ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

(Β΄ Κόρ. Δ΄ 6-15)

Ἔχει λεχθεῖ, καὶ εἶναι φυσικὰ ἀλήθεια μεγάλη, ὅτι ὅσο περισσότερο κανεὶς ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, τόσο καὶ περισσότερο θὰ δέχεται τὰ πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ καὶ τοὺς ποικίλους πειρασμοὺς τῶν ἀθέων καὶ πλανεμένων ἀνθρώπων.
Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν κατάσταση μᾶς περιγράφει ὁ μεγάλος ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν ὁ Παῦλος, ἀναφερόμενος σὲ συγκλονιστικὰ προσωπικὰ στοιχεῖα τοῦ ἀγώνα καὶ τῆς δράσεώς του. Ὁλόκληρη ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ εἶναι μία συγκλονιστικὴ μαρτυρία ποὺ τὴν παρακολουθεῖ κανεὶς μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα... «ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ’ οὐκ ἑξαπορούμενοι...» (Β΄ Κόρ. Δ΄ 8) δήλ. Συμβαίνει νὰ θλιβόμαστε σὲ κάθε τόπο καὶ σὲ κάθε περίσταση καὶ ὅμως οἱ ἐξωτερικὲς αὐτὲς δυσκολίες, δὲν μᾶς δημιουργοῦν ἀδιέξοδο καὶ ἀγωνιώδη στενοχώρια. Φθάνουμε σὲ ἀπορία, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ ἀπελπιζόμαστε ἢ νὰ ἀποστερηθοῦμε ποτὲ μέσον καὶ πόρο σωτηρίας.
Φυσικὰ τὰ ὅσα ἀναφέρει στὴν περικοπὴ αὐτὴ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος, δὲν ἰσχύουν μόνο γιὰ τοὺς Ἀποστόλους (κυρίως βέβαια γι’ αὐτοὺς ἰσχύουν), ἰσχύουν, θὰ πρέπει νὰ ἰσχύουν καὶ εἰδικῶς γιὰ τοὺς...ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ καὶ γενικῶς γιὰ τοὺς αὐθεντικοὺς πιστοὺς χριστιανούς, διαχρονικῶς. Ἔχουν ἐφαρμογὴ καὶ μάλιστα ἀπόλυτη οἱ λόγοι αὐτοί, στοὺς πιστοὺς ποὺ ἀγωνίζονται συνειδητὰ ἐναντίον τοῦ διαβόλου, τοῦ μακράν του Θεοῦ κόσμου, καὶ κυρίως ἐναντίον τῆς προσωπικῆς τους ἁμαρτητικὴς ροπῆς, στηριζόμενοι στὴν ἀκράδαντη Ὀρθόδοξη Χριστιανική μας πίστη.
Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα ἀδελφοί μου. Βεβαίως τοῦτο σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων δὲν θὰ πρέπει νὰ μᾶς καταβάλει. Ὅλως ἀντιθέτως, θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀναπτερώνει τὸν θεῖο ζῆλο γιὰ ἀγῶνες ἱερούς. Ἀγῶνες ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση τόσο μὲ τὰ ἅγια Δόγματα, ὅσο καὶ μὲ αὐτὸ τὸ ἦθος τῆς μητέρας μᾶς Ἐκκλησίας.
Τονίζουμε τὴν διάσταση τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα ποὺ εἶναι ἀνάγκη νὰ φέρουμε ὅλα τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι σὲ κάθε ἐποχή, κυρίως ὅμως στὴ δική μας ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας, ἀκούγονται, ἀκόμα καὶ ἀπὸ στόματα ποὺ ἄλλα θὰ ἀνέμενε νὰ ἀκούσει κανείς, ἀκούγονται τὸ ὀλιγοτερον παράδοξα κηρύγματα, περὶ δῆθεν ἑνὸς «ἤρεμου» καὶ «ἀθόρυβου» Χριστιανισμοῦ!
Ἔφθασε μάλιστα κάποιος νὰ ἐκφράσει τὴν ἄποψη ὅτι, τὸ πνεῦμα τῆς συγκεκριμένης ἀποστολικῆς περικοπῆς, δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχύει σήμερα. Καὶ τοῦτο διότι οἱ καιροὶ εἶναι διαφορετικοὶ καὶ σήμερα δὲν διώκονται οἱ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ἀφοῦ ἐπισήμως ἡ πολιτεία δέχεται ἢ ἔστω ἀνέχεται τὴν Ἐκκλησία, μέσα στὰ πλαίσια τῆς δημοκρατίας καὶ γενικῶς τῆς διαφορετικότητας καὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ!
Ἀλλ’ ὢ ἀφελέστατε ἄνθρωπε, ποὺ ἔριξες τὸν ὑψηλὸ πήχη τοῦ Εὐαγγελίου στὰ πολιτικὰ καὶ μικροκομματικὰ συμφέροντα καὶ στὰ ἀπαίσια βάραθρα τοῦ ἐπάρατου οἰκουμενισμοῦ...
Τοῦτο μόνο τονίζουμε. Ἂς δοκιμάσει κανεὶς νὰ ἐλέγξει τὸν Καίσαρα καὶ τὴν αὐλή του... Ἂς δοκιμάσει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση νὰ ἐλέγξει ἐπισήμως τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες στὸ θέμα τῶν φοβερῶν ἐκτρώσεων. Ἂς τολμήσουν οἱ ταγοί μας νὰ ρίξουν τὸν δίκαιο ἀφορισμὸ σὲ ὅσους ἐγκληματίες ψήφισαν μέσα στὴν κόλαση ποὺ λέγεται Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, τὴν γενοκτονία τοῦ Ἔθνους μας. Ἂς δοκιμάσουν νὰ ἐλέγξουν ἐπισήμως, καὶ βάσει τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, τοὺς διεστραμμένους στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα τύπους, ποὺ μὲ τὶς θεωρίες τους καὶ τὶς πράξεις τοὺς ὑποβιβάζουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸ ἐπίπεδο ὄχι ἁπλῶς τῶν ζώων, ἀλλὰ στὸν πυθμένα τοῦ ὑποκτήνους. Ἂς τολμήσουν, ὅσοι ὑμνοῦν τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴ δημοκρατικότητα τοῦ Καίσαρος, νὰ ἔρθουν σὲ ἀνοιχτὴ ρήξη μὲ τοὺς ἀντιχριστιανικοὺς νόμους... Νὰ συνεχίσουμε; Ἂς ἀποφασίσουν κάποιοι κληρικοὶ καὶ μάλιστα μοναστικὲς ἀδελφότητες νὰ ἐλέγξουν τοὺς φορεῖς τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ τότε θὰ διαπιστώσουν γιὰ τὰ καλὰ τὸ μίσος τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του ἀπὸ τὴν κορυφὴ ἕως καὶ τὴν βάση τοῦ Πολιτικοῦ, Πολιτιακοῦ καὶ ὁποιουδήποτε ἄλλου φορέως καὶ συστήματος, ποὺ ἀπεργάζεται τὸν ἀφανισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Τὸ ὅτι λοιπὸν ὅλα φαίνονται ὅτι «βαίνουν καλῶς», τοῦτο δὲν σημαίνει ὅτι τὸ κράτος ἔγινε χριστιανικὸ (ἂν εἶναι ποτὲ δυνατόν), τοῦτο δηλώνει, δυστυχῶς, ὅτι χάσαμε τὸν ἀποστολικὸ ζῆλο καὶ τὴν πατερικὴ ἁπλότητα. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα φίλοι μου. Ἀλλὰ πῶς νὰ μὴν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα, ἀφοῦ ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε τὴν «διάκριση» καὶ δὲν ὀλισθαίνουμε σὲ «ἀκραίους» καὶ «ἄκριτους» ἀγῶνες, τοὺς ὁποίους ξεκινοῦσαν καὶ τελείωναν οἱ γνήσιοι διάδοχοι τῶν ἀποστόλων, οἱ Στουδίτες, οἱ Μάρκοι Εὐγενικοί, καὶ γενικῶς ὅλοι ὅσοι ζοῦσαν καὶ ἀνέπνεαν μέσα στὴν εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας, προσφέροντας τελικῶς καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα τους!
Ἀλλ’ ἀδελφοί μου, «στῶμεν καλῶς», ὁ καιρὸς τοῦ «βολέματος» καὶ τοῦ «ἐφησυχασμοῦ» πρέπει νὰ περάσει ἀνεπιστρεπτί, διότι «οἱ καιροὶ οὐ μενετοί».
Εἴθε νὰ αἰσθανθοῦμε ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουμε στὴ συνείδησή μας τὸν παπικὸ ἢ προτεσταντικό, γλυκανάλατο τρόπο «χριστιανικῆς ζωῆς». Εἶναι ἀνάγκη καὶ μάλιστα ἀπόλυτη, ὡς ἀπόγονοι τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων, νὰ γνωρίσουμε καὶ νὰ ζήσουμε τὴν αὐθεντική, ἀσυμβίβαστη, ἀγωνιστικὴ καὶ κυρίως ὁμολογιακὴ Ὀρθοδοξία μας.
Αὐτὸ τελικὰ εἶναι καὶ τὸ μεγάλο μήνυμα τοῦ Ἀποστόλου ποὺ πρέπει νὰ συλλάβουμε καὶ νὰ ἐφαρμόσουμε.
Ἀμήν.