«Τὰ κράτη δὲν ἔχουν φίλους, ἔχουν μόνο συμφέροντα»

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος-Κιλκίς

«Τὸ σῶφρον του ἀνάνδρου πρόσχημά ἐστι». 

Ἡ σύνεση εἶναι ἡ δικαιολογία τοῦ δειλοῦ 

Θουκυδίδης 

1923. 14 Μαΐου. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, «ὁ Μαῦρος Καβαλάρης», ὁ θρυλικὸς στὴ Μικρὰ Ἀσία διοικητὴς τοῦ 5/42 συντάγματος Εὐζώνων του «Σεϊτὰν Ἀσκέρ», ἐκφωνεῖ λόγο, στὴν Ἀθήνα στοὺς ἀποδεκατισμένους καὶ ἐσκοτισμένους στρατιῶτες του. Ἡ δύσμοιρος πατρίδα σηκώνει αἱματοκυλισμένη τὸν σταυρὸ τῆς καταστροφῆς. Ἑκατομμύρια πρόσφυγες, ὅσοι γλίτωσαν τὸ μαχαίρι ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ αἱμοσταγοῦς Κεμάλ, κρύβοντας κάτω ἀπὸ τὰ κουρέλια τοὺς τὰ εἰκονίσματα ἀπὸ τὰ ὑποστατικά τους στὴν «Αἰολικὴ γῆ», ἔρχονται στὴν πατρίδα γεμάτοι πληγές. Πληγὲς ποὺ ποτὲ δὲν ἐπουλώθηκαν… 

Τὸ κράτος διαλυμένο. Ὁ πολιτικὸς κόσμος καὶ ὑπόκοσμος, ὅσοι δὲν τουφεκίστηκαν στὸ Γουδὶ - τί ὡραῖο ἐπεισόδιο τῆς ἱστορίας μᾶς - ἔχουν ἐξαφανιστεῖ. «Τὸ Γένος εὑρίσκεται εἰς τὸν Ἅδην» κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, τὸν ὁποῖο κομματίασαν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἰσλάμ. Ἀλύγιστος, ὁ μπαρουτοκαπνισμένος «Ἀρχηγός», στέκει ὄρθιος. Δὲν δείχνει φόβο καὶ ἠττοπάθεια. Δὲν συμβουλεύει σύνεση καὶ αὐτοσυγκράτηση οὔτε καταφεύγει σὲ διεθνῆ… καφενεῖα ἢ κηφηνεία, ὅπως θὰ ἔγραφε ὁ... μακαρίτης πιὰ σπουδαῖος Σ. Καργάκος, τύπου ΟΗΕ, Ε.Ε., Δικαστήριο Χάγης καὶ λοιπὲς συνάξεις χασομέρηδων τῆς οἰκουμένης. Ὄχι. Εἶναι πολεμιστής, φόβος καὶ τρόμος τῶν μωχαμετάνων, Ἕλληνας πραγματικός. 

Λέει τῶν στρατιωτῶν του: 

«Καὶ ὅμως, θὰ πολεμήσω σὰν ἔλθει ἡ ὥρα, καὶ θὰ πολεμήσετε καὶ σεῖς, γιατί τὸ θέλει ἡ πατρίδα. Σᾶς εἶπαν λαοπλάνοι νὰ τοὺς ψηφίσετε γιὰ νὰ σᾶς ἀποστρατεύσουν? καὶ σᾶς ὁδήγησαν στὸν αἱματηρότερο πόλεμο ποὺ κάνατε ποτὲ καὶ σᾶς μουντζούρωσαν τὸ μέτωπο καί σας καὶ τῆς Ἑλλάδας ὅλης. 

Ἐγὼ δὲν σᾶς ὑπόσχομαι ἀποστράτευση? ἐγὼ σᾶς λέγω πὼς μπορεῖ νὰ ξαναπολεμήσετε. Οὔτε θὰ σᾶς ρωτήσω ἂν θέλετε νὰ πολεμήσετε, παρὰ θὰ σᾶς πάγω, σὰν ἔλθει ἡ ὥρα καὶ μὲ τὴν βία ἀκόμα, στὴ φωτιά. Την Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε καὶ θὰ τὴν σώσουμε, θέλει δὲν θέλει. Καὶ θὰ τὴν σώσετε ἐσεῖς καὶ θὰ πολεμήσετε καλά, ὅταν εἶναι ἀνάγκη καὶ τὸ θέλει ἡ Πατρίδα». (Χρ. Γιανναρά, Ἀλφαβητάρι τοῦ Νεοέλληνα, σέλ. 104, ἔκδ. «Πατάκης»). 

Αὐτὰ τῷ καιρῶ ἐκείνω. Ἐν μέσω ὀλέθρου καὶ ἀποσύνθεσης, ἀκούγεται ὁ γαλανόλευκος λόγος, ἡ παλληκαρίσια φωνὴ τοῦ ἀληθινοῦ ἡγέτη. «Στῶμεν καλῶς», θὰ πολεμήσουμε γιὰ τὴν Πατρίδα. Ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε, στὴν ἀγκαλιὰ θὰ τὴν πάρουμε, ἀλλὰ θὰ τὴ σώσουμε, θέλει δὲν θέλει…. 

Τῷ καιρῶ ἐτούτω, τῶν λαοπλάνων ἐθνομηδενιστῶν τῆς ἀψόγου στάσεως, ἀκούγονται οἱ ψοφοδεεῖς μουρμοῦρες τῶν γονατισμένων. «Διεθνὲς δίκαιο». «Ἔχουμε ἰσχυροὺς συμμάχους». «Συνεκμετάλλευση», «νὰ πᾶμε στὴν Χάγη». «Εἴμαστε προβλέψιμος σύμμαχος». (Κάποιος νὰ ἐξηγήσει στὸν κ. Μητσοτάκη τί σημαίνει προβλέψιμος. Ἡ λέξη γιὰ σχέσεις κρατῶν εἶναι κακοσημος καὶ ἐκλαμβάνεται ὡς βεβαίωση ὑποτέλειας καὶ ὑπακοῆς. Αὐτὰ ἄκουγε ἀπὸ μικρὸς αὐτὰ ἐφαρμόζει τώρα ποὺ ἔγινε ὅ,τι ἔγινε. Τὰ ἴδια δὲν λέει καὶ ἡ "σκιώδης" ἀδελφή του; Εἶναι οἰκογενειακὴ παράδοσις σ΄αὐτὸ τὸ σόι ἡ ξενοδουλεία). 

Τὰ ὀψώνια της….προδοσίας τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν μαγαρισιὰ ποὺ κυβέρνησε, ζοῦμε. Εἰσέπραττε συγχαρητήρια ἀπὸ τοὺς «Συμμάχους» μας, ὁ ἀγραβάτωτος νεοσταλινιστής, κορδωνόταν γιὰ τὸ «ἱστορικό του ἐπίτευγμα» καὶ ἀγνοοῦσε ὅτι ἔσκαβε τὸν τάφο τῆς Πατρίδας. Οἱ Τοῦρκοι πανηγύριζαν, ὅταν ὑπέγραφε ὁ Ἐφιάλτης Κοτζιᾶς στὶς Πρέσπες, ἀλλά… τί νὰ πεῖς καὶ τί νὰ γράψεις. «Ὁ τὲ τοὺς πολεμίους εὐεργετῶν, προδότης» αὐτό,τὸ λεχθὲν ὑπὸ τοῦ Μ. Φωτίου, ἀρκεῖ). 

Ἡ πατρίδα πιὰ ἀπροκάλυπτα, μόνο τὸ τελεσίγραφο τύπου Γκράτσι στὸν Ἰωάννη Μεταξὰ λείπει, ἀπειλεῖται ἀπὸ τὸ ἀπέναντι λυσσασμένο ἰσλαμικὸ σκυλί, μὲ πόλεμο. Πλαστήρα, νὰ διαλαλήσει ὅτι θὰ τὸ πολεμήσουμε καὶ θὰ τὸ στείλουμε στὸ κλουβί του, τώρα δὲν ἔχουμε. «Στὸν τόπο ποὺ κρεμοῦσαν οἱ καπεταναῖοι τ’ ἅρματα, κρεμοῦν οἱ γύφτοι τὰ νταούλια».Ψελλίζουν τὴν φράση, τυμπανιαίας ἀποφορᾶς, φράση ποὺ νομίζουν οἱ ἀφελεῖς ὅτι ἐνθαρρύνει ἐνῶ μεγεθύνει τὴν δειλανδρία τους: «Δὲν εἴμαστε μόνοι». Μάλιστα. Δηλαδή, ἂν μᾶς ἐπιτεθοῦν οἱ ἀγαρηνοὶ Τοῦρκοι, ἂν χτυπήσουν τὸ Καστελόριζο, θὰ σπεύσουν γαλλικὲς φρεγάτες, ὀλλαν δικὰ μαχητικὰ καὶ γερμανικὰ ὑποβρύχια νὰ μᾶς ὑπερασπιστοῦν; Ἰσχύει αὐτό; Εἰπώθηκε ἀπό τους…ἑταίρους μας; Ἀστεία πράγματα. Τί εἴδους στήριξη θὰ μᾶς προσφέρουν; Πότε μᾶς βοήθησαν Φράγκοι; Στὴν Κύπρο; Στὸ θέμα τῶν Σκοπίων; Καὶ γιατί νὰ ἐναντιωθοῦν στὸν κρανιοκενὴ πελάτη τους, τὸν ἄπληστο Τοῦρκο, ὅταν γνωρίζουν ὄτι οἱ ἑλληνόφωνες ὑποτελεῖς κυβερνήσεις θὰ ὑποχωρήσουν; Ὡς, πότε ὁ ἐμπαιγμός, ἡ ἀπάτη καὶ ἡ προδοσία αὐτοῦ του εὐκολόπιστου λαοῦ; Ὡς πότε θὰ μιλοῦν σὰν νὰ ἀπευθύνονται σὲ περίπου ἠλίθιους; 

«Οἱ Σύμμαχοι μᾶς γνωρίζουν τοὺς Τούρκους «ὡς ὁμολογουμένως βαρβάρους ἄξιους νὰ κατέχουν τὴν θέσιν τῶν δημίων της ἀνθρωπότητος καὶ μνημονευομένους ἐν τὴ ἱστορία μόνον διὰ τὰς αὐτῶν ἀνήκουστους ὠμότητας καὶ βανδαλικῆς ἀπανθρωπίας», ὅπως διαβάζουμε σὲ παλιὸ ἱστορικὸ βιβλίο. Μά, ἀκριβῶς ἔτσι τοὺς θέλουν. Φιλοπόλεμα ἁρπακτικά. Ἀγοράζει ὄπλα ἡ φιλειρηνικὴ Αὐστρία ἢ ὁ Καναδᾶς ἢ ἡ Νορβηγία, Δανία; Ὄχι. Ποιοὶ εἶναι οἱ ἰδανικοὶ πελάτες; Πρῶτα τὰ κράτη-δήμιοι καὶ δεύτερον ὅσα ἀτυχῶς συνορεύουν μὲ αὐτά. Οἱ ὕαινες ὀσμίζονται τὸ αἷμα καὶ τά ….ψοφίμια καὶ ὁ νοῶν νοείτω. Καὶ ἀκριβῶς ἔτσι θέλουν καὶ τὴν ἑλληνόφωνη ἡγεσία μας. Ξενόδουλη, διχασμένη, ὑπάκουη, ἀμόρφωτη, διεφθαρμένη, ἄθυρμα καὶ παίγνιο στὰ χέρια τους, χωρὶς ἐθνικὴ φιλοτιμία, χωρὶς φιλοπατρία, ἄθεη, μ’ ἕναν λόγο καντιποτένιες μετριότητες, ἱκανὲς γιὰ κάθε ἀθλιότητα καὶ προδοσία. 

Ἰδανικὸ περιβάλλον γιὰ τὶς βρομοδουλειὲς τῶν «Συμμάχων» μας, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουν μόνους. Ἀπὸ τὴν μία ἕνας ἀφιονισμένος Τοῦρκος πρόεδρος ποὺ ἀπειλεῖ καὶ ἕνας … τετρομαγμένος Ἕλληνας Πρωθυπουργός, ποὺ ἐκλιπαρεῖ. Αὐτὴ εἶναι ἡ στυγνὴ ἀλήθεια. Ὡς πότε θὰ πιστεύουμε στὸ παραμύθι τοῦ φιλελληνισμοῦ; Δὲν ὑπάρχουν οὔτε ὑπῆρξαν ποτὲ φιλελληνικὲς κυβερνήσεις ἢ φιλέλληνες πολιτικοί. Οἱ φιλελληνικοὶ λόγοι εἶναι σανὸς καὶ ἄχυρο ποὺ ὑποκρύπτουν συμφέροντα καὶ σκοπιμότητες. Εἶναι πάντοτε δόλιοι καὶ παγιδευτικοί. Ὅπως ἔλεγε ὁ Ντὲ Γκὼλ «τὰ κράτη δὲν ἔχουν φίλους, ἔχουν μόνο συμφέροντα». Καὶ αὐτὰ τὰ συμφέροντα, ποὺ καθορίζουν τὶς σχέσεις τῶν ἐθνῶν, ἀλλάζουν ἀδιάκοπα. Οἱ μύθοι περὶ φιλελληνισμοῦ, ἔγραφε ὁ Κ. Σακελλαρόπουλος, στὸ ἀποκαλυπτικό του βιβλίο «Ἡ σκιὰ τῆς Δύσεως (Ἀθήνα, 1954, σέλ. 333), «ὑπῆρξαν ἀνέκαθεν πηγαὶ πλανῶν καὶ ἀφορμαὶ πικρῶν καὶ ἀπογοητεύσεων. Δὲν εἶναι καιρὸς νὰ κατανοηθεῖ ἀπὸ κάθε Ἕλληνα ὅτι πολιτικὸς φιλελληνισμός, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ποῦ ἀρεσκόμεθα νὰ τοῦ δίδομεν, δὲν ὑπῆρξε ποτὲ οὔτε θὰ ὑπάρξει; Ὅτι ἡ πολιτικὴ ὅλων τῶν Δυνάμεων, ἰδίως τῶν Μεγάλων, ἦτο καὶ θὰ εἶναι εἰς ὄλας τὰς ἐποχὰς ὠμότατα ρεαλιστική;». 

Δημήτρης Νατσιὸς 

δάσκαλος-Κιλκὶς