Ἑνότης - διαίρεση

Τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ὢ δέδωκας μοί, ἴνα ὦσιν ἐν καθὼς ἠμεῖς» (Ἰωάν. 17,11)

Η ΓΗ, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ἡ μόνιμη κατοικία μας, ὠρίσθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς προσωρινὴ κατοικία μας. Ἡ αἰώνια πατρίδα καὶ ἡ μόνιμη κατοικία μᾶς εἶνε οἱ οὐρανοί. Ἡ γῆ αὐτή, ποὺ τόσο μᾶς κρατάει προσκολλημένους μὲ τὶς ἡδονὲς καὶ διασκεδάσεις της, μὲ τοὺς θησαυροὺς καὶ τὶς ἀπολαύσεις της, θὰ ἔρθη μέρα ποὺ θὰ καταστραφῆ. Διότι εἶνε ὕλη, καὶ ἡ ὕλη εἶνε φθαρτή. Ἔγινε ἐν χρόνω, καὶ κάθε τί ποὺ ἔγινε ἐν χρόνω ἔχει καὶ τέλος.
Θὰ σημάνη λοιπὸν καὶ γιὰ τὴ γῆ ἡ τελευταία ὥρα. Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει καὶ ἡ ἐπιστήμη. Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη τὸ βεβαιώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἁγία Γραφή, ἡ ὁποία τὸ τέλος τοῦ κόσμου τὸ ὀνομάζει «συντέλεια τοῦ αἰῶνος» (Μάτθ. 13,39, 24,3, 28,20. Ἔβρ. 9,26). Γιὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου ὁμιλοῦν οἱ προφῆται καὶ μάλιστα ὁ Δανιὴλ καὶ ὁ Ἠσαΐας, ὁμιλοῦν σαφέστερα ὁ Κύριος, οἱ ἀπόστολοι, ἡ Ἀποκάλυψις.
Εἶνε γεγονὸς ὅτι ἡ γῆ θὰ... καταστραφῆ. Ἀλλὰ πρὸ τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος θὰ συμβοῦν τὰ λεγόμενα «σημεῖα τῶν καιρῶν» (Μάτθ. 16,3). Ποιὰ εἶνε τὰ σημεῖα αὐτά; Τὰ ἐξήγησε ὁ Κύριος, θὰ εἶνε «λιμοὶ» (πείνα), «λοιμοὶ» (ἀσθένειες ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ πεθαίνουν σὰν τὶς μύγες), «σεισμοὶ κατὰ τόπους», μία «θλίψις μεγάλη, οἴα οὐ γέγονεν ἀπ' ἀρχῆς κόσμου», καὶ τέλος θὰ σκοτισθῆ ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη, τὰ ἄστρα θὰ πέσουν καὶ οἱ «δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται» (Μάτθ. 24,7,21,29. Λούκ. 21,11). Ποιὸς θὰ τὰ πίστευε αὐτά, ἂν δὲν τὰ ἔλεγε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ;
Σημεῖα τῶν καιρῶν θὰ εἶνε ἡ ἀναστάτωσι τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ στὶς μέρες μᾶς παρουσιάστηκαν τέτοια φαινόμενα ἀναταραχῆς τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Στὴ Νότιο Ἀμερική, στὶς ἀκτὲς τῆς Χιλῆς, ἐνῶ ἦταν ξαπλωμένοι γυμνοὶ στὶς ὡραῖες ἀμμουδιὲς καὶ διασκέδαζαν —ὅπως συμβαίνει καὶ στὶς δικές μας παραλίες—, ξαφνικὰ σείστηκε ἡ γῆ, ἄνοιξαν ἡφαίστεια, χύθηκε λάβα, χάθηκαν ὁλόκληρα νησιὰ ἐνῶ ἐμφανίστηκαν ἄλλα νέα νησιά, ἡ θάλασσα ἀγρίεψε, τὰ κύματα ὑψώθηκαν 15 μέτρα καὶ σάρωσαν ἐκτάσεις, χιλιάδες ἦταν οἱ νεκροὶ καὶ οἱ ἄστεγοι. Τέτοιο γεγονὸς δὲν ξαναέγινε.
