Χριστούγεννα καὶ μουσουλμάνοι

Τοῦ Τάκη Θεοδωρόπουλου

Διάβασα ὅτι στὴ Γαλλία, τὴν πατρίδα τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀπαγορεύεται ὁ χριστουγεννιάτικος στολισμὸς τῶν δημαρχείων μὲ φάτνες. Τὸ πρῶτο ποὺ σκέφτηκα ἦταν «ἐπιτέλους»! Τόσο πεπιεσμένο χαρτὶ καὶ πλαστικό, τόση κατανάλωση ρόζ, γαλάζιου καὶ χρυσοῦ, καιρὸς ἦταν νὰ σταματήσει νὰ ταλαιπωρεῖ τὴν αἰσθητική μας. Ἄσε τὶς ἀγελαδίτσες καὶ τὰ γαϊδουράκια τῆς Βηθλεέμ. Ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἄποψη αἰσθάνομαι τυχερὸς ποὺ βαπτίσθηκα ὀρθόδοξος. Γιὰ ἐμᾶς ἡ μεγάλη ἑορτὴ εἶναι τὸ Πάσχα, μὲ ὅλο τὸ τραγικὸ μεγαλεῖο του σὲ ἀνοιξιάτικο καὶ δὴ μεσογειακὸ τοπίο. Ἐνῶ τὰ Χριστούγεννα εἶναι γλυκερά, σὰν τὰ χρώματα τῆς φάτνης. Ἔχουμε κι ἐμεῖς τὸ δικό μας κίτς, ὅμως τὸ καθολικὸ εἶναι σὰν νὰ ἔχεις φάει ἕνα κιλὸ σοκολατάκια φουρὲ χωρὶς μία γουλιὰ νερό. Παρεμβαίνει καὶ ἡ ἔλλειψη τῆς χιονισμένης στέγης, τῆς ἑστίας καὶ τῆς κάπας. Κάπως ἔτσι ἀπεικόνιζε τὰ Χριστούγεννα τὸ ἀναγνωστικὸ στὸ δημοτικὸ κι ἐνῶ περίμενα χιόνι, ἔβλεπα ἥλιο. Κάτι σὰν πολιτισμικὸ σόκ, τὸ ὁποῖο ἀποφεύγεις μὲ τὸ Πάσχα. Τὸ τοπίο εἶναι ἀπολύτως συμβατὸ μὲ τὴ χαρμολύπη καὶ τὸ ἀνθρώπινο περιβάλλον ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀντίληψη ποὺ ἔχουμε γιὰ τὴν κοινή μας ζωή. Κανεὶς δὲν ἀκούει κανέναν καὶ ὅλοι σπεύδουν νὰ παραγάγουν τὸ προσφιλές μας ἐθνικὸ προϊόν, τὸν θόρυβο. Οἱ πιὸ θαρραλέοι τὸν κρότο τῆς....

ἔκρηξης, ἀπὸ ἐξάτμιση ἕως βαρελότο, προσφάτως δὲ καὶ μολότοφ.

Ὑποθέτω, ὅμως, ὅτι οἱ φάτνες δὲν ἀπαγορεύθηκαν στὰ δημαρχεῖα τῆς Γαλλίας γιὰ λόγους αἰσθητικῆς. Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀκόμη ἅλμα ποὺ θὰ ἐπιτρέψει τὴ συνύπαρξη τῶν δύο θρησκειῶν τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου, τῆς χριστιανικῆς καὶ τῆς μουσουλμανικῆς. Διότι οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ἰνδουιστές, οἱ ταοϊστὲς ἢ ἀκόμη καὶ οἱ ἄθεοι δὲν ἔχουν πρόβλημα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αἰσθητική, ἂν βρεθοῦν μπροστὰ σὲ μία φάτνη περιμένοντας τὸ πιστοποιητικὸ ἀπὸ τὶς ὑπηρεσίες τοῦ δήμου. Ἂς μὴν γελιόμαστε. Ἡ περίφημη πολυπολιτισμικὴ κοινωνία εἶναι στὴν πραγματικότητα διπολιτισμική. Τὶς προάλλες ἐγκαινιάστηκε ἡ χριστουγεννιάτικη ἀγορὰ στὸ Στρασβοῦργο μὲ αὐστηρὰ μέτρα ἀσφαλείας. Τὰ ἔζησα πέρυσι στὴν Καν. Γιὰ νὰ περάσω ἀπὸ τὸν χῶρο μου ἔκαναν ἔλεγχο ἀεροδρομίου. Προφανῶς δὲν φοβοῦνται ἐπιθέσεις ἀπὸ φανατικοὺς κομφουκιανιστές.

Ἐδῶ καὶ χρόνια μετονομάσαμε τὴν εὐχὴ «Καλὰ Χριστούγεννα» σὲ «Καλὲς Γιορτὲς» γιὰ νὰ μὴν ἀποκλείονται ὅσοι δὲν γιορτάζουν τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἐμπορικὸ σῆμα, θὰ μοῦ πεῖτε. Παραγνωρίζει ὅμως τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ «Γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων» ἀφοροῦν καὶ τοὺς ἀγνωστικιστὲς καὶ τοὺς ἄθεους, κοινῶς εἶναι μία γιορτὴ τοῦ πολιτισμοῦ μας ποὺ ξεκινᾶ ἀπ’ τὴ θρησκεία. Εἶναι ὅμως γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων. Καὶ περιλαμβάνουν καὶ τὴ φάτνη καὶ τὸ ἔλατο. Τὰ Χριστούγεννα καὶ ὅ,τι σημαίνουν εἶναι μία εὐρωπαϊκὴ γιορτή. Ἂν τὰ λογοκρίνεις μετονομάζοντας τὰ σὲ «γιορτές», ἀκρωτηριάζεις τὸν πολιτισμό μας ἀπὸ ἕνα ἀκόμη μέλος του.

kathimerini