Ἐκεῖ, μὲ προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνία καὶ ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν του, ὁ Χριστόδουλος ἀναδείχτηκε σπουδαία πνευματικὴ μορφὴ τῆς περιοχῆς. Ὅμως ἡ συνθῆκες διαβίωσης εἶχαν καταστεῖ δύσκολες, λόγω τῶν συχνῶν βαρβαρικῶν ἐπιδρομῶν, οἱ ὁποῖες λυμαίνονταν τὴν δυτικὴ Μ. Ἀσία. Γι’ αὐτό, τὸ 1070, πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ φύγει καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴ νῆσο Πάτμο. Ἐκεῖ μὲ συνδρομὴ τοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Α΄ Κομνηνοῦ (1081-1118) ἀνήγειρε τὴν περιώνυμη Μονή, πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, στὸ σημεῖο, ποὺ ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου εἶχε δεῖ τὰ θαυμαστὰ ὁράματα καὶ συνέγραψε τὴν Ἀποκάλυψη. Ὡς λόγιος, ποὺ ἦταν φρόντισε νὰ ἱδρύσει καὶ μεγάλη βιβλιοθήκη.
Ὅμως δὲν ἔμεινε γιὰ πολὺ στὴν Πάτμο. Μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ διευθετήσει κάποιες ὑποθέσεις τῆς Μονῆς. Λίγο μετὰ παραιτήθηκε ἀπὸ ἡγούμενος καὶ πῆγε στὸ Στρόβιλο τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου ἀνέλαβε τὴν φροντίδα τῆς Μονῆς Ἀρσενίου. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ δὲν ἔμεινε γιὰ πολύ. Πῆγε στὴν Κῶ, ὅπου ἵδρυσε τὴν Μονὴ τῆς Ἁγνῆς Θεομήτορος, στὴν ὁποία ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Κομνηνὸς παραχώρησε τὰ προάστια τῆς Λέρου καὶ τὴ νῆσο Λειψῶ.
Κατόπιν, ἀφοῦ ἐγκατέστησε ἀδελφότητα στὴ Μονή, πῆγε ξανὰ στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ συναντήσει καὶ πάλι τὸν αὐτοκράτορα Ἀλέξιο Κομνηνό, γιὰ νὰ τοῦ δώσει τὴν ἄδεια νὰ ὀργανώσει τὴν Μονὴ τῆς Πάτμου. Πῆρε τὴν αὐτοκρατορικὴ ἄδεια τὸ 1088, μὲ χρυσόβουλο, στὸ ὁποῖο προβλεπόταν νὰ γίνει ἀνταλλαγὴ τῶν ἀκινήτων της Κῶ, νὰ τοῦ παραχωρηθεῖ ὁλόκληρη ἡ νῆσος Πάτμος.
Ἔχοντας ἀποκτήσει μεγάλη περιουσία ἡ Μονή, ἄρχισε νὰ κτίζει τὰ περίλαμπρα κτηριακὰ της συγκροτήματα, ὅπως τὰ βλέπουμε σήμερα. Ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν ἔμελλε νὰ μείνει μόνιμα στὴ Μονή, διότι ἡ νῆσος μαστίζονταν ἀπὸ ἐπιδρομὲς τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι λεηλατοῦσαν καὶ ἔσφαζαν τοὺς Χριστιανούς. Περὶ τὸ ἔτος 1092 κατέπλευσε στὸν Εὔριπο (Εὔβοια), ὅπου κάποιος πλούσιος εὐσεβὴς κάτοικος τοῦ προσέφερε πολυτελῆ οἰκία νὰ μείνει, τὴν ὁποία ὁ Χριστόδουλος τὴν μετέτρεψε σὲ Μοναστήρι. Ὁ ἴδιος δὲν θέλησε νὰ μείνει στὴν Μονή, διότι ἡ πολυτέλεια δὲν ταίριαζε στὴν ἀσκητικότητά του. Γι’ αὐτὸ ἐγκαταστάθηκε σὲ σπήλαιο δυτικὰ τὴ κωμοπόλεως Ἐλύμνιον (Λίμνη) γιὰ νὰ ζήσει ὡς ἀσκητής. Οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι τῆς Εὔβοιας τοῦ ἔδειξαν μεγάλο σεβασμό, διότι διεῖδαν στὸ πρόσωπό του μία μεγάλη πνευματικὴ προσωπικότητα. Πολλοὶ τὸν χαρακτήριζαν ὡς ἄγγελο σὲ ἀνθρώπινο σῶμα!
