Ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον δημοφιλεῖς ἁγίους της Ἐκκλησίας μᾶς εἶναι καὶ ὀ ἅγιος Σπυρίδων ὀ θαυματουργός, τοῦ ὁποίου τὸ τίμιο λείψανο βρίσκεται στὴν Κέρκυρα, ἄφθαρτο ἐδῶ καὶ χίλια ἑπτακόσια χρόνια.
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κύπρο. Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ἄσσια περὶ τὸ 270, ἀπὸ ἀγρότες, ἁπλοϊκοὺς καὶ φτωχούς, ἀλλὰ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ὀ ἴδιος δὲν εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ λάβει σπουδαία ἐκπαίδευση, παρὰ μόνο τὴ στοιχειώδη. Ὄμως οἰ γονεῖς τοῦ ἐνστάλαξαν στὴν ψυχὴ του τὴν εὐσέβεια. Τὰ λίγα γράμματα, ποὺ ἔμαθε, τὰ χρησιμοποιοῦσε για τὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἄλλων ψυχωφελῶν ἀναγνωσμάτων. Ἀκολούθησε τὸ ἐπάγγελμα τῶν γονέων...του, τοῦ ποιμένα προβάτων. Ἐκεῖ στὰ λιβάδια καὶ στὰ δάση μελετοῦσε μὲ πάθος τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ προσευχόμενος ἀδιάλειπτα. Μέσα στὸ ποιμενικὸ σακίδιό του, μαζὶ μὲ τὸ λιτὸ φαγητό του, ἔφερε καὶ τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν ὁποία μελετοῦσε μὲ τὶς ὦρες. Ὄταν δὲν μελετοῦσε, ἔψελνε ὕμνους δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας στὸ Θεὸ για τὶς ἀπειρες δωρεές Του, ποῦ ἀπολάμβανε στὴ ζωή του. Πολὺ συχνὰ σύναζε καὶ ἄλλους ποιμένες, στοὺς ὁποίους δίδασκε τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὴν χριστιανικὴ ζωή. Μια ἄσβεστη φλόγα ἔτρεφε στὴν καρδιά του: νᾶ ὁδηγήσει καὶ ἄλλους ἀνθρώπους στὴν ἀληθινὴ ἓν Χριστῶ ζωὴ καὶ σωτηρία.
Φρόντιζε νὰ ἀποκτᾶ ἀρετὲς καὶ νὰ μοιάζει ὅλο καὶ περισσότερο στὸ Χριστό. Μέρα μὲ τὴ μέρα αὔξανε τὴν πνευματικὴ τοῦ καλλιέργεια καὶ γινόταν ὅλο καὶ πιο φωτεινὸς καὶ ξεχωριστὸς στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τοῦ τόπου του. Ζοῦσε ὄμως σὲ ἐποχὴ ποὺ ὀ Χριστιανισμὸς ἦταν ἀκόμη μειοψηφία καὶ διωκόμενος ἀπὸ τὸ ρωμαϊκὸ κράτος. Δὲν ἦταν καθόλου εὔκολη ὑποθέση νὰ εἶναι κανεῖς Χριστιανός, διότι, ἆν ἐκδήλωνε τὴν πίστη του στὸ Χριστὸ καὶ δὲν πειθαρχοῦσε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν καὶ συχνὰ ἔχανε τὴ ζωή του. Ἔτσι καὶ ὀ ἔνθερμος Σπυρίδων ἔγινε στόχος τῶν φανατικῶν εἰδωλολατρῶν τῆς περιοχῆς. Ἐπὶ αὐτοκράτορα Μαξιμίνου (308-313) συνελήφθη καὶ βασανίστηκε ἄγρια για νὰ ἀρνηθεῖ στὸ Χριστό. Ὄμως ἐκεῖνος ἔμεινε ἐδραῖος στὴν πίστη του. Ἀπὸ τὰ σκληρὰ βασανιστήρια ἑξαρθρώθηκε τὸ πόδι του καὶ ἔπαθε ζημιὰ τὸ μάτι του.
Ὄμως ἦρθε ἡ εὐλογημένη μέρα ὄπου ὀ Μ. Κωνσταντῖνος ὑπέγραψε τὸ περιφημο διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313), τὸ ὁποῖο, για πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, κατοχύρωνε τὴν ἀνεξιθρησκία. Ὀ Σπυρίδων ἀπελευθερώθηκε καὶ ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του. Νυμφεύτηκε μια εὐσεβὴ νέα καὶ ἔκαμε μια ὑπέροχη οἰκογένεια. Ὄμως, δυστυχῶς, ἡ σύζυγός του ἀρρώστησε καὶ πέθανε νωρίς, μένοντας ὀ Σπυρίδων μόνος νὰ ἀναθρέφει τὴν ἀγαπημένη τοῦ κόρη Εἰρήνη. Μόνη τοῦ παρηγοριᾶ στὸν μεγάλο πόνο του ἡ μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν. Πίστευε πῶς τὰ παθήματα τοῦ νὺν καιροῦ εἶναι μέσα παιδαγωγίας για τὴν πνευματικὴ τοῦ πρόοδο. Τότε εἶναι ποὺ ἀναλαβε νὰ συντηρεῖ ὀρφανὰ καὶ δυστυχισμένους τῆς περιοχῆς.
Ἡ φήμη τοῦ ἄρχισε νᾶ γίνεται γνωστῆ σὲ ὄλη τὴν Μεγαλόνησο. Πλῆθος ἀναξιοπαθούντων ἔτρεχαν σ’ αὐτὸν νὰ πάρουν ψυχικὴ δύναμη καὶ νὰ ἀνακουφιστοῦν ἀπὸ τὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς. Ἓν τῷ μεταξὺ εἶχε κοιμηθεῖ ὀ ἱερέας τοῦ χωριοῦ του καὶ οἰ χωριανοὶ τοῦ πρότειναν νᾶ πάρει τὴ θέση του ὀ εὐλαβὴς Σπυρίδων. Δέχτηκε ὕστερα ἀπὸ μεγάλη πίεση. Λίγο ἀργότερα τὸν ἀναδειξαν, καὶ πάλι χωρὶς τὴ θέλησή του, ἐπισκοπο τῆς πόλεως Τριμυθοῦντος. Ὢς ἐπισκοπος πλέον ἀνάδειξε ὄλες τὶς ἀρετὲς καὶ τὴν ἁγιότητά του. Ἔγινε προτυπο ποιμένα ψυχῶν. Ζοῦσε νὰ διακονεῖ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ποῦ τοῦ ἐμπιστεύτηκε Ἐκεῖνος, ὁδηγώντας χιλιάδες ψυχὲς στὴ σωτηρία. Ταυτόχρονα εἶχε νὰ ἐπιδείξει ἕνα ἀξιοθαύμαστο κοινωνικὸ ἔργο. Ὀ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ ἐπιτελεῖ καὶ θαύματα, πρὸς δόξα δική Του.
Στὶς μέρες τοῦ εἶχε ξεσπάσει στὴν Ἐκκλησία ὀ μεγάλος σάλος τῆς φοβερῆς αἵρεσης τοῦ Ἀρείου. Για τὴν ἀντιμετώπισή της ὀ Μ. Κωνσταντῖνος εἶχε συγκαλέσει τὸ 325 τὴν Α´ ἓν Νικαία τῆς Βιθυνίας Οἰκουμενικῆ Σύνοδο, ὄπου ἔλαβε μέρος καὶ ὀ Σπυρίδων, ἐκπροσωπώντας τὴν ἐπισκοπὴ Τριμυθοῦντος. Ἐκεῖ ὀ ἅγιος ἐπισκοπος ἀποδειξε, μὲ τὴν ἁπλότητα ποὺ τὸν διέκρινε, τὴν ἀλήθεια τοῦ τριαδικοῦ δόγματος. Διέσπασε θαυματουργικὰ ἕνα κεραμίδι ἐνώπιον τῆς Συνόδου, σὲ φωτιᾶ, νερὸ καὶ χώμα, παραλληλίζοντας ἔτσι τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, συμβάλλοντας μὲ τὸν δικό του τρόπο, στὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεων. Ἀργότερα τὸ 342 ἔλαβε μέρος καὶ στὴν ἓν Σαρδικὴ (Σόφια Βουλγαρίας) Τοπικὴ Σύνοδο, συμφωνα μὲ μαρτυρία τοῦ Μ. Ἀθανασίου.
Ποίμανε θεοφιλῶς τὴν ἐπισκοπή του ὦς τὸ 348, ὄταν ὀ Θεὸς τὸν κάλεσε κοντά του, νᾶ τὸν ἐπιβραβεύσει για τὴν ἐνάρετη ζωή του καὶ τὸ σπουδαῖο ἔργο του στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀμέτρητα πλήθη εἴχαν συρρεύσει στὴν Τριμυθούντα ἀπὸ κάθε μέρος τῆς Μεγαλονήσου νᾶ ἀποχαιρετίσουν τὸν καλὸ καὶ ἄξιο ποιμένα τους, τὸν πνευματικὸ τοὺς πατέρα, τὸν σοφὸ συμβουλάτορά τους καὶ τὸ στήριγμά τους. Νὰ τοῦ ζητήσουν νᾶ πρεσβεύει ἀενάως στὸ Θεὸ ἀπὸ τοῦ οὐράνιο θυσιαστήριο.
Μὲ μεγάλες τιμὲς ἔθαψαν τὸ σῶμα του. Ὄμως ὄταν ἔκαμαν τὴν ἐκταφὴ τὸ βρῆκαν ἄφθορο νὰ εὐωδιάζει καὶ νὰ θαυματουργεῖ. Τὸ ἔβαλαν σὲ μαρμάρινη λάρνακα καὶ τὸ τοποθέτησαν στὸ νάρθηκα τοῦ ναοῦ να τὸ προσκυνοῦν καὶ νὰ ἁγιάζονται ἀπὸ αὐτὸ οἰ πιστοί. Τὸ ἔτος 648 ὀ αὐτοκράτορας Ἰουστινιανὸς Β´ τὸ μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη για ἀσφάλεια, λόγω τῶν συχνῶν ἐπιδρομὼν τῶν Σαρακηνῶν στὸ νησί. Ἀπὸ ἐκεῖ λίγο πρὶν τὴν ἅλωση, κάποιος εὐλαβὴς ἱερέας, ὀνόματι Γρηγόριος Πολύευκτος, για νὰ μὴν πέσει στὰ χέρια τῶν Τούρκων, τὸ μετέφερε, μαζὶ μὲ τὸ λείψανο τῆς ἁγίας Θεοδώρας τῆς Αὐγούστας, στὴν Παραμυθιὰ τῆς Ἠπείρου. Τὸ 1460 τὸ μετέφερε στὴν Κέρκυρα, ὄπου τὸ κληροδότησε σὲ κάποιον ἄλλο εὐλαβῆ κερκυραῖο ἱερέα, ὀνόματι Γεώργιο Καλοχαιρέτη, στὸν ὁποῖο τὸ κληροδότησε. Ἐκεῖ φυλάσσεται μέχρι σήμερα, ἐπιτελώντας ἀπειρα θαύματα. Ἡ μνήμη τοῦ ἐορτάζεται στὶς 12 Δεκεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου