Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
«Ἐπληθύνθη ἐπ’ ἐμὲ ἀδικία ΥΠΕΡΗΦΑΝΩΝ, ἐγὼ δὲ ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου ἐξερευνήσω τὰς ἐντολάς Σου». Μὲ αὐτὸν τὸν συγκλονιστικὸ στίχο ἀπὸ τὸν 118ο Ψαλμὸ τοῦ Δαυίδ, ἡ μάνα τοῦ ἀδικοχαμένου Βασίλη Καλογήρου ξεπροβόδισε νοητὰ τὸ σπλάχνο της, λίγες ὧρες πρὶν τὸ ὑποδεχθεῖ ἡ ἀγκαλιὰ τῆς γῆς καὶ τοῦ οὐρανοῦ.
Ἐπλήθυνε σὲ ἐμένα ἡ ἀδικία τῶν ὑπερήφανων, κι ἐγὼ ὅμως μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ θέλω Θεέ μου νὰ γυρεύσω τὶς ἐντολές Σου. Πόσο βάρος ὀδύνης, ἀλλὰ καὶ πόση ἐναπόθεση στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ χωρᾶ αὐτὸς ὁ στίχος; Πένθιμη ἡ χορδὴ τῆς λύρας τοῦ Ψαλμωδοῦ, δονεῖ τά τρίσβαθα κάθε εὐαίσθητου ἀνθρώπου. Κλαίει τὸ πανελλήνιο γιὰ τὸ εὐλογημένο χαμόγελο τοῦ Βασίλη ποὺ σκοτείνιασε... τόσο ἀδόκητα. Τόσο ἄδικα.
Ἀκολουθῶντας μὲ δέος τὸ πνευματικὸ μονοπάτι αὐτῆς τῆς τραγωδίας, στὸ κλείσιμο τοῦ ἴδιου ψαλμοῦ ποὺ ἀναζήτησε ὡς βάλσαμο ἡ ἡρωίδα μάνα, ὁ Ψαλμωδὸς ἀναφέρει: «Ἀγαθὸς μοι ὁ νόμος τοῦ στόματός Σου, ὑπὲρ χιλιάδας χρυσίου καὶ ἀργυρίου». Προτιμότερος εἶναι ὁ νόμος τοῦ στόματός Σου, παρὰ χιλιάδες χρυσάφια καὶ ἀσήμια.
Ἐδῶ εἶναι τὸ σκάνδαλο μπροστὰ στὴ φαυλότητα τοῦ κόσμου. Μιὰ εὐλαβέστατη δικαστικὸς μὲ ἀκέραιο φρόνημα Χριστοῦ, ἔγινε ὁ φόβος καὶ τρόμος ὅσων νομίζουν ὅτι ὅλοι διαφεντεύονται μὲ τὴ διαφθορὰ καὶ τὰ χρυσάφια. Μὲ δέος εἶδα τὴ σκηνὴ ποὺ ἡ κυρία Σοφία τῆς καρδιᾶς μας, ἀντίκρυσε τὸ ἄψυχο σῶμα τοῦ παιδιοῦ της. Ἐκεῖ στὴν κακοτράχαλη ἐρημιά τοῦ Τυρνάβου, ποὺ κάποιοι θέλουν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι βρέθηκε μόνος του ὁ Βασίλης.
Ἡ μάνα αὐτὴ οὔτε οὔρλιαξε – οὔτε κατέρρευσε, ἂν καὶ εἶχε ὅλα τὰ δίκια τοῦ κόσμου νὰ ἀντιδράσει ἔτσι. Ἔκανε μὲ ἱερὸ δέος τὸν σταυρό της, δοξολογῶντας τὸν Θεὸ ποὺ βρῆκε τὸ σκήνωμα τοῦ μάρτυρα υἱοῦ της. Γιατί αὐτὸ εἶναι ὁ Βασίλειος. Ἕνας πρόδρομος μάρτυρας ἐκείνου τοῦ ὕστατου καιροῦ ποὺ κάθε καλὸ θὰ τιμωρεῖται μὲ αἷμα. Ποὺ κάθε ἠθικὴ θὰ τιμωρεῖται μὲ φόνο καὶ μαρτύριο. Ποὺ κάθε συνείδηση θὰ ἀπάγεται καὶ θὰ περιφέρεται νεκρὴ γιὰ παραδειγματισμό. Ζοῦμε ἤδη τὴν ἐκκίνηση αὐτῆς τῆς ἑωσφορικῆς ἐποχῆς.
Ὁ σταυρὸς ποὺ ἔκανε αὐτὴ ἡ μάνα, εἶναι ἡ ἀποδοχὴ ἐκείνου τοῦ νοητοῦ σταυροῦ ποὺ αὐτοστιγμεὶ σήκωσε. Ἕνας ἰσόβιος, ἐπίπονος καὶ κοπιαστικὸς σταυρός, ἁγιασμένος σὰν μπουμπούκι εὐωδιαστὸ ποὺ ξεπήδησε ἀπὸ τὰ συναξάρια. Μιὰ μεγαλειώδης στιγμὴ ἀπόλυτης παράδοσης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποὺ συγκλόνισε ὅλους ἐμᾶς ποὺ διαπρέπουμε μόνο στὰ λόγια. Γιὰ κάτι τέτοιες μάνες δὲν μᾶς καταπλακώνει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅσα γίνονται. Οἱ σταυροί τους εἶναι ἀντηρίδες ποὺ βαστοῦν βουνὰ τιμωριῶν.
Ἡ Παναγία, ὁ Ὅσιος Δαυίδ, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης, ὁ Γέροντας Κύριλλος καὶ ὅλοι οἱ ζωντανοὶ Ἅγιοι ποὺ εὐλαβεῖται ἡ κυρία Σοφία, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ μαλακώσουν τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ αὐτῆς τῆς οἰκογένειας, σὰν ἄλλοι Κυρηναῖοι.
Τὸ ἄδικο αἷμα δὲν σταματᾶ ποτὲ νὰ βοᾶ καὶ ὁ Θεὸς δὲν παύει ποτὲ νὰ τὸ ἀκούει. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, ὁ ζυγὸς τῆς θείας δικαιοσύνης δὲν χάνει ποτὲ τὰ ζύγια του. Ἀπὸ τὸν Ἄβελ ὡς τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο, ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ὡς τὸν Ἅγιο Ἐφραίμ, ἀπὸ ὅλους τοὺς ὁσιομάρτυρες καὶ τοὺς ἐθνομάρτυρες, καὶ τώρα ἀπὸ τὰ Τέμπη ὡς τὸν Βασίλη, τὸ γελαστὸ παιδὶ ποὺ μᾶς κερνᾶ εὐφροσύνη ἀπὸ τὸν παράδεισο. Ὁ οὐρανὸς μιλάει πάντοτε, μὲ μιὰ ὑπογραφὴ στὰ ἐγκόσμια καὶ μιὰ στὰ ὑπερκόσμια.
Ἐπλήθυνε σὲ ἐμένα ἡ ἀδικία τῶν ὑπερήφανων, κι ἐγὼ ὅμως μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ θέλω Θεέ μου νὰ γυρεύσω τὶς ἐντολές Σου. Πόσο βάρος ὀδύνης, ἀλλὰ καὶ πόση ἐναπόθεση στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ χωρᾶ αὐτὸς ὁ στίχος; Πένθιμη ἡ χορδὴ τῆς λύρας τοῦ Ψαλμωδοῦ, δονεῖ τά τρίσβαθα κάθε εὐαίσθητου ἀνθρώπου. Κλαίει τὸ πανελλήνιο γιὰ τὸ εὐλογημένο χαμόγελο τοῦ Βασίλη ποὺ σκοτείνιασε... τόσο ἀδόκητα. Τόσο ἄδικα.
Ἀκολουθῶντας μὲ δέος τὸ πνευματικὸ μονοπάτι αὐτῆς τῆς τραγωδίας, στὸ κλείσιμο τοῦ ἴδιου ψαλμοῦ ποὺ ἀναζήτησε ὡς βάλσαμο ἡ ἡρωίδα μάνα, ὁ Ψαλμωδὸς ἀναφέρει: «Ἀγαθὸς μοι ὁ νόμος τοῦ στόματός Σου, ὑπὲρ χιλιάδας χρυσίου καὶ ἀργυρίου». Προτιμότερος εἶναι ὁ νόμος τοῦ στόματός Σου, παρὰ χιλιάδες χρυσάφια καὶ ἀσήμια.
Ἐδῶ εἶναι τὸ σκάνδαλο μπροστὰ στὴ φαυλότητα τοῦ κόσμου. Μιὰ εὐλαβέστατη δικαστικὸς μὲ ἀκέραιο φρόνημα Χριστοῦ, ἔγινε ὁ φόβος καὶ τρόμος ὅσων νομίζουν ὅτι ὅλοι διαφεντεύονται μὲ τὴ διαφθορὰ καὶ τὰ χρυσάφια. Μὲ δέος εἶδα τὴ σκηνὴ ποὺ ἡ κυρία Σοφία τῆς καρδιᾶς μας, ἀντίκρυσε τὸ ἄψυχο σῶμα τοῦ παιδιοῦ της. Ἐκεῖ στὴν κακοτράχαλη ἐρημιά τοῦ Τυρνάβου, ποὺ κάποιοι θέλουν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι βρέθηκε μόνος του ὁ Βασίλης.
