10 Αυγ 2020

Οἱ αγαπολόγοι

Ἰωάννης Παλαμήδης 

Στο τεῦχος μηνὸς Μαΐου 2020 τοῦ περιοδικοῦ «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς» τοῦ φίλου καὶ συμφοιτητοὺ π. Δανιὴλ Ἀεράκη φιλοξενεῖται ἄρθρο μὲ τίτλο «ὑπευθυνότητα μπροστὰ στὸν κίνδυνο» τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος Νεκταρίου, ἄρθρο ἐπίκαιρο ἀφοῦ ἀναφέρεται στὴν «ἐπέλαση τοῦ ἰού Covid-19. Στάθηκα στὶς πιὸ κάτω φράσεις τοῦ ἐν λόγω ἄρθρου : «ἄλλοι πάλι, σᾶ νὰ μιλοῦν ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ἀποφαίνονται ὅτι ὂλ’αὐτὰ εἶναι τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀποστασία, γιὰ τὴν ἁμαρτία, γιὰ τὴν ἀνηθικότητα κλπ. κλπ. …… Ἀλλὰ νὰ ρίχνουμε εὐθύνες στὸ Θεό …. καὶ νὰ Τὸν παρουσιάζομε σὰν τιμωρὸ καὶ σὰν ἐφευρέτη κορωνοϊῶν, εἶναι τουλάχιστον ἀθεολόγητο.» (σέλ. 70). 

Τυχαία εἶδα ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος ἔχει γράψει καὶ μία μικρὴ μελέτη μὲ τίτλο «Πέρα ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη» καὶ ὑπότιτλο «ἕνας ἄδικος Θεός», ποὺ ἔσπευσα βέβαια, σὰν Θεολόγος, νὰ τὸ ἀγοράσω καὶ μελετήσω. Στὴ σέλ. 51 τῆς ἀνωτέρω μελέτης ὁ Σεβασμιώτατος σχολιάζει τὸ φαινόμενο τῆς ἀναγραφῆς στοὺς τοίχους διαφόρων συνθημάτων καὶ μᾶς λέει : 
«Ἀπὸ τὸ φαινόμενο δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ξεφύγουν καὶ οἱ ροπαλοφόροι ὑπερασπιστὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ κριτὲς τῶν ἁμαρτωλῶν. Ἕνα ἀπὸ τὰ συνθήματά τους εἶναι «ἔφτασε ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ» καὶ ἄλλα ἐξ ἴσου κωμικά…..Φοβᾶμαι πὼς μᾶλλον…οἱ ἐνέργειες αὐτὲς δείχνουν...
ἀνωριμότητα, ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία καὶ ἐρήμωση». 

Ας δοῦμε τί ἀπαντᾶ ὁ ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος στὸ βιβλίο τοῦ «Ἄρθρα – Μελέται – Ἐπιστολαὶ» (τ.Ά, σέλ. 640) Ἀθῆναι, 1981, σχετικὰ μὲ παρόμοια μὲ τὸν κορωνοϊὸ μάστιγα, τὴ μάστιγα τῶν σεισμῶν : 

«Εἰς ποία αἴτια ἄραγε πρέπει νὰ ἀποδοθῆ ἡ νέα μάστιξ τῶν σεισμῶν (ἐν Μαγνησία) ; Νομίζομεν ὅτι πρέπει νὰ σκεφθῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν. Νὰ μελετήσωμεν τὸ χωρίον τῆς Γραφῆς (Ἐφεσ. Ε, 6) «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας». Ἂς μετανοήσωμεν, ἴνα μὴ εἰς τὸ μέλλον δεχθῶμεν μεγαλυτέραν τιμωρίαν ὑπὸ τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ». 

Τι λέτε, Σεβασμιώτατε; Τὸ θεολογικὸ μέγεθος ποὺ λέγεται Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔχει καὶ αὐτὸς «ἀνωριμότητα», «ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία», καὶ «ἐρήμωση», ἢ μήπως εἶναι… «ἀθεολόγητος»; Καὶ συνεχίζει ὁ ἀείμνηστος πατήρ : «Οἱ σεισμοὶ καὶ οἱ καταστροφές, ποῦ ἐπιφέρουν δὲν εἶναι ἄσχετες μὲ τὴν θεία βούληση καὶ πρόνοια Αὐτοῦ. Ὁ Κύριος ἠμῶν βεβαιοὶ (Μάτθ. 2, 29) ὅτι οὔτε ἓν στρουθίον δὲν πίπτει νεκρὸν ἐπὶ τῆς γὴς ἄνευ τοῦ θείου θελήματος»… Ποῦ εἶναι ἡ Παντοδυναμία τοῦ Πατρός μου, ὅταν ἐγὼ εὑρίσκομαι εἰς τὴν διάθεσιν τυφλῶν της φύσεων στοιχείων, ποῦ ἡ ἀγάπη Αὐτοῦ πρὸς ἐμέ; Ταῦτα φρονοῦντες δὲν καταλήγομεν εἰς τὸν ΔΕΪΣΜΟΝ;». 

Αλλά καὶ ἡ Ἄγ. Γραφή, σεβασμιώτατε μᾶς διαβεβαιοὶ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι «ὁ σείων τὴν γῆν ἐκ θεμελίων» (Ἰώβ, Θ, 6) καθὼς καὶ «ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν» (Ψάλ. 103,32) καὶ μᾶς προειδοποιεῖ : «Ἰδοὺ σεισμὸς παρὰ Κυρίου καὶ ὀργὴ ἐκπορεύεται….ἐπὶ τοὺς ἀσεβεῖς ἤξει» (Ἱερεμ. Κγ, 19). 

Έχοντες δὲ πρὸ ὀφθαλμῶν τὸ παγκόσμιο ξεχαρβάλωμα ποὺ ἔχει καθιερωθεῖ καὶ νομοθετικά, βλέπομε πόσο ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Προφήτη Ὠσηέ, ὡς πρὸς τὶς αἰτίες τῶν πανδημιῶν. 

«Ἄρα καὶ ψεῦδος καὶ φόνος καὶ κλοπὴ καὶ μοιχεία κέχυται ἐπὶ τῆς γής…. Διὰ τοῦτο πενθήσει ἡ γῆ καὶ σμικρυνθήσεται σὺν πάσι τοῖς κατοικούσιν αὐτὴν» (Ὠσῆε, Δ, 2, 3). Καὶ οἱ Παροιμίες προϊδοποιοῦν «Πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις» (Πάρ. ΙΣΤ, 18). 

Ανάλογες μάστιγες περιγράφει καὶ ἡ Π.Δ., ὅπου φαίνονται καὶ τὰ αἴτια, ποὺ τὶς προκαλοῦν, καθὼς καὶ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζονται : Ὅρα 1ον Α. Παραλ. ΚΑ, 1 καὶ Β. Βάσ. ΚΔ, 14, 15, 2ον, στοὺς Ἀριθμ. ΚΕ, 1-9 καὶ Ψάλ. 105, 28-31 καὶ 3ον στην Σόφ. Σόλ. ΙΗ, 20, 21, ὅπου σαφῶς φαίνεται ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ὡς τιμωροῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ εὐσπλαχνία του. 

Θα μποροῦσα νὰ τερματίσω ἐδῶ τὴν ἀπάντησή μου πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον, ἀλλὰ ἡ ὡς ἄνω μελέτη τοῦ παρὰ τὴν καλὴ τὴν πρόθεση ἐγείρει πολλὰ θεολογικὰ ἐρωτηματικά…εἶναι δυστυχῶς «μόδα» οἱ νεώτεροι κυρίως Θεολόγοι, οἱ (ἀγαπολόγοι) ἀπὸ τὶς δύο ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, δήλ. τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δικαιοσύνη, νὰ τονίζουν μονομερῶς τὴν ἀγάπη καὶ μάλιστα τὴν ἀπροϋπόθετη, τὴν ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων ἀγάπη, ἐνῶ ἐξαφανίζουν τὴν τιμωροῦσαν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ. 

Μιάς καὶ τὸ θέμα της ὡς ἄνω μελέτης τοῦ Σεβασμιωτάτου εἶναι περὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, ὄφειλε ὁ Σεβασμιώτατος διὰ λόγους τουλάχιστον «δεοντολογίας συγγραφικῆς» νὰ συμπεριλάβει καὶ τὰ χωρία τῆς Γραφῆς τὰ μαρτυροῦντα σαφῶς καὶ τὴν δικαιοσύνην Αὐτοῦ καὶ ὄχι μόνον τὰ περὶ ἀγάπης. Καὶ 

ΠΡΩΤΟΝ, 

στη σέλ. 52 τῆς μελέτης τοῦ γράφει ὁ Σεβασμιώτατος : «Οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, ὅταν τοῦ ζητοῦσαν νὰ κατέβει φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ καταστρέψει τοὺς Σαμαρεῖτες, ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ περάσουν ἀπὸ τὸ χωριό τους, ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε … Ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦλθε γιὰ νὰ καταστρέφει ἀνθρώπους, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς σώσει. (Λούκ. Θ, 51, 52)» Παραλείπει ὅμως ὁ Σεβασμιώτατος, τί λέγει καὶ ὁ Ματθαῖος γιὰ τὸ ἴδιο θέμα : «Καὶ ὃς ἐὰν μὴ δέξηται ὑμᾶς…. ἀνεκτότερον ἔσται γῆ Σοδόμων καὶ Γομόρρας ἐν ἡμέρα κρίσεως ἢ τὴ πόλει ἐκείνη» (Μάτθ. 1, 14) ποὺ δὲν τοὺς ἐδέχθη. 

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, 

γράφει μὲν ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 56 : «…. καὶ ὁ Παῦλος διατάσσει (τοὺς μαθητᾶς) νὰ διδάσκουν μὲ ἤπιον τρόπον τοὺς ἀντιφρονοῦντας» ἀλλὰ ξεχνάει ὅτι ὁ ἴδιος Ἀπόστολος λέει πρὸς τὸν Τίτο : «Ἔλεγχε αὐτοὺς ἀποτόμως, ἴνα ὑγιαίνωσι ἐν τὴ πίστη (Τίτ. Ά΄, 13) καὶ πρὸς τὸν Τιμόθεο, «τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἴνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχουσι» (Ἃ΄ Τίμ. Ε, 20). Ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοι δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὸ λεγόμενο «σαβουὰρ βιβρ», σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο οἱ ἀγαπολόγοι τοὺς θέλουν μελιστάλακτους. Ὅταν χρειάζεται, ὁ λόγος τοὺς εἶναι δριμὺς καὶ «τσεκουράτος» καὶ ἐλεγκτικός. Ἔτσι ὁ Χριστὸς τοὺς ψευδοπροφήτας ἀποκαλεῖ «λύκους ἅρπαγες» (Μάτθ. Ζ, 15) καὶ τοὺς Φαρισαίους «ὑποκριτᾶς» (Μάτθ. ΚΕ, 13) καὶ «τάφους κεκονιαμένους» (Μάτθ. ΚΓ, 27), τὸν δὲ Ἡρώδη «ἀλώπεκα» (Λούκ. ΙΓ, 32). 

Ο Παῦλος τοὺς αἱρετικοὺς ἀποκαλεῖ «λύκους βαρεῖς» (Πράξ. Κ, 29). Ὁ Πέτρος «κατάρας τέκνα» (Β΄ Πετρ. Β, 14), ὁ Ἰωάννης «ἀντιχρίστους» (Ἃ΄ Ἰωάν. Β, 18), ὁ Παῦλος τὸν μάγον Ἐλύμαν «υἱὸν διαβόλου» (Πράξ. ΙΓ, 10), ὁ Στέφανος τοὺς ἀμετανοήτους Ἰσραηλίτες «προδότες καὶ φονεῖς» (Πράξ. 51, 52). 

ΤΡΙΤΟΝ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 58 : «Ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται στὸν Προφήτη Ἠλία στὸ ὅρος Χωρὴβ οὔτε ὡς ἄνεμος καταστρεπτικὸς οὔτε σὰν σεισμὸς οὔτε ὡς πῦρ, ἀλλὰ ὡς «φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κακεῖ Κύριος». (Γ΄ Βασιλ. ΙΘ, 9-12). Καὶ σχολιάζει ὁ Σεβασμιώτατος : «Καὶ κατενόησε ὁ Ἠλίας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Θεὸς ἀγάπης, «ὄχι ὡς ὀργισμένος Θεός». Σύμφωνοι Σεβασμιώτατε, ἀλλὰ στὸ (΄Ἐξοδ. 18, 16-19) διαβάζουμε γιὰ τὸν Μωυσῆ : «Ἐγένετο δὲ τὴ ἡμέρα τὴ τρίτη … φωναὶ καὶ ἀστραπαὶ καὶ νεφέλη γνοφώδης … τὸ ὅρος ἐκαπνίζετο ὅλον διὰ τὸ καταβεβηκέναι ἐπ’αὐτὸ τὸν Θεὸν ἐν πυρὶ» Βλέπουμε λοιπὸν τὸν Θεὸν νὰ ἐμφανίζεται ἄλλοτε μὲν ὡς «φωνὴ αὔρας λεπτῆς» καὶ ἄλλοτε «ὡς πῦρ». 

ΤΕΤΑΡΤΟΝ, 

χρησιμοποιεί ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 46 τὸ χωρίο ὅτι ὁ Θεὸς «βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Μάτθ. Ε, 45). Ἀλλὰ ἐδῶ δὲν ἐξισώνει ὁ Θεὸς τοὺς δικαίους μὲ τοὺς ἀδίκους οὔτε τοὺς βλέπει τὸ ἴδιο, ἀφοῦ, ὅπως γράφει ὁ Παῦλος, «ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν» (Ἃ΄ Κόρ. ΣΤ, 9). Μὲ αὐτὴ τὴ φράση ὁ Θεὸς ἐκφράζει τὴ βούλησή του νὰ εἴμεθα καὶ μεῖς οἰκτίρμονες, πρὸς πάντας, ὅπως ὁ Πατέρας μας, καὶ δεύτερον «εἰς τὸ εἶναι αὐτοὺς (τοὺς ἄδικους) ἀναπολογήτους ἐν ἡμέρα κρίσεως» (Ρώμ. Ά΄, 21, 22). 

ΠΕΜΠΤΟΝ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὶς σέλ. 85, 86 : «Εἶναι ἀνάγκη νὰ διορθωθεῖ μέσα μας καὶ γύρω μας ἡ δικανική, καὶ σωφρονιστικὴ ἀντίληψη περὶ Θεοῦ». Δήλ. Σεβασμιώτατε, ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ καὶ πρὸς σωφρονισμό; Τότε πῶς θὰ ἐξοικονομήσουμε τὸ χωρίο, ποὺ λέγει: «Ὑμέναιον καὶ Ἀλέξανδρον….οὖς παρέδωκα τῷ σατανᾶ, ἴνα παιδευθωσι μη βλασφημεῖν» (Ἃ΄ Τίμ. Ά, 19, 20); Δὲν ἦταν παιδαγωγὸς ὁ Παῦλος, ποῦ τοὺς παρέδωσε «τῷ σατανᾶ;» Καὶ κάτι ἀπὸ τὴν Π.Δ. : «Παρακαλῶ…λογίζεσθαι…τὰς τιμωρίας μὴ πρὸς ὄλεθρον, ἀλλὰ προς παιδείαν του γένους ἠμῶν εἶναι» (Β΄, Μάκ. ΣΤ, 12). Καὶ ἀκόμη : «Εἰ δὲ χάριν ἐπιπλήξεως και παιδείας ο ζῶν Κύριοι βραχέως ἐπώργισται, καὶ πάλιν καταλλαγήσεται τοῖς ἑαυτοῦ δούλοις» (Β΄ Μάκ. Ζ, 33). 

ΕΚΤΟΝ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 32 : «Ἅφες αὐτοῖς… ἐὰν ἔλεγε συγχώρεσέ τους ὅλους ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰούδα, ὁ Πατέρας δὲν θὰ τοῦ ἔκανε τὴ χάρη. Ἀφοῦ λοιπὸν τοὺς συγχώρεσε ὅλους….ἀφοῦ ἔχυσε τὸ αἷμα Του γιὰ ὅλους….ἔγινε δυνατὴ ἡ σωτηρία μας». Ἐδῶ ἡ ἀγαπολογία τοῦ Σεβασμιωτάτου ξεπερνᾶ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ ἴδιου του Χριστοῦ, ποὺ στὴν Ἀρχιερατική του προσευχή, ὀλίγο πρὸ τοῦ πάθους Του, εἶπε πρὸς τὸν Πατέρα Του : «Οὖς δέδωκας μοὶ ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ’ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας» (Ἰωάν. ΙΖ, 12). Καὶ ὁ Ματθαῖος σημειώνει : «Οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπω ἐκείνω δὶ’οὗ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται? καλον ὴν αὐτῶ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος» (Μάτθ. ΚΣΤ, 24), ὁ δὲ Λουκᾶς μᾶς πληροφορεῖ : «Εἰσῆλθε δὲ ὁ Σατανᾶς εἰς Ἰούδαν τὸν ἐπικαλούμενον Ἰσκαριώτην» (Λούκ. ΚΒ. 3). Καὶ ὁ Ἰωάννης ἐπαναλαμβάνει ὅ,τι καὶ ὁ Λουκᾶς : «Καὶ δείπνου γενομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν Ἰούδα.» (Ἰωάν. ΙΓ, 2). Ἐπιμένετε, Σεβασμιώτατε, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἔσωσε καὶ τὸν Ἰούδα; 

Θα μοῦ ἐπιτρέψετε καὶ δύο ἐρωτήσεις : Ἂν ὁ Χριστὸς στὸ Σταυρὸ τοὺς συγχώρεσε ὅλους, ὅπως γράφετε, τότε γιατί ἔσωσε μόνο τὸν ἕνα ληστὴ καὶ ὄχι καὶ τὸν ἄλλον; Ἐπίσης ἡ συγχώρηση τοῦ Χριστοῦ περιλαμβάνει καὶ τοὺς ἀμετανοήτους Φαρισαίους, γιὰ τοὺς ὁποίους εἶπε : «Ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπό της κρίσεως τῆς γεέννης;» (Μάτθ. ΚΓ, 33), δὲν θὰ εἴχαμε Θεὸν ἀνακόλουθον ἂν τοὺς ἔσωζε κι αὐτούς; Ἰδοὺ σὲ τί ἀδιέξοδους ἀτραποὺς μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καθ’ὑπερβολὴν ἀγαπολογία. 

ΕΒΔΟΜΟΝ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 62 : «Σὲ τελευταία ἀνάλυση, ἁμαρτία εἶναι κάθε ἐνέργεια αὐτοκαταστροφῆς,….ὁ πόνος ποὺ φέρνει στὸν ἄνθρωπο,…. δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ….Ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη παρουσιάζεται ὡς ὀργιζόμενος, ὡς τιμωρός…»Καὶ στὴ σέλ. 81 ἐπίσης γράφει : «Οἱ συγγραφεῖς τῆς Κ.Δ. ἀκολουθοῦν τὰ σχετικὰ περὶ τῶν θυσιῶν τῆς Π.Δ., ὅπου σαφῶς φαίνεται ὅτι ὁρίστηκαν γιὰ τὸν ἐξευμενισμὸ ἑνὸς ὀργισμένου Θεοῦ….». 

Απάντηση : Ἁμαρτία, Σεβασμιώτατε, δὲν εἶναι μόνο «κάθε ἐνέργεια αὐτοκαταστροφῆς», ἀλλὰ καὶ κάθε μᾶς ἐνέργεια ἐναντίον τοῦ Θείου θελήματος, ὡς καὶ ἡ στρεφομένη κατὰ τῶν συνανθρώπων μας. Ὁ δὲ Θεὸς δὲν «παρουσιάζεται ὡς ὀργιζόμενος καὶ τιμωρὸς» ὡς γράφετε, δήλ. δὲν ὑποδύεται τὸν ὀργισμένο καὶ τιμωρό, ἀλλὰ ΕΙΝΑΙ τιμωρὸς ἐκεῖ ποὺ πρέπει. 

Τα περὶ ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, τὰ ἀναφερόμενα στὸ τελετουργικό της Π.Δ., δὲν ἀφοροῦν μόνο τὴν Π.Δ., ἀλλὰ πρὸ παντὸς τὴν Κ.Δ., ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ ἐπιλεκτικῶς ἐκτιθέμενα ἐν συνέχεια χωρία τῆς Κ.Δ.: 

1) «Ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ’οὐρανοῦ ἐπὶ πάσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν» (Ρώμ. Ά, 18). 

2) «Δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, σωθησόμεθα δὶ’αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς» (Ρώμ. Ε, 9). 

3) «Ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῶ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’αὐτὸν» (Ἃ΄ Ἰωὰν Γ, 36). 

4) «ἀναμένειν τὸν υἱὸν αὐτοῦ….Ἰησοῦν τὸν ρυόμενον ἠμᾶς ἀπὸ τῆς ὀργῆς τῆς ἐρχομένης» (Ἃ΄ Θέσ. Ά, 10) καὶ 

5) «Κρύψατε ἠμᾶς….ἀπὸ τῆς ὀργῆς τοῦ ἀρνίου, ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη της ὀργῆς αὐτοῦ» (Ἀποκ. ΣΤ, 16, 17). 

Αφού ἡ Γραφὴ μιλάει κατὰ σχῆμα ὀξύμωρο περὶ τῆς «ὀργῆς τοῦ ἀρνίου» ποὺ εἶναι ἐκ φύσεως πράο καὶ ἥσυχο, ἂς ἀναλογισθοῦμε τὴν δριμύτητα τῆς δικαίας ὀργῆς Του. 

Είναι χαρακτηριστικὸ ὅτι χωρία, ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, βρίσκονται πολὺ περισσότερα στὴν Κ.Δ, ἀπ’ὅσα στὴν Π.Δ. Προσωπικὰ βρῆκα 24 στὴν Κ.Δ. καὶ μόλις 5 στὴν Π.Δ. 

ΟΓΔΟΟΝ, 

Ο Σεβασμιώτατος στὶς σέλ. 69, 70 τῆς μελέτης τοῦ ξεκινᾶ μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ ἀμπελῶνος (Μάτθ. Κ, 1-16), ὅπου ἕνας γεωκτήμονας πῆρε ἐργάτες γιὰ τὸ ἀμπέλι του. Οἱ πρῶτοι δούλεψαν ὁλημερίς, ἀφοῦ εἶχαν συμφωνήσει νὰ πληρωθοῦν ἀπὸ ἕνα δηνάριο ὁ καθένας. Στὴ συνέχεια πῆρε καὶ ἄλλους ἐργάτες, ποὺ δούλεψαν λιγότερες ὧρες, ἀλλὰ συμφώνησε καὶ μὲ αὐτοὺς νὰ τοὺς πληρώσει ἀπὸ ἕνα δηνάριο. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τῆς πληρωμῆς, οἱ πρῶτοι διαμαρτυρήθηκαν, διότι πῆραν τὰ ἴδια χρήματα μὲ τοὺς τελευταίους. 

Και ἐρωτὰ ὁ Σεβασμιώτατος : «ὁ Θεὸς λοιπὸν δὲν εἶναι δίκαιος;» καὶ ἀπαντᾶ : «Μὲ τὴν κοσμικὴ σημασία τοῦ ὄρου, ὄχι. Ἡ δικαιοσύνη ὅμως τοῦ Θεοῦ ἔχει ἄλλη ἔννοια….Μὲ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα δὲν εἶναι δίκαιος, θὰ ἔλεγα ὅτι δὲν τὰ πάει καὶ τόσο καλὰ μὲ τὴν…νομικὴ ἐπιστήμη» (σέλ. 66, 67). 

Απάντηση : Μά, Σεβασμιώτατε, κατὰ τὴν παραβολὴ ὁ Θεὸς καὶ μὲ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα εἶναι δίκαιος. Ἄδικος θὰ ἦταν ἐὰν ἠρνεῖτο νὰ τοὺς πληρώσει τὰ συμφωνηθέντα ἢ τοὺς ἔδινε λιγότερα ἀπὸ τὰ συμφωνηθέντα. Δὲν θὰ τοὺς δώσει καὶ λογαριασμὸ γιὰ τὸ πῶς θὰ διαχειρισθεῖ τὰ χρήματά του. Οὔτε θὰ ἀπολογηθεῖ ἐπειδὴ εἶναι «ἀγαθὸς» καὶ φιλεύσπλαχνος. Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς ὑπερβαίνει διὰ τῆς ἀγαθότητός Του τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη δὲν σημαίνει ὅτι καὶ τὴν καταργεῖ. Τὸ ὅτι εἶμαι δίκαιος στὶς συναλλαγές μου δὲν σημαίνει ὅτι δὲν μπορῶ συγχρόνως νὰ εἶμαι εὐσπλαχνικὸς καὶ οἰκτίρμων. Τὸ ἕνα δὲν ἀναιρεῖ τὸ ἄλλο. 

Το ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ μὲ τὰ «ἀνθρώπινα μέτρα» φαίνεται καὶ ἀπ’τὰ κάτωθι χωρία τῆς Ἄγ. Γραφῆς : Ὅταν ὁ Παῦλος λέει ὅτι «ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν» ( Ἃ΄ Κόρ. ΣΤ, 9) μὲ ποιὰ ἔννοια τὸ λέει, ἂν ὄχι μὲ τὴν κοσμική, τὴν δικανική, μ’αὐτὴν ποὺ καταλαβαίνει καὶ ὁ πιὸ ἀγράμματος; Τὴν ἴδια ἔννοια δὲν ἔχει τὸ τοῦ Παύλου στὴν πρὸς Κολασσαεῖς Δ, 1 ἐπιστολὴ τοῦ «τὸ δίκαιον καὶ τὴν ἰσότητα τοῖς δούλοις παρέχεσθε» ἢ τὸ κλασσικὸ «μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης» (Μάτθ. Ε, 10) ἢ ἡ προτροπὴ τοῦ Παύλου πρὸς τὸν Τιμόθεο «δίωκε δὲ δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην…» (Ἃ΄ Τιμοθ. ΣΤ, 11), ὅπου βάζει πρῶτα τὴν δικαιοσύνη καὶ τέταρτη τὴν ἀγάπη. Τὸ ἴδιο ἐπαναλαμβάνει καὶ στὴ Β΄ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Τιμόθεο : «δίωκε δὲ δικαιοσύνην, πίστιν, ἀγάπην» (Β΄ Τιμοθ. Β, 22), ὅπου τονίζει πρῶτα τὴν δικαιοσύνη καὶ τρίτη τὴν ἀγάπη. Ἄρα ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ κατὰ τὴν κοσμικὴ ἔννοια. 

ΕΝΑΤΟΝ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 29 «Θὰ μποροῦσε (ὁ Χριστὸς) πάνω στὸ Σταυρὸ νὰ ἐκδικηθεῖ, νὰ ἐφαρμόσει τὴν δικαιοσύνη, ἀλλὰ δὲν τὸ κάνει… Ὁ Χριστὸς σπάει τὸν φαῦλο κύκλο τῆς δικαιοσύνης –ἐκδίκησης» Καὶ στὴ σέλ. 65 γράφει : «Τὸ Εὐαγγέλιο μιλάει γιὰ ἕνα Θεὸ Πατέρα γιομάτο ἀγάπη, ποὺ ξέρει μόνο νὰ συγχωρεῖ καὶ ὄχι νὰ ἐκδικεῖται». Καὶ στὴ σέλ. 78 καταλήγει : «Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει ἕνα Θεὸ βασανιστή;» 

Απάντηση : Ὁ Σεβασμιώτατος, ὅταν ἀναφέρεται στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, πάντοτε τὴν συνδέει ἐντέχνως μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἐκδίκησης, προφανῶς, γιὰ νὰ κάνει ἀποκρουστικὴ τὴ λέξη δικαιοσύνη. Οἱ ἀγαπολόγοι δὲν μποροῦν νὰ χωνεύσουν ὅτι ὁ Θεὸς πολλὲς φορὲς τιμωρεῖ χωρὶς ποτὲ νὰ ἐκδικεῖται, ὡς Θεὸς ἀπαθὴς κατὰ τὸ ἁγιογραφικὸ «ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε» (Ἐφεσ. Δ, 26). Γι’αὐτὸ δὲν δέχονται τὴν τιμωροῦσα δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ δὲν ταιριάζει μὲ τὴ θεωρία τους, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μόνο ἀγάπη κάνοντας αὐτὸ ποὺ λέει ὁ λαὸς «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι». 

ΔΕΚΑΤΟΝ, 

γράφει ὁ π. Ἀντώνιος Πινακούλας στὴ σέλ. 29 : «Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀγάπη. Ἐνῶ ἀπαιτεῖ τὴν τιμωρία τοῦ κακοῦ, δὲν τιμωρεῖ κανέναν». 

Κάνετε λάθος, πάτερ μου. Οὔτε ἡ δικαιοσύνη ταυτίζεται μὲ τὴν ἀγάπη οὔτε ὑπάρχει ἀτιμωρησία τῶν ἀσεβῶν. Ὅτι δὲν ταυτίζεται ἡ δικαιοσύνη μὲ τὴν ἀγάπη μαρτυροῦν τὰ χωρία τῆς Κ.Δ., πρὸς Τιμόθεον (Ἃ΄ Τίμ. ΣΤ, 11) καὶ (Β΄ Τίμ. Β, 22), ποὺ προαναφέρθησαν, ἀλλὰ ἔχομε καὶ στὴν Π.Δ. : «Σπείρατε δικαιοσύνην, θερίσατε ἀγάπην» (Ὠσηὲ 1, 12), «γενοὺ φιλελεήμων καὶ δίκαιος, ἴνα σοὶ καλῶς ἢ» (Τώβ. ΙΔ, 9), «σοὺ ἀνηγγέλθη ἄνθρωπε…. τί ζητεῖ ἀπό σου. Τίποτε ἄλλο παρὰ δικαιοσύνην νὰ ἐξασκῆς καὶ ἀγάπην» (Μίχ. ΣΤ, 8), «τήρει ἀγάπην καὶ δικαιοσύνην καὶ ἔλπιζε πάντοτε εἰς τὸν Θεόν σου» (Ὠσηὲ ΙΒ, 7), «χαῖρε… θύγατερ Σιῶν…Ἰδοὺ ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεται σοὶ δίκαιος καὶ πραΰς» (Ζάχ. Θ, 9). Στὸ ὅτι «δὲν τιμωρεῖ κανένα» ἀπαντῶ διὰ στόματος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου : «Διατὶ νομίζομεν ὅτι ἀντίκειται τὴ ἑαυτοῦ ἀγαθότητι τὸ τιμωρεῖν; Ἐτιμώρησε δὲ ἐν τὴ Κ.Διαθήκη ἂς διὰ θανάτου τὸν Ἀνανίαν καὶ τὴν Σαπφείραν (Πράξ. ε, Ι-10), β) διὰ θανάτου τὸν Ἡρώδην (πέθανε σκωληκόβρυτος) Πράξ. ΙΒ, 23), γ) διὰ τυφλώσεως τὸν ψευδοπροφήτην Βαριησοῦν (Πράξ. ΙΓ, 11) δ) δὶ’ ἀσθενειῶν καὶ διὰ θανάτου ἀκόμη τοὺς ἀναξίως μεταλαμβάνοντας Χριστιανοὺς (Ἃ΄ Κόρ. ΙΑ, 30) (΄Ἄρθρα… σέλ. 470, 471). Ἐπίσης στὸ βιβλίο «Ἡ χαρὰ τοῦ Χριστιανοῦ» ποὺ ἐξεδόθη πρόσφατα. (Σταμάτα, 2018) καὶ στὴ σέλ. 202, γράφει ὁ π. Ἐπιφάνιος : «Ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ «χαιρεκακῶν», ὅπως λέει ἡ λαϊκὴ ἔκφρασις «γιὰ νὰ βγάλει τὸ ἄχτι του», ἀλλὰ εἴτε κατανοοῦμεν τί εἴτε οὐχί, εἴτε φαίνεται ἠμὶν λογικὸν εἴτε οὐχὶ πρέπει νὰ ὑποτασσόμεθα ἄνευ οὐδεμιᾶς ἀντιλογίας, ἐφ’ὅσον λέγει αὐτὸ ἡ Γραφή». Καὶ καταλήγει ὁ πατήρ : «Δὲν μποροῦμε νὰ καταργήσουμε καμμία ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ. Δὲν μποροῦμε νὰ γυμνώσουμε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη» (σέλ. 203). Ὅπως λοιπὸν ὑπάρχει ἡ παιδαγωγοῦσα δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὑπάρχει καὶ ἡ τιμωροῦσα δικαιοσύνη. 

Η Ἄγ. Γραφὴ διδάσκει ὄχι μόνον ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος, ἀλλὰ καὶ ὅτι θὰ μᾶς κρίνει μὲ βάση και την «κοσμικὴ δικαιοσύνη». : «Οἶδε Κύριος….ἀδίκους….εἰς ἡμέραν κρίσεως κολαζομένους τηρεῖν» (Β΄ Πέτρ. Β, 9) καὶ «ἄδικοι Βασιλείαν Θεοῦ, οὐ κληρονομήσουσιν» (Ἃ΄ Κόρ. ΣΤ, 9). Καὶ «ἐκρίθησαν οἱ νεκροὶ ἐκ τῶν γεγραμμένων ἐν τοῖς βιβλίοις κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν» (Ἀποκ. Κ, 12) καθὼς καὶ τὸ «Ἐγὼ εἰμι ὁ ἀγαπῶν δικαιοσύνην καὶ μισῶν ἁρπάγματα ἀδικίας» (Ἤσ. 45, 21) καθὼς καὶ τὸ «Κρινεῖ ὁ Θεὸς τὴν Οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνη» (Ψάλ. 97,9). 

Και ἐρχόμαστε στὸ θέμα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Θὰ δοῦμε τί περὶ αὐτῆς διδάσκει ἡ Ἄγ. Γραφὴ καὶ τί οἱ ἀγαπολόγοι. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἄγ. Γραφῆς περιέχεται στὸ Μάτθ. ΚΕ, 31 Κι ἑξῆς : «καὶ συναχθήσονται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη», στὸν Προφήτη Δανιὴλ (Ζ, 9 καὶ Ζ, 13) «θρόνοι ἐτέθησαν….κριτήριον ἐκάθισε καὶ βίβλοι ἤνεωχθησαν» καὶ στὴν Ἀποκάλυψη (Ἅ΄, 13-17). Καὶ δὲν πρόκειται περὶ παραβολῆς ἀλλὰ περὶ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ, ποὺ πρόκειται νὰ συμβοῦν. Βέβαια τὰ περὶ «βίβλων» καὶ «θρόνων» εἶναι εἰκόνες, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ εἶναι πραγματικότητες εἶναι : 

α) Ἡ κρίσις – κριτήριο, ποὺ σημαίνει δικαστήριο. 

β) Ὁ κριτὴς ποὺ θὰ εἶναι ὁ Χριστός. 

γ) Οἱ κατηγορούμενοι (στὴν ἐξεταζομένη περίπτωση οἱ «ἐξ εὐωνύμων»). 

δ) Ἡ κατηγορία : «Ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἐνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε». 

ε) Καὶ ἡ ἀπόφαση : «Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς Κόλασιν αἰώνιον». 

Αυτές τὶς πραγματικότητες θὰ δοῦμε πὼς τὶς ἀντιμετωπίζουν οἱ ἀγαπολόγοι στοὺς ὁποίους συμπεριλαμβάνω καὶ τοὺς ὁμόφρονάς του Σεβασμιωτάτου ἤτοι τὸν γιατρὸ Ἀλεξ. Καλομοιρο, τὸν π. Ἀντων. Πινακούλα, τὸν γιατρὸ καὶ ἱεραπόστολο π. Ἄντ. Παπανικολάου, τὶς γνῶμες τῶν ὁποίων συμπεριλαμβάνει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ μελέτη του. Θὰ ἐξετάσουμε πρῶτα τὸ περὶ Κολάσεως θέμα ὡς συνδεόμενον μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Θεού και ως τιμωροῦ. 

ΕΝΔΕΚΑΤΟ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 82 : «Εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο νὰ τονίσουμε ὅτι τὴν Κόλαση δὲν τὴν δημιούργησε ὁ Θεός… Δὲν εἶναι κάποιος ξεχωριστὸς τόπος…». 

Απάντηση : Ὁ Ματθαῖος διδάσκει τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα : λέει : τὸ πῦρ τὸ ἠτοιμασμένον τῷ διαβόλω, κλπ, κλπ.» (ΚΕ, 41). Αὐτὴ ἡ δοτικὴ «τῷ διαβόλω» σημαίνει, ποὺ ἔχει ἑτοιμασθεῖ διὰ τὸν διάβολον (δοτικὴ προσωπικὴ ἀντιχαριστικὴ) καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν διάβολον. Ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀποκάλυψη διαβάζουμε : «ὅτι «ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐκβληθήσεται (θὰ τὸν πετάξουν) εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου»καὶ ὅτι «βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. Κ, 10) καὶ ὁ Ἄπ. Πέτρος γράφει : «Εἰ γὰρ ὁ Θεὸς ἀγγέλων ἁμαρτησάντων οὐκ ἐφείσατο, ἀλλὰ σειραῖς ζόφου ταρταρόσας παρέδωκε εἰς κρίσιν τηρουμένους» (Β΄ Πέτρ. Β, 4) δήλ. (κατὰ Π. Τρεμπέλα : Ὁ Θεὸς τοὺς δαίμονες παρέδωκε ἁλυσοδεμένους εἰς τὸ σκότος νὰ φυλάττωνται, διὰ νὰ δικασθοῦν κατὰ τὴν κρίσιν». Λοιπὸν ποιὸς ἐφτίαξε τὴν Κόλαση, Σεβασμιώτατε ; 

Στο ἂν εἶναι ξεχωριστὸς τόπος ἡ Κόλαση, ἀρκεῖ νὰ ἀναφέρουμε τὰ χωρία : «Ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς…ἴνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσι εἰς τον τόπον τουτόν της βασάνου» (Λούκ. ΙΣΤ, 28) καθὼς καὶ τὸ «ἐν τὴ οἰκία τοῦ Πατρός μου πορεύομαι ἐτοιμάσαι τοπον υμιν» (Ἰωάν. ΙΔ, 2) εἶναι λοιπὸν ξεχωριστὸς τόπος τὴν φύση τοῦ ὁποίου δὲν γνωρίζουμε, καὶ εἶναι φτιαγμένος ἀπὸ τὸ Θεό. 

ΔΩΔΕΚΑΤΟ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 82 : «Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε, ὄχι ὁ Θεός. Ἐμεῖς διαλέγουμε τὴν Κόλαση ἢ τὸν Παράδεισο» καὶ ὅτι «εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ διορθωθεῖ μέσα μας….ἡ δικανική….ἀντίληψη περὶ Θεοῦ». 

Και ὁ π. Ἀντων. Παπανικολάου συμπληρώνει στὴ σέλ. 83 : «Θέλουν οἱ δαίμονες νὰ μᾶς κάνουν νὰ σκεφτόμαστε τὴ σωτηρία μας μὲ νομικίστικους ὅρους, ὅτι αὐτὰ εἶναι ζητήματα τῆς ἀπόφασης τοῦ Θεοῦ. Ὄχι εἶναι ζητήματα τῆς δικῆς μας ἀπόφασης…. Μετὰ τὴν κοινὴ Ἀνάσταση, δὲν ὑπάρχει ζήτημα τιμωρίας ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλά αυτοκαταδικης». 

Απάντηση : Τὸ ἀντίθετο διδάσκει ἡ διήγηση τοῦ Ματθαίου (ΚΕ, 31 καὶ ἑξῆς) : Δὲν κρίνουν οἱ κατηγορούμενοι τὸν ἑαυτόν τους, ἀλλὰ ὁ Κριτής, καὶ ποιὸς εἶναι αὐτός μας τὸ λέει ὁ Ἄπ. Ἰωάννης : «Οὐδὲ γὰρ ὁ Πατὴρ κρίνει οὐδένα, ἀλλὰ τὴν κρίσιν πάσαν δέδωκε τῷ Υἱῶ» (Ἰωάν. Ε, 22) καὶ «ἐλθῶν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμο περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης» (Ἰωάν. ΙΣΤ, 8) «καὶ ἀφοριεῖ τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων» (Μάτθ. ΚΕ, 32). 

Το περὶ «αὐτοκαταδίκης», δὲν προκύπτει ἀπὸ πουθενά, εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετο. Ἐὰν ἐπρόκειτο περὶ αὐτοκαταδίκης τῶν ἁμαρτωλῶν, τότε πρὸς τί τὸ δικαστήριο; Τί θὰ χρειαζόταν ἡ παγκόσμια κρίση; Προς τὸ θεαθῆναι ἢ γιὰ νὰ μᾶς τρομοκρατεῖ τὸ Εὐαγγέλιο; Όσο γιὰ τὴν «δικανικὴ ἀντίληψη περὶ Θεοῦ» καὶ τοὺς « νομικίστικους» ὅρους γιὰ τὴ σωτηρία μᾶς φταίει τὸ … Εὐαγγέλιο, ποῦ στὴ συγκεκριμένη περίπτωση, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει, χρησιμοποιεῖ εἰκόνες ἀπὸ τὴν τρέχουσα καθημερινὴ δικανικὴ πραγματικότητα; Ὑποστηρίζει ὁ π. Ἄντ. Παπανικολάου ὅτι «μετὰ τὴν κοινὴ ἀνάσταση, δὲν ὑπάρχει ζήτημα τιμωρίας ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ αὐτοκαταδίκης. Τὸν διαψεύδει τὸ Εὐαγγέλιο.! «Καὶ ἔδωκε ἡ θάλασσα τοὺς νεκρούς τους ἐν αὐτή, καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ἅδης ἔδωκαν τοὺς νεκρούς τους ἐν αὐτοῖς, καὶ ἐκρίθησαν ἕκαστος κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν» (Ἀποκ. Κ, 13). 

Προηγείται π. Ἀντώνιε ἡ κοινὴ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καὶ ἕπεται ἡ κρίσις. 

ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ, 

γράφει ὁ κ. Ἀλεξ. Καλομοιρος, στὴ σέλ. 78 : «Ὁ διάβολος κατόρθωσε νὰ μᾶς πείσει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἀγαπᾶ πραγματικά. Ὅτι εἶναι ἕνας ἀμείλικτος δικαστής, ποὺ μᾶς προετοιμάζει γιὰ αἰώνια βάσανα καὶ βέβαια ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει ἕνα βασανιστὴ Θεό;». 

Σύμφωνοι, κ. Καλομοιρε, συμβαίνουν καὶ αὐτά, ἀλλὰ τὸ ἴδιο καὶ ἓξ ἴσου ἐπικίνδυνο δὲν εἶναι, ὅταν ὁ διάβολος μᾶς κάνει νὰ πιστέψουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκουν οἱ ἀγαπολόγοι, ὅτι δήλ. τιμωρητικὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπάρχει καὶ ἑπομένως τὰ περὶ μελλούσης κρίσεως καὶ τιμωρίας εἶναι παραμύθια; Μία τέτοια διδασκαλία δὲν «βολεύει» τοὺς κατὰ καιροὺς ἀδίκους καὶ καταπιεστὲς τῶν ἀδυνάτων; Ἐπίσης στὸ ὅτι «κατόρθωσε νὰ μᾶς πείσει ὁ διάβολος γιὰ τὰ αἰώνια βάσανα». Ἀλλὰ τὸ ὅτι ὑπάρχουν αἰώνια βάσανα γιὰ τοὺς ἀμετανοήτους, εἶναι σαφὴς διδασκαλία τῆς Ἄγ. Γραφῆς καὶ ὄχι τοῦ διαβόλου : «Πορεύεσθε ἀπ’ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον» (Μάτθ. ΚΕ, 41) καθὼς καὶ τὸ «Οἱ μὴ ὑπακούοντες τῷ Εὐαγγελίω, δίκην τίσουσιν ὄλεθρον αἰώνιον» (Β΄ Θέσ. Ά, 9) καὶ «ἀδίκους δὲ εἰς ἡμέραν κρίσεως κολαζομενους τηρειν» (Β΄ Πετρ. Β, 9). 

Η Κόλαση χαρακτηρίζεται ὡς «γέεννα τοῦ πυρὸς» (Μάρκ. Θ, 47) καὶ «τάρταρος» (Β΄ Πετρ. Β, 4), «βρυγμὸς καὶ τριγμὸς τῶν ὀδόντων ὅπου ὁ σκώληξ… οὐ τελευτᾶ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται» (Μάρκ. Θ, 46), καὶ ὡς «τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον» (Μάρκ. Θ, 43) καὶ «σκότος τὸ ἐξώτερον» (Μάτθ. Θ, 43). 

Και σχολιάζει ὁ π. Ἐπιφάνιος (Ἄρθρα…σέλ. 544) : 

«Βεβαίως, ὁ σκώληξ καὶ τὸ πῦρ εἶναι εἰκόνες τῆς τιμωρίας…Σύμφωνος εἶμαι. Τὸ τελευτᾶ ὅμως καὶ τὸ οὐ σβέννυται ἐτέθησαν εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε; Πᾶν τουναντίον: Ἐτέθησαν ἴνα σημάνωσι τὴν διάρκειαν τῆς τιμωρίας». 

Ας δοῦμε ποιοὺς ἡ Ἄγ. Γραφὴ ἀποκλείει τῆς Βασιλείας καὶ ποιοὶ τιμωροῦνται: 

1ον) Οἱ ἄδικοι, οἱ ὁποῖοι «βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν» (Ἃ΄ Κόρ. ΣΤ, 9) 

2ον) «Οἱ ψευδοδιάσκαλοι» («Κατάρας τέκνα») (Β΄ Πέτρ. Β, 17) 

3ον) «Τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου» ποὺ εἶναι «πᾶς ὁ μὴ ποιῶν δικαιοσύνην» (Ἃ΄ Ἰωάν. Γ, 10). 

4ον) «Ὁ πλεονέκτης ὃς ἐστιν εἰδωλολάτρης (καὶ) οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τὴ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ» (Ἐφεσ. Ε, 5). 

5ον) «Οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται….βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν» (Ἰ΄Κόρ. ΣΤ, 9). 

6ον) «…Οἱ δειλοὶ καὶ ἄπιστοι….καὶ φαρμακοὶ (δήλ. οἱ μάγοι), τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τὴ λίμνη τὴ καιομένη ἐν πυρὶ καὶ θείω» (Ἀποκ. ΚΑ, 8). 

7ον) «Εἰ τὶς προσφωνεῖ τὸ θηρίον…., βασανισθήσεται ἐν πυρὶ καὶ θείω…. ἐνώπιόν του ἀρνίου» (Ἀποκ. ΙΔ, 10). 

8ον) Γενικῶς οἱ «ἐξ εὐωνύμων» : «Πορεύεσθε ἀπ’ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ το αιώνιον το ἠτοιμασμένον τῷ διαβόλω καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Μάτθ. ΚΕ, 41). 

9ον) Μὰ θὰ δοῦμε ἀκόμα καὶ τοὺς «υἱοὺς τῆς Βασιλείας» νὰ ρίπτονται («βληθήσονται») «εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον» (Μάτθ. Η, 12), ἐφόσον ὅσα καλὰ ἔπραξαν, τὰ ἔπραξαν πρὸς δόξαν τους καὶ ὄχι πρὸς δόξαν Θεοῦ. 

ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 86 : «Εἶναι ἀνάγκη νὰ διορθωθεῖ μέσα μας…ἡ τρομοκρατικὴ ἀντίληψη περὶ Θεοῦ». 

Απάντηση : Ἦταν τρομοκράτης ὁ Ἀποστ. Πέτρος, ποὺ ἐτιμώρησε διὰ θανάτου τὸν Ἀνανία καὶ τὴν Σαπφείρα (Πράξ. Ε, 10); Ἦταν τρομοκράτης καὶ ὁ Ἀποστ. Παῦλος, ὁ ὁποῖος «πλησθεῖς Πνεύματος Ἁγίου» ἐτύφλωσε Ἐλύμαν τὸν μάγον (Πράξ. ΙΓ, 9-11); Εἶναι τρομοκράτης καὶ ὁ ἴδιος ὁ….Θεός, ποὺ μπορεῖ νὰ τιμωρήσει ἀκόμα καὶ διὰ θανάτου τοὺς ἀναξίως μεταλαμβάνοντας (Ἃ΄ Κόρ. ΙΑ, 30) ἢ ὅταν λέει : «καὶ ἐθυμώθη ὀργὴ Κύριος Σαβαὼθ ἐπὶ τὸν λαὸν αὐτοῦ, καὶ ἐπέβαλε τὴν χείρα αὐτοῦ….καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς» (Ἤσ. Ε, 25); 

Τα ὡς ἄνω χωρία δὲν ἀναφέρονται σαφέστατα στὴν τιμωροῦσα δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία αὐθαίρετα ἀρνοῦνται οἱ ἀγαπολόγοι; 

ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ, 

γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 82 : «Ἡ ἀπόρριψη τοῦ Θεοῦ σημαίνει βρίσκομαι στὴν κόλαση». Καὶ ἀκόμα «Ἐκεῖνοι ποὺ τὸν μισοῦν αἰσθάνονται δυστυχεῖς, ποὺ εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ζοῦν μὲ τὴν ὕπαρξή του». Καὶ ὁ Ἀλεξ. Καλομοιρος γράφει στὴ σέλ. 84 : «Νὰ λοιπὸν τί εἶναι κόλαση : Ἡ ἄρνηση τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀνταπόδωση μίσους στὴν ἀγάπη» καὶ στὴ σέλ. 85 σημειώνει γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς : «Πορεύεσθε ἐλεύθερα στὴν αἰώνια κόλαση τοῦ μίσους…». 

Απάντηση : Μὰ δὲν ἀπορρίπτουν τὸν Θεὸ μόνο εὐρισκόμενοι εἰς τὴν Κόλαση, διότι τὸν ἀπέρριπταν καὶ ὅσο ζοῦσαν στὴ γῆ. Καὶ ὅταν ζοῦσαν ἤσαν ὑποχρεωμένοι νὰ ζοῦν μὲ τὴν παρουσία Του καὶ στὴν Κόλαση συμβαίνει τὸ ἴδιο. Πώρωση ὅσο ζοῦσαν καὶ πώρωση μετὰ θάνατον. Μίσος γιὰ τὸ Θεὸ στὴ ζωὴ καὶ τὸ ἴδιο μίσος καὶ στὴν Κόλαση. Τί ἄλλαξε μὲ τὸν θάνατο γι’αὐτούς; Ἀπολύτως τίποτα. Καὶ οἱ κάθε λογὴς ἀπατεῶνες δὲν αἰσθάνονται καθόλου «δυστυχεῖς», γιατί θεωροῦν τὴν ἀπατεωνιὰ «μαγκιά» τους καὶ «ἐξυπνάδα» τους. 

Μια τέτοια Κόλαση θὰ εἶναι «γλέντι» γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ὄχι Κόλαση-τιμωρία! 

Μια τέτοια ὅμως διδασκαλία δὲν παγιώνει τοὺς ἁμαρτωλοὺς στὴν ἀμετανόητη κακία τους;Ἂν ὅμως τοὺς ποῦμε αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἄγ. Γραφή, ὅτι δήλ. θὰ τοὺς καταπιεῖ ὁ διάβολος, «ὡς λέων ὠρυόμενος» (Ἃ΄ Πέτρ. Ε, 8) καὶ ὅτι «ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐκβληθήσεται εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου» καὶ ὅτι «βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. Κ, 10), ἴσως τὸ ξανασκεφθοῦν. Ἡ παρεΐτσα μὲ τὸν διάβολο δὲν εἶναι ὅ,τι καλύτερο!! 

ΔΕΚΑΤΟ ΕΚΤΟ, 

γράφει ὁ Ἀλεξ. Καλομοιρος στὴ σέλ. 84 : «Ὁ Παράδεισος καὶ ἡ Κόλαση εἶναι ἕνας καὶ ἴδιος ποταμός…μία φλόγα ἀγάπης…ποὺ καλύπτει ὅλους μὲ τὴν εὐεργετικὴ θέληση χωρὶς καμιὰ διαφορὰ ἢ διάκριση….». Καὶ στὴ σέλ. 85 γράφει : «Ἀλλὰ ὁπουδήποτε καὶ ἂν πάτε, ἡ ἀγάπη μου θὰ σᾶς ἀκολουθεῖ…. γιατί ὅ,τι καὶ ἂν ἔχει ἐκλέξει ἡ καρδιά σας, εἶστε καὶ θὰ συνεχίσετε νὰ εἶστε παιδιά μου». 

Απάντηση : Στὴν παραβολὴ ὅμως τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου, ὁ Ἀποστ. Λουκᾶς μᾶς λέει ὅτι ὑπάρχει χάσμα μέγα, ποὺ χωρίζει τὶς δύο αὐτὲς καταστάσεις. «Μεταξὺ ἠμῶν καὶ ὑμών χασμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἠμᾶς διαπερῶσιν» (Λούκ. ΙΣΤ, 20). 

Η «εὐεργετικὴ θέληση» τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ὑπῆρξε ὅσο ζοῦσαν. Στὴν Κόλαση ὑπάρχει μόνον ἡ αἰώνια καταδίκη, «πορεύεσθε εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον» (Μάτθ. ΚΕ, 41). 

Επίσης πῶς ὁ Θεὸς θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ θεωρεῖ παιδιά του κι’αὐτοὺς ποὺ ἡ καρδιὰ τοὺς διάλεξε ὀ,τιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεὸ (δήλ. τὴν Κόλαση); Τὸ Εὐαγγέλιο κάνει ὀξὺ διαχωρισμὸ μεταξὺ τῶν «τέκνων τοῦ Θεοῦ» καὶ τῶν «τέκνων τοῦ διαβόλου», ποὺ εἶναι «πᾶς ὁ μὴ ποιῶν δικαιοσύνην» (Ἃ΄ Ἰωάν. Γ, 10). 

Και πῶς νὰ εἶναι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἐκεῖνα διὰ τὰ ὁποία λέει «πορεύεσθε ἀπ’ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι» (Μάτθ. ΚΕ, 41) ἢ «οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς, ἀποχωρεῖτε ἀπ’ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Μάτθ. Ζ, 21-23); Καὶ πῶς εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ «ὁ ἀσεβῶν τῷ Υἱῶ…» καὶ «ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’αὐτὸν» (Ἰωάν. Γ, 36); 

Φαίνεται ὅτι οἱ ἀγαπολόγοι μας, διαθέτουν πλείονα ἀγάπην καὶ ἀπ’αὐτὸν τὸν «μαθητὴν τῆς ἀγάπης», τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννην! 

Συμπερασματικώς 

Οι ἀγαπολόγοι ἀρνοῦνται ὅτι ὑπάρχει και η τιμωροῦσα δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ γι’αὐτὸ καὶ τὴν ταυτίζουν μὲ τὴν ἀγάπη Του. 

Γράφει ὁ Σεβασμιώτατος στὴ σέλ. 82 : «Ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος δηλαδὴ ἀγαθός. Εἶναι ἀγάπη». Καὶ στὴ σέλ. 86 : «Τελικὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγὴ κάθε δικαιοσύνης δήλ. ἀγάπης». 

Και ὁ π. Ἀντων. Πινακούλας στὴ σέλ. 29 γράφει : «Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀγάπη Του». 

Aς μοῦ ἐπιτραπεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ τονίσω τοῦτο μόνο : Ἡ ἄρνηση τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ ὡς τιμωροῦ, ἀποτελεῖ σοβαρὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη. Ἐπίσης σοβαρὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο πίστη ἀποτελεῖ καὶ ἡ διδασκαλία τῶν ἀγαπολόγων περὶ ποινῶν καὶ τιμωρίας τῶν ἁμαρτωλῶν κατὰ τὴν τελικὴ κρίση, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια : 

0 Σεβασμιώτατος γράφει στὴ σέλ. 82 : «Ἐμεῖς διαλέγουμε τὴν Κόλαση ἢ τὸν Παράδεισο, ἐμεῖς ἀποφασίζουμε, ὄχι ὁ Θεός», καὶ ὁ π. Ἄντ. Πινακούλας στὴ σέλ. 29 γράφει : «Ἐνῶ ἀπαιτεῖ (ὁ Θεὸς) τὴν τιμωρία τοῦ κακοῦ, δὲν τιμωρεῖ κανέναν». Καὶ ὁ π. Ἄντ. Παπανικολάου στὴ σέλ. 83 ἐπίσης γράφει : «Δυστυχῶς γιά μας, ὁ Παράδεισος ἢ ἡ Κόλαση δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν Θεό. Εἶναι ζήτημα τῆς δικῆς μας ἀπόφασης». 

Απάντηση : Κατὰ τὴν διήγηση τοῦ Εὐαγγελίου περὶ μελλούσης κρίσεως δὲν διαλέγουμε ἐμεῖς τὴν Κόλαση ἢ τὸν Παράδεισο, ἀλλὰ ὁ δίκαιος Κριτής, κατὰ ἔργα μας. Ὁ Ἀποστ. Λουκᾶς γράφει : «Διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ἢ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνη, ἐν ἀνδρὶ ὢ ὤρισε,… ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν….» (Πράξ. 12, 31). Καὶ ὁ Ἀποστ. Παῦλος συμπληρώνει : «Ἐν ἡμέρα ὄτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων..διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρώμ. Β, 16). Ἐπίσης καὶ ὁ Ἀποστ. Πέτρος : «Οἳ ἀποδώσουν τῷ ἐτοίμως ἔχοντι κρίναι ζώντας καὶ νεκροὺς» (Ἃ΄ Πέτρ. Δ, 5). Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰωάννης : «Καὶ ἐκρίθησαν οἱ νεκροὶ ἐκ τῶν γεγραμμένων ἐν τοῖς βιβλίοις κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν» (Ἀποκ. Κ, 12). 

Αλλά καὶ στὸ ὅτι «ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ κανέναν» ποὺ γράφει ὁ π. Ἀντων. Πινακούλας, τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος : «Ἀποτελεῖ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ, και συλλέξουσι εκ τῆς Βασιλείας αὐτοῦ…. τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν και βαλούσιν αυτους εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός? ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Μάτθ. ΙΓ, 41, 42). Γιὰ ὅλα τὰ πάνω καὶ γιὰ τὶς ποινές, ποὺ περιμένουν τοὺς ἀμετανοήτους οἱ ἀγαπολόγοι μᾶς τηροῦν «αἰδήμονα σιγήν». Ἀντίθετα ὁ «Ἀποστολικὸς Πατήρ», ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος Σμύρνης, μαθητὴς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, γράφει στὴν ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς Φιλίππων τῆς Μακεδονίας : «Ὃς ἂν μεθοδεύει τὰ λόγια του Κυρίου πρὸς τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας καὶ λέγει μήτε ἀνάστασιν μήτε κρισιν (εἶναι) οὗτος πρωτότοκός ἐστι τοῦ Σατανᾶ». 

Οι ἀγαπολόγοι δὲν εἶναι «μοντέρνοι» εἶναι τόσο παλαιοὶ ὅσο καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Εἶναι οἱ «Νικολαΐτες», ποὺ ἔφτασαν νὰ διδάσκουν ὅτι «πᾶν τὸ ἐξ ἔρωτος καὶ ἐν ἀγάπη γινόμενον δὲν εἶναι ἐφάμαρτον», καὶ γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἄγ. Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη γράφει : «Ἀλλὰ τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ καγῶ μισῶ» (Ἀποκ. Β, 6). 

Οι Νικολαΐτες ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγαπολογία κατέληξαν στὴν αἵρεση». Ἀλλὰ καὶ ὁ πολὺς Ὠριγένης (185 μ. Χ.) ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγαπολογία κατέληξε στὴν κακοξία «περὶ ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων καὶ αὐτοῦ του διαβόλου», καταδικασθεῖς τὸ 553 ἀπὸ τὴν Ἐ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. 

Υπάρχει ἀκόμα ὁ κίνδυνος μὲ τὰ δογματικὰ θέματα νὰ ψαύσουμε ἀκόμα καὶ τὰ κράσπεδα τῆς αἱρέσεως καὶ νὰ φανοῦμε ἄθελά μας νὰ κηρύσσομε «ἕτερον Εὐαγγέλιον» καὶ «ἄλλον Ἰησοῦν…..ὂν οὐκ ἐκηρύξαμεν» (Β΄ Κόρ. ΙΙ, 4). 

Οι ἔχοντες ὦτα ἀκούειν ἀκουέτωσαν. 
8-7-2020 
Προκοπίου Μεγαλομάρτυρος 

ΕΠΙΜΕΤΡΟ 

Για νὰ μὴ θεωρηθῶ καὶ ἐγὼ ὡς «ροπαλοφόρος ὑπερασπιστὴς τοῦ Χριστοῦ», «φονταμενταλιστής», «Σταυροφόρος ποὺ κραδαίνει τὸν σταυρὸ» (σέλ. 52), καὶ ὅ,τι ἄλλο «κοσμητικὸ ἐπίθετο» τυχόν μου προσάψει ἡ ἀγαπώσα καρδία τοῦ Ἐπισκόπου γράφω ὡς ἐκ περισσοῦ τὰ κάτωθι : 

Τόσο στὴν Παλαιὰ ὅσο καὶ στὴν Κ.Δ. ἔχομε καὶ τὴν ἰλαστήριο πλευρὰ ποὺ σώζονται οἱ μετανοοῦντες. Λέει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος : «Πολυεύσπλαχνος ἔστιν ὁ Κύριος καὶ οἰκτίρμων» (Ἰακ. Ε, 11). Καὶ ὁ Προφήτης Ἰωὴλ ἐπίσης λέει : «Ἐπιστρέψατε πρὸς κύριον τὸν Θεόν σας, διότι εἶναι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ εὐσπλαχνικὸς πρὸ τῆς συμφορᾶς» (Ἰωήλ. Β, 12, 13). Καὶ στὴ Σόφ. Σολομῶντος διαβάζουμε : «Ἐλεεῖς δὲ πάντας…καὶ παρορᾶς ἁμαρτήματα ἀνθρώπων εἰς μετάνοιαν» (Σόφ. Σόλ. ΙΑ, 24), καὶ στὸν Ἰεζεκιὴλ διαβάζουμε : «Μὴ θελήσει θελήσω τὸν θάνατον τοῦ ἀνόμου ὡς τὸ ἀποστρέψαι αὐτὸν ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πονηρᾶς καὶ ζῆν αὐτόν;» (Ἰεζ. ΙΗ, 23) καὶ στὸν Εὐαγγ. Ἰωάννη διαβάζουμε : «Ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἠμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἠμῶν» (Ἃ΄ Ἰωάν. Δ, 10). Θαρροῦντες καὶ μεῖς μετὰ τὰ ὡς ἄνω χωρία ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ κάτωθι τοῦ Α. Παύλου, «οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω» (Ρώμ. Ζ, 19) καὶ ἀπὸ τὸ «βλέπω ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμω τοῦ νοός μου» (Ρώμ. Ζ, 27) καὶ ἀποβλέποντες εἰς τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἀδυναμίες μας, «τρέχομεν τὸν προκείμενον ἠμὶν ἀγώνα ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ΙΒ, 1,2). Ὁ θεὸς γνωρίζει ποιὲς ἁμαρτίες πράττονται ἐξ’ἀδυναμίας καὶ ποιὲς ἐξ’ἀναισχυντίας. 

Τι γίνεται ὅμως μὲ τοὺς ἀμετανοήτους; Ὁ Ἄπ. Παῦλος γράφει : Ὁ Θεὸς «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν…» (Ἃ΄ Τίμ. Β, 4). Καὶ σχολιάζει ὁ πατὴρ Ἐπιφάνιος : «Ὁ Θεὸς θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι ἀλλ’ οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουσι πάντες»….. Πρέπει «σώνει καὶ καλὰ» διὰ τῆς βίας νὰ τοὺς σώση ὁ Θεός; Τί γίνεται μ’αὐτοὺς ποῦ λένε στὸ Θεό, «ἀπόστα ἀπ’ἐμοῦ ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι» (Ἰώβ, ΚΑ, 14)…. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ποῦ θὰ ὑπάγη, ὅταν καταστήση κοινωνοὺς τῆς ἑαυτοῦ μακαριότητος, Νέρωνα ἅμα καὶ Παῦλον, Διοκλητιανὸν ἅμα καὶ Γεώργιον, Στάλιν ἅμα καὶ Νικόδημον Ἁγιορείτην;» (Ἄρθρ….. σέλ. 542, 543). 

Ας εὐχηθοῦμε, μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας, νὰ ἀνήκουμε εἰς τοὺς «θέλοντας σωθῆναι», ὥστε ὁ κύριος νὰ γίνει καὶ γιὰ μᾶς «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἠμῶν» (Ἃ΄ Ἰωάν. Δ, 10).

17 σχόλια:

  1. Για λόγους δεοντολογίας πρέπει ο συγγραφέας να αναφέρει και την πηγή των κειμένων που επικαλείται. Ό πύρινος ποταμός του κ. Καλόμοιρου είναι διαθέσιμος στο παρακάτω σύνδεσμο όπου κανείς μπορεί να διαβάσει το πλήρες κείμενο και όχι μόνο τα επιλεγμένα αποσπάσματα που παρατίθενται στο παραπάνω κείμενο...

    http://www.apologitis.com/gr/ancient/kolasi_paradeisos.htm

    Εκεί θα δει κανείς ότι ο πύρινος ποταμός είναι προφητεία του προφήτη Δανιήλ και όχι φαντασία του κ. Καλόμοιρου. Επίσης παρόμοιες απόψεις εκφράζει και ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ο οποίος βέβαια δεν μπορεί να ανήκει στους αγαπολόγους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άμα παίρνει φόρα ο άνθρωπος...
    απαντά στα άκρα
    με άκρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τί εννοείς Δονκιχότη;;;;;

      Διαγραφή
    2. Οτι προσπαθώντας να
      απαντήσει στην αγαπολογία των οικουμενιστών
      ταμπουρώνεται πίσω από
      εξίσου μονόπλευρες, αλλ'αντίθετες θεσεις...




      Διαγραφή
    3. Ποιές είναι αυτές "οι μονόπλευρες αλλ'αντίθετες θέσεις" Δονκιχότη;
      Μπορείς να μας εξηγήσεις λίγο;

      Διαγραφή
    4. Ο άνθρωπος έγραψε ολόκληρο βιβλίο αδερφέ,
      (και καλά έκανε με αυτά
      που ακούγονται) όμως κάπου του ξέφυγε ο έλεγχος...

      Έχει να κάνει με τις

      "κατ' ευδοκίαν"
      και τις
      "κατά παραχώρησιν"

      ενέργειες του Θεού.

      Ρώτα τον πνευματικό σου, γιατί το θεμα ειναι τεράστιο!

      Διαγραφή
  3. Πού είναι η....άκρα ταπείνωση?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. επίδειξη τρομακτικών γνώσεων ... έκαναν και οι γραμματείς στον τυφλό και αρκετές φορές ακόμα και στον Νικόδημο τον δικό τους είπαν ότι δεν ξέρει τις "γραφές... και εάν "αγάπη " δεν έχω όσες και γραφές να μάθω ... πνευματικός αγώνας δεν είναι να μάθω απ'έξω τις γραφές ,αλλά το "πνεύμα " τους να γίνει "πνεύμα μου αδελφέ και αυτό θέλει κόπο και αίμα ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. KYTTAΞΤΕ ΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΣΠΑΣΜΟΝ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ 9 ΕΤΩΝ ΣΕ ΣΥΝΟΜΙΛΙΚΗ ΤΟΝ ΤΙΜΩΡΗΣΕ ΑΜΕΣΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΦΟΒΕΡΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ! ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μην λησμονούμε, αδελφοί! Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να λέει αμέτρητες σοφίες και λόγια, θα μπορούσα να πω εξυπνάδες, που είναι αξιοθαύμαστα, αλλά δεν "πιάνουν"στην καρδιά ενός πιστού. Το καλύτερο είναι να μην μπαίνει κανείς στον πειρασμό να τον ακούσει. Αν τον ακούσεις,ε, κάνε απ` αυτά που λέει, όσα λέει το Ευαγγέλιο και οι άγιοι. Διότι, από τη στιγμή που παρουσίασε βιβλίο του πάπα, εκθειάζοντας τις αρετές και τα χαρίσματα ενός αιρετικού, μάλλον ενός αιρεσιάρχη, "τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων"; Και σε τι μπορεί να να γίνει πιστευτός, όταν πλέον έχει αποκλίνει από την αποστολή του, που είναι η περιφρούρηση της Αλήθειας, την οποία του ανέθεσε η Εκκλησία και η διαφύλαξη του ποιμνίου από τους "βαρείς λύκους", αφού αυτός ο ίδιος έγινε λύκος "μη φειδόμενος του ποιμνίου", αγνοώντας το ευαγγελικό "ιώτα εν ή μία κεραία"; Με έναν λόγο:"Αυτή είναι η δουλειά σου, ορθόδοξε επίσκοπε και ποιμένα; Να παίζεις διπλοπενιές"; Με την Αλήθεια δεν έχεις ούτε το ελάχιστο δικαίωμα ούτε και τα περιθώρια να αμφι-... Κατάλαβες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η διδασκαλία της εκκλησίας είναι γνωστή και την γνωρίζει ακόμα και ο διάβολος....

    Δείτε εδώ σε ομιλία του μητροπολίτη Μόρφου τί είπε ένας δαιμονισμένος:

    https://youtu.be/Ddho_6K75dk?t=1723

    Φυσικά η αγάπη του Θεού είναι ατελείωτη, αλλά το μίσος του διαβόλου είναι επίσης άσβεστο και η ελευθερία του ανθρώπου δεδομένη!
    Ο Μητροπολίτης Αργολίδας τονίζει πάντα την αγάπη του Θεού αλλά δυστυχώς δεν επισημαίνει το μίσος και τις παγίδες του διαβόλου και το πόσο εύκολα μπορεί να πλανηθεί ο άνθρωπος και να 'ξεσκίσει' ο διάβολος το σώμα του και την ψυχή του. Αν στη σημερινή δαιμονοκρατούμενη εποχή δεν επισημαίνει ένας ιεράρχης τις παγίδες του εχθρού δημιουργει 'πνευματικά ανάπηρο' εκκλησίασμα.
    Ο γιατρός αγαπάει τον άρρωστο αλλά δεν θα τον αφήσει στην αρρώστια του για να μην τον προσβάλλει ή να μην τον πονέσει με την ένεση ή το χειρουργείο. Αν δεν αντέχει ή δεν ξέρει κάποιος από ιατρική ψυχών ας μην γίνεται πνευματικός.

    Γεωργἰα Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.