ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΓ ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Α ΄ ΚΟΡ. ΙΣΤ ΄ 13 – 24

Δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ ὅλες του τὶς θεόπνευστες ἐπιστολὲς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μαζὶ μὲ τὶς ἀποκαλυπτικὲς δογματικὲς διδασκαλίες καταγράφει τὴν μέριμνά του καὶ τὸν ἱερό του ἀγώνα, ὥστε ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ παραμένουν ἀμετακίνητοι στὰ ὅσα ἐδιδάχθησαν. Ἀκριβῶς δέ, μέσα στὸ πνεῦμα αὐτὸ ἐντάσσεται καὶ ἡ προτροπή του μὲ τὴν ὁποία ξεκινᾶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τὴ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Ἃ΄ Κόρ. ΙΣΤ΄ 13). Δήλ. Προσέχετε, σὰν ἄγρυπνοι φρουροί. Μένετε σταθεροὶ καὶ ὄρθιοι στὴν πίστη. Ἀγωνίζεσθε σὰν ἄνδρες γενναῖοι. Λάβετε δύναμη καὶ θάρρος.

Ἂν θελήσουμε νὰ σταθοῦμε γιὰ λίγο στὴ σύντομη αὐτὴ φράση, θὰ συγκλονιστοῦμε κατ’ ἀρχὰς ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο γράφει ὁ μεγάλος Ἀπόστολος. Μία προτροπὴ – ἐντολή, γεμάτη στοργὴ καὶ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ τόσο ξεκάθαρη, ἀφοῦ ὁ κίνδυνος τῆς ἐκτροπῆς ἐκ τῆς ἀληθείας, δὲν εἶναι καθόλου μικρός. Σὲ λίγες μόνο λέξεις, περιλαμβάνει ἃ) τὴν προσοχὴ «Γρηγορεῖτε», β) τὴν ἀναγκαία σταθερότητα στὴν παραδοθεῖσα πίστη «Στήκετε ἐν τὴ πίστει» καὶ γ) τὴν ἐνδυνάμωση καὶ τὴν προκοπὴ στὸν πνευματικὸ ἀγώνα «Κραταιοῦσθε»!

Θὰ βρισκόταν ἐκτὸς πραγματικότητας ἐὰν κανεὶς ἰσχυριζόταν ὅτι οἱ ἀποστολικὲς αὐτὲς προτροπὲς δὲν ἰσχύουν καὶ στὴ δική μας ἐποχή. Κυρίως, θὰ λέγαμε, ὅτι ἰσχύουν γιὰ ἐμᾶς σήμερα. Καὶ τοῦτο, διότι δὲν εἶναι λίγοι οἱ Χριστιανοὶ οἱ ὁποῖοι...χωλαίνουν πολὺ σοβαρὰ στὴν πτυχὴ αὐτὴ τοῦ ὀρθοδόξου πνευματικοῦ τους ἀγώνα. Στὴν σταθερότητα δηλαδή, στὴν καρτερία καὶ στὴν συνέπεια ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ αὐθεντικὴ Χριστιανικὴ ζωή. Φυσικὰ ἡ σταθερότητα καὶ ἡ συνέπεια στὶς ἀρχές μας, καὶ ἡ ἀμετακίνητη θέση μας στὸ δόγμα καὶ στὸ ἦθος τῆς ἐκκλησίας μας, εἶναι καρπὸς πίστεως ἰσχυρῆς στὸν Θεὸ καὶ συναισθήσεως τῆς τιμῆς ποὺ μᾶς κάνει ἡ ἀγάπη Του, στὸ νὰ μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ ἅγιο, πανσεβάσμιο καὶ ἀπόλυτο θέλημά Του. Καὶ ὁπωσδήποτε αὐτῆς τῆς πίστεως ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἡ ἕως θανάτου αὐταπάρνηση τῶν ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων.

Μία σύντομη ματιὰ στὴν ἱστορία, ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Μία γρήγορη φυλλομέτρηση τῶν μαρτυρολογίων, τόσο τῶν πρώτων αἰώνων, ὅσο καὶ τῆς ἐποχῆς τῆς Τουρκοκρατίας, ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὸν τὸν εἰκοστὸ αἰώνα, κάνει τὸν ἄνθρωπο καὶ μάλιστα τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ νὰ καταπλήσσεται μπροστὰ στὴν ἀνδρεία καὶ στὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα τῶν ἡρώων της πίστεως οἱ ὁποῖοι ἐφάρμοσαν τὴν παραπάνω προτροπὴ καὶ συμβουλὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Ἀλλὰ δὲν εἶναι, φίλοι μου, μόνο τὸ στάδιο τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος, ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ φυσικὰ ὑφίσταται, σὲ κάποιο σημεῖο τῆς γής. Εἶναι καὶ ὁ στίβος τῆς ἐμμονῆς στὴν ἀλήθεια, τὴν ὁποία ποικίλοι αἱρετικοί, παλαιότεροι καὶ νεότεροι, θέλησαν νὰ νοθεύσουν καὶ νὰ ἀλλοιώσουν. Καὶ ἡ ἐμμονὴ αὐτή, ὅπως γνωρίζουμε, δὲν εἶναι ξένη πρὸς ταλαιπωρίες, κινδύνους καὶ ἄγριους μάλιστα διωγμούς! Καὶ πάλι, οἱ σελίδες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας εἶναι γεμάτες ἀπὸ τοὺς ἀθλητὲς τοῦ πνεύματος καὶ μάλιστα τοὺς γνήσιους ποιμένες οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ σφενδόνη τοῦ πνεύματος, ἔτρεψαν σὲ ἄτακτη φυγὴ τοὺς «βαρεῖς καὶ λιμώδεις λύκους» τῆς κακοδοξίας καὶ τῶν αἱρέσεων.

Εἶναι πράγματι τόσα πολλὰ αὐτὰ ποὺ ὑπέφεραν οἱ αὐθεντικοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ διὰ μέσου τῶν αἰώνων, προκειμένου νὰ μὴν ὑποχωρήσουν ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστην» (Ἰούδα, 3).

Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι διαχρονικός, θὰ πρέπει ὅλοι μας, κλῆρος, μοναχισμὸς καὶ λαός, ὁλόκληρο δήλ. τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ ἐρωτήσουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ νὰ δώσουμε εἰλικρινῆ ἀπάντηση σὲ τοῦτα τὰ σπουδαῖα καὶ φλέγοντα ἐρωτήματα: Ἐμεῖς γρηγοροῦμε; Ἀντιλαμβανόμαστε τοὺς ὕπουλους κινδύνους ποῦ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὴν δῆθεν ἀγάπη τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Στέκουμε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι στὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας μας; Πιστεύουμε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ ὅτι εἶναι τιμή μας νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἔχουμε ἱερὸ χρέος καὶ ἅγιο καθῆκον νὰ διατηρήσουμε αὐτὴ τὴν Ἀποστολική μας πίστη; Καὶ πάλι, ἐλέγχουμε, ὄχι μόνο τὶς ἔξωθεν κακοδοξίες ἀλλὰ καὶ τὶς ἔσωθεν πλανεμένες διδασκαλίες ποὺ τελευταίως, ἀρκετὲς δυστυχῶς φορές, ἀκούγονται καὶ ἀπὸ στόματα ὑψηλὰ ἱσταμένων προσώπων στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας;

Ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε τέκνα τῶν Ἁγίων, καὶ φυσικὰ θέλουμε καὶ τὸ ἐπιδιώκουμε, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ βαδίσουμε τὴν πεπατημένη Ἀποστολικὴ ὁδό, τὴν ὁποία βάδισαν οἱ Πατέρες μας καὶ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία μας, κάνοντας ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸν Ἀποστολικὸ λόγο, ο, τί καὶ ἂν αὐτὸ συνεπάγεται καὶ μᾶς κοστίσει.

Ἀμήν.