Στὶς 19 Ἀπριλίου τοῦ 1594 μ.Χ. ὁ Ὅσιος Συμεὼν παρέδωσε τὸ πνεῦμα του, σὲ ἡλικία ὑπεράνω τῶν 100 ἐτῶν. Ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β' (1586 - 1595 μ.Χ.), κλῆρος καὶ λαός, τὸν κήδευσαν στὸν ναὸ τῆς Θεοτόκου τῆς Χάλκης καὶ ὁ τάφος τοῦ ἔγινε πηγὴ θαυμάτων.
Δύο χρόνια μετὰ τὸν θάνατό του, μοναχοὶ ἀπὸ τὸ μοναστήρι τοῦ Ὁσίου ἐπισκέφτηκαν τὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ κάνουν ἐκταφὴ καὶ νὰ μεταφέρουν τὰ ἱερά του λείψανα στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του. Τὰ κόκκαλά του εὐωδίαζαν. Τὰ ἔπλυναν μὲ κρασὶ καὶ τὰ ἔβαλαν σὲ λάρνακα ἐνῶ τὴν ἁγία του κάρα τὴν ἔθεσαν σὲ εἰδικὸ πολύτιμο κουβούκλιο. Μετέφεραν τὰ λείψανα στὸ μοναστήρι, ὅπου καὶ ἔγιναν μεγάλο προσκύνημα ἀπὸ τοὺς σκλαβωμένους Ἕλληνες.
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου (1945 - 1949 μ.Χ.), δύο ἀντάρτες ἔκλεψαν τὸ πολύτιμο κουβούκλιο μὲ τὴν κάρα τοῦ Ὁσίου καθὼς καὶ πολύτιμα κειμήλια. Τὰ ἔκρυψαν προσωρινὰ μέσα σὲ ἕνα βαρέλι κοντὰ στὸ μοναστήρι.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1952 μ.Χ., οἱ δύο ἀντάρτες-κλέφτες, πῆγαν νὰ πάρουν τὰ κλοπιμαία. Γιὰ κακή τους τύχη, ἕνα σμῆνος...
ἀπὸ σφῆκες, ποὺ εἶχε μπεῖ στὸ βαρέλι καὶ ἔκανε φωλιά, ὅρμησε πάνω τους, τοὺς τσίμπησε καὶ τοὺς δηλητηρίασε. Ὁ ἕνας κλέφτης, πέθανε σχεδὸν ἀκαριαία. Ὁ ἄλλος μεταφέρθηκε στὸ νοσοκομεῖο ἀλλὰ δὲν βρῆκε γιατρειὰ καὶ πέθανε καὶ αὐτός. Λίγο πρὶν πεθάνει ὅμως, ἐξομολογήθηκε στὸν ἡγούμενο τοῦ μοναστηριοῦ, ἱερομόναχο Δοσίθεο Μαχαιρίτσα, ἀναφέροντας καὶ τὸ σχετικὸ περιστατικό.
ἀπὸ σφῆκες, ποὺ εἶχε μπεῖ στὸ βαρέλι καὶ ἔκανε φωλιά, ὅρμησε πάνω τους, τοὺς τσίμπησε καὶ τοὺς δηλητηρίασε. Ὁ ἕνας κλέφτης, πέθανε σχεδὸν ἀκαριαία. Ὁ ἄλλος μεταφέρθηκε στὸ νοσοκομεῖο ἀλλὰ δὲν βρῆκε γιατρειὰ καὶ πέθανε καὶ αὐτός. Λίγο πρὶν πεθάνει ὅμως, ἐξομολογήθηκε στὸν ἡγούμενο τοῦ μοναστηριοῦ, ἱερομόναχο Δοσίθεο Μαχαιρίτσα, ἀναφέροντας καὶ τὸ σχετικὸ περιστατικό.
Στὶς 22 Αὐγούστου τοῦ 1952 μ.Χ., ἡμέρα Τρίτη, ἡ κάρα τοῦ Ὁσίου, ξανατοποθετήθηκε στὸ μοναστήρι.
Ἡ μέρα αὐτὴ τιμᾶται ἰδιαιτέρως στὴν μονή.
Τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου εἶναι πάμπολλα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε δύο.
Στὴν Κωνσταντινούπολη, κατὰ τὴν ἐκταφή του, ἕνας σχοινοποιός, ἔπασχε ἀπὸ βαρειὰ ἀσθένεια. Ἕνεκα τῆς ἀσθένειάς του, κάθε φορᾶ ποὺ ἔβηχε, ἔβγαζε φλέγματα ποὺ βρώμιζε ὁ τόπος. Ἔτρεξε καὶ προσκύνησε τὴν κάρα τοῦ Ὁσίου καὶ εὐθὺς γιατρεύθηκε. Ὁ πρώην ἄρρωστος, εἰς ἔνδειξη εὐχαριστίας του πρὸς τὸν Ὅσιο, δώρησε τὸ πολύτιμο κουβούκλιο ποὺ ἔθεσαν τὴν κάρα τοῦ θαυματουργοῦ Ὁσίου.
Μία ἄλλη φορᾶ, οἱ πατέρες τῆς μονῆς, πῆραν τὸ δάκτυλο τοῦ Ἁγίου καὶ ἐπισκέφτηκαν τὴν Εὔβοια. Πῆγαν καὶ στὴν κωμόπολη Ὠρεῶν, ὅπου ἦταν ἕνας βαρειὰ ἄρρωστος ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ χωνέψει τὸ φαγητὸ ποὺ ἔτρωγε. Καὶ φούσκωσε, πρήσθηκε ὁλόκληρος· πρόσωπο, κοιλιά, χέρια, πόδια. Δὲν φαινόταν ἂν ἦταν ἄνθρωπος. Μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις ἔτρεξε καὶ προσκύνησε τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου, ἱκετεύοντας τοὺς πατέρες τῆς μονῆς, νὰ πᾶνε μὲ τὸ ἅγιο λείψανο στὸ φτωχικό του καὶ νὰ τοῦ κάνουν ἁγιασμό. Οἱ πατέρες τοῦ ἔκαναν τὴν χάρη. Στὸ νερὸ τοῦ ἁγιασμοῦ ἔβαλαν καὶ τὸ λείψανο. Ὁ ἄρρωστος ἤπιε ἁγιασμὸ καὶ προσκύνησε τὸ λείψανο. Καὶ εὐθὺς ἔγινε τὸ θαῦμα. Ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ ἀρρώστου ἔτρεχε νερὸ ποτάμι, ποὺ μύριζε ἀνυπόφορα. Τὸ πρόσωπό του, ἡ κοιλιά του, τὰ πόδια τοῦ ξεφούσκωσαν, ξαναποκτώντας τὴν κανονική τους ὄψη. Ὁ θεραπευμένος, ἔδωσε, ὄχι μόνο ὅλη του τὴν περιουσία στὸ μοναστήρι, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ γενόμενος μοναχὸς στὸ μοναστήρι. Εἰς ἀνάμνηση τοῦ θαύματος αὐτοῦ, ἱδρύθηκε στὴν πόλη Ὠρεῶν, μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φλαμουρίου ποὺ σώζεται μέχρι σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου