Ἡ πρώτη προϋπόθεση εἶναι ὅτι θὰ εἴμαστε ἄνθρωποι μετανοίας. Ἐὰν δὲν μετανοοῦμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ δὲν καθαριζόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη μας, δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸν Θεό. Ὅπως λέγει ὁ Κύριός μας στοὺς μακαρισμούς: "Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῆ καρδία, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται". Μακάριοι αὐτοὶ ποὺ εἶναι καθαροὶ στὴν καρδιά, γιατί αὐτοὶ θὰ δοῦν τὸν Θεό. Ὅσο περισσότερο ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται ἀπὸ τὰ πάθη του, μετανοεῖ, ἐπιστρέφει στὸν Θεό, τόσο καλύτερα μπορεῖ νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ βλέπει τὸν Θεό.
Τὸ νὰ ἐπιδιώκουμε νὰ λάβουμε ἐμπειρίες τοῦ Θεοῦ μὲ τεχνητοὺς τρόπους καὶ μεθόδους, ὅπως γίνεται στὶς αἱρέσεις, στοὺς ἰνδουιστές, στὰ γιόγκα, εἶναι λάθος. Οἱ ἐμπειρίες αὐτὲς δὲν εἶναι ἐκ Θεοῦ. Εἶναι ἐμπειρίες ποὺ προκαλοῦνται μὲ ψυχολογικοὺς τρόπους.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν: "Δῶσε αἷμα καὶ λάβε πνεῦμα". Ἂν δηλαδὴ δὲν δώσεις τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς σου μὲ τὴν μετάνοια, τὴν προσευχή, τὴν νηστεία, τὴν ἄσκηση, δὲν μπορεῖς νὰ λάβεις την χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Οἱ ἀληθινὲς πνευματικὲς ἐμπειρίες δίνονται σ’ ἐκείνους ποὺ ἀπὸ... ταπείνωση δὲν ζητοῦν πνευματικὲς ἐμπειρίες, ἀλλὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ μετάνοια καὶ σωτηρία. Σ’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι ταπεινοὶ καὶ λέγουν: "Θεέ μου, ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ ἔχω ἐμπειρίες, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ λάβω χαρίσματα πνευματικά, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ λάβω ἐπίσκεψη τῆς χάριτός σου καὶ θεῖες καὶ οὐράνιες παρηγοριὲς καὶ πνευματικὲς ἡδονές".
Σ’ αὐτοὺς ὅμως ποὺ μὲ ὑπερηφάνεια ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς δώσει ἐμπειρίες, δὲν θὰ δώσει ἀληθινὲς καὶ γνήσιες ἐμπειρίες. Ἀντίθετα, θὰ τὸ ἐκμεταλλευθεῖ ὁ πειρασμὸς καὶ θὰ τοὺς δώσει πλανεμένες καὶ διαβολικὲς ἐμπειρίες, λόγῳ τῆς ὑπερηφάνειάς τους.
Ἄρα λοιπὸν ὁ δεύτερος ὅρος εἶναι ταπείνωση.
Τρίτος ὅρος γιὰ νὰ λάβουμε ἀληθινὲς πνευματικὲς ἐμπειρίες εἶναι νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὄχι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Διότι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὁ διάβολος θὰ μᾶς πλανήσει. Ἅμα ἀπoμoνωθεῖ τὸ πρόβατο ἀπὸ τὴν ποίμνη, θὰ τὸ κατασπαράξει ὁ λύκος. Μέσα στὴν ποίμνη εἶναι ἡ ἀσφάλεια. Ὁ χριστιανὸς μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἀσφαλής. Ἅμα βγεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἐκτεθειμένος στὶς πλάνες τὶς δικές του, τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ τῶν δαιμόνων.
Ἔχουμε παραδείγματα πολλῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μὴ κάνοντας ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ στὸν Πνευματικὸ τοὺς ἔπεσαν σὲ μεγάλες πλάνες. Καὶ νόμιζαν ὅτι βλέπουν τὸν Θεὸ ἢ ὅτι τοὺς ἐπισκέπτεται ὁ Θεός, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα οἱ ἐμπειρίες ποὺ εἶχαν ἦταν δαιμονικὲς καὶ καταστρεπτικὲς γι’ αὐτούς.
Ἐπίσης βοηθεῖ πολὺ τὸ νὰ ἔχουμε καθαρὴ καὶ θερμὴ προσευχή. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ὁ Θεὸς δίνει τὶς περισσότερες πνευματικὲς ἐμπειρίες στὸν ἄνθρωπο, γι’ αὐτὸ καὶ ὅσοι προσεύχονται μὲ πόθο, μὲ ζῆλο, μὲ ὑπομονή, λαμβάνουν τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν αἴσθηση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Ὅπως γνωρίζετε, ὑπάρχει μία προσευχὴ ποὺ λέγομε στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ σεῖς ἴσως τὴν λέγετε: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν". Αὐτὴ ἡ προσευχή, ποὺ χαρακτηρίζεται ὡς νοερά, καρδιακὴ καὶ ἀδιάλειπτη, ὅταν λέγεται μὲ ταπείνωση, μὲ πόθο καὶ μὲ ἐπιμονή, φέρνει σιγά-σιγά μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν αἴσθηση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου