22 Δεκ 2018

Ἕνα βράδυ στὸ ΓΝΑ

Καλλίστης Ξένου,
φοιτήτριας

Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ χρειάστηκε νὰ κρατήσω συντροφιὰ στὴ γιαγιά μου ποὺ νοσηλευόταν στὸ νοσοκομεῖο. Θα ἤθελα νὰ σᾶς καταθέσω μέσα ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιό μου αὐτὴν τὴ μοναδική μου ἐμπειρία.
Πῆρα τὸ λεωφορεῖο ποὺ κατευθυνόταν πρὸς τὸ νοσοκομεῖο. Κατέβηκα στὴ στάση καὶ περπάτησα μέχρι τὴν εἴσοδο. Τὸ προαύλιο ἄδειο… 11 ἔδειξε τὸ ρολόι… πυκνὸ σκοτάδι ἁπλωνόταν παντοῦ… Μόνο οἱ λάμπες τῶν ὀρόφων σοῦ φώτιζαν τὸν δρόμο… Περνάω τὸ κατώφλι…
Μπαίνω μέσα… Σιγή… Μόνο τὰ βήματά μου ἀκούγονταν…
Μέσα μου κάτι ἄλλαξε… Αὐτὴ ἡ σιωπή μοῦ θύμιζε τὴ σιωπὴ ποὺ ἔχει ἕνας ναὸς ὅταν δὲν ἔχει κόσμο… Νιώθεις ἕνα δέος… Νιώθεις τὶς προσευχὲς τῶν ἀνθρώπων… τὸν πόνο, τὴ λύπη, τὴν προσμονή τους, τὴν ἀγωνία… Μὰ καὶ κάτι ἀκόμα… Αἰσθάνεσαι ἀσφάλεια… Προστασία… Σὰν νὰ σοῦ κρατᾶ κάποιος τὸ χέρι γιὰ νὰ περάσεις μαζί του ἕνα δύσκολο μονοπάτι…

Αἰσθανόσουν τὸν Θεό! Τὴ ζεστή του ἀγάπη καὶ τὴ σφικτὴ του ἀγκαλιά… Τὴν ἐλπίδα ὅτι ὅ,τι καὶ ἂν γίνει ὅλα θὰ πᾶνε καλά…

Ἀνέβηκα μὲ προσοχὴ τὰ σκαλιὰ, ὅπως ἀνεβαίνει κάποιος τὰ σκαλιὰ πρὸς τὸν γυναικωνίτη. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ ἦταν παντοῦ. Νόμιζα πὼς ἀνὰ πάσα στιγμὴ θὰ πατήσω τὶς φτεροῦγες τῶν ἀγγέλων ποὺ ἦταν δίπλα μου. Βρῆκα τὸ δωμάτιο. 4 κρεβάτια καὶ μόνο δύο ἀσθενεῖς. Ἡ μιὰ ἀσθενής, μιὰ κυρία 45 χρονῶν, εἶχε νοητικὴ καθυστέρηση καὶ κοιμόταν μὲ μιὰ πορσελάνινη κούκλα ἀγκαλιά. Τὴν κρατοῦσε τόσο σφιχτὰ, ὅπως ἕνα μικρὸ παιδὶ ποὺ μόλις τοῦ τὴν εἶχαν κάνει δῶρο. Ἡ ἄλλη ἀσθενής, ἡ γιαγιά μου, ἡλικιωμένη ποὺ ἔπασχε ἀπὸ ἄνοια, κατάθλιψη καὶ μιὰ βαριὰ μορφὴ Πάρκινσον. Ἀνήμπορη νὰ ἐλέγξει τὶς κινήσεις της καὶ νὰ ἐξυπηρετηθεῖ μόνη της, εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ κάποιον δίπλα της κάθε στιγμὴ τῆς μέρας καὶ τῆς νύχτας… Πολλὲς φορὲς ξυπνοῦσε καὶ ζητοῦσε νὰ πάει σπίτι της. Ἔκλαιγε καὶ νόμιζε ὅτι τὴν είχαμε κλεισμένη σὲ μιὰ φυλακὴ καὶ ἔψαχνε νὰ δραπετεύσει. Δυστυχῶς ὅμως, ἡ ἴδια ἡ ἀσθένειά της τὴν εἶχε κλείσει σὲ αὐτὴν τὴ φυλακή. Ἦταν ἀνήμπορη νὰ μιλήσει, νὰ κινήσει τὰ μέλη της, νὰ περπατήσει…

Ἡ δοκιμασία μεγάλη καὶ ὁ πόνος, ψυχολογικὸς καὶ σωματικός, ἦταν ἀνυπόφορος… Ἔκατσα στὴν καρέκλα δίπλα της. Κοιμόταν γαλήνια. Δὲν ἤθελα νὰ τὴν ξυπνήσω καὶ νὰ τῆς χαλάσω τὶς λίγες στιγμὲς ἀνάπαυσης ποὺ εἶχε. Κάποια στιγμὴ ὅμως μέσα στὴ νύχτα ξύπνησε. Ζητοῦσε τὸ σπίτι της, τὸ κρεβάτι της. Ἄρχισε ἕνα ἀπὸ τὰ ἀτελείωτα κλάματα ποὺ διαρκοῦσαν ὧρες ὁλόκληρες… Πόσο μὲ στεναχωρεῖ αὐτὸ τὸ κλάμα… Μὲ δάκρυα στὰ μάτια, τῆς κράτησα τὸ χέρι καὶ τὴν χάιδευα καὶ στὸ ἄλλο χέρι ἔκανα κομποσκοίνι. Ἀπὸ τὸ ἕνα χέρι ζητοῦσα ἀπὸ τὸν Θεὸ λύτρωση, παρηγοριά, ανακούφιση καὶ γαλήνη, ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἄλλο προσπαθοῦσα μὲ τὰ ανθρώπινα μέσα νὰ τῆς τὰ μεταδώσω αὐτὰ μὲ ἀγάπη.

Τὸ κλάμα συνεχιζόταν… Ἡ κυρία στὸ απέναντι κρεβάτι ξύπνησε καὶ ἀντὶ νὰ παραπονεθεῖ, μᾶς κοίταξε μὲ ἀγάπη καὶ προσπάθησε νὰ συνεχίσει τὸν ὕπνο της. Δὲν ἔβγαλε λέξη ἀπὸ τὸ στόμα της, ἐνῷ ἀντίθετα ἒνιωθα μὲ τὸ βλέμμα της τὴν ἀγάπη της… Τὴν ἀληθινὴ καὶ συμπονετικὴ ἀγάπη, ποὺ ἕνας ἄλλος ὑγιὴς ἄνθρωπος δύσκολα θὰ εἶχε… Προσπαθοῦσα νὰ βρῶ λόγια νὰ κάνω τὴ γιαγιά μου νὰ νιώσει καλύτερα, ἀλλὰ μάταια. Μόνο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μποροῦσε νὰ τὴν ἀνακουφίσει… Ἔκανα μὲ περισσότερη ἔνταση τὴν προσευχή μου… Σκούπιζα κάθε λίγο τὰ δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια της καὶ ἔπειτα τὰ δικά μου. Στὸ χέρι μου είχαν γίνει ἕνα ὁ πόνος ὁ δικός της καὶ ὁ δικός μου. Τί δυσκολία Θεέ μου… 

Ἡ ὥρα περνοῦσε καὶ δὲν εἶχε ἡσυχάσει ἡ γιαγιά μου. Κάλεσα τὸν νοσηλευτή. Ἦρθε ἀμέσως. Ἦταν ψηλὸς καὶ ἐπιβλητικὸς, ἀλλὰ εἶχε ἕνα πολὺ γλυκὸ βλέμμα γεμάτο ἀγάπη καὶ συμπόνια γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς συγγενεῖς τους. Ἒπιασε τὸ χέρι τῆς γιαγιᾶς μου καὶ ἀμέσως παρατήρησα στὸ χέρι του ἕνα παλιὸ καὶ πολὺ χρησιμοποιημένο κομποσκοίνι. Πόση προσευχὴ πρέπει νὰ εἶχε κάνει γιὰ τοὺς νοσηλευόμενους… 

Εἶπε μερικὰ λόγια παρηγοριᾶς μὲ βαθιὰ ἀγάπη καὶ πόνο καὶ ἔπειτα ἔσπευσε νὰ μιλήσει μὲ τὸν γιατρὸ τοῦ νοσοκομείου, γιὰ νὰ χορηγήσει κάποιο ἠρεμιστικὸ στὴ γιαγιά… Πόση μεγάλη ἀνάπαυση μπορεῖ νὰ προσφέρει σὲ στιγμὲς πόνου ἕνας ἄνθρωπος μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα στὸν Θεό…Μετὰ ἀπὸ λίγο γύρισε καὶ ἔβαλε ἕνα ἐλαφρὺ ἠρεμιστικὸ στὸν ὀρό. Μὰ τί ἔχεις φτιάξει Θεέ μου γιὰ νὰ ἁπαλύνεις μὲ κάθε μέσο τὸν πόνο τῶν παιδιῶν σου;

Πέρασε ἀκόμα λίγη ὥρα… Μέσα μου,τὸ κλάμα τῆς γιαγιᾶς μου ἔκανε ἰσοκράτημα στὴν προσευχή μου… Ἂν δὲν ἦταν ἡ παρηγοριὰ τῆς προσευχῆς καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, κάθε ἄνθρωπος θὰ εἶχε λυγίσει… Ποιὸς μπορεῖ μὲ ανθρώπινα μέσα νὰ ἀντέξει ἕναν τέτοιο πόνο; Σὲ λίγο τὸ κλάμα σταμάτησε. Συνέχισα λίγο νὰ τῆς λέω λόγια ἀγάπης μέχρι ποὺ κοιμήθηκε ἤρεμα. Θεέ μου, πέρασε καὶ αὐτό… Ἒνιωσα τόσο ἔντονα τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀγάπη Σου… Τὴ μοναδικὴ ἀγκαλιά Σου, ποὺ μᾶς περιμένει κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ γιὰ νὰ μᾶς ἀνακουφίσει…

Σὲ εὐχαριστῶ…

enromiosini

5 σχόλια:

  1. Μήπως η φοιτήτρια είναι στην κοσμάρα της και η γιαγιά πρέπει να πάει σπίτι της;
    Παρέχουν τα νοσοκομεία κρεβάτια για τέτοιες παθήσεις που δε χρειάζονται συνεχή ιατρική παρακολούθηση;
    Και το να ναρκώνεις κάποιον για να μη παραπονιέται δεν ξέρω αν είναι κάτι καλό.
    Το γεγονός ότι κάποιος τα αντιλαμβάνεται αυτά σαν αγάπη, δε σημαίνει ότι είναι αγάπη.
    Το ίδιο κάνουν και άλλοι για την ευθανασία, την δωρεά οργάνων, και πολλά άλλα ανώμαλα και αντίχριστα.
    Μήπως απλά κοιτάζουμε την ευκολία μας και βαφτίζουμε σαν "αγάπη" και "χριστιανισμό" πράγματα που δεν είναι, μόνο και μόνο για να κοιμίσουμε την συνείδησή μας;
    Αν δεν είναι εύκολο να βελτιωθούμε στη στάση μας, να λύσουμε κοινωνικά προβλήματα και να θεραπεύσουμε ασθένειες, τουλάχιστον ας μη λέμε ψέματα στον εαυτό μας.
    Ότι κάνουμε σήμερα, χριστιανοί και αντίχριστοι, είναι από καθαρή ιδιοτέλεια. Και φαίνεται ότι ήρθε η ώρα που θα θερίσουμε τους καρπούς των πράξεών μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οπως τα λες είναι.
      Το παραμυθάκι αυτό με τα "ευλογημένα" χαπάκια μου θυμίζει διαφήμιση Novartis.
      Β.Π

      Διαγραφή
    2. Κάνεις λάθος ανώνυμε 1:50 μ.μ. ότι οι χριστιανοί ό,τι κάνουν το κάνουν από ιδιοτέλεια. Οι πραγματικοί ορθόδοξοι χριστιανοί κινούνται από την αγάπη του Λυτρωτή και Κυρίου και όχι από ιδιοτέλεια.

      Οι αντίχριστοι ενεργούν από μίσος προς τον Χριστό και είναι δαιμονική παραπλάνηση να τους βάζεις στο ίδιο τσουβάλι με τους Ορθόδοξους Χριστιανούς.

      Ιννοκέντιος

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος 24 Δεκεμβρίου 2018 - 1:50 μ.μ.28 Δεκεμβρίου 2018 στις 8:34 μ.μ.

      ...
      Ακόμα και το Άγιο Όρος, δε φτάνει που μας άφησε να μπούμε στην αντίχριστη Ε.Ε., καταδέχεται να παίρνει και λεφτά από αυτήν. Και από σπίτι της Παναγίας, μάλλον έχει καταντήσει σπίτι του Τσίπρα, όπως αυτοί οι ίδιοι δήλωσαν πρόσφατα, αλλά και χώρος παραγωγής τυφλών δούλων, όχι του Κυρίου, αλλά του Βαρθολομαίου.
      Οι χριστιανικές οργανώσεις το ίδιο. Άχνα δε βγήκε από το στόμα τους, ούτε για το αιρετικό Κολυμπάρι, ούτε για τις αντίχριστες ενέργειες του Βαρθολομαίου στην Ουκρανία, ούτε για το ΠΣΕ, ούτε για τις οικουμενιστικές τραγωδίες που συντελούνται καθημερινά. Μόνο για ότι τους συμφέρει στα επίγεια ανοίγουν το στόμα τους.

      Δεν αρνούμαι ότι κάθε χώρος από τους παραπάνω μπορεί να έχει κάνα-δυο καλούς και αγωνιζόμενους χριστιανούς. Απλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι η πλειοψηφία όσων δηλώνουν ορθόδοξοι στην Ελλάδα έχει διαφορετικά κίνητρα σε σχέση με τα κίνητρα που έχουν και οι αντίχριστοι. Οι μεν "χριστιανοί" δεν νοιάζονται για τον Χριστό και την Εκκλησία, αλλά μόνο για το συμφέρον τους και οι δε αντίχριστοι, πάλι με βάση το συμφέρον τους, πολεμούν τον Χριστό, είτε γιατί θέλουν πιο ελεύθερα ήθη ή γιατί τους χαλάει κάθε πρωί ο ήχος της καμπάνας ή γιατί θα λάβουν κάποιο βραβείο από αυτό στη στοά όπου ανήκουν. Σε κάθε περίπτωση, κανένας από τους δύο δεν θυσιάζει την βόλεψή του για να κάνει ότι κάνει (εκτός από τους πραγματικούς χριστιανούς που είναι άφαντοι στο όλο τραγικό τοπίο). Ακόμα και ο Τσίπρας, δε θα πολεμούσε την Εκκλησία αν ήξερε ότι θα τα έβρισκε σκούρα και αν δεν είχε δικούς του μέσα στην ιεραρχία.

      Είναι, νομίζω, μεγαλύτερη δαιμονική πλάνη το να μην αναγνωρίζουμε τα χάλια μας.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος 24 Δεκεμβρίου 2018 - 1:50 μ.μ.28 Δεκεμβρίου 2018 στις 8:28 μ.μ.

    Ναι, όταν μιλούσα για χριστιανούς μάλλον θα έπρεπε να το είχα βάλει μέσα σε εισαγωγικά για να είναι πιο ακριβές, αν και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Φυσικά και δεν λέω ότι οι άγιοι και οι πραγματικά αγωνιζόμενοι χριστιανοί κινούνται καθαρά ιδιοτελώς. Αλλά που είναι σήμερα όλοι αυτοί;
    Πηγαίνεις στην Εκκλησία και κανένας δε μιλάει σε κανέναν, εκτός κι αν είναι στην "κλίκα" του. Κατά τα άλλα είμαστε χριστιανοί και αδελφοί, υποτίθεται. Προχτές μόλις, μια γιαγιά της ενορίας μου έλεγε το παράπονό της, ότι ενώ είχε πολλούς γνωστούς και φίλους στην Εκκλησία, μόλις αρρώστησε εξαφανίστηκαν όλοι. Το ίδιο περίπου έγινε και με ένα παππού, στην ενορία μου πάλι, που ενώ δεν μπορεί να περπατήσει για να πάει σε μια κοινή δραστηριότητα που έχουμε κάποιοι (ενορίτες και μη), κανείς δε φιλοτιμήθηκε να τον παίρνει με το αυτοκίνητό του. Στην παλιά μου ενορία έχω δει ακόμα και άτομα να κατηγορούν ο ένας τον άλλον στα κρυφά και για πράγματα που θα μπορούσαν να βρουν χιλιάδες λόγους για να δικαιολογήσουν ο ένας τον άλλον και να μην το κάνουν αυτό.
    Για αυτούς που δεν πατάνε καθόλου στην Εκκλησία και κατά τα άλλα δηλώνουν Χ.Ο., μπορείτε να αφήσετε την εμπειρία σας να σας φανερώσει πως ζούνε και πως φέρονται. Στην ίδια χώρα ζούμε όλοι μας και δεν έχουμε ακόμα χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, ώστε να χρειαζόμαστε κάποια ανάλυση της πραγματικότητας (εκτρώσεις, μοιχείες, πολλαπλοί γάμοι, προγαμιαίες σχέσεις, κ.α.). Έξαλλου, δε φτάσαμε στα σημερινά χάλια μας κατά λάθος.
    Στην πολιτεία ο καθένας (από απλούς ψηφοφόρους έως πρωθυπουργούς) ψηφίζει και ενεργεί με γνώμονα τα δικά του βραχυπρόθεσμα συμφέροντα. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να γλεντήσουν λίγο παραπάνω την αυριανή ημέρα ή να μη βγει κάποιος που αντιπαθούν ή "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα".
    Στην διοίκηση της Εκκλησίας το ίδιο. Ότι δεν "πουλάει" και δεν τους συμφέρει, δεν ακούγεται καθόλου από τον άμβωνα. Για λίγα χρήματα, σιγουριά και δόξα σκανδαλίζουν το ποίμνιο και μερικοί προδίδουν και την πίστη.
    Ακόμα και το Άγιο Όρος, δε φτάνει που μας άφησε να μπούμε στην αντίχριστη Ε.Ε., καταδέχεται να παίρνει και λεφτά από αυτήν. Και από σπίτι της Παναγίας, μάλλον έχει καταντήσει σπίτι του Τσίπρα, όπως αυτοί οι ίδιοι δήλωσαν πρόσφατα, αλλά και χώρος παραγωγής τυφλών δούλων, όχι του Κυρίου, αλλά του Βαρθολομαίου.
    Οι χριστιανικές οργανώσεις το ίδιο. Άχνα δε βγήκε από το στόμα τους, ούτε για το αιρετικό Κολυμπάρι, ούτε για τις αντίχριστες ενέργειες του Βαρθολομαίου στην Ουκρανία, ούτε για το ΠΣΕ, ούτε για τις οικουμενιστικές τραγωδίες που συντελούνται καθημερινά. Μόνο για ότι τους συμφέρει στα επίγεια ανοίγουν το στόμα τους.

    Δεν αρνούμαι ότι κάθε χώρος από τους παραπάνω μπορεί να έχει κάνα-δυο καλούς και αγωνιζόμενους χριστιανούς. Απλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι η πλειοψηφία όσων δηλώνουν ορθόδοξοι στην Ελλάδα έχει διαφορετικά κίνητρα σε σχέση με τα κίνητρα που έχουν και οι αντίχριστοι. Οι μεν "χριστιανοί" δεν νοιάζονται για τον Χριστό και την Εκκλησία, αλλά μόνο για το συμφέρον τους και οι δε αντίχριστοι, πάλι με βάση το συμφέρον τους, πολεμούν τον Χριστό, είτε γιατί θέλουν πιο ελεύθερα ήθη ή γιατί τους χαλάει κάθε πρωί ο ήχος της καμπάνας ή γιατί θα λάβουν κάποιο βραβείο από αυτό στη στοά όπου ανήκουν. Σε κάθε περίπτωση, κανένας από τους δύο δεν θυσιάζει την βόλεψή του για να κάνει ότι κάνει (εκτός από τους πραγματικούς χριστιανούς που είναι άφαντοι στο όλο τραγικό τοπίο). Ακόμα και ο Τσίπρας, δε θα πολεμούσε την Εκκλησία αν ήξερε ότι θα τα έβρισκε σκούρα και αν δεν είχε δικούς του μέσα στην ιεραρχία.

    Είναι, νομίζω, μεγαλύτερη δαιμονική πλάνη το να μην αναγνωρίζουμε τα χάλια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.