Πράξ.Ἄπ. ΣΤ΄ 1-7 Ἔχει λεχθει, καί είναι φυσικα πραγματικότητα ὅτι, μπορεῖ κανεὶς νὰ διαθέτει πολλὰ και σπάνια ἀκόμα χαρισματα, πλὴν ὅμως νὰ ἀδυνατεῖ στὸν εὐαίσθητο τομέα τῆς συνεργασίας.
Ἀποτέλεσμα; Παρὰ τὰ χαρίσματα, νὰ δυσκολεύεται σημαντικὰ νὰ ἀποδώσει στο επίπεδο που θα ἀπέδιδε αν διέθετε το πολύτιμο χάρισμα τῆς συνεργασίας, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ὅτι ἄνευ αὐτοῦ του πνεύματος τῆς ἁρμονικῆς συνεργασίας, τὰ χαρίσματα καὶ τὰ τάλαντα καταντοῦν «βάσανο», τόσο γιὰ τὸν ἴδιο ὅσο καὶ γιὰ τὸ περιβάλλον του.
Καὶ ἀκριβώς γιά νά μας διδάξει ο ζωντανος λόγος του Θεου, τὸ πόσο προσεκτικοὶ θὰ πρέπει νὰ γινόμαστε στο κομβικο αὐτὸ σημεῖο της πνευματικὴς μᾶς ζωῆς, μᾶς προβάλλει τὴν εὐλογημένη ἐνέργεια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἀν προσέξουμε και ερευνήσουμε σε βάθος την φαινομενικά απλη κίνηση των Αποστόλων, στο να παραχωρήσουν δήλ. την δυνατότητα στους πιστούς, ὥστε νὰ ἐπιλέξουν οἱ ἴδιοι τους διακόνους ποὺ χρειάζονταν, θὰ δοῦμε πολὺ σύνεση καὶ ταυτοχρόνως ὑποδειγματικὴ ταπεινοφροσύνη.
Πράγματι, ἠ φωτισμένη ἀπό το Ἅγιο Πνεῦμα κρίση τους, τοὺς καθοδήγησε στο να μην επιβάλλουν την γνώμη τους , στο σύνολο των πιστῶν, για ένα κοινου ἐνδιαφέροντος ὑλικὸ ζήτημα.
Εἶναι καταπληκτικὸ και ταυτοχρόνως συγκινητικο τὸ ὅτι ζητοῦν τὴν συνεργασία τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μετὰ τὴν ἐκλογὴ τῶν διακόνων, δέχονται τὸ ἀποτέλεσμα, ἐγκρίνουν καὶ εὐλογοῦν τὴν ἀπόφαση τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Πολλὰ βεβαίως θὰ μποροῦσε νὰ πει κανεῖς ἐπάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Να τονίσουμε ὅμως ὄτι η πραξη αυτη, δεν είναι δικαίωμα των πιστῶν. Τοὺς παραχωροῦν τὸ δικαίωμα οἱ Ἀπόστολοι, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, ἐπειδὴ τὸ πνευματικὸ ἐπιπεδο των πιστῶν ἦταν ὑψηλό, καὶ γι’ αὐτὸ ἢ πράξη αὐτή, ἐπέφερε καὶ τὰ ἀνάλογα ἄριστα ἀποτελέσματα.
Ὁπωσδήποτε, τὸ συγκεκριμένο θέμα, ἠ εκλογὴ δηλαδὴ του κλήρου και μάλιστα των Ἐπισκόπων, δεν είναι δογματικο, και η Αγία μας Εκκλησία, διὰ Πνεύματος Αγιου, ἔχει την δυνατότητα καὶ ἁρμοδιότητα νὰ κρίνει τὸ ποὺ καὶ πότε , μπορεῖ νὰ παραχωρήσει στὰ λαϊκὰ μέλη τῆς τὸ ὄντως εὐλογημένο μὰ καὶ πολὺ εὐαίσθητο αὐτὸ δικαίωμα τῆς ἐκλογῆς.
Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ μας ιστορία, και στο κεφάλαιο τούτο εχει πολλά να μας διδάξει...
Ἐμεῖς, ὅπως εἴπαμε καὶ στὴν ἀρχή, ἂς παραμείνουμε καὶ ἂς συνειδητοποιήσουμε στὸ πόσο Εὐαγγελικὴ καὶ εὐλογημένη κατάσταση εἶναι ἡ ἁρμονικὴ συνεργασία μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, εἴτε αὐτὴ πραγματοποιεῖται στὴν Ἐκκλησία, εἴτε λαμβάνει χώρα σὲ ὁποιονδήποτε τομέα τῆς κοινωνικῆς μας ζωῆς!
Ἀλλά για να συμβαίνει αυτο, εἴναι αναγκη νὰ καρποφοροῦμε στὴν ἀρετή, ἀφήνοντας τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, νὰ πνέει ὅπου αὐτὸ θέλει καὶ ὅπως αὐτὸ γνωρίζει.
Ὄταν συμβαινει αὐτό, οἱ προϊστάμενοι δὲν καταπιέζουν τοὺς ὑφισταμένους τους, ἀλλὰ καὶ οἱ ὑφιστάμενοι, μὲ γνήσια ταπεινοφροσύνη καὶ ἀγάπη, καλλιεργοῦν τὸ πνεῦμα τῆς ἁγίας ὑπακοῆς μὲ τὰ ἄριστα καὶ τὰ ἅγια ἀποτελέσματα.
Τελικῶς ἠ συνεργασία στὴν βάση αὐτὴ που την τοποθετεὶ τὸ Πνεῦμα του Θεού, εἴναι αυτο ποὺ χρειάζεται περισσότερο απο οσο μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε, τόσο στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅσο καὶ στὴν ἐν γένει ζωή μας καὶ μάλιστα σὲ αὐτὴ τὴν καθημερινότητα.
Εἴθε να κατανοήσουμε τὰ ὑψηλά αυτα μηνύματα και στη συνέχεια νὰ τὰ θέσουμε σε ἐφαρμογή.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου