὸς τίτλος ἦταν: “Πρὸς Θεοῦ, Πρόεδρε, σταμάτα νὰ μιλᾶς!”. Ποιὸς εἶπε, ὅμως, ὅτι οἱ δεύτερες σκέψεις εἶναι σοφότερες; Ἀτυχέστερες εἶναι. Διότι κάμνοντας δεύτερες, συντηρητικότερες, σκέψεις καὶ ἀναλογιζόμενος ὅτι ὁ τίτλος “σταμάτα νὰ μιλάς” ἦταν δυνατὸ νὰ ἐκληφθεῖ ὡς προσπάθεια ὑπεξαίρεσης τοῦ δικαιώματος τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας νὰ μιλᾶ, καὶ κατ’ ἐπέκτασιν θὰ ἐκλαμβάνετο ὡς ἀπόπειρα φίμωσής του, ἄλλαξα τὸν τίτλο τοῦ κειμένου πρὸς τὸ ἠπιότερον.
Χθές, καὶ ὅταν πληροφορήθηκα ὅτι ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας προέβη σὲ ἐκείνη τὴν καταστροφικὴ δήλωση, ὅτι καὶ ἡ Ἑλλάδα εἰσέβαλε στὴν Κύπρο, ἀντιλήφθηκα τὸ ἀτυχές της ἀλλαγῆς τοῦ τίτλου. Καί, ἔστω καὶ κατὰ μία ἡμέρα καθυστέρηση, τὸν χρησιμοποιῶ στὸ σημερινὸ σχόλιό μου.
Ναί, ὁ Πρόεδρος πρέπει νὰ σταματήσει νὰ μιλᾶ. Γιατί ὅταν ἐκστομίζει τέτοιες ἀσυνάρτητες καὶ ἐπικίνδυνες θεωρίες, γίνεται ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν ἐθνικὴ ὑπόθεση. Ὑπονομεύει, δυναμιτίζει, ἐξολοθρεύει, ὁλόκληρη τὴ βάση τοῦ δικαίου καὶ τῆς πολιτικῆς τῆς...
ἑλληνοκυπριακῆς πλευρᾶς. Δικαιώνει τὸν ἀστήρικτο τουρκικὸ ἰσχυρισμὸ ὅτι ἡ Τουρκία ἐπενέβη γιὰ ν’ ἀποκαταστήσει τὴ συνταγματικὴ τάξη, καὶ ἐξομοιώνει τὸ πραξικόπημα τῶν ὀκτὼ ἡμερῶν μὲ τὴν τουρκικὴ κατοχὴ τῶν 36 χρόνων.
ἑλληνοκυπριακῆς πλευρᾶς. Δικαιώνει τὸν ἀστήρικτο τουρκικὸ ἰσχυρισμὸ ὅτι ἡ Τουρκία ἐπενέβη γιὰ ν’ ἀποκαταστήσει τὴ συνταγματικὴ τάξη, καὶ ἐξομοιώνει τὸ πραξικόπημα τῶν ὀκτὼ ἡμερῶν μὲ τὴν τουρκικὴ κατοχὴ τῶν 36 χρόνων.
Ἀπορρίπτουμε ὅτι ἡ ἀναφορὰ τοῦ Προέδρου Χριστόφια ἦταν γλωσσικὸ ὀλίσθημα ἢ ἀτόπημα, ἢ ὅ,τι ἄλλα ἤθελε νὰ καταδείξει. Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἤξερε καλὰ τί ἔλεγε, τὸ προσχεδίασε καὶ ἡ ἐπικίνδυνη θεωρία του δὲν ἀποτελεῖ μόνο παραχάραξη τῆς Ἱστορίας. Συνιστᾶ προσπάθεια προετοιμασίας τοῦ λαοῦ γιὰ τὴν κακὴ λύση ποὺ θ’ ἀποδεχθεῖ ἐν ὀνόματι τοῦ “φταίξαμε καὶ ἐμεῖς, ἂς μὴν κάμναμε πραξικόπημα”, συνιστᾶ προκλητικὴ ἐνέργεια νὰ καλλιεργηθεῖ μέσα στὸν κυπριακὸ Ἑλληνισμὸ αἴσθημα ἐνοχῆς. Συνιστᾶ ἀπαράδεκτη προσπάθεια ἀπόδοσης ἴσων εὐθυνῶν καὶ στοὺς Ἑλληνοκυπρίους γιὰ τὴν τραγωδία τους. Ἄλλωστε ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας καλλιέργησε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ αὐτὸ τὸ αἴσθημα, μιλώντας κατ’ ἐπανάληψιν γιὰ τὸ πραξικόπημα καὶ γιὰ τὰ “δεινὰ” ποὺ ὑπέστησαν οἱ Τουρκοκύπριοι ἀπὸ τοὺς Ἑλληνοκυπρίους…
Τώρα ἔφθασε στὸ ἀποκορύφωμα. Καὶ ἀναδεικνύεται σὲ πραγματικὸ ὁδοστρωτήρα ὅταν ἀνοίγει τὸ στόμα του…
Πηγή: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/stigma/310701
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου