Καλόβουλες ἐπισημάνσεις στὶς κακόβουλες ἐνέργειες καὶ παρενέργειες τοῦ Κολυμπαρίου!

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος, Κιλκίς 

(ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ) 

8ο Διεθνὲς Συνέδριο γιὰ τὴν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο»! Ὁ οἰκουμενιστικὸς οἶστρος συνεχίζεται ἀμείωτος, μὲ τὴν γενικὴ ἐπιστράτευση ἁπάντων τῶν ἐν τὴ οἰκουμένη ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν! Ἐλᾶτε, λαὲ τοῦ Θεοῦ, νὰ δεῖτε, νὰ ἀκούσετε καὶ - κυρίως - νὰ … καταλάβετε! Ποιοὶ καὶ πόσοι θὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ μιλήσουν! Ποιὲς οἱ περγαμηνές τους καὶ οἱ παντὸς εἴδους διακρίσεις τοὺς … ἀνὰ τὴν οἰκουμένη! Ποιὸ τὸ περιεχόμενο τῶν εἰσηγήσεων καὶ τελικά, ποιὸς ὁ σκοπὸς τοῦ συνεδρίου: «Μὲ εἰσηγήσεις 120 θεολόγων ὁμιλητῶν, διακεκριμένων Ἱεραρχῶν καὶ ἐκλεκτῶν καθηγητῶν, ἀπό 20 χώρες ολού τοῦ κόσμου και 25 Πανεπιστημιακὲς Σχολὲς καὶ Θεολογικὰ Ἰνστιτοῦτα… Μεταξὺ τῶν ὁμιλητών ο Μάκ. Αρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος , ὀ Αρχιεπίσκοπος Γέρων Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος, οἱ Μητροπολίτες Σασίμων κ. Γεννάδιος, Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος, Σηλυβρίας κ. Μάξιμος, οἰ Επίσκοποι Ἀβύδου κ. Κύριλλος, Χριστουπόλεως κ. Μακάριος καὶ πλειάδα...
καθηγητῶν, κληρικῶν, μοναχῶν, μοναζουσῶν, λαϊκῶν ἀνδρῶν καὶ γυναικών, θὰ προσεγγίσουν δύο χρόνια μετὰ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο θέματα, ποὺ ἀναφέρονται στὰ ἐπίσημα κείμενά της». 

Μάλιστα! Μόνον οἱ τίτλοι τῶν θεμάτων τῶν εἰσηγήσεων, θὰ μποροῦσαν νὰ ἐκδοθοῦν ὡς βιβλίο! Πολὺ ὑψηλοῦ «θεολογικοῦ καὶ ἐπιστημονικοῦ» ἐπιπέδου τὸ συνέδριο! Ἀλλὰ γιὰ τὸν λαό; Τί νόημα ἔχουν γιὰ τὸν ἁπλὸ πιστὸ λαὸ ὅλα αὐτά; Δὲν ὑπάρχει τίποτε τὸ προσφερόμενο γὶ αὐτόν; Τί νόημα ἔχει ὅλη αὐτὴ ἡ κινητοποίηση γιὰ τὸν ἁπλό, τὸν ἀπληροφόρητο πιστό; Μὴν ἀνησυχεῖτε! Κι ἐδῶ ἔχει ληφθεῖ ἀπὸ μέρους τῶν διοργανωτῶν ἡ «ἐν ἀγάπη» ἀδελφικὴ πρόνοια. Ἀφοῦ ἐνημερωθοῦν οἱ «εἰδικοί», ποὺ θὰ συμμετάσχουν στὸ συνέδριο, θὰ ἀποσταλοῦν ὡς «θείας βουλῆς ἄγγελοι» στὶς μητροπολιτικὲς ἐπαρχίες, γιὰ νὰ μεταλαμπαδεύσουν στὸν λαὸ τὸ «μέγα μήνυμα τῆς Συνόδου»! 

Πρῶτα πρῶτα εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἐπιχειρήσουμε μία σύγκριση, ὅσο μπορεῖ νὰ σταθεῖ μία τέτοια, καὶ κατ` ἀναλογία βέβαια, γιὰ δοῦμε πῶς ἀντιδρᾶ αὐθόρμητα ὁ λαός, ὅταν συμβαίνουν σημαντικὰ χαροποιὰ γεγονότα καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε, πάλι ὅσο εἶναι δυνατόν, πόσο στημένη εἶναι ἡ πλεκτάνη, ποὺ ὀργανώνεται κατὰ τῆς Ἀληθείας. Πῶς μὲ ἀγωνιώδη καὶ ἐκβιαστικὸ τρόπο προσπαθοῦν οἱ οἰκουμενιστές, ἐρήμην τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, νὰ προωθήσουν ἄρον ἄρον καὶ νὰ ἐπιβάλουν de facto τὶς θέσεις τῆς «ἀσυνόδευτης Συνόδου». 

Ὅλοι μας ξέρουμε πὼς μετὰ ἀπὸ ἕναν σπουδαῖο νικηφόρο ἀγώνα μίας ὁμάδας, οἱ φίλαθλοί της βγαίνουν στὶς πλατεῖες καὶ στοὺς δρόμους καὶ πανηγυρίζουν καὶ διαλαλοῦν τὴ νίκη, μαζὶ μὲ τοὺς ἀθλητὲς καὶ τοὺς παράγοντες. Ὅλοι μαζί! Ὅλοι ὅσοι ἐργάστηκαν καὶ ἔζησαν τὶς ἀγωνίες αὐτῆς τῆς νίκης. Δὲν κλείνονται οἱ ἄνθρωποι τῆς ὁμάδας (διοίκηση, παράγοντες, προπονητές, ἀθλητές, γιατροί, κ.α.) στὰ γραφεῖα, γιὰ νὰ χαροῦν τὴν ἐπιτυχία, ἀφήνοντας τοὺς φιλάθλους ἀπέξω! Εἶναι τόσο αὐθόρμητη αὐτὴ ἡ ἀντίδραση, ποὺ βγαίνει μὲ ἀπόλυτη φυσικότητα. Ἐξάλλου, ξέρουν οἱ παράγοντες πὼς ἡ δύναμη τῆς ὁμάδας στηρίζεται στὸ λαό, στοὺς φιλάθλους. Χωρὶς αὐτούς, δὲν ἔχει νόημα καμιὰ ἀθλητικὴ δραστηριότητα καί, βέβαια, ὁποιαδήποτε ἐπιτυχία! Ἔτσι ἑνωμένοι, ἀγκαλιασμένοι, μὲ μία φωνή, χαίρονται καὶ διακηρύσσουν τὴν νίκη, ἡ ὁποία ἀνήκει σὲ ὅλους! 

Ἐρχόμαστε τώρα στὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης καὶ στὶς σχετικὲς ἐκδηλώσεις-παρενέργειες, ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν κατὰ συρροὴ ἐδῶ καὶ δύο χρόνια. Καταρχᾶς, ἂν ἡ «Σύνοδος» κατήγαγε κάποια νίκη ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐναντίον κάποιου ἐχθροῦ της, διότι αὐτὸ σημαίνει Ἁγία Σύνοδος, ἂν λοιπὸν εἶναι μία νικηφόρος σύναξη τῆς Ἐκκλησίας, ποῦ ὀφείλεται στὰ ἅγια μέλη, τὰ ὁποῖα συμμετεῖχαν, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐκφράσει ὁ λαὸς αὐθόρμητα τὴ χαρὰ του γὶ` αὐτὴν τὴν νίκη, μὲ ποικίλες ἐπινίκιες ἐκδηλώσεις; Μὲ εὐχαριστήριες ἀκολουθίες, μὲ ἀγρυπνίες, μὲ δοξολογίες, μὲ αἴνους στὸ Θεό; Μὲ θείους ἐπαίνους στοὺς συμμετασχόντες, ὅπως ἔκανε γιὰ τὸν ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικὸ ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀφοῦ θὰ ἐνίωθε πῶς εἶχε ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ κάποια σοβαρὴ ἀσθένεια, ποῦ ἔβλαπτε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ἀπὸ κάποιον ἐχθρό, ἀπὸ κάποια αἵρεση; Ἀλλὰ ἐπιπλέον, δὲν θὰ βοοῦσε ὁ τόπος καὶ ἀπὸ ἄλλες χαρμόσυνες ἐκδηλώσεις; Δὲν θὰ πανηγύριζε ὁ λαός, ἡ Ἐκκλησία, γιὰ μέρες καὶ γιὰ μῆνες ἀλλὰ καὶ στὸ διηνεκές, αὐτὸ τὸ λίαν ξεχωριστὸ γεγονὸς τῆς πίστεως; 

Ἀντὶ αὐτοῦ, τοῦ φυσικῶς καὶ λογικῶς ἀναμενόμενου, βλέπουμε νὰ συμβαίνουν ἀνακόλουθα καὶ παράδοξα πράγματα. Ὀργανώνονται ἐκδηλώσεις ἀπὸ κάποιους, ἀγνώστους στὸ λαό, καθηγητές, ἐπισκόπους, ἀνθρώπους τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας. Ἐκδηλώσεις, ποὺ ἀπευθύνονται στοὺς ἴδιους, καὶ σὲ καταρτισμένους σχετικὰ μὲ τὰ θεολογικὰ πράγματα, διότι τὸ περιεχόμενό τους εἶναι κατανοητὸ μόνο στοὺς ἴδιους καὶ ὁ σκοπὸς τοὺς κακόβουλος. Δὲν πανηγυρίζει, δὲν ἐκφράζει τὴ χαρὰ τοῦ ὁ λαός, ἀλλὰ προσπαθοῦν, πάση θυσία, νὰ πείσουν καὶ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς πάντες, πὼς θὰ καταφέρουν νὰ τὸν κάνει νὰ «χαρεῖ» τὸ γεγονός. Γιατί; Ἐπειδὴ εἶναι ὅλα κατευθυνόμενα καὶ ἔχουν συγκεκριμένο σκοπό: Νὰ ἐπιβάλουν ὁπωσδήποτε τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα τῆς «Συνόδου» καὶ νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ Παράδοση καὶ ἡ Πίστη τῶν Πατέρων. 

Αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη μας; Αὐτὴ εἶναι ἡ σχέση καὶ ἡ κοινωνία τῶν ποιμένων καὶ τῶν διδασκάλων μὲ τὰ λογικὰ πρόβατα, ὅταν λαμβάνει χώρα ἕνα νικηφόρο, χαρμόσυνο καὶ καθοριστικὸ γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν πιστῶν γεγονός, ὅπως αὐτὸ τῆς «Συνόδου»; Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει φυσικῶς ἀποδεκτὸ κάτι τέτοιο ἀλλὰ ἔτι περισσότερο οὔτε καὶ πνευματικῶς. 

Εἶναι λοιπὸν ἁπλὴ ἡ ἀπάντηση. Δὲν σημειώθηκε καμιὰ ἐπιτυχία καὶ ἐπὶ οὐδενός. Μᾶλλον ζημιώθηκε ἡ Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὸ ὁμολογεῖται μὲ πολὺν πόνο καὶ λύπη ἀλλὰ καὶ ἱερὴ ἀγανάκτηση ἀπὸ τοὺς ἁγίους, ποὺ γνώρισαν τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ἀπὸ σύγχρονους φωτισμένους, μὲ ἄμεση ἀναφορὰ στὸ οἰκουμενιστικὸ κίνημα. 

Διότι, γενικά, ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ἀπέδειξε πὼς ἔχει γιὰ κύριο στόχο τὴν ἐπιβολὴ τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σὲ ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησιαστικὴ πληρότητα. Δηλαδὴ μέσω τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ πετύχει τὴν ἕνωση μὲ τὸν πάπα τῆς Ρώμης, καὶ μετά, μὲ τοὺς ἄλλους αἱρετικούς, ἀφοῦ τοὺς ἀναγνώρισε ὡς ἐκκλησίες καὶ στὴ συνέχεια, τὴν κατάργηση ὅλων τῶν θρησκειῶν καὶ τὴν συγχώνευσή τους σὲ μία πανθρησκεία. Ὅλοι αὐτοὶ ὅμως, Παπικοί, Προτεστάντες, Ἀγγλικανοὶ καὶ ἄλλοι ἑτερόδοξοι, ( καὶ οἱ Μονοφυσίτες ὅλων τῶν ἀποκλίσεων) δὲν ἔχουν τὴν ὀρθὴ πίστη, εἶναι αἱρετικοὶ καὶ δὲν ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια. Τὸ Κολυμπάρι εἰσήγαγε τὸ «δόγμα»: «Ἑνότης ἐν τὴ ἐτερότητι». Ὑποχρεωτικὰ ἡ ἑνότητα! Μποροῦν ὅμως νὰ ἑνωθοῦν δύο πράγματα ἀνόμοια; Αὐτὸ δὲν ὑφίσταται ἐκκλησιαστικῶς. Ἐκτὸς ἐὰν τὸ ἕτερον, τὸ αἱρετικό, ἀκολουθήσει τὸ δρόμο τῆς Ἀλήθειας καὶ τοὺς ὅρους τῆς Ζωῆς, ποὺ καθορίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 

Δὲν ἀκούστηκε στὸ Κολυμπάρι ἡ λέξη αἵρεση, γιὰ νὰ καταδικαστεῖ ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς παναίρεση. Ἔτσι, ἡ Σύνοδος ἀπέβη ληστρική, μιαρά, ἐναγῆς, ἄθεσμος, ψευδοσύνοδος, ὅπως χαρακτηρίστηκε ἡ Σύνοδος τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας. Διότι «τὰ κακῶς καὶ ἀπερισκέπτως (ἐν Κολυμβαρίω) συνοδικῶς πραχθέντα καὶ δογματισθέντα δόγματα νόθα καὶ τῆς Καθολικῆς(=Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας ἀλλότρια εἰσὶν» καὶ ὡς «ἀργῆ καὶ ἀνενέργητος καὶ μηδὲ τὸ κατ` ἀρχὰς ὅλως συστάσα» λογίζεται. Ἔθεσε στὴν ἄκρη τὶς (9) ἐννέα Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ δὲν ἔχει τίποτε κοινὸ μὲ ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες ἀκολουθοῦν ἡ μία τὴν ἄλλη, ἐπικαλούμενες ἡ μία τὴν ἄλλη, ὡς συνεδρίες μίας καὶ τῆς αὐτῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἑνιαίου σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐκτεινομένου στοὺς αἰῶνες. Φερόμενη ἀπὸ τὸ μεταπατερικὸ καὶ νεοπατερικὸ σύνδρομο, δὲν διακήρυξε ὅτι ἀκολουθεῖ τὸ σταθερὸ ὀρθόδοξο ἀξίωμα «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι» καὶ τὸ «μὴ μεταίρειν ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἠμῶν». Δηλαδή, ὅτι δὲν καινοτομεῖ, δὲν προσθέτει οὔτε ἀφαιρεῖ ἀπὸ ὅσα καθόρισαν οἱ προηγούμενοι Ἅγιοι Πατέρες. Ἐπίσης, εἰσήγαγε ἀντικανονικὴ καὶ ψευδώνυμη «οἰκονομία», ποὺ εὐθυγραμμίζεται μὲ τὸ ἐκκοσμικευμένο καὶ ἀντιασκητικὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καταλύοντας τοὺς ἱεροὺς κανόνες στὰ μυστήρια καὶ στὴ νηστεία. Ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὴ σύγκληση, τὴ σύνθεση καὶ τὴ λειτουργία της σὲ σχέση μὲ τὶς προηγούμενες Ὀρθόδοξες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους, δὲν εἶχε καμία ὁμοιότητα. 

Ὁ λαὸς ἔχει ἀκόμη τὸ κριτήριο καὶ τὴν βαθιὰ συναίσθηση του «εἶναι» του, τῆς Πίστης καὶ τῆς Παράδοσής του. Πέρα ἀπὸ τοὺς ἀδιάφορους καὶ ἀμελεῖς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν καὶ δὲν ἔχουν καν ἰδέα γιὰ τὴ Σύνοδο, οἱ λοιποὶ συνεχίζουν νὰ ζοῦν σιωπῶντες, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὸ γεγονὸς σὰν κάτι σημαντικό. Ἄλλοι δέ, νὰ παρακολουθοῦν ἀνήσυχοι, ἀνθιστάμενοι -καὶ διωκώμενοι ποικίλοις τρόποις- αἴροντες φωνὴ ὁμολογίας κατὰ τῶν ἀποφάσεων τῆς «Συνόδου», κατὰ τῆς δράσεως τῶν ἐγκαθέτων τῆς Συνόδου καὶ τῶν λοιπῶν οἰκουμενιστῶν. 

Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀμφιβολία πὼς ὅλα αὐτά, ἀπὸ ἀρχῆς μέχρι σήμερα καὶ μέχρι τέλους, εἶναι ἔργο ἀντιεκκλησιαστικό, ἀντιπατερικὸ καὶ ἀντορθόδοξο, ἂν συσχετιστεῖ καὶ μὲ τὶς κατὰ καιροὺς διακηρυσσόμενες ἀπόψεις τῶν διοργανωτῶν καὶ τῶν ὁμοίων τους. Εἶναι προδοσία μὲ ἔμμεσο βιασμὸ τῆς συνείδησης τῶν πιστῶν καὶ προσπάθεια παραπλάνησης τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὅμως, τρισὶν λέξεσιν: Δὲν θὰ περάσει! Διότι τὸ σκηνοθετούμενο εἶναι ἐπίπλαστο, δόλιο καὶ διόλου τῆς Ἀληθείας! 

Σάββας Ἠλιάδης 

Δάσκαλος 

Κιλκίς, 18-5-2018