* * *

Ἀλλ' ἂν μὲ ρωτήσετε, ἀγαπητοί μου, ποιὸ εἶνε τὸ φοβερώτερο σημεῖο τῶν καιρῶν, θὰ σᾶς πῶ ὅτι δὲν εἶνε τὰ φαινόμενα αὐτά. Δὲν εἶνε ὁ τυφώνας, δὲν εἶνε ὁ σεισμός, δὲν εἶνε ἡ πυρκαϊά, δὲν εἶνε τὰ κύματα τῆς θαλάσσης. Τὸ φοβερώτερο σημεῖο τῶν καιρῶν εἶνε ἡ διαίρεσις, ποὺ ἐπικρατεῖ τώρα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Οὐδέποτε ἄλλοτε ὁ κόσμος ἦταν τόσο διηρημένος. Ποῦ νὰ ρίξουμε τὸ βλέμμα καὶ νὰ μὴ δοῦμε διαίρεσι; Διαίρεσις στὰ ἔθνη. Ἡνωμένα Ἔθνη λέγεται ὁ γνωστὸς διεθνὴς ὀργανισμός, ἀλλὰ κατ' εὐφημισμόν. Πρέπει νὰ κατεβάσουμε τὴν πινακίδα «Ἡνωμένα Ἔθνη» καὶ νὰ γράψουμε «Διηρημένα Ἔθνη». Κάτω ἀπὸ τὰ μειδιάματα καὶ τὶς φιλοφρονήσεις τῆς διπλωματίας κρύβεται μεγάλη ἐχθρότης. Ὄχι τόσο μεταξὺ τῶν μικρῶν ἐθνῶν - αὐτὰ εἶνε τὰ θύματα, ὅσο μεταξὺ τῶν μεγάλων, ποὺ σὰν θηρία τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε ἕτοιμα νὰ πέσουν τὸ ἕνα πάνω στὸ ἄλλο. Ἀλλὰ διηρημένο εἶνε καὶ κάθε ἔθνος ἐσωτερικῶς, ὑπάρχει τὸ μικρόβιο τῆς διαιρέσεως σὲ κόμματα, παρατάξεις, φατρίες, ἀρχηγούς, συμφέροντα, ἑταιρεῖες. Πρὸ παντὸς δὲ σ' ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. Ἀνοῖξτε τὴν ἱστορία. Τρεῖς χιλιάδες χρόνια ζωὴ ἔχουμε, καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ λίγες φορὲς τὸ ἔθνος μᾶς ἦταν ἑνωμένο. Κι ὅταν ἦταν ἑνωμένο τότε ἦταν ἔνδοξο καὶ ἀήττητο, ἔπαιρνε τὶς κορυφὲς τῆς Πίνδου καὶ τὴν ὕψωνε μέχρι τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ. Ὅπως εἶπε κάποιος, ἂν οἱ Ἕλληνες ἦταν ἑνωμένοι, θὰ εἶχαν κυριαρχήσει στὴν ὑφήλιο. Ἡ διαίρεσις εἶνε ἡ μεγαλυτέρα συμφορὰ τοῦ ἔθνους μας. Ἡ διχόνοια βασίλευε συχνά, καὶ τότε συνέβαιναν πολλὰ κακά, παράδειγμα ἡ καταστροφὴ τῆς Μ. Ἀσίας.
• Παντοῦ διαίρεσις, σὲ χωριὰ καὶ κοινότητες. Διηρημένο ὅμως καὶ τὸ μικρότερο βασίλειο τοῦ κόσμου. Ποιὸ εἶνε τὸ μικρότερο βασίλειο, μὲ βασιλιὰ μὲ βασίλισσα καὶ λαό; Ἡ οἰκογένεια, ὁ πατέρας βασιλιάς, ἡ μάνα βασίλισσα καὶ λαὸς τὰ παιδιά. Διαίρεσις βασιλεύει στὸ σπίτι. Ἀναρχία σκέψεως καὶ ἐνεργείας. Ἡ γυναίκα δὲν ὑπακούει στὸν ἄντρα, ὁ ἄντρας δὲν σέβεται τὴ γυναίκα, τὰ παιδιὰ δὲν ὑπολογίζουν κανένα. Σύζυγοι διίστανται μεταξύ τους καὶ παιδιὰ πρὸς τοὺς γονεῖς. Τὸ σπίτι, ποὺ ἄλλοτε ἦταν παράδεισος, ἐκκλησία, μοναστήρι, τώρα δὲν «τραβάει», δὲν εἶνε μαγνήτης. Πρῶτα οἱ μικρὲς καλύβες τῶν χωριῶν ἦταν παλάτια τοῦ οὐρανοῦ, ἄγγελοι κατοικοῦσαν ἐκεῖ, τώρα στὶς μεγάλες πολυκατοικίες κατοικοῦν δαίμονες φτερωτοί. Εὐλογημένη ἡ ἐποχή, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν μὲν νοητικῶς ἀνεπτυγμένοι ἀλλ' εἶχαν καλλιεργημένη τὴν καρδιά. Τώρα τὸ σπίτι κατήντησε ξενοδοχεῖο ὕπνου καὶ φαγητοῦ. Σπάνιο τὸ φαινόμενο νὰ βρὴς ἀντρόγυνο ἀγαπημένο, παιδιὰ μὲ σεβασμό. Δεῖξτε μου ἕνα σπίτι ποὺ νὰ ὑπάρχη ὁμόνοια καὶ ἑνότης μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!
Μὰ ὑπερβολικὰ τὰ λές, θὰ μοῦ πῆτε. Ἂν τὰ λέω ὑπερβολικά, τότε πηγαίνετε στὴν ἀρχιεπισκοπὴ καὶ ρωτῆστε, κι ἂν εἶστε Χριστιανοὶ θὰ κλάψετε γιὰ τὸ κατάντημά μας. Πρῶτα, μὲ ἀγράμματους παπάδες, σὲ 1.000 γάμους δὲν εἴχαμε οὔτε 1 διαζύγιο. Τώρα, μὲ παπάδες καὶ δεσποτάδες πτυχιούχους, στοὺς 3 γάμους ὁ 1 διαλύεται! Ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη οἱ κληρικοί, δὲν ἐκπληρώνουμε τὸν προορισμό μας. Κάθε μέρα ἐκδίδονται πλῆθος διαζύγια. Φθάσαμε νὰ γίνη ἡ Ἑλλὰς Χόλλυγουντ.
• Ζητάει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἑνότητα στοὺς λαούς, στὰ ἔθνη, στὶς οἰκογένειες, καὶ δὲν τὴ βρίσκει. Μπαίνει τέλος στὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἐδῶ θὰ βρῆ τὴν ἑνότητα, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται «ὑπὲρ ...τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» (θ. Λείτ.) καὶ ὁ Χριστός μας σήμερα ὑψώνει τὰ χέρια στὸ εὐαγγέλιο καὶ προσεύχεται νὰ εἶνε ἑνωμένοι οἱ Χριστιανοὶ (βλ. Ἴωαν. 17,11). Καὶ τί βλέπει; Ἐδῶ ὀρθόδοξοι, ἐκεῖ φράγκοι, πιὸ 'κει διαμαρτυρόμενοι σὲ τρακόσα κομμάτια.
Ἡ διαίρεσις τῶν Χριστιανῶν εἶνε ἕνα ἐμπόδιό της διαδόσεως τοῦ χριστιανισμοῦ - τὰ δύο τρίτα του κόσμου εἶνε εἰδωλολάτρες. Πᾶνε οἱ ἱεραπόστολοι στοὺς ἀγρίους, τοὺς κηρύττουν τὸ Εὐαγγέλιο, κ' ἐκεῖνοι δακρύζουν. Καὶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ βαπτίζωνται καὶ νὰ γίνωνται Χριστιανοί. Ἐν τούτοις δὲν βαπτίζονται. Ὡραία, λένε, εἶνε τὰ λόγια σας, τὰ ἄμφιά σας, οἱ ψαλμωδίες σας, εἶστε ὅμως κομματιασμένοι, δὲν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας, οἱ Ἄγγλοι κυνηγοῦν τοὺς Ἀμερικανούς, οἱ Ἀμερικανοὶ τοὺς Ἄγγλους καὶ οὕτω καθ' ἑξῆς. Ἐμεῖς, ποὺ δὲν εἴμαστε Χριστιανοί, ἔχουμε περισσότερη ἑνότητα μεταξύ μας, ἐσεῖς δὲν εἶστε ἑνωμένοι, ἔχετε μίσος μεταξύ σας. Νὰ πάτε λοιπὸν πρῶτα ν' ἀγαπηθῆτε μεταξύ σας καὶ μετὰ νὰ ἔλθετε νὰ κηρύξετε σ' ἐμᾶς τὸ Εὐαγγέλιο.
* * *

Σήμερα εἶνε ἑορτὴ τῶν 318 πατέρων ποὺ συνεκρότησαν τὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ συνέθεσαν τὸ Πιστεύω. Εἶνε ὅλοι ἀστέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν θ' ἀναφερθῶ σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς, ἡ σκέψι μου πηγαίνει σ' ἕναν ἄλλο πατέρα, ποὺ δὲν ἀνήκει σ' αὐτοὺς ποὺ συνέθεσαν τὸ Πιστεύω, συνέθεσε ὅμως τὴν θεία Λειτουργία, ποὺ τελεῖται καὶ τὴν ἀκοῦμε συνεχῶς. Εἶνε ὁ μεγάλος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, τὸν ὅποιο πάντοτε μνημονεύουμε. Τὸν ρώτησαν λοιπόν, πότε θὰ γίνη ἡ συντέλεια τῶν αἰώνων, καὶ ὁ Χρυσόστομος ἀπήντησε ἀπὸ τὸν ἄμβωνα.
Ἀδελφοί μου, ἡ συντέλεια θὰ ἔλθη ὅταν δῆτε νὰ εἶνε οἱ ἄνθρωποι διηρημένοι, οἱ γυναῖκες νὰ μὴν ὑπακούουν στοὺς ἄντρες τους, οἱ ἄντρες νὰ μὴν ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες τους, τὰ παιδιὰ νὰ σηκώνουν χέρι καὶ νὰ χτυποῦν τοὺς γονεῖς, οἱ λαϊκοὶ νὰ μὴν ὑποτάσσωνται, νὰ γίνωνται ἐμφύλιοι σπαραγμοί. Ἀλλὰ τὸ τέλος θὰ ἔλθη πρὸ παντὸς ὅταν ἡ διαίρεσις εἰσχώρηση στὴν ἐκκλησία, φθάση μέσα στὸ θυσιαστήριο, ὅταν δῆτε νὰ συμπλέκωνται καλόγεροι μὲ καλογήρους, διάκοι μὲ διακους, ἱερεῖς μὲ ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι μὲ ἐπισκόπους.
Τί βλέπουμε, ἀγαπητοί μου; Ζοῦμε σὲ τέτοιες ἡμέρες, καὶ μόνο ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σώση. Ἂν μᾶς σώση, ἡ σωτηρία δὲν θὰ ὀφείλεται σ' ἐμᾶς. Ἂν μᾶς σώση, θὰ μᾶς σώση χάρις στὰ μικρὰ ἀθῶα παιδάκια ποὺ εἶνε στὶς κούνιες.
Νὰ μετανοήσουμε. Ἂν ἐξακολουθήσουμε τὴν τακτική του μίσους, θὰ τιμωρηθοῦμε, θὰ σειστοῦμε καὶ δὲ θὰ μείνη λίθος ἐπὶ λίθον. Ἂς μετανοήσουμε, ἂς γονατίσουμε, ἂς παρακαλέσουμε ὅλοι, μικροὶ - μεγάλοι, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, παπάδες καὶ δεσποτάδες, ἄρχοντες καὶ λαός, ὁ Θεὸς νὰ γίνη ἴλεως, νὰ πνεύση μεταξὺ μας ἡ ἀγάπη, ἡ ὁμόνοια καὶ ἡ δικαιοσύνη, ὥστε μὲ ἕνα στόμα νὰ δοξάζουμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰώνας αἰώνων. ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἴ. ναὸ Ἄγ. Κωνσταντίνου Κολωνοῦ - Ἀθηνῶν τὴν 29-5-1960. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 31-5-2009.
πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12159
ἀπό:Ι.Μ.Παντοκράτορος