Γιά πόσο;…ὅσο διαρκοῦν τα γλέντια!

Στήν ζωή τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν ὑπάρχουν ὧρες, κατά τίς ὁποῖες φαίνεται, σάν νά τούς ἔχει ὁ Θεός ἐγκαταλείψει. Καί τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό βάθος τῆς καρδίας τοῦ κράζει πρός τό Θεό: «Γιατί ἀπέστρεψες, Κύριε, τό πρόσωπό Σου ἀπό μένα; Γιατί ἄφησες καί μέ κάλυψε τό σκοτάδι; Καί σκότισε τήν ψυχή μου ὁ Σατανᾶς; Εἶναι φοβερό γιά τήν ψυχή, νά βρίσκεται σέ τέτοιο σκοτάδι! Σέ σκοτάδι πού τῆς δίνει προαίσθηση τοῦ σκότους τῆς κολάσεως. Ἐπίστρεψε μέ στό φῶς τῶν ἐντολῶν Σου! Κᾶνε εὐθεία τήν ὁδό μου!»
Μερικές φορές, τότε πού ἀρχίζουμε νά ζοῦμε τή χαρά τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἐχθρός, μᾶς φέρνει τήν πιό μεγάλη λύπη.... Αὐτός εἶναι ὁ κλῆρος ὅλων ἐκείνων πού ζοῦν γιά τόν Κύριο, στή ζωή αὐτή. Γιά παράδειγμα: Πηγαίνεις στήν Ἐκκλησία. Γεμίζεις εἰρήνη καί χαρά ἀπό τήν θεία Κοινωνία. Καί κάποτε, ἀμέσως μετά, σού ἔρχεται ἕνας φοβερός πειρασμός! Καί μαζί μ’ αὐτόν μία λύπη πολύ βαθειά.
Ὅσο τά πάθη ζοῦν μέσα μας, ὅσο ὁ παλαιός ἄνθρωπος ζεῖ ἀκόμη μέσα μας, πολλή λύπη θά δοκιμάζουμε στή ζωή μας, ἀπό πολλούς πειρασμούς.
Ἀκόμη καί οἱ ἅγιοι, μερικές φορές κυριεύονται ἀπό διαβολική ἀπελπισία καί ἀθυμία. Ἀλλά, ἄν ἀκόμη καί ἅγιοι, περνᾶνε πίκρες, τί μποροῦμε νά περιμένουμε ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί; Ὁ ἐχθρός, πολλές φορές, μᾶς πληγώνει! Μέ τί; Μέ τήν ὀργή καί μέ τήν ραθυμία τῆς καρδιᾶς μας! Ἀποροῦμε τότε. Καί διερωτόμαστε. Γιατί Κύριε; Ἀλήθεια. Γιατί;
Γιά νά νικήσουμε τά αἰσθήματα αὐτά, ὀφείλουμε νά στρεφόμαστε διαρκῶς πρός τό Θεό καί νά εἴμαστε πάντοτε μαζί Του. Μόνο τότε δέν θά πολιορκηθοῦμε καί δέν θά νικηθοῦμε ἀπό τόν ἐχθρό.
Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλο μέσο νά ἀποφύγουμε τούς πειρασμούς: Εἶναι ἡ εὐρύχωρη ὁδός τοῦ κόσμου! Ἄν σύ παραδοθεῖς ἀπό μόνος σου στίς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, ἡ ἀθυμία θά σέ ἀφήσει γιά κάποιο διάστημα. Γιά ὅσο διαρκοῦν τά γλέντια! Ὅμως τό θέμα δέν λύθηκε! Θά γίνεις αἰχμάλωτός τους. Θά γίνει γιά σένα ἀνάγκη! Καί θά βρίσκεις ἀνάπαυση καί χαρά μόνο καί μόνο σ’ αὐτά. Ὅμως, ὁ Θεός, γιά νά σέ φυλάξει ἀπό τήν φρικτή αὐτή παγίδα, σέ συμβουλεύει νά τήν ἀποφύγεις! Γιατί, ὁ διάβολος, θά σέ συντρίψει καί μέ τό δόλωμα τῆς πλατείας ὁδοῦ τῆς ἁμαρτίας, θά σέ ὁδηγήσει στήν αἰώνια ἀπώλεια.
Πολλές φορές, ὅταν περνᾶμε δοκιμασίες, ἀκόμη καί χωρίς νά τό θέλουμε, τίς ἀντιμετωπίζομε μέ λιποψυχία, μέ γογγυσμό, καί μέ βλασφημίες κατά τοῦ Κυρίου! Μά γιατί μᾶς συμβαίνει αὐτό; Γιατί δέν κάνουμε τόν κόπο, νά δοῦμε, τί ὠφέλεια θά μᾶς προκύψει. Γιατί δέν θέλουμε νά δοῦμε, ὅτι ἡ καρδιά μᾶς χόντρυνε (πνευματικά)• ὅτι ἔγινε ὑπερήφανη, μοιχαλίδα, μοχθηρή καί πονηρή• ὅτι στρέφεται στά γήινα. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σέ τέτοια πνευματική κατάσταση, μόνος του δέν μπορεῖ οὔτε νά καθαρισθεῖ, οὔτε νά ταπεινωθεῖ, οὔτε νά ὑποταχθεῖ στό Θεό μέ ἄλλο τρόπο, παρά μόνο ἄν ἀντιμετωπίσει σκληρές δοκιμασίες μέ μεγάλη ὑπομονή καί πίστη.
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ : Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάδης, Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ)
ΠΗΓΗ

Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)