Τὸ σύνδρομο τοῦ Μέττερνιχ σήμερα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Μοιραῖο λάθος γιὰ τὴν ὕπαρξη τῆς Δύσης ἀποτελεῖ ἡ ἀντιμετώπιση τῆς Τουρκίας ἀπὸ πολιτικοὺς ἡγέτες Της, ποὺ εἶναι ὑπεύθυνοι γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον Της, καθὼς καὶ ἀπὸ τοὺς ὅμοια μὲ αὐτοὺς σκεπτόμενους Ἕλληνες. Τὴν ἀντιμετωπίζουν ὡς ἕνα πολιτισμένο δυτικοῦ τύπου κράτος καὶ ὄχι ὡς ἕνα φανατικὸ βάρβαρο ἰσλαμιστικό, τοῦ ὁποίου ἡ πολιτικὴ στηρίζεται στὸ Κοράνι, στὴ δύναμη τῆς στρατιωτικῆς ἰσχύος καὶ στὸν ὄγκο τοῦ πληθυσμοῦ του. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ βάζουν τὰ συμφέροντά τους πάνω ἀπὸ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς τουρκικῆς ἐπιθετικότητας καὶ ἀπὸ τὴν σωτηρία τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Μὲ αὐτὴ τὴν νοοτροπία ἡ Δύση θὰ τὸ πληρώσει πολὺ ἀκριβά.

Ἡ στάση τῆς Δύσης ἔναντί της Τουρκίας δὲν εἶναι σημερινὸ φαινόμενο. Ὁ Γερμανοαυστριακὸς ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν της Αὐστρίας Κλέμενς φὸν Μεττερνιχ (1773-1859) μὲ φανατισμὸ πολέμησε τὴν δημιουργία τοῦ χριστιανικοῦ...
Ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ κράτους καὶ ὑποστήριξε μὲ πάθος τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἰσλαμικῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Θεωροῦσε τοὺς μουσουλμάνους ὀθωμανοὺς κάτι παρόμοιο μὲ τοὺς Ρώσους Ὀρθόδοξους χριστιανούς, συμμάχους τῆς Αὐστροουγγαρίας. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ ἀντίληψη τοῦ καθηγητῆ Σάμουελ Χάντινγκτον. Στὸ βιβλίο του «Ἡ σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν» ταυτίζει τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς μὲ τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς ἄλλους μουσουλμάνους… 

Τὰ παραδείγματα στὴν Ἱστορία, ποὺ ἡ χριστιανικὴ Δύση βοήθησε τὴν ἰσλαμικὴ Τουρκία κατὰ τῶν χριστιανῶν Ἑλλήνων εἶναι πολλά. Προχθὲς ὁ πρόεδρος Ἐρντογᾶν «ἑόρτασε τὴ νίκη» τῶν Τούρκων ἐπὶ τῶν Ἑλλήνων, τὸ 1922. Λησμόνησε νὰ πεῖ ὅτι ὁ Γερμανὸς στρατηγὸς Ὄτο Λίμαν φὸν Σάντερς (1855-1929), μετὰ ἀπὸ ἀπόφαση τῆς Γερμανικῆς κυβερνήσεως, ἀνέλαβε Ἀνώτατος στρατιωτικὸς διοικητὴς τῶν Τουρκικῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καὶ συντόνισε τοὺς διωγμοὺς καὶ τὴ γενοκτονία Ἑλλήνων, Ἀρμενίων καὶ Ἀσσυρίων χριστιανῶν στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ στὸν Πόντο. Ὅταν ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς προχωροῦσε πρὸς ἀπελευθέρωση τῶν διωκομένων Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Γαλλία καὶ Ἀγγλία – μαζὶ καὶ ἡ Ἰταλία – συμφώνησαν νὰ ἐνισχύσουν τοὺς ἡττώμενους καὶ καταπτοημένους Τούρκους… 

Στὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, τὴν ὥρα ποὺ ἡ Ἑλλάδα ἀντιστεκόταν στὸν Ἄξονα, ἡ Τουρκία ὑπέγραψε σύμφωνο μὴ ἐπίθεσης μὲ τὴ ναζιστικὴ Γερμανία. Κήρυξε τὸν πόλεμο στὴ Γερμανία στὶς 23 Φεβρουαρίου 1945, ὅταν εἶχε ἀπελευθερωθεῖ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Εὐρώπης – καὶ ἡ Ἑλλάδα – καὶ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν 9η Μαΐου 1945 καὶ τὴ συνθηκολόγηση τῶν ἡττημένων Γερμανῶν… 

Μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο δὲν ἑνώνεται ἡ Κύπρος μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ μόνον ἡ Δωδεκάνησος. Ἡ Ἀγγλία εὐνοεῖ τὴν ἀνάμιξη τῆς Τουρκίας ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου καὶ συνεργάζεται μαζί της στὴν κατάπνιξη τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ τους ἀγώνα, γιὰ τὴν Ἕνωση τους μὲ τὴν Ἑλλάδα. Τὸ 1974 οἱ ΗΠΑ ἐπιτρέπουν, ἂν δὲν παροτρύνουν καὶ ὀργανώνουν, τὸ προδοτικὸ πραξικόπημα τῆς χούντας, ποὺ ἔδωσε τὴν πρόφαση στὴν Τουρκία νὰ εἰσβάλει καὶ νὰ κατέχει παρανόμως τὸ 35% τοῦ κυπριακοῦ ἐδάφους… Τελικὰ ἡ Δύση θὰ νιώσει τὸν κίνδυνο τῆς ἰσλαμικῆς Τουρκίας ὅταν ἀπειληθεῖ ἡ ἴδια, ὅπως συνέβη στὴ Ναύπακτο, τὸ 1571, καὶ δύο φορὲς στὴ Βιέννη (1529 καὶ 1683).