Στὸ σπήλαιο ὁ ὅσιος Χριστόδουλος προσευχόταν ἀδιάλειπτα καὶ μελετοῦσε τὶς ἅγιες Γραφὲς καὶ τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων. Πλῆθος πιστῶν συνέρρεε καθημερινὰ νὰ πάρει τὴν εὐχή του καὶ νὰ τὶς πνευματικές του συμβουλὲς καὶ νουθεσίες. Παρὰ τὸν κόπο καὶ τὶς ἀτέλειωτες ὧρες ποὺ ἀφιέρωνε νὰ δεχτεῖ τοὺς ἐπισκέπτες του, ποτὲ δὲν δυσφοροῦσε καὶ δὲν ἄφηνε κανέναν νὰ μὴν τὸν δεχτεῖ. Ἐκεῖ συνέταξε τὸ 1093 τὴν «Διαθήκη» καὶ τὸν «Κωδίκελλό» του. Μάλιστα ἡ «Διαθήκη» του, γιὰ νὰ ἔχει ἰσχὺ καὶ κύρος κάλεσε ἑπτὰ ἀξιωματούχους τῆς ἐπισκοπῆς Εὐρίπου (Χαλκίδος) γιὰ νὰ τὴν ὑπογράψουν. Ἀναφέρονται οἱ: «Λέων πρεσβύτερος καὶ σακελάριος τῆς πόλεως Εὐρίπου, Ἰωάννης πρεσβύτερος καὶ νοτάριος τῆς καθέδρας Εὐρίπου, Μιχαήλ… τῆς καθέδρας Εὐρίπου, Βασίλειος ὁ εὐτελὴς διάκονος… καὶ νοτάριος Εὐρίπου κ.α.».
Τὴν διαμονὴ τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου στὸν Εὔριπο, τὴν βιωτή του καὶ τὴν κοίμησή του, μᾶς τὴν περιγράφει λεπτομερῶς ὁ Μητροπολίτης Ρόδου Ἰωάννης, στὸ ἔργο του: «Βίος καὶ Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἠμῶν Χριστοδούλου». Λίγο πρὶν ἀποδημήσει ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο προαισθάνθηκε τὸν θάνατό του καὶ συγκέντρωσε τοὺς ὑποτακτικούς του, στοὺς ὁποίους τοὺς ἀνακοίνωσε τὴν κοίμησή του. Μάλιστα τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι οἱ Ἀγαρηνοὶ δὲν θὰ καταλάβουν τὰ νησιά. Τοὺς παράγγειλε ἐπίσης ὅτι ἤθελε νὰ μεταφέρουν τὰ λείψανά του στὴν Πάτμο. Κοιμήθηκε εἰρηνικὰ στὶς 16 Μαρτίου τοῦ 1093. Στὴν ὡς ἄνω βιογραφία τοῦ Ὁσίου ἀναφέρεται καὶ ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου καὶ ἡ μεταφορά του στὴν Πάτμο.
Οἱ πιστοὶ ὅμως τῆς Εὔβοιας, ὅταν πληροφορήθηκαν ὅτι ἐπρόκειτο νὰ μεταφερθεῖ τὸ λείψανό του ἀπὸ τὸν τόπο τους, ἀντέδρασαν, διότι τὸν θεωροῦσαν δικό τους ἅγιο, προστάτη, πατέρα καὶ ἰατρό τους καὶ γι’ αὐτὸ τὸ φρουροῦσαν. Ὅμως κάποια νύχτα οἱ ὑποταχτικοί του, τὸ σήκωσαν στοὺς ὤμους τους, χωρὶς θόρυβο, ἐπιβιβάστηκαν σὲ πλοῖο καὶ ἔφυγαν γιὰ τὴν Πάτμο, ὅπου τὸ τοποθέτησαν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὴν ὁποία ἔκτισε ὁ Ὅσιος. Ἐκεῖ παραμένει ὡς τὰ σήμερα ἄφθορο, νὰ εὐωδιάζει καὶ νὰ θαυματουργεῖ.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 16 Μαρτίου καὶ ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του στὶς 21 Ὀκτωβρίου. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ προαναφερόμενα συγγράμματά του «Διαθήκη» καὶ «Κωδίκελλος», συνέγραψε καὶ τὸ ἔργο του: «Ὑποτύπωσις ἤτοι διάταξις γενομένη πρὸς τοὺς ἑαυτοῦ μαθητᾶς ἐν τῇ ἐν Πάτμῳ ἰδίᾳ αὐτοῦ μονῇ», ἕνα σπουδαῖο σύγγραμμα μοναχικῶν κανονισμῶν», τὸ ὁποῖο μᾶς ἔχει διασωθεῖ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου