Ἅγιος Παΐσιος: "Ἂχ ἀδερφοί μου, στοὺς καιροὺς αὐτούς, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καὶ θὰ ὑπάρξει θλίψις πολλή, ἐπιθέσεις Ἐθνῶν, μεταναστεύσεις λαῶν, ἀκαταστασία μεγάλη"

Ἀπομαγνητοφωνημένα τὰ ψυχωφέλιμα λόγια τοῦ Ἁγίου Παϊσίου:

Ἂχ ἀδερφοί μου, στοὺς καιροὺς αὐτούς, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καὶ θὰ ὑπάρξει θλίψις πολλή, ἐπιθέσεις Ἐθνῶν, μεταναστεύσεις λαῶν, ἀκαταστασία μεγάλη. Σπατάλη, ἀμέλεια, ἀδιαφορία διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, ὅλοι περίπου οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι πρόθυμοι νὰ τρέχουν στὰ τραπέζια, στοὺς χορούς, στὰ γλέντια, θὰ τρέχουν νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ γήινα ἀγαθά.

Οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι φιλόνικοι, θὰ εἶναι πολὺ ὀκνηροί, θὰ εἶναι εἰς τὰ χριστιανικά τους καθήκοντα, ὀκνηροὶ εἰς ὑπερθετικὸν βαθμόν. Θὰ εἶναι πρόθυμοι νὰ κατακρίνουν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἀπιστία, μίσος, ἔχθρα, φθόνος, φιλονικία, θὰ κατέχουν τὴν πρώτην θέσιν στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.

Ἃς σταθοῦμε μὲ φόβον Θεοῦ καὶ ἃς εἴμεθα προσεκτικοὶ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν θρησκευτικῶν μας καθηκόντων, τηροῦντες ὄλας τὰς ἀρετάς. Ἃς φροντίσουμεν νὰ γεμίσουμεν τὰ ἀγγεῖα μας μὲ ἔλαιον, ἐφ’ ὅσον ἡ ψυχὴ μᾶς εὑρίσκεται στὸ σῶμα, πρέπει νὰ φέγγει ἡ λαμπάδα μας, πρέπει νὰ εἶναι ἀναμμένη σὲ ὅλη μας τὴ ζωή, νὰ εἶναι ἀναμμένη προτοῦ κλείσουν τὰ....
μάτια μας, συνεχῶς νὰ εἶναι ἀναμμένη ἡ λαμπάδα μας, τὰ ἀγγεῖα εἶναι αἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ποὺ δέχονται τὰς ἀρετᾶς, τὸ δὲ ἔλαιον ποὺ πρέπει νὰ ρίπτομεν εἰς τὰ ἀγγεῖα, εἶναι ἡ πρακτικὴ ἐφαρμογὴ ὅλων των ἀρετῶν.

Ἡ λαμπάδα ποὺ φέγγει, συμβολίζει τὸν νοῦν ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὴν Θεία Χάριν, ἡ ψυχὴ ποὺ θὰ γίνει Φωτοφόρος θὰ εἰσέλθει μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Τὸ ἐπαναλαμβάνω αὐτὸ ἡ ψυχὴ ποὺ θὰ ἔχει ἀναμμένη τὴν λαμπάδα, ὅπως αἳ πέντε παρθένοι θὰ εἰσέλθει, μετὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Κύριε κύριε συγχώρησον μοὶ δ' ὅσον ἥμαρτον

Ἐπίσης πρέπει νὰ βλέπεις ὡς Ἁγίους ὅλους τους ἄλλους καὶ μόνο τὸν ἑαυτό σου, μόνον τὸν ἑαυτό σου θὰ βλέπεις ἁμαρτωλὸν καὶ κατώτερον ἀπ’ ὅλους, ἄσχετα ἂν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι μπορεῖ νὰ εἶναι ἁμαρτωλοί, δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τοὺς βλέπουμε ἐμεῖς ὡς ἁμαρτωλούς, δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τοὺς κρίνουμε, δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ ποῦμε, εἰς βάρος ἐναντίον ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ μόνον τὸν ἑαυτό μας θὰ βλέπουμε ἁμαρτωλὸν καὶ κατώτερον ἀπὸ ὅλους.

Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ὁμιλεῖ, ὅταν πρέπει νὰ ὁμιλεῖ, ὅσον πρέπει καὶ νὰ ὁμιλεῖ ὅπως πρέπει.

Ὁ φοβερότερος ἐχθρός τοῦ διαβόλου δὲν εἶναι ἄλλος εἰμή ἡ ταπείνωσις, ἃς ἀκούσουμε καὶ τὸν Κύριό μας, ὅτι οἱ δαίμοναι ἀποδιώκονται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία.

Ἐὰν θὰ μᾶς φέρει, λογισμοὺς ἀτόπων εἰς τὴν πνευματικήν μας ἐργασίαν διότι ἄλλο ἐναντίον τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας πρέπει νὰ τὸν ἀντιπολεμῶμεν μὲ τὴν σωτήριον προσευχὴν ἐσωτερικῶς, μέσα στὸ νοῦ μας μὲ τὸ "Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον μέ".

"Ὑπὲραγία Θεοτόκε βοήθει μοι" καὶ πάντοτε ἡ ψυχή μας νὰ διψᾶ τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας, νὰ διψᾶ τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν, νὰ διψᾶ τὴν εἰρήνη τῆς συνειδήσεως, νὰ διψᾶ τὴν χαρὰ τὴν οὐράνιον.

Ἡ πιὸ ὀμορφότερη δίψα, εἶναι ἡ ἕνωσις μετὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ διψᾶ τὴν Θείαν Κοινωνίαν, νὰ διψᾶ τὴν ἀπόκτησιν τῶν ἀρετῶν, νὰ διψᾶ πότε θὰ φτάσει τὸ γρηγορότερον εἰς τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν, πότε τὸ γρηγορότερον θὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν ματαιότητα τοῦ παρόντος κόσμου, πότε θὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τοὺς πόνους, ἀπὸ τὴ θλίψη, ἀπὸ τὰ βάσανα ἀπὸ τὴν κακία, ποὺ βασιλεύει μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, πότε θὰ γίνουμε ἐλεύθεροι, πότε θὰ ἀποδεσμευτοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη μας καὶ τελικὰ θὰ διψάει ἡ ψυχή μας, τὴν χαρὰν τὴν αἰώνιον.

Νὰ διψᾶ τὴν ἕνωσίν μας μετὰ τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ζήσουμε αἰώνιως μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους. Διότι πόσος εἶναι ὁ καιρὸς ποῦ θὰ ζήσουμε ἐδῶ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν;