ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ,
Θεολόγου - Καθηγητοῦ
Μία κατηγορία ἐνδόξων Νεομαρτύρων στὰ τετρακόσια μαῦρα χρόνια της τουρκικῆς σκλαβιᾶς ἦταν καὶ αὐτοὶ ποὺ εἶχαν ἀλλαξοπιστήσει καὶ ἐπανῆρθαν στὴν Ὀρθοδοξία μας, ἐπισφραγίζοντας μὲ τὸ μαρτύριό τους τὴν ἐπάνοδό τους στὴν ἀληθινὴ καὶ σώζουσα πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν και ο ἅγιος Νεομαρτυς Αλεξανδρος ὁ Δερβίσης, ὁ ὁποῖος ὄχι ἁπλὰ ἐξισλαμίστηκε, ἀλλὰ καὶ ἀναδείχτηκε ὑψηλὸς ἀξιωματοῦχος τῆς ἰσλαμικῆς θρησκείας.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα μισὰ του 18ουαιώνα απο Χριστιανοὺς γονεῖς. Διακρίνονταν ἀπὸ τὰ ἄλλα παιδιὰ τῆς συνοικίας του γιὰ τὴν ξεχωριστὴ ὀμορφιά του. Αλλά ἡ ὀμορφιὰ τῶν παιδιῶν δὲν ἦταν προσὸν γιὰ τὰ χρόνια ἐκεῖνα. Οἱ βάρβαροι ἀπολίτιστοι Ὀθωμανοὶ τὰ ἅρπαζαν ἀπὸ τὶς ἀγκαλιὲς τῶν μητέρων τους. Τὰ μὲν κορίτσια τὰ προόριζαν γιὰ τὰ χαρέμια τῶν ἀγάδων τὰ δὲ ἀγόρια για τὸ στράτευμα καὶ τιςκυβερνητικὲς θέσεις. Τὰ μεγάλωναν σὲ εἰδικὰ κέντρα, καὶ τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ τοὺς ἔκαναν ἦταν ὁ ἐξισλαμισμὸς καὶ ἡ καλλιέργεια μίσους πρὸς τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ φοβερὸ τάγμα τῶν Γενίτσαρων, γιὰ παράδειγμα, ἀποτελοῦνταν ἀπὸ παιδιὰ Χριστιανῶν οἰ οποῖοι διέπρατταν τα φοβερότερα ἐγκλήματα καὶ τὶς γενοκτονίες κατὰ τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν.
Κάποιος τοῦρκος εἶχε βάλει στὸ μάτι τὸν μικρὸ Ἀλέξανδρο καὶ ἦταν ἕτοιμος νὰ τὸν ἁρπάξει. Τὸ ἀντιλήφτηκαν οἱ γονεῖς...του καὶ τὸν φυγάδεψαν στήν Σμύρνη. Αλλά καὶ ἐκεῖ δὲν βρῆκε ἡσυχία. Ἔφηβος πιά, καὶ γιὰ κάποιο ἄγνωστο λόγο, ἔμπλεξε μὲ παρέες μουσουλμάνων, οἱ ὁποῖοι τὸν παρέσυραν καὶ ἀπαρνήθηκε τὴν πίστη του καὶ ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλάμ. Μπῆκε μάλιστα καὶ στὴν ὑπηρεσία κάποιου ἀγά. Ήταν δὲ τέτοια ἡ πίστη του καὶ ἡ προσήλωσή του στὴν μουσουλμανικὴ θρησκεία ὥστε κατόρθωσε νὰ ἀνεβεῖ στὴν «ἱερατικὴ» ἱεραρχία καὶ νὰ γίνει δερβισης, δηλαδὴ ἄγαμος ιεροκήρυκας του Ἰσλὰμ τῆς πόλεως τῆς Σμύρνης καὶ τῶν γύρω περιοχῶν. Εἶχε δὲ τόσο ζῆλο, ὥστε περιόδευε στὶς διάφορες πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς Μ. Ἀσίας γιὰ νὰ διαδώσει τὴν πίστη στὸν Ἀλλὰχ καὶ στὸν προφήτη τοῦ τὸν Μωάμεθ. Ἀπόκτησε δύναμη, δόξα καὶ χρήματα καὶ ἔγινε ξακουστός. Κάνοντας μεγάλες περιοδεῖες, ἔφτασε ὡς τὴν Μέκκα, τῆς Ἀραβίας, ὅπου προσκύνησε τόν «ἱερὸ λίθο» τῶν Μουσουλμάνων.
Πέρασαν ἀρκετὰ χρόνια ὑπηρετώντας με συνέπεια τὴν ἰσλαμικὴ θρησκεία ως δερβίσης. Κάποια ἐποχή ομωςαρχισε νὰ αἰσθάνεται μία περίεργη ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἀποστολή του. Ἡ μουσουλμανικὴ πίστη δὲν τοῦ προξενοῦσε πιὰ ὁρμητικότητα, για να διδάξει μὲ ζῆλο καὶ φανατισμὸ τὰ διδάγματα τοῦ Κορανίου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ ἰσλαμισμοῦ. Λίγο καιρὸ μετα άρχισε νὰ νοιώθει μία ψυχικὴ ἀνησυχία καὶ νὰ αἰσθάνεται τύψεις, ποὺ ἄφησε τὴν πίστη τῶν πατέρων του, ἀλλαξοπίστησε καὶ τούρκεψε για τὸ ἐφήμερο συμφέρον του. Μὲ τὸν καιρὸ θερίεψε μέσα τοῦ ὁ ἔλεγχος τῆς συνείδησής του καὶ πῆρε τὴ μεγάλη ἀπόφαση, ὄχι ἁπλὰ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ Ἰσλάμ, ἀλλὰ καὶ νὰ ξεπληρώσει μὲ τὸ αἷμα τοῦ αὐτὴ τὴ μεγάλη ἁμαρτία.
Δὲν ἀπαρνήθηκε αρχικα φανερα τὸ Ἰσλάμ, ἀλλὰ συνέχισε νὰ διδάσκει ὡς δερβίσης, προκειμένου νὰ φανερώσει ἐκ τῶν ἔσω τὴν πλάνες τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας. Καταφέρονταν μὲ ἀσυνήθιστη αὐστηρότητα στοὺς μουσουλμάνους, τοὺς ὁποίους ἤλεγχε γιὰ τὶς παρανομίες, τὶς ἀδικίες, τὴν ἀνηθικότητά τους καὶ προπαντὸς γιὰ τὴν συμπεριφορὰ τους κατὰ τῶν ὑπόδουλων Χριστιανῶν. Πολλὲς φορὲς προσποιούταν τὸν τρελὸ καὶ καταφέρονταν κατὰ τῶν ἀρχῶν τοῦ μουσουλμανισμοῦ, φανερώνοντας τὰ ἄτοπά του. Οἱ μουσουλμάνοι δὲ μποροῦσαν νὰ ἐξηγήσουν αὐτὴ τὴν ἀλλαγή του. Στην Αίγυπτο μαλιστα κάποιοι φανατικοὶ μουσουλμάνοι παραλίγο νὰ τὸν φονεύσουν γιὰ τὸν ἔλεγχο ποὺ τοὺς ἔκανε.
Γιὰ δεκαοκτὼ χρόνια προσποιούταν τὸν δερβίση καὶ ἔλεγχε τους μουσουλμάνους καὶ κριτικάροντας τὴν πίστη τους, ζώντας ὁ ἴδιος ως κρυπτοχριστιανος, ἔχοντας τὸν πνευματικὸ τοὺ καὶ χωρὶς νὰ πληρώνεται ὡς δερβίσης. Συναναστρέφονταν περισσότερο μὲ Χριστιανούς, παρὰ μὲ μουσουλμάνους καὶ αὐτὸ ἔβαζε σὲ ὑποψίες κάποιους τούρκους.
Περνώντας κάποτε ἀπὸ τη Χίο στη Σμύρνη ἐνοίωσε τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή του καὶ κατάλαβε ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νὰ φανερώσει τὴν πίστη του στὸ Χριστό. Ἦταν παραμονὲς της Πεντηκοστής, ὅταν πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ παρουσιαστεῖ στὸν τοῦρκο κατή, στὸν ὁποίοπαρουσιαστηκε και ομολόγησε: «Γεννήθηκα Χριστιανός. Κάποτε ἀπὸ ἀνοησία μου ἀρνήθηκα τὴν πίστη μου καὶ ἔγινα τοῦρκος. Τώρα κατάλαβα τὸ μεγάλο λάθος μου καὶ ἦρθα νὰ σᾶς γνωρίσω ὅτι ἀρνοῦμαι τὸ Ἰσλὰμ καὶ ξαναγίνομαι Χριστιανὸς καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω. Εἶμαι ἕτοιμος νὰ χύσω ἀκόμα καὶ τὸ αἷμα μου γιὰ τὸν Χριστό μου»!
Ὁ κατὴς καὶ οἱ παριστάμενοι ξαφνιάστηκαν απο τὴν ὁμολογία τοῦ ξακουστοῦ δερβίση νὰ ἀπαρνιέται τὸ Ἰσλάμ. Νόμισαν ὅτι τρελάθηκε. Στὴν ἀρχὴ ἄρχισαν νὰ τὸν νουθετοῦν καὶ νὰ τοῦ τάζουν μεγαλύτερα ἀξιώματα ἂν ἀνακαλέσει τὴν ἀπόφαση του να γίνει Χριστιανός. Ὅμως ὁ Ἀλέξανδρος οταν χαρακτηρισε τὸ Ἰσλὰμ ψεύτικη θρησκεία καὶ διαπίστωσαν ὄτι ηταν μάταιες οἱ κολακεῖες τους, ἄρχισαν νὰ χρησιμοποιοῦν ἀπειλὲς καὶ βία. Τὸν ξυλοκόπησαν καὶ τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή, νομίζοντας ὅτι ἦταν μεθυσμένος, ὥσπου νὰ ξεμεθύσει! Ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπομένη ημερα ο Ἀλέξανδρος ἀνακρίθηκε, ἀλλὰ ἔμεινε ἀμετάπειστος, ὁμολογώντας τὴν πίστη του στὸν Τριαδικὸ Θεό, κάνοντας μάλιστα καὶ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, μπροστὰ στὸν τοῦρκο κριτή. Γι’ αὐτὸ ἔβγαλε τὴν ἀπόφασή του: θάνατος διὰ ἀποκεφαλισμοῦ!
Ἦταν Παρασκευὴ πρὶν τὴν Πεντηκοστή. Οδηγήθηκε στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως, μὲ δεμένα τὰ χέρια του. Προσπαθοῦν γιὰ ὕστατη φορὰ ἰμάμηδες καὶ χοτζάδες νὰ τὸν μεταπείσουν, ἀλλὰ ἐκείνος αποκρινοταν μὲ ὅση δύναμη εἶχε: «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς ν’ ἀποθάνω»! Ὅταν ἔφτασαν στὸ σημεῖο τῆς ἐκτελέσεως ὁ δήμιος ἔδειχνε γιὰ πολλὴ ὥρα τὸ σπαθί του στὸν Μάρτυρα, γιὰ νὰ τὸν φοβίσει. Ἐκεῖνος σκυμμένος περίμενε τὴν εὐλογημένη ὥρα ποὺ θὰ πετοῦσε ἡ ψυχή του στὰ οὐράνια. Τελικὰ τὸ κοφτερὸ σπαθὶ ἔκοψε τὴν τιμημένη κεφαλὴ τοῦ στις 26 Μαΐου τοῦ ἔτους 1794. Ἡ μνήμη τοῦ τιμάται στις 26 Μαΐου, ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου