30 Απρ 2010

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ E΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ὁ ζωντανὸς λόγος τοῦ Θεού, χορταίνει ψυχικῶς καί ἱκανοποιεῖ τόν άνθρωπο που μέ πίστη καί ταπείνωση τὸν προσεγγίζει καὶ τὸν μελετᾶ. Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικὸ ὅτι ἡ θεία διδασκαλία, ἀναπτύσσεται τόσο σὲ δογματικὸ ὅσο καὶ σὲ ἠθικὸ ἐπίπεδο, ποὺ ἔχει νὰ κάνει βέβαια μὲ τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς.
Αὐτο ακριβώς βλέπουμε καί στό... Ἀποστολικὸ ἀναγνωσμα της Ε΄ Κυριακῆς του Πάσχα καὶ ποὺ εἶναι ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή. Τὴν ἀπολογητικοῦ κυρίως χαρακτήρα αὐτὴ ἐπιστολὴ ποὺ ἀποδεικνύει συστηματικῶς τὴν ἀνυπέρβλητη ὑπεροχὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Νέας Διαθήκης, ἔναντί της Ἰσραηλιτικῆς θρησκείας καὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Στὸ ἀναγνωσμα λοιπὸν αὐτό, βλέπουμε, ὄχι μόνο τὴν ὑψίστη θυσία τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μὲ τὸν προφητικὸ τύπο, γιὰ νὰ ἁγιάσει μὲ τὸ ἴδιο του τὸ Αἷμα τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ἔπαθε ἔξω ἀπὸ τὴν πύλη τῆς Ἱερουσαλήμ, καὶ ὡς ἐκ τούτου πρέπει κι ἐμεῖς νὰ ἀποκόψουμε κάθε σχέση μὲ τὸν μακράν του Θεοῦ κόσμο, ἀλλὰ ταυτοχρόνως, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ περιφρονηθοῦμε γι’ Αὐτόν, ὅπως ἀκριβῶς ὑβρίστηκε καὶ περιφρονήθηκε καὶ Ἐκεῖνος.
Αὐτο αδελφοί μου, ἀποτελεῖ ἔνα βασικοτατο σημεῖο της Ορθοδόξου Χριστιανικῆς μας ζωῆς, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει συνεχῶς νὰ βρίσκεται τοποθετημένο μπροστὰ στὴν ὀθόνη τῆς συνειδήσεώς μας.
Ἔχουμε αληθεια συνειδητοποιήσει πως αν θέλουμε ν’ ἀνήκουμε (ὁλοκληρωτικὰ ἐννοείται και όχι με ποσοστὰ) στὸν Χριστό, δεν μποροῦμε ταυτοχρόνως ν’ ἀνήκουμε καὶ στὸν κόσμο; (στὸν κόσμο ποῦ δὲν γνωρίζει ἢ ποῦ πολεμᾶ τὸν Θεό;).
Ἔχουμε αισθανθει, σὲ θεωρητικό τουλαχιστον επιπεδο, ἂν ὄχι ακομα σε βιωματικό, ὄτι δεῖγμα γνησιότητας και Ορθοδοξου αὐθεντικότητας εἴναι ο ονειδισμος του Χριστού που μεταφράζεται ὡς ὀνειδισμὸς δικός μας γιὰ τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴ δόξα Του;
Βεβαίως ὀ Απόστολος στο ιερὸ κείμενο που θα ἀκούσουμε, ὑπονοεί τα παθήματα και τους διωγμοὺς τοὺς ὁποίους υφισταντο η εξ Ἰουδαίων Χριστιανοὶ ἀπο τους ὁμοεθνείς τους. Ὅμως τέτοιους ἢ καὶ μεγαλύτερους ἀκόμα ὀνειδισμοὺς καὶ πειρασμούς, πέρασαν σ’ ὁλόκληρο τὸ διάστημα τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας, ὅλοι οἱ κατὰ τόπους οἱ γνήσιοι Χριστιανοὶ ποὺ ἀποτελοῦσαν τὰ συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὀπωσδήποτε η κατασταση αυτὴ ἀποτελεῖ ἔνα πνευματικο νόμο, τὸν ὁποῖο θὰ ἦταν τὸ λιγότερο ἐπιπολαιότητα νὰ παραγνωρίσει κανεὶς καὶ ἔτι πλέον, θὰ χαρακτηριζόταν ἀδικαιολόγητη ἀσυνέπεια νὰ ὑποστηρίξει κάποιος «πιστὸς» ὅτι ὁ ἴδιος κατορθώνει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ πλαίσια τοῦ νόμου αὐτοῦ, διατηρώντας ἄριστες σχέσεις, τόσο μὲ τὸν Ἰησοῦ, ὅσο καὶ μὲ τὸν κόσμο καὶ τὸν μαμωνά.
Ἀν μάλιστα θελήσουμε να εἴμαστε ειλικρινεις καὶ τολμήσουμε νὰ βάλουμε τὸ χέρι «ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων» τῆς πνευματικῆς ρηχότητας ποῦ χαρακτηρίζει τὴν ἐποχή μας, θὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι τὸ κατάντημα αὐτὸ , ὀφείλεται ἀκριβῶς στὸ ὅτι οἱ πλεῖστοι πιστοὶ (;) προσπαθοῦν τόσο σὲ θεωρητικὸ ὅσο κυρίως σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο, νὰ συμβιβάσουν τὰ ἀσυμβίβαστα.
Δὲν εἴναι μαλιστα τυχαῖο και το γεγονός οτι, ἐνὼ οἱ Ἅγιοι αγωνιζονται να κάνουν τον κόσμο Εκκλησια, ἐξαγιάζοντας τὸν, ὅλως ἀντιθέτως, οἱ συμβιβασμένοι και ρηχοὶ «Χριστιανοί», μεταφέρουν τον κόσμο εντος της Ἐκκλησίας γιὰ νὰ τὴν μολύνουν καὶ νὰ τὴν μετατρέψουν σὲ κόσμο, ρίχνοντας τὸν πήχη, ταυτοχρόνως στὰ θέματα τοῦ δόγματος τῶν κανόνων καὶ φυσικά του ἤθους.
Το ότι βεβαια τούτο δεν μπορει νὰ εἴναι και νὰ ὀνομάζεται Χριστιανική πιστη και ζωή, τὸ κατανοοῦμε ὅλοι μας καὶ δὲν χρειάζεται νὰ διαθέτει κανεὶς ἰδιαίτερα χαρίσματα γιὰ νὰ τὸ παραδεχθεῖ.
Ἀν αδελφοί μου, δεν είμαστε ετοιμοι να ἀποδεχθοῦμε τον ονειδισμό του Χριστου, πώς στη συνέχεια θὰ συνειδητοποιήσουμε τον αμέσως ἐπόμενο Αποστολικο λόγο ὄτι «οὐ γαρ έχομε ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»; (Ἑβρ.ΙΓ΄14).
Το μόνο ποὺ θὰ ἀποδεικνύουμε, δυστυχῶς, μὲ τις πράξεις μας, θὰ εἴναι οτι ζουμε γι’ αὐτὴ τὴ ζωή και μονο, καὶ ὄτι παρα τὰ ὡραία λογια, δεν προσδοκοῦμε καμμία μέλλουσα πόλη, κανένα παράδεισο καὶ οὐδεμία ἐπουράνια Βασιλεία...
Καὶ ἠ διαφορὰ τώρα, ποιὰ ἐπιτέλους εἶναι μὲ αὐτοὺς ποὺ συνειδητὰ ἀρνοῦνται τὴν Χριστιανικὴ ζωὴ καὶ δηλώνουν ὅτι δὲν πιστεύουν; Ἁπλούστατα φίλοι μου, ἐπὶ τῆς οὐσίας οὐδεμία ὑφίσταται διαφορά, παρὰ μόνο στὸ ὅτι οἱ «πιστοὶ» ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν πιστεύουν σὲ ἕνα Θεό. Ὁμολογοῦν κατὰ τρόπο θεατρικὸ καὶ στὴν οὐσία πλεγματικὸ ὅτι δέχονται τὸν Θεό, τὸν ὁποῖο ὅμως τὸν θεωροῦν ὑποχρεωμένο νὰ τοὺς κάνει τὰ θελήματα, νὰ τοὺς προστατεύει καὶ προτίστως νὰ μὴν τοὺς ἀφήσει νὰ δοκιμαστοῦν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χάσουν τὶς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς. Πιὸ ἁπλά, μιλοῦμε γιὰ «βαπτισμένους εἰδωλολάτρες».
Ὄσον αφορα τώρα τον Θεόπνευστο λόγο του ιεροὺ κειμένου: «τῆς δὲ εὐποιϊας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε, τοιάυταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς» (Ἑβρ. ΙΓ΄ 16) , αὐτὰ γιὰ κάποιους ἀποτελοῦν «ψιλὰ γράμματα» καὶ τίποτε περισσότερο.
Ἀδελφοί μου, ἂς συνειδητοποιήσουμε ὄτι οχι μονο δεν πέρασε ἠ εποχή του Χριστου, ὅπως κάποιοι αφελως και ανοήτως ἰσχυρίζονται, ἀλλὰ οὔτε καν έχει ἀκόμα ἐφαρμοστεῖ, παρὰ ἀπὸ ἐλαχίστους οἱ ὁποῖοι κατέκτησαν τὰ ὕψη τῆς Ἁγιότητας.
Εἴθε να δώσει ὀ Άγιος Θεος νὰ συνειδητοποιήσουμε ὄτι ειναι αναγκη νὰ ἀσχοληθοῦμε στα σοβαρὰ μὲ την ορθόδοξη πνευματικότητα. Τον τρόπο δηλαδη ζωῆς που μας ἀποκαλύπτει το Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, μας τον ερμηνεύουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, καὶ ποὺ ἐφάρμοσαν καὶ βίωσαν καὶ φυσικὰ συνεχίζουν, μὲ ἄκρα, κατὰ τὸ δυνατὸν συνέπεια, ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας.
Ἀμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.