14 Νοε 2017

Τὸ ὑπ' ἀριθμὸν ἕνα ἁμάρτημα τῶν νεοελλήνων: Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οὐμανισμοῦ ὡς ὑποκατάστατο τῆς Ἐκκλησίας!

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας ποὺ ἐκφωνήθηκε ἀπὸ τὸν π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο στὶς 25/04 τοῦ 1983
Κἂν ὁλόκληρος δὲ λαὸς ἁμάρτῃ, οὐ νικᾷ τὴν τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν. Ἐμοσχοποίησεν ὁ λαὸς, καὶ οὐκ ἀπέστη ὁ Θεὸς τῆς φιλανθρωπίας· ἠρνήσαντο οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν, ἀλλ’ ὁ Θεὸς ἑαυτὸν οὐκ ἠρνήσατο. Οὗτοι οἱ θεοί σου Ἰσραὴλ, εἰρήκασιν· καὶ πάλιν συνήθως ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ, σωτὴρ αὐτῶν ἐγένετο. Καὶ οὐ μόνος δ’ ὁ λαὸς ἥμαρτε, ἀλλὰ καὶ Ἀαρὼν ὁ ἀρχιερεύς. Μωϋσῆς γάρ ἐστιν ὁ λέγων, Καὶ ἐπ’ Ἀαρὼν ἐγένετο ὀργὴ Κυρίου· καὶ ἐδεήθην, φησὶν, ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ συνεχώρησεν αὐτῷ ὁ Θεός. Εἶτα Μωϋσῆς μὲν αἰτῶν ὑπὲρ ἀρχιερέως ἁμαρτάνοντος, ἐδυσώπει τὸν Κύριον· Ἰησοῦς δὲ ὁ μονογενὴς, αἰτῶν ὑπὲρ ἡμῶν οὐ δυσωπεῖ τὸν Θεόν; Κἀκεῖνον μὲν διὰ τὸ πταισθὲν οὐκ ἐκώλυσεν ἐλθεῖν εἰς ἀρχιερωσύνην· σὲ δὲ ἐξ ἐθνῶν ἐλθόντα, κεκώλυκεν εἰσελθεῖν εἰς τὴν σωτηρίαν; Μετανόησον, ἄνθρωπε, λοιπὸν καὶ αὐτὸς ὁμοίως, καὶ οὐ κεκώλυταί σοι ἡ χάρις.
Ἀκόμη, λέγει, ὄχι μόνο ἄτομα ἀλλὰ καὶ λαὸς ὁλόκληρος ἀκόμη ἂν ἁμαρτήσει καὶ αὐτὸν ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὸν συγχωρήσει, διότι δεν νικοῦν τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ οἱ ἁμαρτίες ἑνὸς ὁλοκλήρου λαοῦ. Καὶ ἔχει τὸ παράδειγμα ἐδῶ τς μοσχοποιήσεως τοῦ Ἰσραήλ. Πρὶν προχωρήσω ὅμως γιὰ νὰ δοῦμε τὴν μοσχοποίηση τοῦ Ἰσραὴλ θὰ ‘θελα νὰ σᾶς ἔλεγα τὸ ἑξῆς.
Ἀλήθεια, ὁ λαὸς μᾶς αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἔχει πολλὲς ἁμαρτίες; Βέβαια κάθε λαὸς ἔχει ἁμαρτίες, ὄχι ὡς πρόσωπα ἀλλὰ ὡς λαός. Διότι ἔχει πάρα πολὺ σημασία αὐτό, τὸ νὰ δοῦμε ὄχι τὰ....
ἄτομα ἀλλὰ τὸν λαὸ σὰν σύνολο. Ἔχει πάρα πολὺ σημασία, τὸ ξαναλέγω. Πράξεις τὶς ὁποῖες δὲν κάνουν πρόσωπα ἀλλὰ κάνει ὁ λαός. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ ὁ λαὸς μας ἔχει φοβερὲς ἁμαρτίες. Ὅταν λέγω ‘αὐτὴ τὴ στιγμὴ’ βέβαια, 160 τόσα χρόνια, νὰ ἐξηγούμεθα, δηλαδὴ μετὰ τὸ 1821. Πράγμα ποὺ σᾶς τὸ ἔχω ξανααναφέρει ἐδῶ, θὰ τὸ ἐνθυμῆστε ἀλλὰ δὲν πειράζει ἂν τὸ ξαναποῦμε, ὄτι ο λαὸς μᾶς ἄρχισε νὰ ἁμαρτάνει ὅσο δὲν ἁμάρτανε τὰ 400 χρόνια δουλείας εἰς τοὺς Τούρκους. Ὡς λαὸς τὸ ξαναλέγω.
Καὶ ποιὰ ἦταν ἡ ἁμαρτία τοῦ λαοῦ μας; Ὄχι βεβαίως πορνεῖες καὶ μοιχεῖες, αὐτὰ ἀφοροῦσαν τὸν κάθε πολίτη, τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ τὸν κάθε Χριστιανό, ἀλλὰ τὸ ξεκίνημα τῆς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ μας ἦταν τὸ ἑξῆς. Ὅταν ἐκεῖνοι ποὺ ἤσαν στὴν Εὐρώπη, Ἕλληνες, καὶ εἶχαν σπουδάσει ἔξω και δεν εἶχαν ζήσει τὶς λαχτάρες τοῦ λαοῦ μας ἀλλὰ ζοῦσαν στὴν ἀσφάλεια τῆς Εὐρωπης καὶ ἐκεῖ ἐσπούδαζαν, αὐτοί ειχαν πρὸ πολλοῦ χάσει τὴν Ἑλληνική τους καὶ τὴν Ὀρθόδοξή τους ταυτότητα. Ναὶ μὲν ἴσως νὰ πίστευαν ἀκόμα στὸ θέμα Ἑλλὰς ἀλλὰ δὲν πίστευαν πιὰ στὸ θέμα Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διότι εἶχαν ὑποστεῖ πολλὴ φθορὰ ἔξω στὴν Εὐρώπη. Καὶ ἡ Ἑλληνική τους ἀκόμα ἀγάπη καὶ αὐτὴ εἶχε ἀκόμη ὑποστεῖ φθορά, μὴν τὸ ξεχνᾶμε. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ὅμως θέλησαν, ἀλλοτριωμένοι ἀπὸ τὶς λαχτάρες ὅπως σᾶς εἶπα τοῦ λαοῦ μας καὶ τὶς περιπέτειές του, θέλησαν ὅταν ἡ Ἑλλὰς ἐλευθερώθηκε νὰ ‘ρθοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ κυβερνήσουν τὸν λαό μας. Οι ἄνθρωποι αὐτοὶ ὅμως εἴχανε μείνει ἤδη ξένοι στὰ αἰσθήματα τοῦ λαοῦ και προσπάθησαν νὰ μεταφέρουν στὴν Ἑλλάδα τὸν Εὐρωπαϊκὸν δυτικὸν ἀνθρωπισμὸν μὲ τὸν ὁποῖον θὰ ἀντικαθιστοῦσαν τὴν Ἐκκλησίαν.
Βέβαιά το θέμα αὐτὸ δὲν ἦταν καινούριο πάλι καὶ γι’ αὐτούς, διότι ἡ περίπτωσις εἰσόδου τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ ἀνθρωπισμοῦ-οὐμανισμοῦ ἤδη εἶχε σημειωθεῖ ἀπὸ τὰ τελευταῖα χρόνια τς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Βλέπομε μία κίνηση μετὰ τὸν 10ον αἰώνα νὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ τάσις νὰ εἰσαχθεῖ στὸ Βυζάντιο ὁ δυτικὸς οὐμανισμός. Ἐξάλλου τὰ τελευταῖα χρόνια του Βυζαντίου ἐδοκιμάσθησαν πολλοὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν προσπάθεια καὶ πολλοὶ λαοὶ τοῦ Βυζαντίου εἴχανε ἤδη χωρισθεῖ, οἱ μὲν ἐδέχοντο τὴν Ὀρθόδοξον Πίστη καὶ θέση καὶ συνεπώς απο τὴν Ὀρθόδοξον Πίστη ΑΠΕΡΡΕΕ ὁ σωστὸς θὰ λέγαμε ἀνθρωπισμός να τὸ πῶ ἔτσι, δηλαδὴ ἡ σωστὴ χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία, καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐδέχοντο ἀπ’ τὴ Δύση τὰ καινούρια ἐκεῖνα φροῦτα ὡς ‘φῶτα’ ποὺ ἤρχοντο δῆθεν καὶ ποὺ φυσικὰ αὐτοὶ δὲν ξεκινοῦσαν ἀπὸ τὴν Πίστη ἀλλὰ ἀπὸ τὴν φιλοσοφία ἢ ἀπὸ τὸν ὀρθολογισμόν.
Σᾶς σημειώνω μόνον ἕναν σταθμὸν σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, τον Νικόλαο Καβάσιλα. Ὁ Νικόλαος Καβάσιλας, Θεσσαλονικεύς, θεολόγος μεγάλος, πάρα πολὺ ἠγωνίσθη ἐναντίον τοy ἤδη εἰσερχομένου εἰς τὴν Ἀνατολὴ δυτικοῦ ἀνθρωπισμοῦ καὶ τὰ ἔργα του, ὅπως εἶναι κάποιες ὁμιλίες στὴν Θεοτόκο ἢ ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἀπάντησις. Μόνο ποὺ ἕνας ποὺ θὰ τὰ διαβάσει δὲ ξέρει γιατί τὰ ἔγραψε αὐτὰ ὁ Καβάσιλας. Τὰ ‘γράψε ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀναχαιτίσει αὐτὸν τὸν δυτικὸν ἀνθρωπισμόν. Τὸ ὑπογραμμίζω αὐτό: αὐτὸν τὸν δυτικὸν ἀνθρωπισμόν.
Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ἦρθε ἠ Άλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀνεκόπη αὐτὴ ἡ διείσδυσις τοῦ δυτικοῦ ἀνθρωπισμοῦ.

1 σχόλιο:


  1. > ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ , ΛΕΜΕ !!

    > ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΤΕΣ .. ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ !

    > ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ Ο.ΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ .. ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.