Τὸ πρόβλημα μὲ τὴν Νεοεποχίτικη ἱστορία

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνὸς

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Τὸ αἴτημα «νὰ ξαναγραφῆ ἡ ἱστορία» κυριαρχεῖ σήμερα σὲ κύκλους διανοουμένων καὶ πολιτικῶν καὶ γὶ αὐτοὺς σημαίνει προσφορὰ -ἰδιαίτερα στὴν ἐκπαίδευση- μίας κολοβωμένης ἱστορίας γιὰ τὴν ἐπίτευξη πολιτικῶν σκοπιμοτήτων.

1. Τὸ πρόβλημα ἐμφανίσθηκε πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες, ἀρχίζοντας μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Τὸ 1962 ξέσπασε ὁ μεγάλος πράγματι ἀγώνας τῶν Φοιτητῶν τῆς Θεολογίας, Ἀθηνῶν Θεσσαλονίκης, ποὺ ἐκράτησε ἐπὶ ἕνα ἑπτάμηνο (27.2-27.9) κλειστὲς τὶς δύο Θεολογικὲς Σχολές, ὅταν καὶ μειώσεως τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μὲ τὸν -κατ' ἀρχὰς- ἐπιλεκτικὸ περιορισμὸ τῶν ὡρῶν διδασκαλίας ἀπὸ δίωρο σὲ μονόωρο σὲ κάποιους τύπους σχολείων.

Τὸ πρόσχημα: ἡ ἔνταξή μας στὴν Εὐρώπη (Ε.Ο.Κ., τότε), ποὺ ἐκφραζόταν μὲ τὴν «ἐκσυγχρονιστικὴ» κορῶνα του τότε Πρωθυπουργοῦ, κατόχου «Βραβείου Καρλομάγνου», τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ της Ρωμιοσύνης: «Δὲν χρειαζόμαστε θεολόγους, ἀλλὰ γεωπόνους καὶ μηχανικούς»!

Ὀρθοτατα ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Παναγιώτης Μπρατσιώτης, μέλος τοῦ ΑΣΕΠ (ἦταν τὸ Παίδ. Ἰνστιτοῦτο τῆς ἐποχῆς), τοῦ ἀπηύθυνε τὸ ἐρώτημα:  «Ἂν σεῖς λέγετε αὐτά, τί θὰ πεῖ καὶ τί θὰ πράξει αὔριο μία...

 ἀριστερωτέρα ὑμῶν κυβέρνησις;».

Σ' αὐτὸ τὸν προβληματισμὸ ζοῦμε μέχρι σήμερα. Σημαντικὸ ὅμως εἶναι, ὅτι ἡ φοιτητικὴ ἡγεσία αὐτοῦ

τοῦ ἀγώνα διαπιστώσαμε ὅτι δὲν ἦταν μόνο τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ποὺ ἔπρεπε νὰ πέσει θύμα τῆς μανίας τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, ἄλλα γρήγορα θὰ ἐπεκτεινόταν ἡ πολεμικὴ αὐτὴ καὶ στὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Γλώσσας μας.

Διότι τὰ τρία αὐτὰ μαθήματα, τὸ καθένα μὲ τὸν τρόπο του, συνιστοῦν τὰ ἑρμηνευτικὰ κλειδιὰ κατανοήσεως καὶ ἑρμηνείας τοῦ πολιτισμοῦ μας, συμβάλλοντας συνάμα στὴν διατήρηση τῆς ἱστορικῆς μας συνέχειας καὶ κοινωνικῆς συνοχῆς.

Ἄλλ? αὐτὰ τὰ δύο μεγέθη εἶναι σήμερα τὸ «κόκκινο πανὶ» γιὰ τοὺς «ἐκσυγχρονιστὲς» ὅλων τῶν παρατάξεων, ποὺ προσπαθοῦν, μὲ τὴν παρουσία τους στὸν χῶρο τῆς ἐκπαίδευσης, νὰ τὰ διαστρέψουν μέχρι νὰ τὰ καταστρέψουν.

Ἡ πορεία αὐτή, ποὺ ὁδηγεῖ σταθερὰ στὴν διάλυση τοῦ Ἔθνους μας, μέσα στὴν ἐπίσης προωθούμενη ἀντιεθνικὴ ἰδέα τῆς Νέας Ἐποχῆς, μόνον ἐκ τῶν ἔνδον μπορεῖ νὰ ἔχει ἀποτελεσματικότητα, καὶ αὐτὸ τὸ ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅλοι οἱ ἐξωτερικοὶ ἐχθροί του Ἑλληνισμοῦ.

Αὐτὸ εἶχε διατυπώσει τὸν 19ον αἰώνα ὁ Jakob Philip Fallmerayer (1790-1861) ἐκθέτοντας τὶς «Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸ ἅγιον Ὅρος καὶ τὴν Θεσσαλονίκην», ποὺ πρόσφατα παρουσίασε ὁ συνάδελφος κ. Ἀθανάσιος Καραθανάσης, στὴν Ἐπετηρίδα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης. Κάνοντας λόγο ὁ γερμανὸς ἱστορικὸς γιὰ τὴν νοερὰ εὐχή, τὸν φιλοδυτικὸ Βαρλαάμ, τὸν Ἡσυχασμὸ τοῦ 14ου αἵ., ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀθωνιάδα καὶ τὸν Εὐγένιο Βούλγαρη, ποὺ ἐκτιμᾶ ἰδιαίτερα, προχωρεῖ στὴν ταύτιση Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας:

«Ἀπ' ἔξω, ἂς τὸ θυμοῦνται αὐτὸ στὴν Εὐρώπη -παρατηρεῖ- ὅλες οἱ ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ποὺ εἶναι ταυτόσημο μὲ τὸ ἀνατολικὸ χριστιανικὸ δόγμα, εἶναι μάταιη προσπάθεια. Ὁ κίνδυνος μπορεῖ νὰ εἶναι μόνον ἐσωτερικός»!

Τὴν ἐκτίμηση αὐτὴ τοῦ Fallmerayer, προϋποθέτουν ὅσα γράφησαν κατὰ καιροὺς ἀπὸ τὸν Kissinger, τὸν Χομσμπάουμ κ.α. τῆς ἴδιας νοοτροπίας, ὅπως οἱ συνεργαζόμενοι μὲ τὸ Ἵδρυμα Soros τῶν ΗΠΑ.

2. Τὴν σκοπιμότητα τῶν νεοποχιτῶν συγγραφέων Ἱστορίας ὑποστυλώνει ἕνας «παγκόσμιος εἰρηνισμός», ποὺ ὑποστασιώνει τὴν ἄποψη, ὅτι ἀρκεῖ ἡ ἀπάλειψη τῶν διαιρούντων καὶ ὁ τονισμὸς τῶν ἐνούντων, γιὰ νὰ ἀρθεῖ τὸ «μεσοτειχον» (Ἔφ. 2,14) μεταξὺ ἐθνῶν καὶ ἀνθρώπων, γιὰ τὴν προώθηση τοῦ πλανητικοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς πλανητικῆς κοινωνίας, ὑπὸ τὴν «προστασία» καὶ τὸν «ἔλεγχο» τοῦ Πλανητάρχη τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Προωθεῖται, συνεπῶς, ἀντιευαγγελικὰ ἡ «μία ποίμνη» μὲ ποιμένα ὄχι τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὸν Ἀντίχριστο, γιὰ νὰ μιλήσω ἐσχατολογικὰ

Ἡ μέθοδος αὐτή, τῆς προβολῆς τῶν ἐνούντων καὶ ὄχι τῶν διαιρούντων, ἐφαρμόζεται καὶ στὴν ἄλλη ὄψι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὸν θρησκευτικὸ-θεολογικό, τὸν διαχριστιανικὸ διάλογο.

Εἶναι γεγονός, ὅτι ὄχι μόνον οἱ ἴδιες ἐξουσιαστικὲς δυνάμεις, ἄλλα καὶ τὸ ἴδιο πνεῦμα διέπει καὶ τὶς δύο πλευρὲς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος στόχος, ἡ ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Ὑπερδύναμης καὶ τῆς Νέας Τάξης.

Σ αὐτὸ τὸ κλίμα «συνωστίζονται» τὰ σχολικὰ μαθήματα, ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὴν ταυτότητά μας. Τὸ περιεχόμενο, ἄλλωστε, αὐτῶν τῶν μαθημάτων εἶναι τὸ κὺ ριο διαφοροποιητικὸ στοιχεῖο τοῦ πολιτισμοῦ μας ἀπὸ τὸν πολιτισμὸ τῆς Φραγκοτευτονικῆς Δύσης.

Δὲν θέλουν κάποιοι Ἱστορικοί μας -καὶ ἴσως καὶ δὲν μποροῦν- νὰ κατανοήσουν, ὅτι γιὰ τὶς διχοστασίες καὶ διαιρέσεις δὲν πταίουν τὰ θρησκευτικὰ καὶ ἡ ἱστορία (τὸ παρελθὸν δηλαδή), ἄλλα ἡ πολιτική, οἱ προκλήσεις καὶ τὰ ἀνοσιουργήματα τῆς Ὑπερδύναμης καὶ τῶν συνεργῶν της.

Οἱ ἁλώσεις τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453, οἱ ἐθνικοὶ διχασμοί μας ὡς τὸν 20όν αἰώνα, τὸ δράμα τῆς Κύπρου καὶ τὸ Σκοπιανό, δὲν λύνονται μὲ τὸ ξαναγράψιμο τῆς ἱστορίας, ἄλλα μὲ τὴν ὀρθὴ κατανόηση τῶν μηνυμάτων της.

Ἐδῶ ὅμως γίνεται ἀληθινὴ «γενοκτονία», μὲ τὴν προσπάθεια γιὰ τὴν διάλυση τῶν ἐθνικῶν ταυτοτήτων, μέσα ἀπὸ τὴν λοβοτόμηση τῆς ἐθνικῆς μνήμης καὶ τὴν διάσπαση τῆς ἐθνικῆς μας συνέχειας. Ἔτσι ὅμως δὲν ξαναγράφεται ἡ ἱστορία, ἄλλα φιμώνονται οἱ πηγές, χωρὶς τὶς ὁποῖες δὲν γράφεται ἀληθινὴ ἱστορία, ἄλλα μία ἀνύπαρκτη-κατασκευασμένη παρὰ-ἱστορία.

Ἡ ἐπιστήμη τότε δίνει τὴν θέση της στὴν πολιτική. Τὸ σημαντικότερο ὅμως καὶ ἐπικίνδυνο εἶναι, ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἰδιοτροπίες μεμονωμένων προσώπων, ἄλλα γιὰ ὀργανωμένη καὶ συστηματικὰ μεθοδευμένη ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας, στὰ ὅρια εἰδικῆς γὶ αὐτὸ «σχολῆς».

Τὰ ἄρθρα τοῦ περιοδικοῦ ΑΡΔΗΝ (τ. 62/2006) ἀναλύουν πειστικότατα τὸ ζήτημα αὐτό, χωρὶς μάλιστα κενό. Τὸ προϊὸν αὐτῆς τῆς κίνησης εἶναι πραγματικὰ «ἱστορία τοῦ σωλήνα» ὡς «Κοινὴ ἱστορία τῶν Βαλκανίων».

Ἐνδιαφέρον ὅμως εἶναι, ὅτι ἀνάλογες προσπάθειες στὴν ἄλλη Εὐρώπη δὲν μποροῦν νὰ γίνουν δεκτές. Ἡ Γαλλία, ἄλλωστε, δὲν μπορεῖ νὰ ἀπορρίψει τὸν Ναπολέοντα καὶ ἡ Γερμανία ἀδυνατεῖ νὰ ἀπαγγιστρωθεῖ ἀπὸ τὸ φάντασμα τοῦ Βίσμαρκ.

Εἶναι δὲ γεγονός, ὅτι ἡ ἀπώθηση τοῦ κακοῦ στὴ λήθη μᾶς καταδικάζει νὰ ξαναζήσουμε τὶς ἴδιες συμφορές. Ἀντίθετα, ἡ πλήρης γνώση τοῦ ὁδηγεῖ στὴν ἐμπέδωση τῆς γνώσης ὡς ὕλης γιὰ τὴν δημιουργία ἑνιαίας συνείδησης.

Ἡ μέθοδος καὶ στοχοθεσία τῶν «ἐκσυγχρονιστῶν» τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς ἱστορίας θυμίζει ἕναν προφητικὸ λόγο, πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια, τοῦ μεγάλου μας φιλοσόφου της γελοιογραφίας κ. Κυριακόπουλου= ΚΥΡ: «Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ἔκαμαν τσιμπούσι στὴν Ἀλαμάνα. Ἔψησαν καὶ ἔφαγαν σουβλάκια. Συμμετεῖχε καὶ ὁ Ἀθανάσιος Διάκος»!

Αὐτὴ τὴν ἱστορία θέλουν, βασιζόμενη σὲ εὐνουχισμένους στὴν μνήμη πολίτες, μὲ βάση τὴν ἀρχὴ (τὴν εἶπε σὲ μία στιγμὴ ἡ πρωταγωνίστρια τῆς ὁμάδος): «ὅποιος ἐλέγχει τὸ παρελθόν, ἐλέγχει καὶ τὸ μέλλον»!

3. Τὴν κατεδάφιση αὐτὴ καὶ «ἀνοικοδόμηση» μὲ τὰ ὑλικά της Νέας Ἐποχῆς ἐπιχειροῦν ἄνθρωποι, ποὺ ὄχι μόνον ἐνισχύονται, ἀλλὰ εἶναι τραγικὰ κατευθυνόμενα θύματα τῆς ἐκσυγχρονιστικῆς πολιτικῆς καὶ διακονοῦν τὶς στοχοθεσίες της. Εἶναι δὲ ὀρθὸ αὐτό, ποὺ ἔλεγαν οἱ Βυζαντινορωμηοὶ πρόγονοί μας: «ὅποιος ἔχει τὴν Κωνσταντινούπολη εἶναι αὐτοκράτορας»!

Ὅποιος ἔχει σήμερα τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, πλάθει γενιὲς ἀνθρώπων, ὡς θλιβερὰ ρομπότ. Χρηστούς, δηλαδὴ εὔχρηστους, πολίτες. Ὅποτε γεννιέται τὸ ἐρώτημα: ἐμεῖς τί μποροῦμε νὰ κάμουμε; Θὰ δεχθοῦμε παθητικὰ τὰ τεκταινόμενα μὲ τὸ ἰησουίτικο πρόσχημα «non possumus»;

Ὄχι βέβαια! Στὴν ἀντίσταση- ἀντίδραση σ αὐτὰ τὰ ἐγχειρήματα, σὲ μία χώρα ποὺ ἀκόμη ἡ πλειονοψηφία τοῦ Λαοῦ μᾶς δηλώνει τὴν ὀρθόδοξη ταυτότητά της, ἡ πρώτη κινητοποίηση ἀνήκει στοὺς Ἰδίους τους δασκάλους καὶ καθηγητές. Τί διδάσκουν; Τὸ βιβλίο ἔχει δευτερεύουσα σημασία. Πρωτεύουσα σημασία ἔχει ὁ δάσκαλος.

Ἔτσι:

α) Τὰ ἐλλείποντα, διεστραμμένα ἡ καὶ ἀσαφῆ στὸ διδ
ακτικὸ ἐγχειρίδιο συμπληρώνονται καὶ διορθώνονται ἀπὸ τὸν ἕλληνα καὶ ὀρθόδοξο δάσκαλο. Τὸ ἐπιχείρημα τῶν συγγραφέων τῆς ἐξαμβλωματικῆς Ἱστορίας, ὅτι «τὸ μάθημα εἶναι Ἱστορία καὶ ὄχι Θρησκευτικὰ» ἀγνοεῖ τὸν μέχρι σήμερα διφυῆ χαρακτήρα τοῦ Γένους μας, στὴν ἱστορία τοῦ ὁποίου πολιτικὴ καὶ θεολογία συμπλέκονται ὡς δύο ὄψεις τῆς ἰδίας πραγματικότητας, συνεπῶς ὅτι αὐτὸ ποὺ εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητας γιὰ τὴ μία πλευρά, εἶναι καὶ γιὰ τὴν ἄλλη.  

β) Χρειάζεται ἐσωτερικὴ διεργασία, ἐκστρατεία διαφώτισης τοῦ Ποιμνίου. Καὶ αὐτὸ εἶναι εὐκολότερο στὴν Κύπρο ἀπ' ὅσο στὴν ἑλλαδικὴ ἐπικράτεια. Διαφώτιση μὲ κάθε προσφερόμενο ἐκκλησιαστικὸ μέσο.

γ) Χρειάζεται προώθηση στὴν δημοσιότητα ἱστορικῶν ἔργων, ποὺ ἐκθέτουν τὴν Ἱστορία μας καὶ ὄχι τὴν νεοεποχίτικη διαστροφή της. Περιοδικά, ὅπως τὸ Ἄρδην καὶ τὸ Ρεσάλτο, προσφέρουν μεγάλη βοήθεια καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀξιοποιηθοῦν. Καὶ τὸ τελευταῖο:  

δ) Εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ διακρατηθεῖ ἡ σύνδεση Ἱστορίας, Θρησκείας καὶ Γλώσσας, διότι ἡ ὅποια ἀποσύνδεσή τους θὰ προσφέρει μεμονωμένους στόχους, ποὺ εἶναι εὔκολο νὰ κτυπηθοῦν καὶ νὰ ἐξουδετερωθοῦν μὲ τὴν μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ.

Ὀρθόδοξος Τύπος 22 Ὀκτωβρίου

http://anavaseis.blogspot.com/2010/10/blog-post_8829.html

Ἀπό:Ι.Μ.Παντοκράτορος