Ἡ μάνα αὐτὴ οὔτε οὔρλιαξε – οὔτε κατέρρευσε, ἂν καὶ εἶχε ὅλα τὰ δίκια τοῦ κόσμου νὰ ἀντιδράσει ἔτσι. Ἔκανε μὲ ἱερὸ δέος τὸν σταυρό της, δοξολογῶντας τὸν Θεὸ ποὺ βρῆκε τὸ σκήνωμα τοῦ μάρτυρα υἱοῦ της. Γιατί αὐτὸ εἶναι ὁ Βασίλειος. Ἕνας πρόδρομος μάρτυρας ἐκείνου τοῦ ὕστατου καιροῦ ποὺ κάθε καλὸ θὰ τιμωρεῖται μὲ αἷμα. Ποὺ κάθε ἠθικὴ θὰ τιμωρεῖται μὲ φόνο καὶ μαρτύριο. Ποὺ κάθε συνείδηση θὰ ἀπάγεται καὶ θὰ περιφέρεται νεκρὴ γιὰ παραδειγματισμό. Ζοῦμε ἤδη τὴν ἐκκίνηση αὐτῆς τῆς ἑωσφορικῆς ἐποχῆς.
Ὁ σταυρὸς ποὺ ἔκανε αὐτὴ ἡ μάνα, εἶναι ἡ ἀποδοχὴ ἐκείνου τοῦ νοητοῦ σταυροῦ ποὺ αὐτοστιγμεὶ σήκωσε. Ἕνας ἰσόβιος, ἐπίπονος καὶ κοπιαστικὸς σταυρός, ἁγιασμένος σὰν μπουμπούκι εὐωδιαστὸ ποὺ ξεπήδησε ἀπὸ τὰ συναξάρια. Μιὰ μεγαλειώδης στιγμὴ ἀπόλυτης παράδοσης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποὺ συγκλόνισε ὅλους ἐμᾶς ποὺ διαπρέπουμε μόνο στὰ λόγια. Γιὰ κάτι τέτοιες μάνες δὲν μᾶς καταπλακώνει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅσα γίνονται. Οἱ σταυροί τους εἶναι ἀντηρίδες ποὺ βαστοῦν βουνὰ τιμωριῶν.
Ἡ Παναγία, ὁ Ὅσιος Δαυίδ, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης, ὁ Γέροντας Κύριλλος καὶ ὅλοι οἱ ζωντανοὶ Ἅγιοι ποὺ εὐλαβεῖται ἡ κυρία Σοφία, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ μαλακώσουν τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ αὐτῆς τῆς οἰκογένειας, σὰν ἄλλοι Κυρηναῖοι.
Τὸ ἄδικο αἷμα δὲν σταματᾶ ποτὲ νὰ βοᾶ καὶ ὁ Θεὸς δὲν παύει ποτὲ νὰ τὸ ἀκούει. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, ὁ ζυγὸς τῆς θείας δικαιοσύνης δὲν χάνει ποτὲ τὰ ζύγια του. Ἀπὸ τὸν Ἄβελ ὡς τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο, ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ὡς τὸν Ἅγιο Ἐφραίμ, ἀπὸ ὅλους τοὺς ὁσιομάρτυρες καὶ τοὺς ἐθνομάρτυρες, καὶ τώρα ἀπὸ τὰ Τέμπη ὡς τὸν Βασίλη, τὸ γελαστὸ παιδὶ ποὺ μᾶς κερνᾶ εὐφροσύνη ἀπὸ τὸν παράδεισο. Ὁ οὐρανὸς μιλάει πάντοτε, μὲ μιὰ ὑπογραφὴ στὰ ἐγκόσμια καὶ μιὰ στὰ ὑπερκόσμια.
Δύο μάνες...
Δὲν ἀργοπορεῖ ἡ ἀπάντηση στὰ βρωμερὰ ἔργα τῶν φαύλων. Ὁ Θεὸς ἤδη ξεκίνησε νὰ μιλᾶ. Φωνὴ λαοῦ, ὀργὴ Θεοῦ καὶ ἀναζήτηση πολιτειακοῦ ὀξυγόνου. Ὁ Βασίλειος ἔγινε ἤδη σύμβολο παλινόρθωσης, πνευματικῆς, κοινωνικῆς, ἐθνικῆς. Ἡ μαρτυρικὴ ψυχούλα του ἔγινε λάβαρο μνήμης, δίπλα σὲ ὅλα τὰ ἄλλα λάβαρα τῶν ἀδικοχαμένων παιδιῶν. Τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ποὺ ἔψαλλε ἡ μάνα τοῦ Βασίλη μὲ τὸ βλέμμα καρφωμένο στὸν οὐρανό, εἶναι καὶ παιᾶνας μιᾶς χώρας ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὰ πρῶτα ἀναστάσιμα σκιρτήματα μέσα ἀπὸ τὸν τάφο της.
Ἂν ἡ Μαρία Καρυστιανοῦ κατάφερε μαζὶ μὲ ὅλες τὶς οἰκογένειες νὰ ταράξει τὶς τεκτονικὲς πλάκες τῆς διαφθορᾶς, τώρα οἱ μπροστάρισσες μάνες ἔγιναν δύο. «Ἐσὺ τὸ παιδί σου τὸ πῆρες καμένο, ἐγὼ τὸ πῆρα φαγωμένο», εἶπε ἡ μία μάνα στὴν ἄλλη. Κοινὸ μέτωπο, κοινὸς καημός, κοινὴ δίψα γιὰ τὸ δίκαιο. Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα, ἡ κοινὴ πίστη στὸν Θεό. Δύο μανᾶδες ποὺ βρέθηκαν νὰ παλεύουν μὲ ὅλα τὰ θεριά, συναντιοῦνται στὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου, ἐκεῖ ποὺ βάδισε ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ στὴν πορεία πρὸς τὸν Γολγοθᾶ.
Τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ χριστιανὸς παραμένει πάντα ὁ κορυφαῖος «ἀστάθμητος παράγοντας» μέσα σὲ ὅλον αὐτὸν τὸν ἐκφυλισμό. Δὲν εἶναι δοῦλος, δὲν εἶναι προβλέψιμος, δὲν εἶναι γρανάζι τῆς ἐκμαυλισμένης μηχανῆς τους. Αὐτὸ εἶναι ποὺ τρέμει τὸ κάθε «κακόψυχο ἀφεντικό». Τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κινοῦνται πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς φαυλότητας. Πέρα ἀπὸ τὰ ραντὰρ τῆς κακίας.
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ποὺ σφράγισε μὲ τὸ ὄνομά του τὸν Βασίλη μας, καὶ τώρα τὸν ὑποδέχτηκε στὴ δόξα τῶν εὐφραινομένων μαρτύρων, ἔλεγε γιὰ τὴν κοσμικὴ πολιτεία μας ὅτι:
«Τὸ ψωμὶ ποὺ φυλᾶς στὴν ἀποθήκη σου εἶναι τοῦ φτωχοῦ. Τὰ ροῦχα ποὺ κρατᾶς κρυμμένα στὴν ἀποθήκη σου εἶναι τοῦ γυμνοῦ. Τὰ ὑποδήματα ποὺ σαπίζουν ἀχρησιμοποίητα εἶναι τοῦ ξυπόλυτου. Τὰ χρήματα ποὺ κρύβεις βαθιὰ στὴ γῆ εἶναι τοῦ φτωχοῦ». Ἔτσι σὰν νὰ τὸν ἀκοῦμε νὰ βοᾶ τώρα, ὅτι καὶ ἡ δικαιοσύνη ποὺ κρατεῖται κλειδωμένη στὰ ντουλάπια τῆς διαφθορᾶς, εἶναι τοῦ ἀδικαίωτου.
Ἡ ἀδικία τῶν ὑπερήφανων ξεχείλισε καὶ τρέχει σὰν πυρωμένη λάβα ποὺ κατακαίει τὴ χώρα μας. Οἱ «συμπτώσεις» ἔγιναν τόσες πολλὲς ποὺ μᾶς καταπλάκωσαν. Τὸ ὀξυγόνο ἔγινε τόσο ἀραιὸ ποὺ μελάνιασε τὴ δημοκρατία μας. Φτάσαμε στὴ δωδεκάτη ὥρα τῆς ὑπόστασής μας. Τὸ ἔχει δείξει ἡ πνευματικὴ ἱστορία: οἱ μάρτυρες ἐμφανίζονται πάντα πρὶν τὴν κάθαρση. Εἶναι οἱ πρῶτες βροντὲς τῆς ἐπερχόμενης καταιγίδας. Εἶναι τομὲς τῆς ἱστορίας ποὺ μένουν ἀνεξίτηλες. Εἶναι ποτάμια αἵματος ποὺ δὲν γυρίζουν πίσω...
Ἂν ἡ Μαρία Καρυστιανοῦ κατάφερε μαζὶ μὲ ὅλες τὶς οἰκογένειες νὰ ταράξει τὶς τεκτονικὲς πλάκες τῆς διαφθορᾶς, τώρα οἱ μπροστάρισσες μάνες ἔγιναν δύο. «Ἐσὺ τὸ παιδί σου τὸ πῆρες καμένο, ἐγὼ τὸ πῆρα φαγωμένο», εἶπε ἡ μία μάνα στὴν ἄλλη. Κοινὸ μέτωπο, κοινὸς καημός, κοινὴ δίψα γιὰ τὸ δίκαιο. Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα, ἡ κοινὴ πίστη στὸν Θεό. Δύο μανᾶδες ποὺ βρέθηκαν νὰ παλεύουν μὲ ὅλα τὰ θεριά, συναντιοῦνται στὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου, ἐκεῖ ποὺ βάδισε ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ στὴν πορεία πρὸς τὸν Γολγοθᾶ.
Τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ χριστιανὸς παραμένει πάντα ὁ κορυφαῖος «ἀστάθμητος παράγοντας» μέσα σὲ ὅλον αὐτὸν τὸν ἐκφυλισμό. Δὲν εἶναι δοῦλος, δὲν εἶναι προβλέψιμος, δὲν εἶναι γρανάζι τῆς ἐκμαυλισμένης μηχανῆς τους. Αὐτὸ εἶναι ποὺ τρέμει τὸ κάθε «κακόψυχο ἀφεντικό». Τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κινοῦνται πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς φαυλότητας. Πέρα ἀπὸ τὰ ραντὰρ τῆς κακίας.
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ποὺ σφράγισε μὲ τὸ ὄνομά του τὸν Βασίλη μας, καὶ τώρα τὸν ὑποδέχτηκε στὴ δόξα τῶν εὐφραινομένων μαρτύρων, ἔλεγε γιὰ τὴν κοσμικὴ πολιτεία μας ὅτι:
«Τὸ ψωμὶ ποὺ φυλᾶς στὴν ἀποθήκη σου εἶναι τοῦ φτωχοῦ. Τὰ ροῦχα ποὺ κρατᾶς κρυμμένα στὴν ἀποθήκη σου εἶναι τοῦ γυμνοῦ. Τὰ ὑποδήματα ποὺ σαπίζουν ἀχρησιμοποίητα εἶναι τοῦ ξυπόλυτου. Τὰ χρήματα ποὺ κρύβεις βαθιὰ στὴ γῆ εἶναι τοῦ φτωχοῦ». Ἔτσι σὰν νὰ τὸν ἀκοῦμε νὰ βοᾶ τώρα, ὅτι καὶ ἡ δικαιοσύνη ποὺ κρατεῖται κλειδωμένη στὰ ντουλάπια τῆς διαφθορᾶς, εἶναι τοῦ ἀδικαίωτου.
Ἡ ἀδικία τῶν ὑπερήφανων ξεχείλισε καὶ τρέχει σὰν πυρωμένη λάβα ποὺ κατακαίει τὴ χώρα μας. Οἱ «συμπτώσεις» ἔγιναν τόσες πολλὲς ποὺ μᾶς καταπλάκωσαν. Τὸ ὀξυγόνο ἔγινε τόσο ἀραιὸ ποὺ μελάνιασε τὴ δημοκρατία μας. Φτάσαμε στὴ δωδεκάτη ὥρα τῆς ὑπόστασής μας. Τὸ ἔχει δείξει ἡ πνευματικὴ ἱστορία: οἱ μάρτυρες ἐμφανίζονται πάντα πρὶν τὴν κάθαρση. Εἶναι οἱ πρῶτες βροντὲς τῆς ἐπερχόμενης καταιγίδας. Εἶναι τομὲς τῆς ἱστορίας ποὺ μένουν ἀνεξίτηλες. Εἶναι ποτάμια αἵματος ποὺ δὲν γυρίζουν πίσω...
Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Βασιλείου
Νὰ ἔχουμε τὴν ἀκριβὴ εὐχὴ τῆς μητέρας του.
Νὰ ἔχουμε τὴν ἀκριβὴ εὐχὴ τῆς μητέρας του.
Αξιόλογο άρθρο που ακτινοβολεί φώς Χριστού! Εύγε στον κ. Ελευθέριο Ανδρώνη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιαιρετικός Ρωμιός
Φοβερό άρθρο ! Ξυπνάτε αδελφοί !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε κε Ανδρώνη. Ο λόγος σας πάντα φωτισμένος, μεστός, παρηγοριά για ολους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή