Τὸ «ΟΧΙ» τοῦ 1940 –

 

Τὸ «ΟΧΙ» τοῦ 1940 –

Ἡ ἄρνηση ὡς ἱστορικὴ κατάφαση!…

Τοῦ καθηγητῆ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Αὔριο οἱ Θεσσαλονικεῖς γιορτάζουμε τὴν ἀπελευθέρωσή μας καὶ τὸν Ἅγιο Δημήτριο καὶ τὴν ἐρχόμενη Πέμπτη, 28η Ὀκτωβρίου 2010 ὁ Ἑλληνισμὸς θὰ γιορτάσει στὴν ἐποχὴ τοῦ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ καὶ τῆς τρόικας τὸ βροντερὸ ΟΧΙ τοῦ Μεταξὰ καὶ τῶν Ἑλλήνων στὴν ἐπέλαση τοῦ Φασιστικοῦ ἄξονα.

Ἐκεῖνο τὸ ἱστορικὸ ΟΧΙ, ἦταν ἔμπρακτη ἀπόδειξη ὅτι ἡ συγκεκριμένη ἄρνηση συνιστοῦσε κατάφαση γιὰ τὴν ἀνάληψη ἱστορικοῦ καθήκοντος καὶ ὅτι οἱ Λαοὶ πρόθυμα πάντοτε ἀκολουθοῦν τὸν ἡγέτη ποὺ θὰ χαράξει μὲ χρυσὰ γράμματα τὴν σελίδα τοῦ μεγαλείου τους στὸ διαχρονικὸ βιβλίο τῆς ἱστορίας!...

«Τί εἶναι ἕνας ἐπαναστάτης;» ἀναρωτιέται σὲ μία μεστὴ νοημάτων παράγραφο ὁ Albert Camus καὶ συνεχίζει «ἐκεῖνος ποὺ λέει ΟΧΙ ἀλλὰ μὲ τὴν ἄρνησή του ΔΕΝ ἐννοεῖ ἀποποίηση. Γιατί εἶναι ταυτόχρονα τὸ ἴδιο ἄτομο ποὺ λέει ΝΑΙ στὴ συνέχιση τοῦ ἀγώνα τοῦ ἔχοντας ἤδη κάνει συνειδητὰ τὴν πρώτη κίνηση, αὐτὴν τῆς ἄρνησης…»

Στοὺς δικούς μου κύκλους, τῶν ἐπιστημόνων τῆς συμπεριφορᾶς ἀλλὰ προφανῶς καὶ σὲ κύκλους ὅπου ἀσκεῖται ἡ σύγχρονη πολιτικὴ ὑπάρχουν οἱ συνάδελφοι ποὺ διατείνονται ὅτι ἕνα ἄτομο δὲν μπορεῖ, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ προσπαθήσει νὰ εἶναι ταυτόχρονα καὶ λογικὸ καὶ συναισθηματικό. Ἂν ὅμως σταθοῦμε γιὰ λίγο ἐπικεντρώνοντας σὲ ὑποκειμενικὸ ὁ καθένας καὶ ἡ καθεμιὰ μᾶς ἐπίπεδο ἀξιολόγησης αὐτὴ τὴ θέση μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε καλόπιστα ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι διαθέτουμε τὴν ἱκανότητα νὰ αἰσθανθοῦμε αὐτὸ ποὺ σκεφτόμαστε καὶ νὰ ἐπεξεργασθοῦμε γνωστικὰ αὐτὸ ποὺ αἰσθανόμαστε.

Μὲ λόγια ἁπλὰ τὸ συναίσθημα ποτὲ ΔΕΝ ἀπέκλειε ἀναγκαστικὰ τὴ συνύπαρξή του μὲ τὴ λογικὴ καὶ ἀντίστροφα θὰ δυσκολευθεῖ πολὺ κανεὶς νὰ ἐντοπίσει ἀξιόπιστη ἐπιστημολογικὴ μαρτυρία ποὺ νὰ ἐπιβεβαιώνει ὅτι λογικὴ ἀποκλείει τὸ συναίσθημα.

Ὁ κίνδυνος ποὺ ὑπάρχει γιὰ τὸν καθένα μᾶς εἶναι συνυφασμένος μὲ μία ἀνθρώπινη ὑποσυνείδητη τάση νὰ παρουσιάσουμε κάποιες συναισθηματικές μας ἀντιδράσεις ὡς παράγωγα λογικῆς σκέψης γιατί τότε τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ θὰ προκύψει ἀποτελεῖ προπαγάνδα καὶ ὁ ἀποδέκτης τοῦ μηνύματος ποὺ ἐκπέμπουμε ὁδηγεῖται νὰ δεχθεῖ ὡς λογικὸ παράγωγο μία καθαρὰ ....συναισθηματική μας θέση.

Στὴν περίπτωση τοῦ Ἰωάννη Μεταξὰ τὸ ΟΧΙ ποὺ βροντοφώναξε στὸν Ἰταλὸ Πρέσβη καὶ κατέθεσε μὲ εἰλικρίνεια, σαφήνεια καὶ λογικὰ ἐπιχειρήματα ἦταν διανθισμένο καὶ μὲ ἐμφανῆ στοιχεῖα συναισθηματικῆς φόρτισης (καί, χωρὶς νὰ παρεξηγηθεῖ ἡ θέση μου, καὶ φυσικά, χωρὶς νὰ θεωρῶ τὰ δύο ΟΧΙ ἰσότιμα, τὸ ἴδιο συνέβη καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Τάσσου Παπαδόπουλου Προέδρου τότε τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας μὲ τὸ ΟΧΙ τοῦ 2004) ὅποτε περίτεχνα ἔγιναν ἀντικείμενα ἀπὸ πρόσωπα καὶ ΜΜΕ, μίας ἀνίερης ἐκμετάλλευσης προπαγανδιστικοῦ ἐπιπέδου ὅπου οἱ ἐπιτήδειοι ἀδυνατώντας νὰ κατανοήσουν τὴ δύναμη τῆς ἱερῆς, θεραπευτικῆς, ἐλπιδοφόρας ΑΡΝΗΣΗΣ (δηλαδὴ τοῦ ΟΧΙ) τείνουν νὰ παρουσιάσουν τὶς ὅποιες συναισθηματικὲς ἀντιδράσεις τῶν δύο ἀνδρῶν ὡς στοιχεῖα ἀναίρεσης τῆς ἐντυπωσιακὰ παραγωγικῆς, ἑλληνοπρεπέστατης ἀναλυτικὸ-συνθετικῆς τους σκέψης!…

Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἴμαστε, ὄχι μόνο οἱ ἐντὸς Ἑλλάδος ἀλλὰ οἱ ἁπανταχοῦ της γὴς Ἕλληνες καὶ μαζί μας οἱ ἀμέτρητοι φιλέλληνες ἄνθρωποι ποὺ μᾶς χαρακτηρίζουν (ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ ἄλλους λαοὺς γιὰ νὰ μὴν ἀποβοῦμε καταστροφικὰ ἐθνοκεντρικοὶ) κάποια σημαντικὰ συναισθηματικὰ δεδομένα καὶ τρόποι λογικῆς ἀνάλυσης καὶ ἀξιολόγησης τῶν ἱστορικῶν μας καταβολῶν θὰ εἶναι χρήσιμο ὁ καθένας καὶ ἡ καθεμιά μας χωρὶς τὴν περίτεχνη, ἔστω καὶ ἂν ὄχι πάντοτε ἐνδοτικὴ ἡ ἐκμεταλλευτικὴ ἐπίδραση τῶν Κομματικῶν μας ταγῶν, νὰ δοῦμε μὲ νηφαλιότητα τὸ ΟΧΙ τοῦ Ἰωάννη Μεταξὰ (καὶ γιατί ὄχι καὶ τοῦ ἐκλιπόντος Ἑλληνοκύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου ποὺ κατατέθηκε τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Τετάρτης 7ης Ἀπριλίου τοῦ 2004).

Τὴν ὥρα ποὺ ὁ Ἰωάννης Μεταξὰς (καὶ ἐπιμένω νὰ συνδέω τὸ δικό του ΟΧΙ πρὸς τὸν ΕΧΘΡΟ ποὺ ἐκπροσωποῦσε ὁ Ἄξονας μὲ τὸ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ἄλλο ΟΧΙ στοὺς «δῆθεν» φίλους στὴν πρόσφατη ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ποὺ εἶπε καὶ ὁ Τάσσος Παπαδόπουλος) μιλώντας στὸν δικό του λαό, ἀλλὰ φρονῶ κατὰ ἐπέκταση στοὺς ἁπανταχοῦ της γὴς Ἕλληνες καὶ φιλέλληνες αἰτιολογοῦσε μὲ δάκρυα τὴν ἀδιάσειστα λογικὴ θέση τῆς ΑΡΝΗΣΗΣ, τοῦ ΟΧΙ, τὴν ἴδια ὥρα αὐτὴ ἡ ἐντυπωσιακὴ πράξη τῆς «ἄρνησης» γεννοῦσε, δημιουργοῦσε τὴ θέση τῆς «κατάφασης» δίνοντας ζωντανὸ παράδειγμα ἐλπίδας σὲ ΟΛΟΥΣ τοὺς λαοὺς τῆς γής, σὲ ὀργανικὰ ἀνθρώπινα σύνολα καὶ μεμονωμένους ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν τὸ ἄλογο καὶ παράλογο ὡς λογικό, τὸ κατάφωρα ἄδικο καὶ ἀνήθικο ὡς εὐλογία τῆς Θέμιδας, τὴν εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ μίας ἐλεύθερης χώρας ὡς πράξη εἰρηνικῶν καὶ φιλικῶν διαθέσεων!

Ἡ ἄρνηση ποὺ ἐκφράζει τὸ ΟΧΙ τοῦ Ἰωάννη Μεταξὰ (ὅπως καὶ τὸ ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνοκύπριου ἡγέτη ποὺ τὸ ζήτησε ἀπὸ τοῦ Κυπρίους καὶ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕ μὲ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ἐπιπέδου 76% στὶς 24 Ἀπριλίου 2004 ὁ Κυπριακὸς λαὸς παρὰ τὶς “ἃ-φιλοτιμες” συστηματικὲς προσπάθειες πολλῶν) θὰ μείνουν στὴν ἱστορία τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων ἀντάξια κάποιων προοδευτικὰ καὶ μεθοδευμένα ὁδηγημένων στὴν ὑποβάθμιση παρόμοιων ΟΧΙ σὲ Πέρσες καὶ Ἰταλοὺς καὶ τὸν μπροστάρη παγκόσμιων κέντρων ἐξουσίας τότε Γενικὸ Γραμματέα τοῦ ΟΗΕ Kofi Annan.

Ἴσως εἶναι χρήσιμη ἡ ἀναφορά μου στὸν Carl Sandburg (1878-1967) ποὺ μὲ νόημα εἶχε δηλώσει «…φανταστεῖτε τὴν ἡμέρα ποὺ κάποιοι θὰ κήρυτταν καὶ πάλι ἕναν πόλεμο καὶ ΚΑΝΕΙΣ δὲν θὰ ἐρχόταν νὰ συμμετάσχει!…»

Ὡς Ἕλληνας Ποντιακῆς καὶ συνάμα Μικρασιατικῆς καταγωγῆς (ἄχ, ἐκεῖνες οἱ ἀλησμόνητες πατρίδες τῶν γονιῶν μου) ἐκφράζω ἕνα βουβὸ ἀλλὰ γιγάντιο κύμα ἀγανάκτησης τῶν ἁπανταχοῦ της γὴς Ἑλλήνων ποὺ λένε ΟΧΙ καὶ θυμίζουν εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους ὅτι ἐμεῖς δὲν συνηθίζουμε νὰ κηρύσσουμε ἄδικους πολέμους, νὰ ἐπιβουλευόμαστε τὴ γῆ ἄλλων…

Ὅμως ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἀδιάφοροι στὰ κελεύσματα τῶν ἑκάστοτε πολιτικῶν ἡγετῶν μυωπικῆς θεώρησης τῆς ἱστορίας τοῦ χθὲς καὶ τοῦ ἐπερχόμενου αὔριο ΔΕΝ θὰ διστάσουμε ὅποιοι καὶ ἂν συμβεῖ νὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μᾶς ζητήσουν νὰ τοὺς παραδώσουμε ἔστω καὶ μία σπιθαμὴ ἑλληνικῆς γὴς νὰ βροντοφωνάξουμε ἕνα κοφτό, συναισθηματικὰ φορτισμένο, λογικὰ ἑδραιωμένο ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ…ΟΧΙ!

Ὁ Ἰωάννης Μεταξὰς εἶπε τὸ μεγάλο ΟΧΙ τοῦ ἑλληνισμοῦ τὸ 1940, ὁ Τάσσος Παπαδόπουλος τῆς Κύπρου 64 χρόνια ἀργότερα, τὸ 2004…

Ἐγὼ παραμένω ρομαντικὰ ἀθεράπευτος στὴν πίστη καὶ τὴν βεβαιότητά μου ὅτι κάποιος ἄλλος Ἕλληνας Ἡγέτης ἐφόσον καὶ ὅταν χρειαστεῖ, θὰ γράψει ἱστορία, μὲ τὸ δικό του σύγχρονο ΟΧΙ καὶ μὲ τὴν συναίνεση τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ διαβεβαιώνοντας ξανὰ τὴν οἰκουμένη ὅτι ὅσο συνεχίζουν νὰ ὑπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ θὰ μπορεῖ ἡ ἀνθρωπότητα νὰ ἐλπίζει σὲ ἕνα ἀκόμη ΟΧΙ, ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν τὴν ἐπαναστατικὴ ἰδιομορφία νὰ μετουσιώνουν τὴν ἄρνηση σὲ κατάφαση προσήλωσης σὲ ἀναλλοίωτες διαχρονικὰ ἀνθρώπινες ἀξίες!…

Ζήτω ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940!

Ζήτω τὸ ΟΧΙ ἑνὸς ἀριθμητικὰ μικροῦ, καὶ ἀδιαμφισβήτητα ἱστορικὰ μεγάλου λαοῦ!..

Ζήτω τὸ ἁπανταχοῦ της γὴς Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων!

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/10/1940.html#ixzz13YnB939x