Ἡ πολεμική κατά τῆς Θείας Εὐχαριστίας: «Σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν»

Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ

Μέ πρόφαση τήν προστασία τῆς ὑγείας τῶν Ἑλλήνων, παρατηροῦμε νά ἔχει ξεσπάσει τούς τελευταίους μῆνες μία μανιώδης ἐπίθεση ἐναντίον τῆς συμμετοχῆς τῶν πιστῶν στό Μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας. 

Εἶναι ἐμφανές ὅτι οἱ ἐπιθέσεις αὐτές προέρχονται ἀπό...

ἰογενεῖς ψυχικές πολεμικές προθέσεις, μέ ἐμφανῆ τά χαρακτηριστικά τοῦ ἰοῦ τῆς ἀθεΐας καί τοῦ ὑλισμοῦ καί μέ τελικό στόχο τούς τή φθορά τῆς χριστιανικῆς πίστης. 

Εἶναι ἐμφανές ὅτι ἔχουν ὡς ἀφετηρία τους τή θεωρία, πού θέλει τόν ἄνθρωπο νά πιστέψει ὅτι δέν ἀποτελεῖ δισύνθετη, δηλαδή ψυχοσωματική ὕπαρξη, ἀλλά εἶναι μόνον ὕλη. 

Στό στόχαστρο τῶν ἐπιθέσεων εἶναι ἅ) ἡ καλλιέργεια τοῦ φόβου καί τῆς ἀμφιβολίας ἔναντί τῆς ζωηφόρου καί σωτηριακής χάριτος καί δυνάμεως πού ἐνέχει τό Κοινό γιά ὅλους Ἅγιο Ποτήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ὡς Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ καί β) ἡ διακοπή τῆς συμμετοχῆς τῶν πιστῶν σ’ αὐτό. 

Ἀντιστρέφουν δηλαδή τή θεολογική ὀντολογία τῆς Θ. Εὐχαριστίας ἰσχυριζόμενοι ὅτι ἡ συμμετοχή τῶν πιστῶν στό κοινό Ποτήριο, ἀπό τήν ἴδια Λαβίδα, δημιουργεῖ -ὁρατό ἐπιστημονικά- τόν κίνδυνο μεταδόσεως τοῦ ἰοῦ Covid-19 καί, συνεπῶς, μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς πιθανή αἰτία θανάτου. 

Ὡστόσο, οἱ πιστοί στόν Χριστό γνωρίζουν, ἐδῶ καί 2000, ὅτι ἡ συμμετοχή τους στή Θ. Κοινωνία συνδέεται ἄμεσα τόσο μέ τήν ψυχοσωματική τους ζωή καί ὑγεία, τήν καλλιέργεια καί αὔξηση τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης τους πρός τόν Χριστό ὅσο καί μέ τόν τρόπο ζωῆς, πού Ἐκεῖνος τούς ὑπέδειξε νά ζοῦν, δοκιμαζόμενοι σέ αὐτόν τόν κόσμο, προκειμένου νά κτίζουν, ἐν ἐλευθερίᾳ, τήν ἐλπίδα τους γιά τήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

Καί αὐτό, διότι ἡ ἐπάξια μετάληψη τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ὄντως Αἰώνια Ζωή καί ὁ Μόνος πού δίδει Αἰώνια Ζωή στούς ἄξιους νά τή δεχθοῦν, τούς προσφέρει καί τήν ἐλπίδα, ὅτι δί΄ Αὐτοῦ, θά τούς χαριστεῖ ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάσταση. 

Οὐσιαστικά, αὐτό πού ἐπιχειροῦν οἱ πολέμιοι τῆς Θ. Εὐχαριστίας νά πετύχουν εἶναι νά καταρρίψουν ἤ νά φθείρουν τό πνευματικό τεῖχος τῶν Χριστιανῶν, πού εἶναι ἡ πίστη στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή. 

Ὁ στόχος τους καί ἡ πρόθεσή τους, ἑπομένως, μέσα ἀπό τίς κακόβουλες, ὑποτιμητικές καί συκοφαντικές θέσεις καί ἀπόψεις πού ἐκστομίζουν, ἐναντίον τῆς συμμετοχῆς τῶν Χριστιανῶν στό Ἅγιον Ποτήριον τῆς Θ. Κοινωνίας, μέ πρόσχημα τόν κίνδυνο ὅτι μέ αὐτή τούς τήν πράξη θά μολυνθοῦν ἤ θά μολύνουν, εἶναι ἡ ἀπιστία καί ἡ ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία τους. 

Ὡστόσο, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὀχυρώσει, ἐδῶ καί αἰῶνες, τούς Χριστιανούς, μέ τή διδασκαλία τῆς ἀλήθειας, πού σχετίζεται μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί μέ τήν πίστη ὅτι ἡ μυστηριακή ὀντολογία καί δομή τῆς Θ. Εὐχαριστίας ἀποτελεῖ ἐχέγγυο ἀφθαρσίας καί ἀκινδυνότητας: 

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, στήν Ἅ΄ Καθολική του Ἐπιστολή, ἀναφέρει, σχετικά, ὅτι ἡ ἔλλειψη ἤ ἡ μείωση τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό σηματοδοτεῖ τήν εἴσοδο καί ἔκθεση τῶν πιστῶν στήν κατάσταση τοῦ φόβου: 

«Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ἡ πηγή τῆς ἀγάπης καί ὅποιος μένει σ’ αὐτήν τήν ἀγάπη, μένει στόν Θεό καί ὁ Θεός μένει σ’ Αὐτόν… Φόβος δέν ὑπάρχει στήν καρδιά ἐκείνου πού ἀγαπᾶ τόν Θεό, διότι ἡ ἀληθινή καί τέλεια πρός τόν Θεό ἀγάπη, βγάζει ἔξω ἀπό τήν ψυχή καί διώχνει τόν φόβο» (Ἅ΄ Ἰω. 4, 16-18). 

Ὁ Ἄπ. Παῦλος, ἐπίσης, ἀναφέρει σχετικά: «Ποιός, λοιπόν, θά μπορέσει ποτέ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; 

Θλῖψις, ἤ ἐσωτερική στενοχώρια, ἤ διωγμός ἐκ μέρους τῶν ἀπίστων […) ἤ ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος κίνδυνος; 

Ἀλλά σέ ὅλες αὐτές τίς δυσκολίες καί τίς ἀπειλές βγαίνουμε μέ τό παραπάνω νικητές, μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος τόσο πολύ μας ἔχει ἀγαπήσει. Διότι ἔχω ἀπόλυτη πεποίθηση καί βεβαιότητα, ὅτι οὔτε ὁ θάνατος, μέ τόν ὁποῖον μᾶς ἀπειλοῦν, οὔτε αἵ τέρψεις καί αἵ ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς, τίς ὁποῖες μᾶς ὑπόσχονται, […] οὔτε οἱ περιστάσεις καί τά γεγονότα τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος οὔτε καμιά ἄλλη κτίση, διαφορετική ἀπ' αὐτήν πού βλέπουμε, θά μπορέσει, ποτέ, νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως μᾶς τήν φανέρωσε ὁ ἴδιος, διά μέσου του Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρώμ. 8, 35-39). 

Οἱ Χριστιανοί γνωρίζουν ἐπίσης ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, πού στόν Μυστικό του Δεῖπνο ἔδωσε ἐντολή καί ὁδηγία στούς μαθητές Του νά τελοῦν τήν Θ. Εὐχαριστία, βεβαιώνοντάς τους, ὅτι ὁ Ἄρτος καί ὁ Οἶνος θά μεταβάλλονται ἕως τό τέλος τῶν αἰώνων, μέσῳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σέ ἀληθινό Σῶμα καί Αἷμα Τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο θά προσφέρεται ὡς πνευματική τροφή στούς πιστούς. 

Ἀκολουθώντας ἡ Ἐκκλησία τήν ὁδηγία τοῦ Χριστοῦ, ὅρισε σέ κάθε Ναό καί σέ κάθε Λειτουργία (Θ. Εὐχαριστία), ὁ ἑκάστοτε Κληρικός, ἐκ μέρους ὅλων τῶν πιστῶν, νά παρακαλεῖ καί νά ἱκετεύει τόν Θεό, λέγοντας:

«Καταπεμψον τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιον ἐφ’ ἠμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα Δῶρα ταῦτα καί ποίησον τόν μέν Ἄρτον τοῦτον Τίμιον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου, τό δέ ἐν τῷ Ποτηρίῳ τούτω, Τίμον Αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου, μεταβαλῶν τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ». 

Ἔτσι, οἱ Χριστιανοί εἶναι ἐνδυναμωμένοι, μέ τή βεβαιότητα τῆς πίστεως ὅτι μέ τή Θ. Εὐχαριστία ὁ ἄνθρωπος τρέφεται μέ τό ἴδιο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ζήσει καί νά αὐξηθεῖ πνευματικά. 

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος διασῴζει τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, πού ἀναφέρει σαφῶς ὅτι τά Τίμια δῶρα τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ἀποτελοῦν τό ἀντίτυπο τοῦ Μάννα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: 

«Οἱ πατέρες ὑμῶν ἔφαγον τό Μάννα ἐν τή ἐρήμω καί ἀπέθανον. Οὗτος ἐστί ὁ Ἄρτος, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων, ἶνα τίς ἐξ’ αὐτοῦ φάγη καί μή ἀποθάνη. Ἐγώ εἰμί ὁ Ἄρτος ὁ ζῶν, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς. Ἐάν τίς φάγη ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα» (Ἰω. 6, 49-51). 

Οἱ κοινωνοί τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ὅπως μαρτυρεῖ καί ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, «ζωοῦνται», λαμβάνουν ζωή καί ἀνανεώνουν τή ζωή τούς ἐν Χριστῷ. 

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀναφέρει, σχετικά, γιά τή συμμετοχή τῶν Χριστιανῶν στή Θ. Κοινωνία ὅτι: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει καγῶ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 6, 56). 

Συνεπῶς, ἡ συμμετοχή τῶν πιστῶν στό Μυστήριο τῆς Θ. Κοινωνίας ἔχει πνευματικές συνέπειες. 

Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά τρέφει καί νά διατηρεῖ ὑγιῆ ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του, τόσο τό σῶμα ὅσο καί τό πνεῦμα του. 

Ὅπως τό σῶμα, γιά νά λειτουργεῖ μέ πληρότητα, χρειάζεται τροφή καί φροντίδα, τό ἴδιο καί τό Πνεῦμα ἔχει ἀνάγκη ἀπό πνευματική τροφή, συντήρηση καί ἀνανέωση. 

Ἐάν ὁ πιστός κοινωνεῖ ἀξίως, δηλαδή, μέ τήν ἀπαιτούμενη κάθαρσή του ἀπό τά πάθη, τότε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ γίνεται γι' αὐτόν τροφή οὐράνια, πνευματική καί ζωοποιός, μέ ἀποτέλεσμα νά περνάει ἀπό τόν θάνατο στή ζωή, ἀπό τόν φόβο στήν ἀφοβία καί τήν ἀγάπη καί νά νικᾶ ὅλες τίς ἀμφιβολίες καί τίς δυσπιστίες πού γεννᾶ ἡ ὀλιγοπιστία. 

Καί τοῦτο, διότι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κοινωνεῖ τό Σῶμα καί τό Αἷμα, δηλαδή τόν ἴδιο τόν Χριστό καί, ἑπομένως, τόν ἐγκαθιστᾶ στήν ὕπαρξή του, τότε ἔχει ἐντός αὐτοῦ Ἐκεῖνον, πού νίκησε καί νικᾶ τόν θάνατο καί ὅλους τούς θανάτους. Μέ ἄλλα λόγια, λαμβάνει φάρμακό του μή ἀποθανεῖν, φάρμακο ἀφθαρσίας καί ἀθανασίας. 

Ὅπως λέγει μάλιστα ὁ ἱερός Καβάσιλας, ὅσο ὁ Χριστιανός ἑνώνεται καί διατηρεῖται σταθερά καί ἀκλόνητα στήν ἁγία συνάρθρωσή του μέ τόν χορηγό της ζωῆς, ἀντλεῖ ζωή καί ἁγιασμό, πού θανατώνει τόν θάνατο. 

Αὐτά εἶναι τά Θεϊκά δῶρα πού λαμβάνει ἀπό τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνος πού Τόν πιστεύει ἀκλόνητα καί τόν δέχεται μέσα του, μέ τή συμμετοχή του στό Μυστήριο τῆς Θ. Κοινωνίας. 

Ἑπομένως, τήν ἀληθινή καί αἰώνια ζωή ἐπιδιώκουν νά στερήσουν ἀπό τούς πιστούς οἱ πολέμιοι καί συκοφάντες τῆς Θ. Εὐχαριστίας, χωρίς νά ἔχουν κανένα ἐπιστημονικό ἤ στατιστικό δεδομένο, πού νά δικαιολογεῖ τό ἐπιχείρημά τους ὅτι ἡ Θ. Εὐχαριστία μεταδίδει ἀσθένειες καί ἰώσεις. 

Τό γεγονός αὐτό, ὅμως, εἶναι ἐκεῖνο πού τούς ἐκθέτει καί τούς διαψεύδει ἐπιστημονικά καί πού προβληματίζει τούς πλείστους Ἕλληνες καί τούς ὠθεῖ νά καταλαβαίνουν τήν ἀλήθεια τοῦ θέματος. 

Διότι ὅλοι γνωρίζουν ὅτι οἱ ἄνευ ἐπιστημονικῶν δεδομένων, ἐπιστημονικοφανεῖς μόνον ἰσχυρισμοί ὁρισμένων μετατρέπουν τίς ἀναπόδεικτες θέσεις τους σέ μία ἰδεολογικοῦ χαρακτῆρα πολεμική, κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ζωῆς, δηλαδή σέ μία -ἄσχετη μέ τήν Ἐπιστήμη- φλυαρία. 

Μέ τέτοιες καί πολλές ἄλλες -γνωστές διαχρονικά συκοφαντικές καί λασπολογικές μεθόδους- προσπαθοῦν τόν τελευταῖο καιρό ὁρισμένοι, κατά τή γνώμη μας ματαίως, νά μειώσουν ἤ νά φθείρουν τήν πίστη τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἡ ὁποία, ὅμως, ὅπως συμβαίνει πάντα ἐδῶ καί 2000 χρόνια, ἀντί νά λυγίζει, αὐξάνεται καί ἐνδυναμώνεται, πάντοτε ἐν Χριστῷ. 

Ὡστόσο, αὐτές οἱ ἰδεοληπτικές καί μή ἐπιστημονικές ἀποφάνσεις ὁρισμένων, δυστυχῶς, συντελοῦν στήν ἀνέγερση τειχῶν καί ὄχι γεφυρῶν στίς σχέσεις Ἐπιστήμης καί Πίστεως, καί ὁδηγοῦν σέ μία πλασματική ἀντίθεση μεταξύ τους καί δικαιώνουν τούς σωστούς Ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐπιστήμη δέν λειτουργεῖ ἐπιστημονικά, ἐάν καί ὅταν ἐπιστήμονες σπεύδουν νά ἀποφαίνονται γιά θέματα, πού δέν ἔχουν ἀποδειχθεῖ πειραματικά καί ἐρευνητικά, χωρίς νά βασίζονται δηλαδή οἱ θέσεις τους σέ διαθέσιμες ἐπιστημονικές ἔρευνες. 

Ἡ διαχρονική ἀλήθεια γιά τή Θ. Εὐχαριστία, πού ἀποδεικνύει, μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία καί τήν ἱστορία, ὅτι τό Ἅγιο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δέν μεταδίδει ἰώσεις καί ἀσθένειες, ὄχι μόνον δέν ἔχει διαψευσθεῖ ποτέ, ἀλλά, ἐπιπλέον, ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ πλειστάκις καί ἐπιβεβαιώνεται καί τώρα, στήν ἐποχή τοῦ Κορωνοϊοῦ. 

Ὅσοι Χριστιανοί πειστοῦν νά ἀκολουθήσουν αὐτές τίς μή χριστιανικές ἀλλά καί μή ἐπιστημονικές συνταγές τοῦ φόβου καί τῆς ἀμφιβολίας καί ἐγκαταλείψουν τήν πίστη τους πρός τόν Χριστό, ὀφείλουν νά γνωρίζουν ὅτι ἡ θεληματική ἀποχή ἀπό τή Θ. Εὐχαριστία ἀποτελεῖ πτώση τοῦ ἀνθρώπου στήν κατάσταση τῆς ἀκοινωνησίας, πού στερεῖ τόν ἄνθρωπο ἀπό τή χάρη τῆς κοινωνίας καί ἐκθέτει τήν ὕπαρξή του σέ κίνδυνο πνευματικοῦ θανάτου.