Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ γίναμε χριστιανοί, καὶ ἰδιαίτερα ἐν ἐπιγνώσει χριστιανοί, πρέπει νὰ τὸ πάρουμε ἀπόφαση, πὼς δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀργοὶ πνευματικά. Καὶ τὸ ἔργο μας εἶναι ἡ ἀκολούθηση τοῦ Ἰησοῦ. Κοντά Του δὲν θὰ βροῦμε ἀνάπαυση σωματικὴ ἢ πνευματικὴ ἀκολουθῶντας Τον. Ὁ ἴδιος διακήρυξε: «Ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, καγὼ ἐργάζομαι» (Ἰω. 5:17). Καί: «Ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστὶν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι» (Ἰω. 9:4). Ἀκολουθῶντας ἑπομένως τὸν Ἰησοῦ, κατὰ πόδας «ὅπου ἂν ὑπάγη» (Ἀποκ. 14:4), καλούμεθα σὲ πορεία εὐλογημένη, καὶ συγκεκριμένα γιὰ τὴν περίπτωσή μας, πορεία ἀγάπης.
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ προσωποποιημένη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3:16). Καὶ «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρώμ. 5:8). Ἀκολουθῶντας... λοιπὸν τὸν Ἰησοῦ, ὀφείλουμε νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε χωρὶς καμμιὰ διακοπὴ στὸ δρόμο τῆς ἀγάπης, ποὺ ὁ ἴδιος ἀκολούθησε μὲ κάθε συνέπεια μέχρι τέλους.
Ἡ ἀκολούθηση τοῦ Ἰησοῦ δὲν εἶναι μόνο στατική, δηλαδὴ μόνο συναισθηματικὴ κατάσταση παθητικότητος, ἀλλὰ δυναμικὴ καὶ κινητική, ἔκφρασή της δηλαδὴ ἐνεργὸς καὶ πρὸς τὰ ἔξω. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι μόνο ἡ «ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή», ἀλλὰ καὶ ἡ «ὁδὸς» (Ἰω. 14:6), ποὺ πρέπει μέσῳ τοῦ νὰ βαδίσουμε, δηλαδὴ ἐκτὸς τῶν ἄλλων, κυρίως τὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος. Καὶ ὅπως αὐτὸς περπάτησε τὸ δρόμο τῆς ἀγάπης μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ, ὀφείλουμε καὶ ἐμεῖς τὸν ἴδιο δρόμο νὰ ἀκολουθήσουμε, ἀγαπῶντας, ὅπως Αὐτός.
Δὲν εἶναι βέβαια εὔκολος ὁ δρόμος αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Χρειάζεται πολὺ μεγάλη γενναιοψυχία καὶ ἐξαιρετικὴ «εὐηκοΐα», δηλαδὴ πολὺ εὐαίσθητο αὐτί, ἱκανὸ νὰ συλλαμβάνη καὶ νὰ ἀφουγκράζεται τοὺς στεναγμοὺς τῶν «πεπεδημένων» ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, τοὺς γόους τῆς θλίψεως καὶ τοὺς στεναγμοὺς τοῦ πόνου, τὰ ἀγκομαχητὰ τῶν βαρυφορτωμένων ἄγχος καὶ ἀγωνία, ἀηδία καὶ πλήξη ἀνθρώπων, ἔλλειψη νοήματος τῆς ζωῆς, τὸ δρᾶμα τῶν θυμάτων τῆς εὐμαρείας καὶ τοῦ δυσβάσταχτου σκοτεινοῦ καὶ καταθλιπτικοῦ φορτίου τῶν παθῶν καὶ τῶν ποικίλων ἀσθενειῶν, ποὺ βαραίνοντας τοὺς ὤμους πολλῶν ἀδελφῶν μας καθιστοῦν τὴ ζωή τους κόλαση.
Ἡ ζωή μας ὡς πιστῶν πρέπει νὰ ἀποτελῇ μιὰ συνεχῆ παράδοσή μας «εἰς κατάβρωμα» (Ἰουδὶθ 10:12) στοὺς ἀδελφούς μας. Πρέπει νὰ προσφερόμαστε στοὺς ἀδελφούς μας σὰν ἄρτος εἰς βρῶσιν πρὸς ἐνίσχυση καὶ τόνωση κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν δοκιμασιῶν τους. Αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ μέτρο, ποὺ μὲ βάση αὐτὸ θὰ τραβάη ὁ Θεὸς κάθε καλό, ποὺ βρίσκεται μέσα μας, γιὰ νὰ πραγματοποιῆται ἔτσι ἡ ἔμπονη ἀκολούθηση τοῦ Ἰησοῦ στὸ δρόμο τῆς ἀγάπης.
Ἂς μὴ λησμονοῦμε πὼς στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας κρύβονται ὄγκοι καθόλου εὐκαταφρόνητοι φιλαυτίας καὶ ὑπερηφάνειας, ποὺ δύσκολα μᾶς ἀφήνουν νὰ ἀναγνωρίσουμε, ὅτι ἢ δὲν ξέρουμε ἢ δὲν μποροῦμε νὰ ἀγαπήσουμε σωστά. Ἀκριβῶς γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει, εἴμαστε τόσο εὔκολοι στὴν κατάκριση ἄλλων, ὅτι δὲν ἔχουν ἀγάπη. Καὶ ὄχι σπάνια δίνουμε ἕνα εὐπρεπὲς ὄνομα στὴν κατάκριση, γιὰ νὰ καλύψουμε τὴν ἀσχήμια της, ἀλλὰ καὶ τὴ δική μας γυμνότητα ἀπὸ ἀγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου